สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

อันภัยพิบัติตกทุกข์ได้อยาก ก็เหมือนเตาหลอมที่คอย

กล่อมเกลา ให้บรรลุปัญญาอันเลอเลิศ หากสามารถรับการ

กลั่นแกล้ง และ การกล่าวร้ายป้ายสีได้ เหล่านี้แม้จะเป็นที่ชอกช้ำ

หากสามารถทนได้ ก็จะเป็นประโยชน์ต่อร่างกายและจิตใจ

แต่หากไม่สามารถรับการฝึกฝนนั้นได้ ก็จะเป็นผลเสียหายต่อกายและใจ

 

ขอ(บังอาจ)ขยายความ
"ก่อนที่คนเราจะศึกษาและปฏิบัติธรรมนั้น เมื่อมองดูภูเขาก็เห็นเป็นภูเขาธรรมดาๆ มองดูแม่น้ำก็เป็นแม่น้ำธรรมดาๆ " เมื่อเห็นภูเขา ก็มีความคิด ภูเขานี้สวยดี ภูเขานี้ก็งั้น ๆ ภูเขานี้วิจิตรพิศดาร์ดี ภูเขานี้น่าจะมีของดี ได้หินมาทำถนนคงดี เอาหินมาตัดขัดมันเป็นพื้นแกรนิตปูบ้านคงสวย เอาไปขายได้ราคา น่าจะทำรีสอร์ท มีบ้านติดภูเขานี้คงแจ๋ว
"ครั้นเมื่อศึกษาและปฏิบัติธรรม
ไประยะหนึ่ง จะมองภูเขาไม่ใช่ภูเขา และแม่น้ำไม่ใช่แม่น้ำแล้ว เพราะจะเห็นสิ่งที่ลึกซึ้งกว่าธรรมดา" เมื่อเห็นภูเขา ก็มีความคิด ภูเขานี้มีแต่ธาติ 4 มาประกอบกัน ไม่นานเมื่อธาติ 4 แยกจากกันแล้ว ภูเขานี้ก็สลาย หาได้มีภูเขาไม่ เมื่อเห็นแม่น้ำ ก็มีความคิด แม่น้ำนี้มีแต่ธาติ 4 มาประกอบกัน ไม่นานเมื่อธาติ 4 แยกจากกันแล้ว แม่น้ำนี้ก็สลาย หาได้มีแม่น้ำไม่

"แต่เมื่อสำเร็จได้บรรลุธรรมแล้ว จะเห็นภูเขาเป็นภูเขา แม่

น้ำเป็นแม่น้ำอีก" เมื่อไคร่ครวญจน.... เมื่อเห็นภูเขา กิจที่ควรทำเราทำแล้ว เมื่อเห็นแม่น้ำ กิจที่ควรทำเราทำแล้ว ภูเขาก็ภูเขา แม่น้ำก็แม่น้ำ

 

ก็สัมมาสมาธิ มาจากไหนเล่า
ก็มาจาก สัมมาทิฏฐิ
ก็สัมมาทิฏฐิ มาจากไหนเล่า
ก็มาจาก ทุกข์มีอยู่ ก็เห็นทุกข์ (จะไม่เห็นได้ง่ายย หาอยู่หากินนี้ใครว่าสบาย กว่าจะมีอาชีพใช้หากินได้นี้ เรียนมากี่ปี แล้วการเรียนนี้ใครว่าสบาย ใครคิดว่าสบายก็เรียนไม่ต้องหยุดซี) เห็นว่าก็ทุกข์นี้เพราะมีร่างกาย มีร่างกายนี้เพราะมีการเกิด เห็นว่าหากไม่มีเกิดเสีย ร่างกายก็ไม่มี ไม่มีร่างกายแล้วทุกข์ที่เจออยู่ก็ไม่มี สภาพที่ไม่มีทุกข์นี้ต้องดีเยี่ยมแน่ ๆ อยากจะมีสภาพอย่างนี้จัง .... สัมมาทิฏฐิก็เกิด....

 

การคิดออกนอกกายคตาสติ คิดว่าตนเองเป็นผู้วิเศษ เห็นธรรมคาดเคลื่อนจากความเป็นจริง เห็นว่าโลกไม่ใช่โลกเเบบที่เป็นธรรมดาๆ
กลับเอาจิตสร้างโลกแห่งจินตนาการ โลกจินดาความคิดเกี่ยวกับเรื่องโลกต้องการแข่งดีแข่งเด่น กับพระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า

ยิ่งจะทำให้นักวิทยาศาต์ขาดทุนและพวกเขากลับหลงเจิ่นไปมาก<WBR>ขึ้น
เราไม่สามารถมีชัยชนะได้เพียงโดยการหนีไปหาอัตตาตัวตน

 

ใครได้พบครูอาจารย์ ภายใน ก็สาธุด้วยคนเด้อ
ใครไม่ได้พบครูอาจารย์ ภายในจริง ก็ไม่เห็นมีส่วนไหนเกี่ยวกับเราผู้น้อยจักกะนิด

ใครจะมีสมบัติมาก มันก็ไม่ได้ทำให้สมบัติเราน้อยลงหรือมากขึ้น
ใครจะมีสมบัติน้อย มันก็ไม่ได้ทำให้สมบัติเรามากขึ้นหรือน้อยลง

