เราไม่มีในกาย กายไม่มีในเรา

อ้าว ทำไมสังขารธรรม ท่านมันไปไกลขนาดนั้นหละครับ กลับมาได้แล้วเอกวีร์ อย่าปรุงไปไกลเกิน มองอย่างเรียบง่ายและตรงไปตรงมาหน่อย ผมไม่ได้พูดอะไร ตามที่ท่านปรุงแต่งไปไกลขนาดนั้น

 

1 ผมไปสดับฟัง อะไรใคร นี่ผมพูดอยู่กับ นิวรณ์ ผมไม่ได้พูดกับคนอื่น ผมพูดธรรมให้คนอื่นฟังไปด้วยในตัวนะครับ

ผมบอกว่า ผิดหรือ ผมบอกว่าผมมาเติมให้มันไม่พร่อง ลองไปอ่านดูดีๆซิ

ผมต่างหากที่ควรจะต้องพูดคำนั้นไม่ใช่หรือ ท่านเอกวีร์

ท่านเอกวีร์ ผมก็บอกไปแล้วหรือ ว่าผมไม่ได้สอนอะไรคุณ และไม่ได้ยัดเยียด แต่นี่ผมกำลังพูดธรรมให้คนอื่นฟัง และ เถียงกับคุณ โดยยกเหตุผลและธรรมมาพูด ทำไมคุณไปคิดว่า ผมยัดเยียดการสอนให้คุณหละ มันอยู่ที่คุณจะรับการสอนคุณก็รับไป ไม่รับก็ไม่ต้องรับเรื่องมันก็เท่านั้นนี่ครับ

 

ท่านเอกวีร์ ผมเห็นท่านเป็นแบบนี้ แล้วผมสลดสังเวช ว่าทำไมท่านปล่อยให้กิเลส สมมติต่างๆ ความบิดเบือนต่างๆ เอาหละ เพื่อไม่ให้ท่านแย่ไปกว่านี้ ผมยุติการสนทนาก่อน

เพราะไม่เช่นนั้น จิตท่านที่ท่านอบรมมาดี มันจะพังทลายลงไป กลายเป็นไร้จุดยืน

ท่านเคยพูดเองใช่หรือไม่ว่า ท่านยอมตกนรก หากว่าเถียงกับอาจารย์ขันธ์ ผมก็บอกว่า การเถียงนั้นไม่ได้ทำให้ตกนรกหรอก แต่ว่ากิเลสของท่านจะทำให้ท่านตกนรก

ท่านเอกวีร์ ท่านหลับไปแล้ว ใครรู้จักกัน เป็นศิษย์เป็นอาจารย์กันกับท่านเอกวีร์ ก็ช่วยดึง หรือชี้ให้ ท่านเอกวีร์เห็น สิ่งที่ตนไหลไป ก็จะเป็นสิ่งประเสริฐ

ผมเห็นจะต้องขอตัวก่อน

 

เมื่อถึงธรรมจริง จิตอะไรที่เคยดูแล้ว เราก็ไม่ต้องไปสังเกตุ มันก็จะเป็นอัตโนมัติไป (อันนี้ จากเริ่มฝึกแรกๆก็จะเป็นเช่นนั้น พอมันจำสภาวะได้เอง มันจะเป็นเอง) ก็วางเฉยการดูในส่วนนั้น ได้โดยอัตโนมัติ (อันนี้เราไม่ได้ไปวางเองเลย จิตมันวางอัตโนมัติ) แยกออกอะไรกิเลส อะไรธรรม อะไรเป็นสังขารขันธ์ ที่ทำงานไปตาม ธรรมชาติ

