เราไม่มีในกาย กายไม่มีในเรา

ท่าน ขันธ์ จะมาอีก กี่ยาม ถึงคิวผมหรือยังครับ

 

วิษณุ จะพูดอะไร ว่ามา

 

..พรุ่งนี้ก็จะไปกราบท่านขอพรปีไหม่ พร้อมส่งการบ้านให้ท่านตรวจ.....อนุโมทนาบุญด้วยครับ

 

นี่อธิบาย แล้ว ให้ตั้งทัสนะให้ถูก นี่แหละ เหตุผล ที่ผมจึงบอกว่า ทำไม คนที่ดูแต่จิตจึงติดวิปัสสนูกิเลส เพราะหยุดทำในสิ่งที่ควรทำ แล้วใครพูดก็จะไม่ฟัง....การหยุดทำในสิ่งที่ควรทำ คืออะไรครับ ที่ควรทำ

 

เออดี วิษณุ พรุ่งนี้จะไปกราบ พระ่ใช่ไหม เอาข้อความของผมข้างต้นเรื่องลำดับขั้นของการพิจารณาธรรม ไปถามท่านสิว่า คนที่พูดแบบนี้ ธรรมแบบนี้เป็นอย่างไรถูกหรือต้องเท่าไร แล้วค่อยเอามา เถียงกับผม

 

เปล่าแล้วครับ ..ผมอนูโมทนาบุญ กับคุณ นัท น่ะครับ ผมไม่ได้ไปหรอกครับ ....และก็ไม่ได้มาเถียงกับ ท่านขันธ์หรอกครับ
ผม มาถาม หาความรู้น่ะครับ

 

ผมยัง งง กับ ท่านขันธ์ ที่ว่า ฝึกสติปัฏฐาน 4 เพื่อ รู้ ทุกข์ อย่างนั้นเหรอครับ

 

ก็การหยุด คือ หยุด ไขว่คว้าในธรรมอันละเอียดขึ้น การหยุด พัฒนาสมาธิให้ดีขึ้น
การหยุดพิจารณาธรรมให้มากขึ้น การหยุด ที่จะฝืนกิเลสที่มี บางคนอาจจะเถียงว่า ก็ปฏิบัติอยู่เนืองๆ แต่ว่ามันจะมีทัสนะที่ไม่ตรงอยู่ จะปฏิบัติก็เท่าเดิม ไม่ไปไหน

นี้แหละ คือ วิปัสสนูกิเลส เพราะว่า คิดไปว่า วิปัสสนาเราดีแล้ว เราสว่างแล้ว เรามีปีติเกิดขึ้นแล้ว เรามีสรณะแล้ว ทุกข์ดับไปได้เองแล้ว

แต่ นั่นแหละหยุดเท่านั้น

หนทางที่จะต้องดำเนินต่อก็คือ การทำสมาธิ ให้มากยิ่งขึ้น การฝืนกิเลสด้วยอุบายธรรม

การพิจารณาธรรม ในชีวิตประจำวัน ทำกุศลให้ถึงพร้อมกว่านี้

 

สติปัฏฐาน ทำให้มาก เพราะจะทำให้เรา สังเกตุเห็นทุกข์ได้ละเอียดยิ่งขึ้น จะเห็นว่า สภาวะที่ละเอียดยิ่งๆ ขึ้นนั้นมีอยู่

ให้รู้ว่า ทัสนะที่มีกันอยู่ ยังไม่ลงสู่จิตที่มีอายตนะที่ละเอียด มากๆ คือนิพพานอยู่ ไม่ใช่แค่เพียงทัสนะ

 

