เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

น้องคัมภีร์ตามมาเก็บสแปร์จากเมื่อคืนจนได้ แต่ส่งไม่ไปหลายรอบ ก็เป็นปัญหา ผมเองก็เจอะเรื่องนี้มา 2 วันแล้ว ท่านอื่นเป็นด้วย แสดงว่าไม่เกี่ยวกับเครื่องมือของเรา เป็นที่เว็ปซึ่งอาจมีคนเข้าใช้เข้าชมมาก จึงโหลดเตี้ยเพลียฮาร์ทเป็นพักๆ-ฮ่า

(ตอนนี้ผมกำลังปลุกปล้ำ ส่งข้อความนี้อยู่เช่นกัน)

โมทนาครับ วันนี้ไม่ทันแล้ว ขอเป็นจัดส่งวันจันทร์ครับ

 

นิมนต์หลวงปู่วิเชียรครับ

 

ชะตากรรม
"นักขุดกรุฯ"
มือสมัครเล่น!
==========
(1).
***เรื่องจริง จากการถ่ายทอดของ "นักขุดกรุฯมือสมัครเล่น" ที่เข้ามาอ่านกระทู้ แล้วเขียนเรื่องตัวเองส่งมาให้พิจารณา จะเผยแพร่หรือไม่ทำ ก็ตามสมควร แต่ยืนยันว่าทุกฉากทุกตอนเป็น "ของจริง" เปลี่ยนแค่ชื่อคน กับสถานที่นิดหน่อย

ผมพิจารณาแล้ว เห็นว่า เรื่องนี้ เคยได้ยินข่าวคราวจากเพื่อนฝูงเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน เป็นเรื่องจริงแน่นอน จึงขอนำคำสารภาพจากคนที่อยู่ในเหตุการณ์ มาเล่าต่อเป็นอุทาหรณ์สอนใจ***
-------------------------

ผมชื่ออำนาจ เพื่อนๆเรียกชื่อเล่นว่า "เอก" ชีวิตเด็กบ้านนอก วันๆไม่มีอะไรทำก็ร่อนแมงกาไซด์ไปมาในตลาด เที่ยวหาเพื่อนฝูง ร่ำสุรา (ไม่มียาเมา)บ้าง เป็นชีวิตไม่เร่งร้อนหลังจบม.6 ก็เบื่อเรียนต่อมันซะงั้น พ่อจะเคี่ยวเข็นอย่างไรก็ไม่เอา

"อยู่บ้านไม่ดีรึป๋า จะได้ช่วยทำงาน"

เจอไม้นี้ พ่อผมก็เงียบปล่อยเลยตามเลย เพราะตามความเป็นจริง ผมเป็นเด็กขยันช่วยงานบ้าน งานที่พ่อใช้สอยอยู่ไม่เคยอิดออด ช่วยพ่อหาเงินส่งน้องอีก 2 คนเรียนแทน

ใกล้สนธยาของวันหนึ่งผมร่อนแมงกาไซด์คู่ชีพเข้าไปในตลาดเล็กๆแถวบ้าน ผ่านหน้าโรงหนัง เสียงตะโกน...

"เอกโว้ย ทางนี้"

ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดริมถนน จำเสียงได้เจ้าหลงเพื่อนเกลอที่ผมชอบเรียกมันว่า หลงป่า เพราะมันขี้หลงลืมตัวจริงสมชื่อ

"เรียก เลี้ยงเหล้าเหรอว่ะ"?...แซวมันเล่น เพราะเจ้าหลงมันใจดี มีตังทีไรต้องเป็นเจ้ามือ เสือปืนไวควักจ่ายตลอด

"เออ เออ เดี๋ยวเลี้ยงเต็มที่ 3 วัน 7 คืน แต่คืนนี้ว่างรึเปล่า"?

เพื่อนพูดอย่างนี้ มีหรือจะไม่ว่าง ผมรีบพยักหน้ารับ

"มาเจอกันสามทุ่ม รับข้าไปด้วย จะพาไปดูอะไรหน่อย"

ผมโบกมือรับคำ เลี้ยวรถบิดคันเร่งกลับบ้าน ไม่ถามไถ่ด้วยซ้ำว่าหลงจะพาไปไหน เพื่อนคนนี้ใช้ได้ ไม่พาไปหลงป่าตามชื่อแน่ อาจชวนไปเป็นเพื่อนเหล่สาวก็เป็นได้ หรือเจอร้านเหล้ามีเด็กเสิร์ฟหน้าตาจิ้มลิ้มมาใหม่ ไปสำรวจกันก่อน อะไรเทือกนั้น

5 นาทีก่อนสามทุ่ม ผมก็บิดรถออกจากบ้าน ไม่เร่งร้อน บ้านนอกไม่มีรถติด ไม่มีไฟเขียวไฟแดง 2-3 นาทีจากบ้านผมก็ถึงหน้าบ้านเจ้าหลงในตลาด มันกระโดดขึ้นซ้อนท้ายผมไม่พูดพล่ามทำเพลงเสียเวลา กระซิบกรอกข้างหูว่าไปทางไหน

ผมก็ไม่ถามบิดพรื่ดๆไม่กี่นาทีก็ออกนอกตัวตลาด มุ่งหน้าขึ้นเนินเล็กๆไปทางลูกรัง ทางนี้สายเปลี่ยว ไปวัดเก่าโบราณ คนเรียกกันว่า "วัดเก่า" มีมาตั้งแต่กี่ร้อยปี ขี้เกียจค้นคว้าประวัติศาสตร์

วัดเก่าผีดุมั้ย ไม่กลัวผีกันหรือ?

ปล่าวเลยครับ วัดนี้ไม่มีผี ไม่เคยปรากฏนิทานหลอกเด็กว่าผีหลอกจับไข้หัวโกร๋น วัดโบราณปานนี้ผีอาจไปผุดไปเกิดหมดแล้ว มีพระจำพรรษาอยู่ไม่เกิน 3 รูป รูปแรกเป็นเจ้าอาวาสที่อยู่มานานเป็นเด็กในตลาดนั่นเอง บวชไม่สึก ก็อยู่มาจนเป็นเจ้าวัด

ก่อนถึงทางตรงเข้าประตูวัด เจ้าหลงบีบสีข้างผมเบาๆ...