เราก็ไม่ต้องไปดูทั้งหมด ดูเฉพาะ ทุกข์ นี่จำไว้ อะไรเป็นทุกข์ดูตรงนั้นก่อน เรียกว่า เป็น ทุกขสัจจ ที่ต้องเรียนรู้(อันนี้ถ้าว่าแง่การดูจิต ทุกข์ไม่ต้องไปดู แต่ให้รู้ว่านี่ทุกข์ สิ่งที่ต้องดู คือเหตุ ตัณหานั่นละที่ควรดู พอมันจำสภาวะได้ มันจะดับตัณหา แต่ละขณะจิต ) แต่ก่อนจะเห็นทุกข์นี้ ก็ต้องฝึกมหาสติปัฎฐานให้ดี เพื่อที่จะได้เห็นทุกข์
(ทุกข์ มันเห็นกันอยู่แล้ว แต่ที่เห็นละเอียดขึ้นนั้น คือ สมุทัย คือเหตุ คือตัณหา ที่ประกอบด้วย อยากกับไม่อยาก ราคะ โทสะ โมหะ ต่างหาก ที่ละเอียดขึ้นไปเรื่อยๆ ที่ควรดู )<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
ที่ละเอียด เห็นทุกข์แล้ว เอาให้เห็นละเอียดให้มาก การเห็นละเอียดยิ่งๆ ขึ้นไปนี้จะต้อง ฝึก มหาสติปัฎฐานให้ชำนาญ คือ เห็นเวทนาในเวทนา เห็นจิตในจิต แล้วเลือกว่า ในส่วนใดที่เป็นทุกข์ แยกกองทุกข์ กับกองธรรม ให้ออก แล้วละทุกข์ พิจารณาธรรม ให้เห็น สมุทัย ยิ่งๆ ขึ้นไป ดับที่สมุทัย (ไม่ต้องฝึกสติปัฏฐาน ก็รู้ทุกข์ได้ เพราะทุกข์เป็นของทำให้ลำบาก การไม่สมหวังในสิ่งใดสิ่งหนึ่งก็เป็น ทุกข์ รู้ได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องไปฝึกสติปัฏฐานเลย การฝึกสติปัฏฐาน เพื่อให้รู้เหตุที่เกิดทุกข์ต่างหาก ทุกข์ดับไม่ได้ (นอกจากเข้านิโรธในขณะ) แต่สิ่งที่ดับได้คือเหตุที่ให้เกิดทุกข์ พอดับที่เหตุ จึงจะอยู่พ้นทุกข์

ยกตัวอย่างเช่น วันนี้เราเห็นตัวโกรธ คนไม่รู้ก็จะมองดูโกรธ รอจนกว่าจะดับ แล้วถ้าเราไม่ทันต่อ การคิดของเราหละ เราก็คิดไปถึงหน้าไอ้คนที่เราโกรธ คือเผลอคิด มันก็โกรธอยู่อย่างนั้น
(หากฝึกสติ จนชำนาญ มันไม่รอ ไม่มีการรอให้โกรธดับหรอก มันจะดับ ตรงขั้นขณะจิตนั้น ขาดสะบั้นเลย เมื่อ สติรู้ทัน แต่ที่ตามมาคืออนุสัย ที่นอนอยู่เนื่องๆ ของความโกรธ ฝนที่ตกลงมาทางร่องน้ำก็จะไหลที่เดิมทุกครั้ง)<o></o>
แต่ถ้าเราใช้กำลังสติ กำลังสมาธิ ตัดว่าเอาหละเราจะไม่คิดไปถึงหน้า ไอ้คนที่เราเกลียด เราจะไม่ปรุงไป นี่ เราจะเห็นเหตุ อีกระดับหนึ่งของความโกรธ ว่ามาจาก การคิดไป แล้วเกิดเวทนาในสิ่งที่เขากระทำ จึงทำให้เราโกรธ

นี่ เราดับที่เหตุคือ ไม่คิดไป ไม่ก่อเรื่อง มันก็ดับได้ เรียกว่า ทวนกระแส
( การไม่คิด เป็นการบังคับ เป็นสมถะ ทำได้เมื่อสติไม่มีกำลังต้องอาศัย กำลังสมถะช่วย พอทำสมถะแล้วก็จะ มา ดูจิต ต่อ มันจะสลับกันไปมาสำหรับคนที่ชำนาญในการฝึกสมถะและวิปัสนา พอรู้สึก ว่าสติไม่มีกำลังหรือจิตหล้า มันจะหวนไปในกรรมฐานที่เราฝึกไว้เป็นฐานในการพักจิต ทันที)<o></o>