ในส่วน นี้ อนุโมทนาครับ
ในส่วน นักปฏิบัติ ในการดูจิต ตามดูจิตเนื่องๆ ย่อม มีความประพฤติ ใน ศีล ในกุศลกรรม เป็น ที่ตั้งอยู่แล้ว ถึง จะมาฝึกดูจิต ...ถ้าในการสนทนาธรรม ในส่วนนี้ ขอความรู้ ในแนว ทางมรรคครับ
.....สำหรับหนทางที่จะต้องดำเนินต่อ สำหรับ นักดูจิต ก็คือความเพียร
ความเพียร ในที่นี้หมายถึง การทำให้บ่อยๆ ทำเนืองๆ ทำให้มากเนืองๆ
เช่น สมมุติ นั่งสมาธิแต่ละครัง นั่งทีเดียว 10ชั่วโมง อย่างนี้ไม่เรียกความเพียร แต่เรียก พยายาม อดทน
ส่วน การทำสมาธิ และฝึกรู้ ฝึกชำเรืองรู้ จากกรรมฐานกองใดกองหนึ่ง ที่ฝึกมาเป็นฐาน ก็ฝึก ตามร่างกาย ไม่บังคับร่างกาย มากไป เช่นเมื่อ ปวดเมื่อย ก็ออก เปลี่ยน ท่า ทาง คือทำแบบสบายๆ ไม่เกิน 1 ชั่วโมง พอ 1ชั่งโมง แล้วออกเดินเล่นหรือเปลี่ยน อริยาบท แล้วมาตั่งใหม่ หรือ บางคน ครึ่งชั่วโมง หรือ ตามที่สติเกิดบ่อยขึ้น ทำแบบนี้เรียก ว่าความเพียร

 

อย่างนั้น ขอถามความหมาย ของ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค หน่อยครับว่า แปลว่าอะไรบ้าง และคำว่า ปฏิบัติ สมถะ และ
วิปัสนา ขอความหมายคำเหล่านี้ด้วยครับ จะได้ทวนความรู้ครับ.....และจะได้เข้าใจตรงกัน

 

ทีนี้ คนที่มีวิปัสสนูกิเลส มันจะเห็นอย่างไร
ขึ้นชื่อว่ากิเลสแล้วมันต้องตรงข้ามกับธรรม
มันก็จะตำหนิไง ตำหนิว่า ธรรม แบบนั้นๆ ไม่ใช่ ธรรมแบบนั้นๆ ไม่ตรง
จำเอาไว้ ถ้าเมื่อไรมีกิเลส มันจะตำหนิธรรม

ทั้งนี้ เพราะว่าเกิดกิเลสขึ้น แต่ถ้าเป็นธรรมจะยอมรับธรรมหมด ไม่ว่าธรรมนั้นจะสูงต่ำ ละเอียดแค่ไหน ก็จะเห็นว่า นั่นคือธรรม นี่ไม่ใช่ธรรม แยกธรรมกับกิเลสออกจากกันได้

ก็ ผมก็เอาธรรมมาเตือน ว่า จะฝึกอะไรก็ฝึกไป แต่ในวิถีประจำวันก็อย่าลืมชำระกิเลส
อย่าลืมสร้างกุศล

ให้พิจารณา พระราชดำรัสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ในวันนี้ ที่ท่านประทานให้กับปวงชนชาวไทยให้ดี นั้นแหละให้ทำอย่างที่ท่านประทาน แล้วชีวิตของผู้ปฏิบัติจะมีความสุข มั่นคงและ เรียบง่าย

 

ทุกข์ คือ สภาวะที่ทนไม่ได้ กิริยาอาการกับจิตที่ เกิดอาการทนไม่ได้ ไม่สบาย กระสับกระส่าย
พูดง่ายๆ ก็คือ ทุกขเวทนา นั้นแหละ ที่มันไม่สบอารมณ์หมาย
ก็รวมความไปถึง โศกเศร้า เสียใจ ต่างๆ นาๆ ใครที่มีตัวนี้ก็ต้องรู้ตัวเพราะเจ้าตัวมันทุกข์เอง