"ดับเครื่อง ลงเดินเข็นรถไปทางนี้"

ผมก็ไม่ซักถามเพื่อน เรียกว่าเป็นผู้ตามที่ดีเจ้าหลงเดินดุ่มลงข้างทางที่มีหญ้าไม่รกหนา สามารถเดินฝ่าไปได้สบาย

เราเดินผ่านหลุมฝังศพ เจดีย์เก็บกระดูกคนโบราณ ฮวงซุ้ยเล็กๆ2-3ที่ ฟังแล้วเหมือนน่ากลัว แต่แท้จริงไม่วังเวง เพราะถัดไปสัก 100 เมตรอีกด้านมีถนนหลักพาดผ่าน แสงไฟจากถนนและบ้านคนแถวนั้นที่ปลูกเรียงรายเป็นตับ ส่องวับแวมสว่างรางๆมาถึงตรงที่พวกเรากำลังบุกดงหญ้าคา

"ผีไม่มี แต่มีงูนะมึง" ผมบ่นเบาๆ เจ้าหลงเอามือตบบ่า...

"เอาน่า ถึงแล้ว"

เราหยุดอยู่ หน้าเจดีย์ใหญ่ เป็นเจดีย์มหึมาเก่าโบราณชนิดผ่านไม่รู้กี่สิบชั่วคน หรืออาจเป็นร้อยชั่วคน เจดีย์อลังการกลางเมืองเมื่ออดีตกาล บัดนี้เหลือเพียงฐานที่ชาวเมืองอนุรักษ์ไว้ คนรักชอบของโบราณเมืองอื่นก็ชอบแวะเวียนมาดู ไม่ถึงกับเป็น "ไฮห์ไลท์" ของที่นี่ แต่มีเสน่ห์ชวนมอง ชวนค้นหาความลึกลับแห่งหนึ่งสำหรับผู้รักของเก่า

แค่ฐานของมันก็มหึมาขนาดเกินกว่าสิบคนโอบ ถัดจากฐานที่สูงมากกว่าคนตัวสูงอย่างผมสัก 3-4 ท่วมแล้วก็ไม่มีสิ่งก่อสร้างอื่นใดโผล่ขึ้นมา

เจดีน์หักตั้งแต่ตอนกลางไปถึงยอด จึงไม่รู้ว่า อดีตนั้นเจดีย์องค์นี้สูงเกินนกเขาเหินอย่างพระปฐมเจดีย์ นครปฐมหรือไม่?

ผมรู้แต่ว่าเกิดมาจนจำความได้ ก็มาวิ่งเล่นแถวนี้บ่อย จนถูกคนห้ามเพราะเกรงอิฐเก่าโบราณจะทะลายลงมา รอบๆองค์เจดีย์ก็เป็นต้นไม้ใหญ่หลากหลายชนิด บ้างก็แผ่มาแตะตัวเจดีย์ด้านบน แต่เมื่อไม้ใหญ่ทำท่าจะรบกวนเจดีย์มาก ทุกปีจะมีคนมาช่วยถากถางริดรอนกิ่งไม้เหล่านั้นออกไป

ไม่ใช่คนมีจิตสำนึกสาธารณะอะไรหรอกครับ เป็นชาวบ้านที่มาไหว้ฮวงซุ้ยบรรพบุรุษตามประเพณี "เช็งเม้ง" เท่านั้น!

เจ้าหลงล้วงกระเป๋าควักไฟฉายออกมา ในความมืดสลัว ถ้ามันเห็นหน้าผม ก็จะเห็นความแปลกใจทั้งใบหน้าและแววตาผมเต็มที่

"ดูต้นทางให้ที ข้าจะปีนลงในเจดีย์ มีรถหรือใครเข้ามาตบมือดังๆ"

มาถึงขั้นนี้แล้ว ป่วยการถามไถ่เอาใจความ ทำตามมันให้จบ แล้วค่อยไปซักไซ้ไล่เรียงทีหลัง...

"ระวังนะโว้ย อิฐเจดีย์ถล่มทับเอ็งข้างใน ข้าช่วยไม่ไหว ช่วยไม่ทันนา"

ผมได้แต่ติงเตือน อย่างไม่รู้จะพูดอะไรอย่างอื่น

"เออน่า ดูต้นทางไปเถอะ"...เจ้าหลงตัดบทแล้วปรี่ไปที่ฐานเจดีย์ มือคว้าอิฐโบราณดึงตัวขึ้นไป ไม่กี่ทีก็ถึงช่วงที่หักกลาง มันเปิดไฟฉายส่องลงเบื้องล่างที่เป็นโพรงขนาดยักษ์ แล้วหย่อนตัวหายลับลงไป ในขณะที่ผมจ้องมองฝ่าความมืดด้วยใจระทึก

ผ่าเถอะ...ถ้ามันบอกเรื่องนี้แต่ทีแรก ผมคงไม่เอาด้วย แต่นี่สถานการณ์พาไปด้วยไว้ใจเพื่อนเหมือนตกกะไดพลอยกระโจน หรือ "ผีถึงป่าช้า" (รอบๆตัวดันคล้ายป่าช้าจริงเสียด้วย) ไม่เผาก็ต้องฝัง!

ผมก็ได้แต่ภาวนาหลวงพ่อ หลวงพี่ พระที่นับถือ ช่วยอย่าให้เกิดสิ่งเลวร้ายถึงขั้นเจดีย์พังทับ ฝังเพื่อนผมอยู่ข้างใน...!!!

(((ยังมีต่อ)))
--------------------

 

เหรียญหลวงปู่วิเชียรองค์งามมาก เป็นเหรียญสร้างก่อนท่านเลื่อนสมณศักดิ์ปีเดียว พระกลางกรุงระดับสุดยอดปลอดพ่อค้าพระนักทำของขายปล้นกระเป๋าด้วยนิยายนิทาน...