นี่เอาไปพิจารณาแบบนี้ ไม่ใช่เห็นโกรธแล้วดูเฉย กิเลสเอาไปกินหมด เพราะเหตุมันอยู่ที่ เวทนา และ เหตุของเวทนาคือ การเอาใจไปสัมผัส เหตุต้นคือ ไม่เท่าทัน เผลอตัวคิดไปตามเรื่องตามราวอันเป็นอวิชชา

นี่ดูกันหน่อย ผมอธิบายให้ฟัง เป็นธรรมแท้แน่นอน ปรากฎกับใจนี้แล้วจึงเอามาสอน
และ ไม่มีผิดเพี้ยนแน่นอน ตรงทางกับองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า

 

พูดได้ คิดได้ แต่ธรรมไม่ได้

 

คุณ วิษณุ ที่คุณเขียนตัวแดงๆ มามันยังไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ เอาไว้ว่างๆ ผมจะมาพูดให้ฟัง

วันนี้ยังไม่ใช่เวลา กำหนดการที่ผมจะเถียงกับคุณครับ รอคิวก่อนแล้วกัน

 

อยากใส่ตัวการ์ตูนมั่งแต่หาไม่เป็น...งงเต๊ก ยิ้มแย้ม ...

 

อะไรของคุณ คุณนิวรณ์ คุณเถียงกับผมคุณยอม ครั้นพอผมพูดเหตุผล คุณบอกว่า ไม่ต้องมาสอน
คุณ นิวรณ์ กิเลสมันไปได้ขนาดนี้เลยหรือ
และอีกประการหนึ่ง คือ ผมไปทำลายศรัทธาใคร อย่างมากผมก็ชี้ว่า ให้ทำอย่างไรให้เต็ม ต้องใช้ธรรมอะไรเพิ่มเติม

ไปไกลแล้ว แบบนี้ ปรุงแต่งไปไกลมาก กิเลสไปไกลมาก ผมว่า คุณต่างหากกำลังทำลายศรัทธา ของคนอื่นด้วยตัวคุณเอง เพราะว่า คุณไม่ได้แสดงให้คนอื่นรับรู้ว่า ธรรมที่คุณมีนั้นมันสามารถทำให้คนเสถียรได้ ทำให้คนมีหลักและมีจุดยืน แต่คุณกลับแสดงการไร้จุดยืน
กลับไปกลับมา

สรุปว่า คุณจะให้ผมหยุด หรือ จะให้ผมพูด ผมหยุดนี้ก็เพราะว่า เกิดความเมตตาว่าคุณจะเสียศูนย์
เพราะเห็นว่า มันไม่มีทางที่จะทำให้คุณเข้าใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมยอมรับในหลักการอะไรของคุณ

 

เมื่อวาระกรรมมาถึงใครหรือจะหลีกได้พ้น

หากยังมีสติอยู่ควรหาวิธีหลบเลี่ยงกรรมเหล่านั้น
ด้วยกุศลกรรมเถิด
จากหนักจะกลายเป็นเบาได้

 

แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับ พระ ตรงไหน คุณนิวรณ์

 

พระไตรปิฎกเล่มที่ 16 พระสุตตันตปิฎก เล่ม 8
สังยุตตนิกาย นิทานวรรค ลาภสักการสังยุตต์ จตุตถวรรค
ปักกันตสูตร