สมุทัย ก็ คือ เหตุของตัวทุกข์นั้นแหละ ทุกข์มันมีเหตุเสมอ เพียงแต่ว่า เหตุนั้นเราจะรู้ละเอียดแค่ไหน และ ครอบคลุมแค่ไหน เช่นว่า โศกเศร้า นี้เกิดจาก พรัดพรากคนรัก คนเราก็คิดว่า เหตุคือ พรัดพรากจากคนรัก แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่ มันเกิดจาก ใจเราหลงไปคิดไปนึกว่า ต่อไปนี้จะไม่มีเขาแล้ว ก็เกิดผัสสะที่ไม่ชอบ เป็นเวทนา และ ตัณหา ทีนี้ พอเป็นตัณหาที่มันไม่อยากเป็นแบบนี้ที่รุนแรง เพราะว่า มันเกี่ยวข้องกับชีวิตเรา ตัณหานี้แหละทำให้เกิด อุปาทาน ต่างๆ กลายเป็น ความโศกเศร้าเสียใจ ต่างๆ นาๆ ทีนี้บางคนก็ ดับที่ตัณหา มันก็ดับไม่ได้ บางคนจะไปดับเหตุที่เวทนาก็ดับไม่ได้ เพราะมันคิดอยู่

แต่คนฉลาดคือ มองเห็นความธรรมดา เลิกเข้าไปสู่วงจรนี้ด้วยการหยุดหลงเอาใจไปวิพากษ์ ไปสนใจกับเรื่องนั้น เพราะเห็นว่า นี้คือธรรมดา ก็เรียกว่า ดับที่เหตุ อย่างแท้จริง

แต่กว่าใจมันจะยอมรับ ความธรรมดา หรือ ยอมรับธรรมนี้ได้ มันต้องอบรม ให้เกิด ญาณ ที่จะทำให้เราเพิกเฉยได้ เหล่านี้แหละ คือ วิปัสสนา ที่กินความ ตั้งแต่ อุทยัพพยญาณ จนถึงสังขารุเบกขาญาณ

เอาสองตัวนี้ก่อน แล้วกัน เอาไว้ค่อยมาอธิบายใหม่ ติดไว้ที่เหลือ

 

ทุกข์ นี่เป็น ผล ใช่หรือเปล่าครับ (ของทำให้ลำบาก)
สมุทัย เป็น เหตุ ใช่หรือเปล่าครับ ( ตัณหา กิเลส ราคะ โทสะ โมหะ)

 

งั้น ถามต่อครับ

ผมเห็นคน คนสองคน ตีกัน นาย แดง มีมีด นาย ดำมือเปล่า นาย แดง ใช้มีด แทง นาย ดำ 1แผล แสดงว่า นายดำ ได้รับทุกข์อยู่ใช่ไหมครับ

 

อนุโมทนา ค่ะ

จิตที่มีสติปัญญา หนักก็รู้ เบาก็รู้

เมื่อจิตมีสติระลึกรู้ หนัก เบา

จิตก็รู้ด้วยตนว่า ควรเอา หรือ ควรวาง

เรา ก็ได้แต่ ดู เท่านั้น จะไปทำแทนจิต จิตก็ไม่วิปัสสนา กลายเป็นเราปัดแทน

ผิดพลาดประการใด ก็ขออภัย นะเจ้าคะ ยังรู้ตัวน้อย ค่อยๆเดินเอาทีละนิด ^.^

 

เพราะ ตัวราคะของจริงเกิดในชีวิตปัจจุบัน..ไม่ได้เกิดตอนนั่งสมาธิ...
ขอถามคุณ นัท นะครับ
ราคะ ในความหมาย คุณ นัท คือ อะไรเหรอครับ....

 

ท่าน ขันธ์ จะมาตอบผมมั๊ยน๊า...

 

ความยินดีในกาม..มี5 อย่างคับ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ..อ่ะคับ ไม่ทราบ ราคะ ของคุณวิษณุ12 เหมือนกันหรือเปล่าคับ

 

...
ขอแจมแทนละกันนะคับ..ตามความเห็นของผม อ่ะัคับ
ตอบว่า...."ใช่ คับเป็นทุกขเวทนาทางกาย"
ความเห็นของคุณขันธ์ คงจะเข้ามาตอบให้เองอ่ะนะคับ