ปกิณณกะธรรม

กระแสนิพพานขึ้นมันเป็นไงอ่ะ พึ่งเคยได้ยินจากกระร่อนเป็นครั้งแรกเมื่อวานเนี่ยะ

 

ใครจะอธิบายถูกวู้

 

เหมือนคนไม่เคยมีผัว
อริบายงัยกะไม่เข้าใจ

 

อ้าว ..แล้วรู้ได้ไงว่านั่นกระแสนิพพาน ...มีสภาวะอะไรเกิดกับตัวเองต้องอธิบายได้ซิ... แบบอาการแบบนี้ แบบนี้นะ

 

แล้วอะไรที่มีกำลังมากกว่าปัญญา

 

นั้นละปัญหามันต้องศีลขนาดไหน

 

ร่อนเอ้ย
ภาษาปฏิบัติ เป็นแบบนี้

ปัญญาก็คือ ความรู้
ความรู้ก็คือความคิด
ความคิดก็คืออารมณ์
พุทโธ ที่ภาวนาก็เป็น ความคิด เหมือนกัน

อารมณ์ ก็เป็น เจตสิก

เจสิก มี52 ตัว


สัญญาเวทนาตกแต่ง ออกลูกเป็น เจตสิก เป็นต้นฯ

ฉะนั้น คำศัพย์ ในพระไตรปิฎก
ที่เรียกว่า ว่าเจตสิก

แปล มาเป็นภาษาไทย ก็คือ ความคิด

ความคิดก้แบ่งเป็น ความคิด ที่เราเจตนาตั้งใจคิด

กับความคิด ที่ไม่ได้ตั้งใจเจตนาคิด

ทีนี่

คำว่า ความรู้ แปล ว่า ปัญญา ตัวปัญญาก็เป็น ความคิดชนิดนึง

มีทั้งปัญญาที่ได้จากการตั้งใจคิด
กับปัญญาที่ไม่ได้ตั้งใจคิด


เวลาทำสมาธิ มี จะความรู้คือปัญญา ที่แบบว่า
เกิดเป็นความรู้ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หรือ
ความรู้เป็นคำตอบที่เราพยายามหาคำตอบ
อยู่ๆก็ ผุด ขึ้นมาเองให้เราได้มีความรู้ มีความเข้าใจ
ที่บางท่านเรียกว่า ธรรมะอุทาน

ตัวนี้ก็คือ ตัวปัญญา เป็น ความคิด ชนิดนึงเรียกอีกอย่างก็คือ
ตัววิตกในปฐมฌาน เป็นตัวความคิด ที่เป็นความรู้ได้หลายรูปแบบ

บางคนก้ไปเข้าใจผิด นี่ บรรลุแล้ว เป็นต้น

ทีนี้ บางคน ที่ฝึกนั่งคิด พิจารนา กลับไปกลับมา จนตกผลึก
แล้วเกิด ความคิด ที่เกิดขึ้นมาเองโดยไม่ตั้งใจ ความคิดตัวนี้ก้เรียกว่า ตัวปัญญา ที่เกิด ในสมาธิ เป็นผลงาน ที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจคิด

พอตัว นี้เกิดมา วิธีทำ ก็เหมือนเดิม
ฝึกทำสติตามรู้ ตัวความคิดนี้ไป ในลักษณะ กำหนดรู้เฉยๆ
ไปเรื่อยๆ ตัวความคิดนี้มันจะเป้นเครื่องระลึกของสติ
มันจะอบรมจิต ให้เกิดมีสมาธิ ในอริยะมรรค เมื่อเริ่มคล่องตัว
สติจะตามรู้เท่าทันในลักษณะความคิดที่มันเกิดขึ้นเองโดยไม่ตั้งใจนี้
เป็นอัตโนมัติ ยิ่งหากมันแก่ รอบ รู้เท่าเอาทัน รู้เท่าเอาทัน ได้คล่อง

ยิ่งอบรมไปเรื่อยๆ
แล้วคำว่า อธิปัญญา คือปัญญาอันยิ่ง มันจะเริ่มปรากฎ บ่มไปในตัวของมัน

จน.... ผ่าม!!!