<center>๕. ปักกันตสูตร</center> [๕๘๖] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ภูเขาคิชฌกูฏ
เขตพระนครราชคฤห์ เมื่อพระเทวทัตหลีกไปยังไม่นาน ณ ที่นั้นแล พระผู้มี
พระภาคทรงปรารภพระเทวทัตตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมาว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย
ลาภสักการะและชื่อเสียง เกิดแก่เทวทัต เพื่อฆ่าตนเอง เพื่อความเสื่อม ฯ
[๕๘๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนต้นกล้วยเผล็ดผล เพื่อฆ่า
ตนเอง เพื่อความเสื่อม ฉันใด ลาภสักการะและชื่อเสียงเกิดแก่เทวทัต เพื่อ
ฆ่าตนเอง เพื่อความเสื่อม ฉันนั้นเหมือนกัน ฯ
[๕๘๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนไม้ไผ่ออกขุย เพื่อฆ่าตน
เอง เพื่อความเสื่อม ฉันใด ลาภสักการะและชื่อเสียงเกิดแก่เทวทัต เพื่อฆ่า
ตนเอง เพื่อความเสื่อม ฉันนั้นเหมือนกัน ฯ
[๕๘๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนไม้อ้อออกดอก เพื่อฆ่าตน
เอง เพื่อความเสื่อม ฉันใด ลาภสักการะและชื่อเสียงเกิดแก่เทวทัต เพื่อฆ่า
ตนเอง เพื่อความเสื่อม ฉันนั้นเหมือนกัน ฯ
[๕๙๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนแม่ม้าอัสดรตั้งครรภ์ เพื่อ
ฆ่าตนเอง เพื่อความเสื่อม ฉันใด ลาภสักการะและชื่อเสียงเกิดแก่เทวทัต
เพื่อฆ่าตนเอง เพื่อความเสื่อม ฉันนั้นเหมือนกัน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ลาภสักการะ
และชื่อเสียง ทารุณ ฯลฯ อย่างนี้แล เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แหละ ฯ
[๕๙๑] พระผู้มีพระภาค ผู้สุคตศาสดา ครั้นได้ตรัสไวยากรณภาษิตนี้
แล้ว จึงได้ตรัสคำเป็นคาถาประพันธ์ต่อไปอีกว่า
ผลกล้วยฆ่าต้นกล้วย ขุยฆ่าไม้ไผ่ ดอกฆ่าไม้อ้อ ลูกฆ่า
แม่ม้าอัสดร ฉันใด สักการะก็ฆ่าคนชั่ว ฉันนั้น ฯ
<center>จบสูตรที่ ๕</center> ​

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 13 คน ( เป็นสมาชิก 10 คน และ บุคคลทั่วไป 3 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิษณุ12, ระฆัง, เกสท์, หลินจิ่นเฉิง, Joypor, k.kwan, nunnapath, to2504, ขันธ์ </TD></TR></TBODY></TABLE><!-- currently active users -->

 

ขุยไผ่ ฆ่า ต้นไผ่

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 15 คน ( เป็นสมาชิก 12 คน และ บุคคลทั่วไป 3 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>jinny95, ระฆัง, เกสท์, วิษณุ12, หลินจิ่นเฉิง, Joypor, k.kwan+, nunnapath, to2504, ขันธ์ </TD></TR></TBODY></TABLE>

หลักนักขายเบื้องต้น "แสวงจุดร่วม สงวนจุดต่าง" เป็นธรรมไหม ^-^

 

สาธุ คุณ เกสท์ ที่ยกพระสูตรมา นั่นแหละ เรื่องลาภ สักการะ ชื่อเสียง นี้เป็นเรื่องต้องระวัง
เพราะว่า จะกลายเป็น กิเลสที่บดบังโดยไม่รู้ตัว

พระธรรมในพระไตรปิฎก ไม่มีคลาดเคลื่อน 84000 พระธรรมขันธ์ นั้นแตกออกจากจิตนี้ เมื่อจิตเป็นธรรมเองครับ ทำจิตให้ละ ลด กิเลส แล้วศึกษา แล้วปฏิบัติ แล้ว 84000 พระธรรมขันธ์ นี้จะแตกออกได้ตรงสถานการณ์ เอง

 

พัก..ทานข้าว..

 

ปรับเข้าสู่ธรรมได้ครับ แต่เป็นธรรมในเรื่องของ สังคหวัตถุ

แต่ในกรณีนี้ มันไม่ใช่จุดต่าง แต่ผมพยายามอธิบาย หลักธรรมอื่นๆ ให้ครบองค์ธรรม

แต่คนที่เห็นว่าต่าง คือ คนที่ไม่ยอมรับเอง ดังจะเห็นอากัปกิริยา ที่แสดงการปฏิเสธ

ทีนี้ ปัญหามันอยู่ที่ใจคนที่ปรุงแต่งไป ประมาณว่า ใครอย่ามาแตะวิธีการของข้า ให้เสื่อมเลย ดุจดังคน ตั้งหิ้งบูชา แล้วไม่ยอมให้ใครมาประดับ เพราะยึดเป็นของตน ว่าจะต้องสูงที่สุด ดีที่สุดแล้ว