พระกลางกรุงส่วนใหญ่กว่าจะโด่งดังด้านวัตถุมงคลต้องปล่อยให้เกิดประสบการณ์จริงมากๆ หรือมีผู้เขียนถึง กล่าวขวัญถึง บอกเล่าบอกกล่าวด้วยศรัทธาล้วนๆ

พระกลางกรุงจึง "ปั่น+ปั้นนิยาย" ไม่ได้ เหมือนพระต่างจังหวัดไกลปืนเที่ยง โม้อีท่าไหนก็ตอกไข่ใส่สีเข้าไป ไม่ต้องกลัวโดนจับผิด

เสกสรรปั้นแต่งนิยายให้ท่านสัก 10-20 รูป โดน "แง่ตาเถร" ดังเปรี้ยงขึ้นมาสัก "รูปเดียว" ก็คุ้มแสนคุ้มและเกินพอสำหรับนักสร้างพระ นักแต่งนิยายพระบ้านนอก

อริยเจ้ากลางกรุงที่ยังทรงสังขาร "หลวงปู่วิเชียร" อีกไม่นานก็จะเป็นที่เสาะแสวงหาของผู้บูชาวัตถุมงคลอันเป็น "มงคล" จริงๆ ไม่ใช่บูชาเพราะหูเบาเชื่อเรื่องโง่เขลาของพ่อค้าพระ

สุดยอดเหรียญดี พระดีแท้แน่นอนที่ราคาไม่เป็นพิษภัยกับกระเป๋า มอบให้น้องเต้ย โมทนาและจัดส่งท่านวันจันทร์ครับ

 

วันที่ ๑๕ มีนาคม ที่ผ่านมา
ได้ไปร่วมสักการะ หลวงพ่อ วิชัย เขมิโย
พอทราบข่าวว่า ท่านมรณภาพ ก็รีบไปกราบท่านเลย
เพราะภายในตอนเย็นจะเคลื่อน สรีระสังขาร ท่านไปวัดถ้ำผาจม เชียงราย

และได้ร่วมบุญตู้วัตถุมงคลวัด เก็บไว้เป็นที่ระลึกมาบ้างค่ะ

 

พระปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ อำลาสู่แดนเกษมอีกหนึ่งรูป หลวงพ่อวิชัย ถ้าได้อ่านประวัติท่านโดยละเอียด จะทราบว่าท่านมีความเพียรในธรรมเอกอุที่สุดรูปหนึ่ง และชีวิตวัยด็กของท่านทรหดอดทนมากเกินเด็กอื่นๆทั่วไป สมเป็น "ลูกอีสาน" ในยุคที่ไม่เคยสัมผัสคำว่า "อีสานเขียว"

น้องจิ้งได้กราบท่านก่อนหน้าจะมรณภาพ และได้กราบสังขารอีกที ถือว่ากราบพระดีเป็นศรีแก่ตน

น้อมส่งศิษย์เอกแห่งพระบรมมหาศาสดา สู่พระนิพพานครับ

 

"หลวงปู่วิเชียร"
เหรียญ 5 รอบ
==========

กราบส่งพระดีศรีพระศาสนาสู่พระนิพพานเสร็จ ก็นำพระสงฆ์กลางกรุงที่มุ่งปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นดุจกัน ให้บูชาในขณะที่ท่านยังทรงสังขาร

เหรียญ 5 รอบ ปี 3538 "หลวงปู่วิเชียร วชิโร" วัดประสาทบุญญาวาสท่าน้ำสามเสน เหรียญที่ 2 รับจากมือท่าน ให้ร่วมบุญราคาเดิม...

=======300=======

ทองแดงผิวไฟอร้าอร่าม ภาษานักเล่นบอกว่า...แดงไฟลุก!

เหรียญตามภาพ เป็นองค์ใหม่ถ่ายใหม่ ไม่ใช้รูปเก่า

ภาพว่าสวยเตะตาแล้ว เหรียญจริงยังสวยกว่าภาพถ่ายอีกหลายกระเบียด

 

เหรียญเลื่อนสมณศักดิ์ปี49
หลวงปู่วิเชียร-ปู่ทวดธุดงค์
===============

หลวงปู่วิเชียร วชิโร อายุ 71 ปีเมื่อได้รับการเลื่อนสมณศักดิ์เป็น "พระมุนีอโนมคุณ" ปี 2549

วัดประสาทบุญญาวาส จัดสร้างเหรียญที่ระลึกวาระนี้ด้วยรูปแบบไม่เหมือนใครงดงามมาก

เป็นรูป หลวงปู่ทวดแบกกลดออกธุดงค์ และ หลวงปู่วิเชียรนั่งด้านล่างหลวงปู่ทวด

พระซ้อนที่แตกต่างจากพระซ้อนทั่วไป ลองชมภาพที่สวยงามและเชิญร่วมบุญ เหรียญที่ทำบุญรับจากวัดหลังจาก "หลวงปู่วิเชียร" อธิษฐานจิตอย่างเต็มที่

=======300=======

รูปแบบเหรียญและความงามไฟลุกด้านหน้าของเนื้อทองแดงผิวไฟ สัมผัสเหรียญครั้งแรกก็ตอนเปิดกล่องถ่ายรูป!

หลวงปู่วิเชียรเคยเล่าให้เหล่าศิษย์ฟังว่า ท่านนิมิตถึง "หลวงปู่ทวด" หลายครั้งตามภาพนี้ และหลวงปู่ทวด ได้เอ่ยปากฝากฝัง "วัดประสาทบุญญาวาท" ไว้กับท่าน อย่าได้ทอดทิ้ง

ท่านจึงนับถือ "หลวงปู่ทวด" มากที่สุดรองลงมาจากพระบรมมหาศาสดา จากที่เป็นพระมุ่งปฏิบัติธรรม ไม่เคยคิดสนใจเรื่องเหล่านี้มาก เพราะ หลวงปู่ทวด ยุคแรกของวัดประสาทฯ ท่านก็ไม่ได้เป็นผู้สร้าง แต่มาเจอนิมิตจังๆุถึงขนาดเห็นด้วย "ตาเนื้อ" ก็ยังเคย เมื่อรับหน้าที่เป็นเจ้าอาวาส

