เราไม่มีในกาย กายไม่มีในเรา

ขอแสดงความเห็น ตามที่เข้าใจด้วยตนเองนะคะ
การกินข้าวนั้น อุปมาเหมือนต้องอิ่มในรสชาด ไม่ใช่อิ่มเนื้อข้าว
เหมือนคนที่ชอบกินข้าวกระเพราไก่ไข่ดาว ก็กินมันไปทุกวัน
ถ้าอิ่มรสชาดกระเพราไก่ไข่ดาวจริงๆได้เมื่อใด ก็คงไม่คิดอยากในรสชาดของมันอีก
เมื่อหมดอยากแล้ว ต่อไปการกินกระเพราไข่ดาว ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เพราะหมดอร่อย
แต่ก็กินได้เพื่อดำรงไว้ซึ่งประโยชน์ แห่งการการเพื่อรักษาชีวิตเท่านั้น เมื่อไม่มีอะไร
ต้องรักษาอีก ก็หมดกันไป(มั้ง)

เราก็ทำตามที่คุณว่า ข้างต้นนี้แหละ และเรารู้ว่า ต้องทำไปเนืองๆ
จนจิต รู้ชัด รู้แจ่มแจ้ง จิตจึงตัดสินใจแล้ว วางได้เอง

ที่ยังดับ แล้วเกิด เพราะ จิตยังไม่รู้แจ้ง ไม่รู้อริยสัจจ์แห่งความจริงนั้น
ผู้รู้ นั้นรู้ตัวแล้ววาง จิตรู้ตัวแล้ววาง แต่ยังไม่แจ่มแจ้ง จึงวางได้ชั่วคราว
ถ้าผู้รู้ จิตรู้ รู้ทุกข์ชัดจนแจ่มแจ้งจริง รู้สึก หยั่งถึงจิตดั้งเดิมแท้ได้จริง
ย่อมสสัดทิ้งได้จริงแบบถาวร

จะอาศัยทางใด ต้องศรัทธาในทางนั้น แล้วทำให้ถึงที่สุด
ย่อมเข้าถึง หยั่งถึงจิตเดิมแท้ ได้แน่นอน
จะมั่นใจทางนี้แน่แท้ได้อย่างได้อย่างไร ก็ต้องบอกว่า แล้วแต่วาสนาตน

ถ้าจะขวนขวายให้ตนแบบไม่รอวาสนา ก็มุ่งเข้าหาพระอาจารย์ ที่รู้แจ้งแน่แท้แล้ว
ที่ตนเองมั่นใจในทาง จะเอาเป็นทางที่ตั้งเป็นศรัทธาเพื่อเดินให้ถึงที่สุด
เพื่อเป็นคบไฟ ที่มั่นใจได้ว่าเราจะอาศัยไป อย่างไม่คลอนแคลน

จิตเราเองนั้น ยังเชื่อถือไม่ได้ อาศัยนำทางไม่ได้
เพราะจิตเรามีอวิชชา เป็นเครื่องปรุงแต่บิดเบือนอยู่
ก็ต้อง เข้าหาเครื่องประกบ ที่เรามั่นใจ เพื่อเป็นวิถีให้จิตที่หลงทางได้พึ่งพิง
จนเมื่อจิต เดินได้ตรงทางแล้ว รู้แจ้งความจริงแล้ว จึงจะพอเชื่อถือได้บ้าง

ถ้าจิตรู้อริยสัจจ์ เมื่อใด จึงเชื่อถือได้ ไม่มีคลอนแคลน ^.^

 

ขออนุโมทนากับการปฏิบัติของคุณบุคคล1
เราเห็นว่าตัวรู้คือจิต ต่างจากอวิชชาที่เป็นกิเลส
จะจัดการมัน ต้องเข้าใจมัน เสริมพลังประหารด้วยมรรค ปล่อยวางด้วยความเข้าใจ

 

อนุโมทนา ท่านนิวรณ์ เจ้าค่ะ

อ่านแล้วเข้าใจดี

 

ตามอ่านถึงหน้า 5-6 แล้วเซ็งเป็ด
มีคนขี้ขลาดที่ชอบสอนคนอื่นให้กล้าหาญในการแสดงธรรม
แต่ตัวเองลบข้อความของตัวเองออกหมด
ทึ่เคยพูดไว้ กับที่ทำอยู่ ทำไมขัดแย้งกันนัก
การตามอ่านเพื่อลำดับสภาวะธรรมในขณะนั้นจึงขาดๆหายๆในรายละเอียด
ส่วนประเด็นยังคงเดิม ยึดติดในทัสนะของตนอยู่มากมาย...