ปัญหามันคือเช่นที่กล่าวมานะ จินนี่ มันไม่ใช่การแสวงหาจุดร่วม และ สงวนจุดต่าง

ทีนี้ หากว่า หิ้งบูชาของเขา ที่เขาทำเฉพาะเขากับหมู่คณะผมก็ไม่ว่าอะไร
แต่เขาเที่ยวยัดเยียด หิ้งบูชา ให้กับคนอื่นแล้วบอกว่าใครอย่าแต่งเติมนอกเหนือจากนี้

ทีนี้พอผมจะแต่งหิ้งบูชาของผมให้ ครบ ก็หาว่า ดอกไม้ไม่ใช่พระพุทธองค์ จะเอามาเติมทำไม หรือ เครื่องบูชาอื่นๆ ไม่ใช่พระจะเอามาบูชาทำไม

นี่คือ สีลพตรปรามาสของ คนมีกิเลสเอง ไม่ใช่เรื่องขัดแย้งของผมเลย

 

ก็อย่าง ตัวอย่างที่ยกมานี้ ท่านเอกวีร์ เพิ่งยกมาในสถานการณ์ ขณะนี้ ซึ่งมันจะกลายเป็นว่า
สิ่งที่ผมกล่าวมา มันคือ การทำสมาธิ อันจะทำให้ไปสู่ พรหม

นี้แหละ คือ การที่พยายามจะบอกว่า การทำสมาธิไม่ดี การทำสมาธิให้ระวัง
ปัญหาคือ การทำสมาธิดีอยู่แล้ว ทำไมเราจะไปพูดทำไม เพราะว่า วิธีการอะไรก็ต้องระวัง แม้แต่ดูจิตก็ต้องระวัง แต่ไม่มีใครเขาพูดในเชิงโจมตี ว่า ดูจิตต้องระวังนะ มันทำให้ติดได้นะ ไม่มีใครพูดแบบนี้

ต้องแยกให้ออกระหว่าง การระวัง นั้นคืออะไร การระวังนั้นควรพูดในขณะที่เขาหมิ่นเหม่
แต่นี่ ในสถานการณ์นี้มันไม่ได้มีใครจะไปหลงอะไร
ทุกคนต่างก็ทราบดีว่า จะต้องปฏิบัติอะไร

แต่ตัวท่านนิวรณ์เอง หลง ติดอยู่กับการนั่งรู้ดูเฉย ท่านกลับไม่เตือนตนเอง

 

มันต้องเคยลองก่อน ลองพยายามที่จะเข้าสู่สภาวะนิพพานอีก ถึงจะรู้ว่าทำแบบเดิม อาจไม่เพียงพอ

ผมเคยไปเพียร ก็เห็นนะว่ามันไม่พอ เนื่องจากเหตุในปัจจุบัน มันลึกกว่าแต่ก่อน ที่มีแต่ทุกข์หนัก

ก็ไม่รู้ว่าท่านอื่นลองทำดูหรือยัง ของแบบนี้ต้องลองเอง อาจผ่านก็ได้นะ เพราะอนุสัยไม่เท่ากัน ^-^

 

ได้ดู สารคดี wild china มีเรื่องแปลก ของต้นไผ่ ที่น่าสนใจอีกเรื่อง
เขาบอกว่า ไผ่นั้นนานๆจะออกดอกสักครั้ง บางครั้งเป็นระยะเวลาร้อยๆปี
ถ้ามีปรากฏการณ์ ไผ่ออกดอก ซึ่งมันจะออกพร้อมกันทั่วป่าไผ่
ชาวบ้านในถิ่นนั้นจะรู้ว่า หายนะได้มาเยือนแล้ว เพราะเมื่อไผ่ ออกดอก
จะทำให้ต้นไม้ อื่นๆ ตายไปด้วย รวมถึงต้นไผ่เอง นั่นคือ อวสานได้มาเยือน
ทั้งป่า เป็นวัฏจักร

แล้วมีสัตว์อยู่ประเภทหนึ่ง คือแพนด้า ที่กินแต่ใบไผ่เป็นอาหาร
ก็จะสูญพันธ์ไปด้วย หรือที่ฉลาดหน่อย ก็ย้ายไปที่ป่าไผ่ที่ใหม่