ท่านจึงยอมรับโดยดุษฏีว่า "หลวงปู่ทวด" เป็นสุดยอดแห่งอริยเจ้าจากอดีตจวบปัจจุบัน และเปลี่ยนใจมาปฏิบัตินับถือหลวงปู่ทวดอย่างเต็มที่ เช่นเดียวกับครูบาอาจารย์ยุคเก่าก่อน

การสร้าง "หลวงปู่ทวด" สืบสานตำนานตามรอยท่านพระครูสมุห์อำพล จึงเป็นเรื่องลิขิตฟ้า หาใช่ท่านจะตั้งใจไว้แต่ทีแรก และท่านก็คงต้องปฏิบัติไปตลอด เมื่อรู้แจ้งกับตนเองว่า "หลวงปู่ทวด" คือพระโพธิสัตว์องค์แท้ ที่คอยดูแลคุ้มครองผู้บูชา และคอยดูแลพระศาสนา

เหรียญเลื่อนต้องมีพัดยศอันงามแท้ เป็นศิริมงคลต่อผู้บูชาที่ยังต้องต่อสู้เพื่อตำแหน่งหน้าที่ ลาภยศ สรรเสริญในการงาน

หลวงปู่วิเชียร อริยเจ้ากลางกรุง อธิษฐานจิตอัญเชิญญาณบารมี "หลวงปู่ทวด" ให้เป็นเช่นนั้น ใช้แทนเหรียญเลื่อนหลักล้าน วัดช้างไห้ ได้เลย!!!

ความงามที่ฉายซ้ำ-ชมไม่เบื่อ

กล่องเดิม
จากวัด

 

นิมนต์เหรียญเลื่อนฯ หลวงพ่อวิเชียรครับ

 

เช้ามืดก่อนไก่โห่นิดหน่อย น้องเต้ยนำเหรียญเลื่อนที่สวยงาม "หลวงปู่วิเชียร"เข้าคู่กับเหรียญ 5 รอบ โมทนาและจัดส่งท่านวันจันทร์พร้อมกันครับ

เหรียญชุดนี้ก็ทำบุญจากวัด แต่ไม่ได้รับกับมือหลวงปู่ เพราะบางทีท่านติดกิจนิมนต์ข้างนอก หากท่านอยู่คนไปพบ เข้าพบได้เลยไม่ต้องมีพิธีรีตอง เว้นแต่ท่านจะพักผ่อน เป็นหนึ่งอริยสงฆ์ที่เมตตาสูงส่ง มีวัตรปฏิบัติงดงาม บางครั้งท่านไปร่วมงานเงียบๆ ในหมู่คนถ้าไม่สังเกตจะไม่รู้เลยว่าเป็นท่าน

พระดีจริงของพระศาสนาที่ยังทรงสังขาร แต่อายุท่านก็มากโขแล้ว ท่านใดอยู่ไม่ไกลมาก ควรหาโอกาสแวะเวียนไปกราบท่านสักครั้ง จักเป็น "มงคลชีวิต" ยิ่ง!!!

เพื่อนผมเป็นญวนสามเสน ถือคริสต์มาแต่ต้นตระกูล อยู่แถวนั้นยังแวะไปไหว้ท่านบ่อยๆ บอกว่า..."พระดีจริง" แถมยังขอเหรียญท่านให้หลานชายที่เป็นคนขับรถผู้ใหญ่แขวนอีกด้วย

เล่าสู่กันฟัง ไม่ได้เน้นเรื่องวัตถุมงคลเครื่องรางของขลัง เน้นให้เห็นว่าพระปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ สมควรกราบไหว้บูชาอยู่กลางกรุงนี่เอง ไม่ต้องถ่อไปหากลางป่ากลางดงตามนิยายพวกขายพระ

 

"ปรกรุ่นแรก-50 ปี"
หลวงพ่อสิริ วัดตาล
==============

วันเสาร์ นำ "พระปรกมะขาม รุ่นแรก -หลวงพ่อสิริ สิริวัฒโน-วัดตาล นนทบุรี ปี 2534" ให้ร่วมบุญตรงตามโฉลกวัน!

ยอดเกจิเชื้อรามัญ สืบสานสายวิชา หลวงปู่ศข วัดมะขามเฒ่า จากพระอาจารย์ของท่าน "พระอริยธัชเถระ"สายตรงหลวงปู่ศุข ทำให้ "หลวงพ่อสิริ" เป็นเกจิระดับแถวหน้าของเมืองนนทบุรีที่ยังทรงสังขารในยุคปังจจุบัน

ถึงวันนี้ท่านอายุมิใช่น้อยแล้ว เกิด 2 พฤษภาคม ปี 2484 อีกเดือนเศษก็จะ อายุครบ 83 ปี เป็น "พระผู้ใหญ่" ที่สมควรเรียกท่านว่า "หลวงปู่" อย่างไม่เคอะเขิน!

พระนาคปรกองค์จ้อยใบมะขาม สร้างรุ่นแรกปี 2534 ครบวาระหลวงปู่อายุ 50 ปีบริบูรณ์ อายุพระเกิน 30 ปี มิต้องเสียเวลารอนานก็จะเป็นของดี ของหายากเมืองนนท์

ปรกเล็กกะทัดรัดน่าบูชา แต่พุทธคุณโตตามประสาพระขลัง จัดองค์งามให้ร่วมบุญ...

=======500=======

ทองแดงผิวไฟ สง่างามไร้ที่ติ เหมาะเป็น "หนึ่ง" ในชุดเล็กยุคใหม่ที่เข้มข้นพลังและทรงพลานุภาพ ไม่ต้องเป็นคนวันเสาร์ก็บูชาได้ เพราะ หลวงปู่เสกให้ "ดีทุกวัน"!

"นะฤาชา"ยอดรัศมีตามตำรา "หลวงปู่ศข วัดปากคลองมะขามเฒ่า" ตามด้วย "สิริ ๕๐" เป็นเครื่องหมายไม่ให้หลงและสับสนวันข้างหน้า

คำ "สิริ" ก็เป็น สิริมงคลดีเยี่ยมประหนึ่งคำพรในตัว!