 

ที่ทำมาก็ดีแล้ว แต่ ให้พิจารณาในวิถีชีวิตประจำวัน เมื่อเกิดสภาวะทุกข์ ว่ามันรู้สึกอย่างไร แล้วพยายามหาอุบายไถ่ถอน หรือ ฝืนกิเลส ในวิถีชีวิตประจำวัน

ส่วนในขั้นตอน ปฏิบัติ ภาวนา ก็ทำเป็นกิจวัตร ทำสมาธิก็ให้เป็นสมาธิ เอาให้มันมีกำลัง เมื่อจิตเป็นสมาธิดีแล้ว ก็ให้สังเกตุความเป็นสมาธินั้น เอามาสังเกตุกับชีวิตประจำวันว่า จิตเรามันกระเพื่อม ก็รู้ แล้วก็ทบทวน หาอุบาย ไถ่ถอน เรียกว่า ธัมมวิจยด้วยตนเอง และ เป็น สิกขา ที่เราจะต้องศึกษาด้วยตนเอง

ส่วน การพิจารณา ให้เห็น อวิชชา นั้นก็ต้องมาจากรากฐานคือ เห็นจิต ที่มีอายตนะที่ละเอียดยิ่งๆ ขึ้นไปซึ่งจะต้องศึกษาไปเรื่อยๆ
ความก้าวหน้าทางธรรมนั้น มันอยู่ที่เรา สามารถเห็นความละเอียดของ จิตนี้ได้ดีขึ้นเท่าไร เราจะค่อยๆ แยก ค่อยๆ แบ่งว่า จิตที่เห็นมันผสมผสานกันนี้ ประกอบไปด้วย อารมณ์ อายตนะอย่างไร ค่อยๆ พิจารณา ศึกษาสภาวะจิตใจให้ดี เวลาทำอะไรแยกเป็นส่วนๆ เช่น ทำสมาธิก็สมาธิ เอาให้ดี เวลา วิปัสสนาก็พิจารณาไป แล้ว เมื่อจิตเป็นสมาธิดีขึ้น มันจะมีวิปัสสนาในตัวเอง เป็นสมาธิที่บริสุทธิ์ เห็นธรรมก็บริสุทธิ์
ส่วนการโต้แย้ง ระหว่าง ผมกับ ท่านนิวรณ์ ก็ไม่จบ เพราะท่านนิวรณ์ ไม่โต้แย้ง และ ไม่ยอมรับฟัง เพราะท่านว่า ไม่ชอบให้ใครมาสอน อันนี้ ท่านนิวรณ์ ท่านคงลืมไปว่า ท่านบอกว่า ท่านไม่ได้วางตัวตนไว้ ก็เลยเผลอไป มีอาการสับสนนิดหน่อย
ผมก็ไม่อยากจะไล่จี้ใคร ก็ปล่อยไปตามยถากรรม

เสขบุคคล คือ ยังต้องศึกษา ใน ไตรสิกขา แต่ถ้าใครว่าทำอย่างนั้นอย่างนี้ ได้เลย ไม่ต้องไปพิจารณา แบบนี้ คงจะเลยพระอรหันต์ไปแล้ว เพราะขนาดหลวงตามหาบัว ท่านยังบอกว่า ให้พิจารณาให้มาก พระพุทธองค์ว่า ธรรมอันเป็นเครื่องสนับสนุนคือ โพชฌงค์ มีธัมมวิจย นั้นแหละ ทำให้มาก แต่ ทั้งหมดต้องมีกำลังจิตที่ สามารถทวนกระแสได้ ประกอบไปด้วย โพชฌงค์ 7 ประการ เจริญให้มาก

 