หลวงปู่มั่นเรียก "ฐีติภูตัง"
หลวงตามหาบัวเรียก "ปัญญาอบรมสมาธิ"
หลวงปู่เสาร์ เรียก "เวลานี้จิตข้ามันไม่สงบมันมีแต่ความคิด"
หลวงปู่เทสก์ เรียก "สมาธิในฌานมันโง่ สมาธิในอริยะมรรคมันฉลาด"
หลวงปู่ฝั้น เรียก "อย่าปล่อยให้จิตมันว่าง"

ภาษาในพระไตรเรียก " ฐีติธรรมญาณ"

ล้วนแต่เป็นความหมายเดียวกัน

หาก ใครถึง เรียกว่า เริ่มมาถึงจุดนี้ก้ได้ ย้ำ เริ่มมาถึงจุดนี้ จะเข้าใจว่า
ที่บอกว่า สติปัฏฐาน เป็นกรรมฐานที่ไม่มีอภิญญา
เป็นทางเดินของพระสุขวิปัสโก เราจะรู้ด้วยตัวเองเลย ว่า
คำพูด นี้ โกหก
และในทางกลับกัน
ใครบอกว่ามาถึงจุดนี้แต่ไม่มีภูมิวี่แวว ของอภิญาที่เกิดกับตัวเอง
นั่นเรียก ว่า ยังไม่ถึงจริง สมกับที่ในพระไตรบอกว่า
ภิกษุ ควรมีความเพียร หากยังไม่มีอภิญญาปรากฏ
ก็จะเกิดการเขิน อาย ในหมู่ในกลุ่ม
เพราะมันบ่งบอกว่า ความเพียร อ่อนมาก เรียกว่า ขี้เกียจสันหลังยาว
และในอีก ทางหนึ่ง
พวกที่ ทิ้ง คำครูอาจารย์ ชอบลำหน้า ครูอาจารย์
พวกนี้ก็จะเพี้ยนไปตามนิมิต หลง ว่าตัวเองมีอภิญญา
แต่ ในความเป็นจริงไม่มี
เพราะความลำหน้าครูอาจารย์ ก็เลย เป็นเหตุให้ปาราชิกได้ง่ายโดยปริยาย
กลายเป็น เนื้องอก ในพุทธศาสนาไป
เหตุ นี้ ครูอาจารย์ แต่ละที่ ที่ท่าน ยืนยันคำสอนพระพุทธเจ้า
ท่านจะมีพร้อมจริยาวัตร ที่งดงามเพื่อช่วยเหลือ ประคับประครองลูกศิษย์
ให้เดินได้ ถูกทาง

 

แล้วถ้าฟังมันอุทานจนเฉยๆแล้วเอาซักบทมัย
ภควา พระผู้มีพระภาค,
พระนามพระพุทธเจ้า แปลว่า ทรงเป็นผู้มีโชค คือ
หวังพระโพธิญาณก็ได้สมหวัง
ประกาศพระศาสนาก็ชักจูงผู้คนให้ได้บรรลุธรรมสมปรารถนา
มีผู้คิดร้ายก็ไม่อาจทำร้ายได้;
อีกนัยหนึ่งว่าทรงเป็นผู้จำแนกแจกธรรม

 

ก้กำหนดรู้ ในความเฉยๆ นั่นแหล่ะ


เวทนาสาม มันซ้อน มาตลอด
แทบไม่หยุดหย่อน มีแต่ กำหนดรู้อย่างเดียว อย่าปล่อยให้ จิตมันว่าง

 

มรรคมันจะสามัคคีกะต่อเมือกำลังมันเท่าเทียมกัน

 

ไม่จำเป็นต้องโกหกเพื่อเอาใจใคร55

 

กรรมเก่าพวกเมาหมกปฎิเสธตัวตนตัวเอง

 

ภาพ จิก ซอ

 

พวกเดียว ที่มี สัญญาเมาการปฏิเสธตัวตน
คือ สัตว์ในอเวจีมหานาหญ้าขึ้นรก

เป็นหนี้ ไม่จ่าย

มีใครอยู่ในโลก ไม่สน

ใน อเวจี จะนั่งติดๆกัน แต่ จะมี สัญญาครอบงำว่า
อยู่คนเดียว จน คำสอนศาสนาพุทธปรากฏ จะเกิด
แสงสาดไป และเกิด สติเห็น สรรพสัตว์อยู่ข้างๆ
แว็บนึง แล้วก็ กลับไปอย่างเดิม


ตกหล่มความคิด

 

แค่ยอมรับแล้วแก้ไขกะสะบายไปนานแล้ว
เลยติดนิสัยปฎิเสธอย่างเดียว

 

ไปมาหมดแล้วโลกันยันพระนิพพาน

 

จะ ยอมรับ ก็ เวทนา

จะ ปฏิเสธ ก็ เวทนา

จะ เลือก เฉย ก็ เวทนา

ไม่ได้กำหนดรู้ เวทนา เป็นอย่างไร

ก็เข้าใจว่า ตน รู้ เห็น ศาสดาสอนอะไร

ฮิวววววววววววววววววววส์

 

นี่ไงแหวน ของข้า ของรักของข้า ของข้าคนเดียว