เทียบกับเหรียญสลึงให้เห็นว่าท่าน
เล็กดี-รสโตโชว์ชุดเล็กไม่อายใคร

 

ชะตากรรม
"นักขุดกรุฯ"
มือสมัครเล่น
~~~~~~~~
(2).
***เรื่องจริง จากการถ่ายทอดของ "นักขุดกรุฯมือสมัครเล่น" ที่เข้ามาอ่านกระทู้ แล้วเขียนเรื่องตัวเองส่งมาให้พิจารณา จะเผยแพร่หรือไม่ทำ ก็ตามสมควร แต่ยืนยันว่าทุกฉากทุกตอนเป็น "ของจริง" เปลี่ยนแค่ชื่อคน กับสถานที่นิดหน่อย

ผมพิจารณาแล้ว เห็นว่า เรื่องนี้ เคยได้ยินข่าวคราวจากเพื่อนฝูงเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน เป็นเรื่องจริงแน่นอน จึงขอนำคำสารภาพจากคนที่อยู่ในเหตุการณ์ มาเล่าต่อเป็นอุทาหรณ์สอนใจ***
-----------------------

อากาศหัวค่ำกำลังสบาย ลมพัดกรูเกรียวเฉี่ยวกิ่งไม้ใหญ่รอบตัวซู่ซ่า นกกลางคืนมีไม่มาก หรือมันยังไม่ออกหากิน ผมไม่เคยมายืนเวลาค่ำแถวนี้ถึงจะเป็นถิ่นฐานบ้านเกิดตัวเองก็เถอะ รู้สึกเหงื่อไหลชุ่มแผ่นหลังทั้งที่ไม่ร้อน

เจ้าหลงหายเงียบลงไปในโพรงเจดีย์ ไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง

ด้วยใจกระสับกระส่ายเต็มที่ ผมดูเวลาที่ข้อมือ อีกสักสิบนาทีมันไม่โผล่ขึ้นมา ก็ต้องปีนชะโงกดู เป็นไงก็เป็นกัน แต่ยังไม่ถึงเวลาที่กะไว้ เจ้าหลงก็โผล่หัวตะคุ่มเหนือโพรงใหญ่ ทำผมถอนใจโล่งอก

ขามาเนื้อตัวเจ้าหลงสะอาดสะอ้านหมดจดเพิ่งอาบน้ำ แต่ตอนนี้เมื่อมันเดินมาใกล้ ทั้งกลิ่นโคลน กลิ่นดิน กลิ่นสาปสาง ผสมเนื้อตัวมอมแมมชนิดลงไปคลุกกับสิ่งที่ว่ามานั้น ทำผมอดขำไม่ได้

"ไปทำอะไรมาว่ะ"?

หลงฉุดมือผมเดินลิ่วไปที่รถมอเตอร์ไซด์ จุ๊ย์ปากอย่าทำเสียงดัง

"ไปส่งข้าในสวนก่อน เดี๋ยวเล่าให้ฟัง"

สวนของหลงก็เป็นสวนยางไม่ไกลจากตัวตลาดมาก มีทั้งทุเรียน มังคุด เงาะ ประสาสวนผสมเล็กๆ ผู้คนแถบถิ่นบ้านผมนิยมทำกันแบบนี้ มีกระท่อมหรือบ้านเราเรียก "ทับ" ปลูกไว้นอนเฝ้าหน้าผลไม้ ไล่ค้างคาว ไล่กระรอก และระวังคนมาขโมยผลไม้ โดยเฉพาะทุเรียนที่ค่อนข้างมีราคา

หลงอาบน้ำเช็ดเนื้อตัวสะอาด ชวนผมนั่งหน้าทับ เราช่วยกันก่อไฟไล่ยุง หลงแววตาเป็นประกายเมื่อเริ่มเรื่อง...

"ข้างล่างเหลือเชื่อว่ะ ไม่คิดเลยว่า ไม่เคยมีคนปีนลงไปในรอบหลายร้อยปีนี้ มันเป็นโพรงใหญ่ ดินเหนียวแฉะเหนอะ พื้นเปียกเพราะฝนตกใส่ไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยปี แต่น้ำมันซึมหายไปในดินหมด บางแห่งดินแข็งเป็นดานเหมือนซีเมนต์ ข้าเอาตีนตะกุยตรงที่นุ่มก่อน เชื่อมั้ยแหย่ขาลงไปครึ่งน่อง เจอพื้นทราย"

ผมจุดบุหรี่สูบ นึกขึ้นได้ว่าหลงห้ามสูบบุหรี่ตอนอยู่ที่เจดีย์ ทำเอาเกือบลืม ส่วนตัวหลงไม่สูบ กระแอมแล้วเล่าต่อ

"ข้าใช้มือเปล่าสองข้างนี่แหละคุ้ยดินโคลนลงไปจนแตะทราย ตะกุยทรายอีกพักก็จับโดนบางอย่าง ทายสิว่าอะไร?"

ผมสั่นหัวขี้เกียจทำตัวเป็นหมอเดา หลงก็เล่าต่อ

"ไหโว้ย...ไหเรียงเป็นตับเลยไอ้เพื่อนรัก เรารวยแล้ว รวยแน่ คนโบราณใส่สมบัติไว้ในไหแล้วฝังในเจดีย์ที่เขาเรียกว่า "กรุสมบัติ" ยังไง เคยได้ยินมั้ยเพื่อน"?!?

เอาแล้วสิ กลิ่นหอมหวนของเงินล่องลอยมาแตะจมูก ใครจะโง่ไม่เคยได้ยินเรื่องกรุสมบัติ กรุพระ หรือการขุดกรุตั้งแต่สมัยเชียงแสน สุโขทัย ลพบุรี อยุธยา เรื่อยลงมาถึงด้ามขวานอย่างนครศรีธรรมราช และเมืองโบราณไชยาอาณาจักรศรีวิชัย

แถวบ้านผมก็เป็นดินแดนเก่าแก่แต่โบราณยุคศรีวิชัย-ทราวดี เป็นหนึ่งใน "เส้นทางสายไหม" ที่ "หลวงจีนหันเจี้ยน" เคยบันทึกชื่อไว้เมื่อสองพันปี