ก่อนอื่นผมต้องปรารภซ้ำอีก เนื่องจากบางท่านที่ไม่ได้อ่านมาแต่ต้น
จะไม่เข้าใจเหตุแห่งธรรมที่เกิดขึ้น
ฉะนั้นผมก็จำเป็นจริงๆที่จะต้องท้าวความเดิม มาอ้างอิง
ผมได้บอกไว้แล้วใครให้คำหยาบคายผมมา
เมื่อผมไม่รับ ผมก็จำเป็นที่ต้องคืนให้
โดยบางครั้งอาจมีของแถมกลับไปบ้างนิดหน่อยนะครับ

คุณขันธ์ครับ คุณคงจำได้นะครับว่าคุณเป็นคนเริ่มให้คำเหล่านั้นกับผมก่อนนะครับ
ผมยังประทับใจ(ชอบใจ) ที่คุณเรียกผมว่า

 

คุณขันธ์ครับ อย่าเพิ่งรีบสรุปเลย ผมว่าคุณควรเลิกใช้มุกนี้ได้แล้วนะครับ
มันไม่ได้ช่วยคุณดูดีขึ้นเลยนะครับ กลับเป็นตรงกันข้ามนะครับ
เพราะที่ผมตอบคำถามใครก็แล้วแต่ ผมจะยกเหตุและผลทุกครั้ง
ซึ่งคุณบอกว่าไม่ปรากฏเนื้อธรรมนั้น เพราะไม่เคยรู้จักเนื้อธรรมที่แท้จริงต่างหากนะครับ
เช่น คุณตอบอย่างภาคภูมิ

 

คุณขันธ์ครับ คุณลองหันกลับไปอ่านความเห็นตนเองบ้างนะครับ
คุณไม่เคยชี้อะไรชัดเจนลงไปเลยนะครับ
จะมีแต่คำพูดที่กล่าวหาว่า พูดเรื่อยเปื่อย พูดไม่เป็นธรรม พูดแบบมีกิเลส พูดเพ้อเจ้อฯลฯ

ผมถึงได้บอกให้คุณชี้แจงให้ชัดเจนยังไงละครับว่า
พูดยังไงถึงจะไม่เรื่อยเปื่อย พูดเป็นธรรม พูดแบบไม่มีกิเลส พูดแบบไม่เพ้อเจ้อฯลฯ


;aa24

 

คุณขันธ์ครับ คุณกลัวอะไรกับการจับผิด แสดงว่าคุณมีที่ผิดให้จับได้ใช่ไหมครับ???<O</O
เด็กอนุบาลเค้ายังรู้เลยนะครับว่า พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ มีอยู่จริงและพึ่งได้เสียด้วย <O</O

เด็กเค้าบอกว่าลุงธรรมภูตไม่ได้จับผิด แต่จี้ถูกจุดดีครับ.... <O</O

;aa24<O

 

ใครก็ได้ ช่วยเอา ไอ้ธรรมภูติ ออกไปจากชีวิตผมที

 

บุคคลคนทั่วไปหนึ่งคน

ผมอ่านแล้วก็รู้สึกยินดีที่คุณมีความเพียรต้องการปล่อยวางอารมณ์นะครับ
ผมมีคำถามเล็กๆน้อยๆเพียงข้อสองข้อเท่านั้นนะครับ

"ตัวรู้"ที่คุณว่าเห็นหนะ ขณะนั้นมันรู้อยู่ที่ไหนครับ???
"ตัวรู้" มีอยู่๒แบบใช่ไหมครับ???
"ตัวรู้" ถูกตามความเป็นจริง(วิชชา)
"ตัวรู้" ผิดจากความเป็นจริง(อวิชชา)

ลองพิจารณารู้ถูกกับรู้ผิดดูสิครับ

รู้ถูก รู้อยู่ที่ฐานที่ตั้งของสติ(สติปัฏฐาน๔)
รู้ผิด รู้อยู่ที่กิเลสที่กำลังดำเนินอยู่ รู้ภายนอก


;aa24

<!-- / message -->

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ขันธ์พูด
พระธรรมไม่มีตัวไม่มีตน </TD></TR></TBODY></TABLE>
ถ้าไม่มีตัวไม่มีตนจะเข้าถึงได้ด้วยหรือครับ???



ท่านพี่ภูตยังฮาเหมือนเดิมนะครับ
ท่านจะเอาอัตตาหรอ จะให้จับต้องพระธรรมได้อย่างนี้หรือ
นี่แค่หยิบมาประเด็นเดียวนะ
เห็นแล้วขี้เกียจอ่าน

 

คุณขันธ์ครับชีวิตใครชีวิตมันอยู่แล้วนะครับ

เพียงแค่นี้คุณก็อยู่กับมันโดยไม่เป็นทุกข์ไม่ได้

ผมว่าคุณเสียเวลาเปล่านะครับในการปฏิบัติธรรม

เพราะในชีวิตจริงนั้นเรายังต้องแบกขันธ์๕ไปจนสิ้นชีวิต

โดยอาศัยซึ่งกันและกัน แค่ก็เป็นภาระน่าดูอยู่แล้ว

ยังจะใส่ใจอะไรกับธรรมภูตอีกหละครับ


;aa24

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 3 คน ( เป็นสมาชิก 2 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>หัตถ์เทพหมื่นวิญญาณ, ธรรมภูต </TD></TR></TBODY></TABLE>
คิกๆๆๆๆ
อ่านได้ 10 หน้าแระ
บันเทิงธรรมมากมาย หุๆๆๆ

 

คุณหัตถ์เทพฯ

คุณหัตถ์เทพครับ คุณเคยมีความสุขไหมครับ???

คุณจับต้องมันได้ไหมครับ???

แต่คุณรู้ใช่ไหมครับว่ามีอยู่จริง เพราะคุณก็เคยได้รับมันนิครับ

ของบางอย่างมีอยู่จริง แต่ไม่มีรู้ร่างนะครับ

คำว่า "อัตตา"ไม่ใช่หมายถึงสิ่งที่จับต้องได้อย่างเดียวนะครับ

มีนัยยะเป็นที่พึ่งได้ด้วยนะครับ(ไม่จำเป็นต้องมีรูปร่าง)

สัมผัสได้ด้วยการเข้าถึงจากการปฏิบัติเท่านั้นนะครับ

ไปละ

;aa24

 

ใคร เคยเห็น คนฝรั่งคุยกับคนไทยแล้ว คนไทยฟังภาษาอังกฤษไม่รุ้เรื่องบ้าง
ถ้าแค่ถามทาง ก็ไม่เท่าไรนะ แต่ถ้าคุยระดับลึกซึ้งนี่ มันคงจะ พูดกันไม่รู้เรื่อง
ใครอาสาจะมาเป็น ล่าม บ้าง คุณ หัตถ์เทพ ผมขอความช่วยเหลือให้คุณ เป็นล่าม คอยแปลภาษาไทยของผมให้ ธรรมภูติ อ่านอีกทีท่าจะดี

หรือ ใครจะมาอาสาเป็น ล่ามก็ได้นะครับ

 

คือ ก่อนอื่น คนจะมาเป็นล่าม ต้องไปศึกษา ภาษาธรรมภุติก่อน เอาให้เข้าใจ ให้มากเลย
แล้ว ค่อย เอาคำพูดผมไปแปล ให้ธรรมภูติฟัง ในแบบฉบับที่ธรรมภูติเข้าใจ ได้ง่ายๆ
นี่งานใหญ่นะครับ ต้องใช้สติปัญญา มากเลย ท้าทายนะครับ

 

ธรรมภูติ ผมแนะนำให้คุณ ไปคุยกับ น้าใบไม้ หรือ พี่ขจรก็ได้
ผมเชื่อว่า อัจฉริยะสองคนนั้น น่าจะพอ โต้แย้งกับคุณได้ดีทีเดียว
ส่วนผม ขอยอมแพ้ คุณครับ

 

อะไร เอ่ย

สวยหรู ดูดี ทนทาน งามตา แตกง่าย ไม่ยืดหยุ่น ไม่ซึมซับ

ถ้าเจอกระแทกแรงๆ ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

มีไว้ดูสวยๆ ทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้ เพราะขึ้นรูปสวยแล้ว ก็หลงในรูปนั้น แล

^.^

 

โอ๊ย...ขำ