ก่อน "พระถังซัมจั๋ง" ไปอัญเชิญพระไตรปิฏกที่ชมพูทวีปด้วยซ้ำ!!!

พวกเราขุดพบลูกปัดทราวดี-ศรีวิชัย ทำเหมืองแร่เจอเพชรบ้าง ทองหน่อย ถ้วยชามรามไหยุคเหม็ง ยุคชิงก็บ่อยครั้ง ทีละไม่มาก แต่ยังไม่เคยแจ็คพ็อท "กรุ" หรือขุมสมบัติที่จริง อาจเป็นเพราะภูมิประเทศที่มีน้ำท่วมบ่อยทำให้การทับถมของชั้นดินเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา บางทีแม่น้ำก็เปลี่ยนสายจากสายใหญ่เหลือแค่คลองเล็กๆ

ธรรมชาติเป็นตัวแปรให้ทรัพย์ในดิน สินที่สั่งสมไว้โดยคนโบราณ และโบราณสถานมากแห่งล่มสลาย สูญหายไปตาม กฏแห่งอนิจจัง!

แต่ถ้ามันจะเหลือหรือมี "กรุสมบัติ" เป็นเรื่องเป็นราว ก็ต้องอยู่ในพระเจดีย์โบราณนี่แหละ!

ผมจมอยู่ในภวังค์ความคิดตัวเองจนไม่ได้ฟังเจ้าหลงน้ำลายแตกฟองอีกหลายประโยค...มันจับแขนผมเขย่า

"เฮ้ย ฟังรึเปล่า อย่าเพิ่งหลับสิ ยังหัวค่ำอยู่เลยเดี๋ยวไปกินเหล้ากัน"

ผมสั่นหัวบอกมันว่า...

"เล่าต่อว่า จะทำยังไงกับ "กรุ" ที่เจอ"

หลงชะงักเมื่อเจอคำถามนี้...

"นั่นนะสิ จะขนออกมายังไง ข้าว่าต้องมีไหข้างล่างนั้นอย่างน้อยๆ 50-60 ลูกหรืออาจจะมากกว่านั้น แล้วแต่ละลูกต้องหนักมาก ไม่ใช่ไหใส่น้ำปลาแน่"

ประโยคท้ายหลงอุตส่าห์หยอดมุขคลายเครียด ผมหัวเราะ

"แหงสิ ไม่ใช่ไหน้ำปลา จะขนกี่คืนหมด ใช้คนกี่คน แล้วคิดเหรอว่า จะปกปิดไม่ให้คนเห็น อีกอย่างคนยิ่งเยอะ งานยิ่งพังเร็ว"

ผมเสริมจุดอ่อนให้เพื่อนซี้เห็น มันสั่นหัวดิกๆ คว้าบุหรี่จากมือผมไปอัด แล้วไอแค็กๆเพราะไม่ใช่คนสูบ

"โบราณว่าไงนะ เรื่องพรรค์นี้"...? มันถาม

ผมสั่นหัวอาการเดียวกัน ไม่ใช่คนคงแก่เรียนตอบไม่ถูก แต่ที่รู้เรื่องกรุ เรื่องโบราณท้องถิ่นอย่างที่บรรยายไว้นั้น ก็เพราะผมเคยไปเป็นลูกมือคนมีเงินที่ชอบของเก่า รับซื้อของเก่าแถวบ้านตระเวณหาซื้อถ้วยชามไหโบราณแล้วเขาก็เมตตาเล่าให้ฟังเรื่อยๆว่า ประวัติศาสตร์บ้านเราเป็นอย่างไร มีความเป็นมาอย่างไร ทำไมมี "ของเก่า" กระจัดกระจายอยู่เยอะ

"โบราณน่าจะเปรียบว่า... เรือล่มเมื่อจอด ตาบอดเมื่อแก่ว่ะ"

หลงเปรียบเทียบกับโอกาสที่มาถึงตรงหน้าเหมือนเรือกำลังเข้าเทียบแผ่นดินมหาสมบัติแต่ดันเกยหินโสโครก

อุปสรรคใหญ่หลวงเกินกำลัง รอให้แก้ไข และเราอาจถอดใจไม่ทำต่อ...!

(((ยังมีต่อ)))

 

เรียน พี่ wanwi
ได้รับเหรียญแล้ว ครับ
ขอบคุณครับ

 

วันที่ ๓๑ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๖๗ ตรงกับวันอาทิตย์ แรม ๗ ค่ำ เดือน ๔ ปีเถาะ
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ ปัจจุบันเนกาเล

 

คุณศรีฯแจ้งตั้งแต่เมื่อคืน แต่เว็ปส่งข้อความไม่ค่อยไป ประกอบกับปวดตา เขียนเยอะ แก้ตัวผิดมาก ผมก็นอนเร็ว

เข้ามาตอบขอบคุณที่แจ้งเหรียญ "หลวงปู่เทพโลกอุดรกับหลวงปู่ศุข" สร้าง-เสกโดย หลวงพ่อสิริ วัดตาล เดินทางเรียบร้อย เหรียญออก "สายมู" หน่อยๆ อธิษฐานฤทธิ์รวดเร็วทันใจครับ

 

วันนี้เมืองกรุงร้อนอบอ้าวแต่เช้า ทางเมืองใต้ก็คงพอกัน แต่ได้ร่วมอนุโมทนาบุญ ก็เป็นความ "เย็นภายใน" ช่วยคลายร้อนได้มาก

 

เหรียญกริ่ง"มหาเศรษฐี"
"หลวงปู่ผิว" ปราจีนบุรี!
===============

เคยมอบร่วมบุญไปหนึ่งเหรียญ เปิดเจออีกก็หยิบมาฝากเป็นเคล็ดในวันหยุดก่อนถึงวันลุ้นเลขแห่งชาติวันจันทร์พรุ่งนี้ เผื่อมีคนสบเหมาะโชคดีเป็น "เศรษฐี" สมชื่อเหรียญ "กริ่งมหาเศรษฐี"!

หลวงปู่ผิว ยอดอริยสงฆ์รูปหนึ่งของปราจีนบุรีที่มี "ลูกศิษย์มากที่สุด" วันฌาปนกิจมีคนร่วมงานมืดฟ้ามัวดิน ท่านเมตตาสูง และช่วยวัด ช่วยคน ช่วยสัตว์ทุกอย่างด้วยวิชาอาคมขลังผสมแพทย์สมุนไพร กับ วิชาต่อกระดูก ต่อเอ็น ที่เชี่ยวชาญใช้สงเคราะห์คน-สัตว์ เป็นที่จดจำไม่รู้ลืม!!!

พระอย่างนี้แหละ "ขลัง" นัก แถมมี "วาจาสิทธิ์" เอ่ยคำไหนเป็นคำนั้น

เหรียญนี้ท่านบอกให้ "เป็นเศรษฐี" ก็ตรงตามนั้น เชิญร่วมบุญสบายใจสบายกระเป๋า...

=======500=======

เนื้ออัลปาก้ากาหลั่ยทองไม่ผ่านการใช้แต่ผิวกาหลั่ยลอกบ้างตามกาลเวลาอันยาวนานเกิน 40 ปี

ขวัญถุงหลังยันต์สิบ หยิบเงินล้าน ท่านเมตตาออกให้กับ "วัดทุ่งตะลุมพุก" ในวาระผูกพัทธสีมา และต่อมาก็สร้างโบสถ์จนสำเร็จ

วิธีใส่กริ่งลงในเหรียญ คือการทำ "หน้ากากรูปหลวงปู่" แล้วนำครอบประกบกับพื้นเหรียญอีกที โดยบรรจุกริ่งด้านใน กริ่งดังดีไพเราะเสนาะโสต

เป็นการสร้างที่ใช้ความละเมียดละไม ความแปลกที่น่าสะสม ความขลังที่น่าบูชา ครบถ้วน!

เหรียญความเฮงเกี่ยวกับเงิน
ขนาดจึงเท่าเงินตราคล่องตัว

 

ชะตากรรม
"นักขุดกรุฯ"
มือสมัครเล่น
=========
(3.)

ความเงียบเข้าครอบงำเราสองคนชั่วอึดใจ เสียงเปาะแปะก็ตามมา ผมกับหลงเงยหน้า ฝนตกไม่มีปี่มีขลุ่ยตามประสาแผ่นดินที่ติดชายฝั่งทะเล รับอิทธิพลลมมรสุมทั้งปีชาติ

เม็ดฝนหยดใส่หน้า ทำผมสติปัญญาแจ้งวาบ...

"คืนฝนตก เราต้องขุดกับขนคืนมีฝน ทำคืนเดียวให้จบ ได้เท่าไหร่เอาเท่านั้น"

หลงดีดนิ้วเปาะ..."ใช่ ต้องจัดการคืนฝนตก รีบเตรียมอุปกรณ์ไว้ล่วงหน้ากันเถอะ"

อุปสรรคใหญ่หลวง ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง หลงมีรถกระบะขนของอยู่แล้ว ขจัดปัญหาไปหนึ่งเปลาะ เครื่องมือขุด แค่เสียมกับชะแลงยิ่งง่ายใหญ่

เรื่องใหญ่สุดคือ...ทีมงานอย่างน้อยอีกสัก 2 คน ได้ถึง 3 คนที่ไว้วางใจได้ว่าไม่ปากเปราะปากโป้งยิ่งดี

คนงานหาไม่ยากใช้เงินจ้างไปช่วยขนของ แต่คนปากไม่โป้ง ไม่เปราะ ผมหรือหลงกระทั่งเทวดา ก็ไม่สามารถรับประกันว่าจะหาได้!!!

มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องวัดดวงเสี่ยงเอา เรามีรุ่นน้องกับคนรู้จักที่ใช้แรงงานไหว้วานกันได้ประสาคนเที่ยวในตลาด และคนกินเหล้าเฮฮา 2-3 วันต่อมา ผมกับหลงก็หาคนที่คิดว่า "สนิทที่สุด" วางใจได้ที่สุด 2 คน

วันดีเดย์...คืนฝนพรำเป็นใจยิ่งนักอีกอาทิตย์ถัดมา 7 วันหลังจากที่ผมกับหลงสำรวจเจดีย์!

หลงขับรถเคลื่อนเข้าไปยังจุดหมายช้าๆ ดับไฟรถทุกดวง ผมกับพวกอีก 2 คนนั่งท้ายกระบะ เสยท้ายเข้าไปในพงหญ้า หันหัวรถออกไปทางนอกถนนพร้อมสตาร์ทรถเผ่นได้ตลอดเวลา หากมีอะไรไม่ชอบมาพากล

ผมทำความเข้าใจกับพรรคพวกแล้วว่า ห้ามถาม ห้ามสงสัย ช่วยกันทำงานอย่างเดียว มีค่าตอบแทนอย่างงาม เมื่อผมคว้าเสียมกับชะแลงลงจากรถ อีก 2 คนก็คว้าเครื่องมือชนิดเดียวกันจ้ำพรวดตามหลงกับผมอย่างว่าง่าย

หลงกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่ ปีนเข้าไปในโพรงเจดีย์ ตลอดเวลาฝนยังพรำเม็ดหนาบ้าง เบาบ้าง ผมกับอีกคนคอยรออยู่ด้านนอก เสียงขุดเซาะพื้นด้านในดังแซ่ก แซ่ก

"ระวังไหแตก งัดเบาๆ" เสียงหลงคอยกำกับพวก สักพัก ก็โผล่หน้าขึ้นมายื่นไหผ่านกำแพงอิฐที่เก่าแก่สึกกร่อน พร้อมพังลงมาได้ทุกขณะ

มาแล้ว สมบัติแห่งอดีตกาลไหแรก เป็นไหสี่หูสีดำ เฉพาะไหก็มีราคาไม่น้อยในตลาดนักเล่นของเก่า ผมรู้ดีเพราะตามหลังเถ้าแก่ออกไปซื้อหาของจำพวกนี้อยู่เป็นสิบๆครั้ง ทำให้มีความรู้ติดตัวพอทำมาหากินได้ถ้าหากมีทุน

ไหมหาสมบัติเปื้อนโคลน ดิน และทรายจากบรรพกาล ไม่รู้กี่ร้อยปี ไม่มีสภาพให้เห็นผิวดั้งเดิม ผมกับพวกรีบประคองอย่างระวัง เดินกึ่งวิ่งไปใส่ท้ายรถ

ไหบางลูกที่ขุดขึ้นมาก็คล้ายโอ่งแต่ขนาดเล็กกว่า บางลูกคล้ายกาละมัง ทุกลูกปิดด้วยวัสดุบางอย่าง อาจเป็นดินเหนียว หรือครั่งผมไม่แน่ใจ ไม่มีเวลาสำรวจรีบยกใส่ท้ายรถท่ามกลางสายฝนที่ไม่มีทีท่าจะหยุดตก

เราช่วยกันสองแรงแข็งขันยกไหใส่จนแทบไม่มีที่ว่างข้างท้ายรถ ฝนเริ่มซาเม็ดนาฬิกาข้อมือบอกเวลาตีสาม เสียงระฆังวัดดังเหง่งหง่าง บอกเวลาพระตื่นทำวัตรเช้า อีกไม่นานท่านก็จะบิณฑบาตรผ่านมาทางนี้ เพราะเป็นทางออกจากประตูวัด

หากท่านเลี้ยวขวามาสักสองร้อยเมตรก็เจอพวกเรา เว้นจากเดินตรงไปก็เข้าตลาด

ลืมเล่าไปว่าบริเวณเจดีย์ใหญ่เมื่อก่อนอยู่ในเขตรั้ววัด แต่ต่อมาเทศบาลขอพื้นที่รอบๆเจดีย์ยักษ์มาทำเป็นฮวงซุ้ยบ้าง ทำเป็นเจดีย์เล็กสำหรับคนมีเงินเก็บกระดูกบรรพบุรุษหลายจุด คนอีสานเรียก"ธาตุ" ทางใต้เรียก "บ่อง" หมายถึงที่เก็บกระดูก ก็เลยมีการสร้างรั้ววัดใหม่ กันพื้นที่ตรงนี้ออกมาอยู่นอกรั้ววัด

การทำเช่นนี้ ทำให้มีการดูแลเจดีย์ยักษ์ไปในตัวจากคนที่มาไหว้บรรพบุรุษทุกปี มีการถากถางพื้นที่กวาดหญ้ารก ต้นไม้เกะกะถูกตัดปีละครั้ง วัดไม่เปลืองแรงดูแลเจดีย์เก่าแก่

ผมรีบตะกายกำแพงร้องบอกหลงกับพวก...

"พอแล้ว พระใกล้ออกบิณฑ์ฯไปกันเดี๋ยวนี้"

หลงก็ไม่อิดออด รีบปีนออกมา ทั้งคู่เปื้อนดินโคลนดูไม่จืด เราเผ่นแน่บออกจากเป้าหมาย ไม่มีเวลาสำรวจตรวจตราด้วยว่าทำพลาด เผลอทิ้งหลักฐานอะไรไว้

หลงขับรถเข้าสวน ช่วยกันผ่องถ่ายไหแต่ละขนาดลงจากหลังรถ นำไปซุกซ่อนบริเวณใต้โคนต้นไม้ตามจุดต่างๆที่กำหนดไว้ล่วงหน้า ทำงานแข่งกับเวลา

นับแล้วได้ทั้งหมด 19 ไห ไม่ถึงยี่สิบ ทุกลูกสภาพสมบูรณ์!!!

"เหลืออีกเยอะ ต้องไปเอาอีกสักเที่ยว"...หลงบอกกับผม

"ใจเย็น พรุ่งนี้ ขับรถไปดูลาดเลากันก่อน ว่ามีใครสงสัยอะไรมั้ย"...ผมเตือนอย่างรอบคอบหลงไม่ค้าน พวกเรารีบอาบน้ำชำระร่างกายก่อนแยกย้ายบ้านใครบ้านมัน

หลงจ่ายเงินพรรคพวกคนละพัน พร้อมยืนยัน เดี๋ยวมีให้อีกหลายเงิน รอจบจ็อบนี้ก่อน

ส่วนแบ่งของผม ไม่เป็นเงิน แต่หลงบอกว่าเป็นสมบัติในไห ให้ผมแบ่งไป 1 ใน 4 หรือ 1 ใน 3 ตามชอบใจเมื่อเปิดไหแต่ละใบแล้ว!!!

"อันไหน มีราคามาก เราก็เอาไปขายด้วยกัน หารครึ่ง"

หลงว่าอย่างใจป้ำ ผมก็เต็มใจและยินดี เป็นข้อเสนอที่งดงามและไม่เอาเปรียบเพื่อนพ้อง

เหลือแค่รอเวลา "เปิดไห" ในวันสองวันนี้ ว่ามี "สมบัติ" อะไรอยู่ข้างในนั้น?!?

(((ยังมีต่อ)))
--------------------

 

เรียนคุณอาครับ ผมโอนพระนางพญาแล้วครับ คิดว่าท่านไม่รับนิมนต์มาเมืองจันท์ครับ.

 

ทีแรกผมก็ไม่ได้คิดเอาลงเพราะ 2 องค์ 2 สภาพเก็บไว้เป็นครู อยู่รักษาไว้เป็นสิริมงคลดีกว่า ราคาท่านไม่ได้แพงหรือสูงมากนัก แค่อยากเขียนแนะนำเผื่อท่านใดไปเจอะเจอขึ้นมาจะได้ไม่เสียโอกาส

แต่เห็นความว้าวุ่น ก็เลยจัดท่านไปเมืองจันทน์ซะหนึ่งองค์ ยังไงท่านก็รับนิมนต์แน่นอน น้องคัมภีร์ตั้งใจซะขนาดนั้น

โมทนาให้ท่านเดินทางพรุ่งนี้ครับ