ของใคร ของมัน

ของใคร มีจริง ไม่มีจริง

เราผู้น้อยไม่เดือดร้อน

ของเรายังไม่มี เราผู้น้อยเดือดร้อน

 

ศรีฯเอย เธอไม่รู้เลยหรือว่า
มีแต่จิตที่เข้ามาอาศัยรูปร่างกายนี้อยู่เท่านั้น
ที่ชำระให้สะอาดบริสุทธิ์ได้ฉันใด
เปรียบเสมือนดั่งทองคำที่ได้ชำระเอาสิ่งแปลกปลอม
ออกไปให้เหลือเพียงความบริสุทธิ์เปล่งปลั่งฉันนั้น

ความคิดที่จะทำเรื่องราว
ให้เกิดการสั่นสะเทือนต่อฟ้าและดินนั้น ไม่มีหรอก
มีแต่พระสัจจะธรรมเท่านั้นที่สามารถทำให้
สะเทือนเลือนลั่นไปทั่ว๓โลกได้เท่านั้น

ควรหยุดคิดหมางใจกับคนพาลที่ทำให้ท่านคิด
เพราะอนุสัยเปรียบเหมือนคนพาลที่เป็นศัตรูอยู่รอบด้าน

บัณฑิตพึงรักษาตนคือจิต ให้บริสุทธิ์ปราศจากกิเลส
บัณฑิตที่แท้จริงนั้น ย่อมถ่อมตนและเที่ยงธรรม

;aa24
<O> </O>

 

ศรีฯเอย อันภัยพิบัติที่แท้จริงนั้นคือจิตที่ไม่รู้จักทุกข์ฉันใด
ก็เหมือนกับทัพพีที่ไม่เคยรู้จักรสแกงฉันนั้น

ผู้ที่ชอบกลั่นแกล้ง และกล่าวร้ายป้ายสีผู้อื่นเป็นอาจิณนั้น
เปรียบเสมือนหนอนที่ชอบอยู่กับมูตรคูถโดยไม่รู้ว่าเป็นของน่ารังเกียจ

เราจะไปสนใจสิ่งเหล่านี้เพื่ออะไร???
ในเมื่อใครให้สิ่งเน่าเหม็นมา
เมื่อเราไม่รับสิ่งนั้นย่อมตกเป็นของผู้ให้เองจ้า

;aa24

 

พุทธะอยู่ในตัวเองทุกชาติทุกภาษา เพียงแต่ว่าเขารู้หรือยอมรับความเป็นพุทธะในตัวเองหรือไม่เท่านั้น

พุทธะในตัวเอง ซึ่งเป็นสากลไม่แตกต่างกันเลย

 

มิใช่เพื่อ หลอกลวงคน. มิใช่เพื่อเรียกร้องคนให้มานับถือ, มิใช่เพื่อประโยชน์แก่ลาภ, สักการะและชื่อเสียง, ที่แท้เพื่อ สำรวม,เพื่อละกิเลส, เพื่อคลายกำหนัดยินดี, เพื่อดับทุกข์.


ปัญญาอันวิเศษสุดย่อมพาตนเองพ้นไปจากวงเวียยนแห่งการเวียนนว่ายตายเกิด ทุกคนมีอยู่พร้อมแล้วเสมอกันมิแตกต่างกันเลยแม้แต่น้อย ในสมัยที่พระพุทธองค์ตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณทรงเปล่งวาจายืนยันสัจธรรมข้อนี้ไว้ว่า "แปลกจริงหนอ เวไนยสัตว์ทั้งปวงต่างมีอนุตตรสัมมาสัมโพธิเหมือนกันหมดทุกคน ต่างกันแต่เพียงมีผู้รู้กับไม่รู้เท่ากัน" อนุตตรสัมมาสัมโพธิ จึงเป็นปัญญาสูงสุดที่ไม่มีสิ่งใดมาเทียบเคียงได้ แต่เพราะปุถุชนไม่รู้ถึงภาวะแห่งปัญญาอันสูงสุด จึงปราศจากศรัทธาในตัวเอง หนี้สินเวรกรรมที่สร้างไว้ จึงเป็นเสมือนเมฆหมอก บดบัง "ธรรมญาณ"

เจตนารมณ์นั้นคือ เมื่อเราพ้นทุกข์แล้วจะให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ด้วย เมื่อเราพบสัจจะธรรมแล้วจะให้ผู้อื่นรู้ด้วย เราจักรื้อขนหมู่สัตว์ทั้งหลายข้ามทะเลแห่งการเวียนว่ายตายเกิด นั่นเอง

 

คือปัญหาที่ควร ตอบโดย

หยุดไว้ไม่ตอบ<!-- google_ad_section_end -->

 

เพราะตอบไปแล้ว

ก็ไม่ได้เป็นเหตุให้ได้พบทางดับทุกข์ที่แท้จริง

 

ศรีฯเอย เธอยังหลงตัวเองไม่ยอมเลิกอีกเหรอ <O</O
<O</O
เธอไม่รู้หรือว่าระหว่างพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์นั้นแตกต่างกันอย่างไร???<O</O
<O
เธอจึงได้พยายามเหลือเกินว่า เธอตรัสรู้เอง<O
ถ้าตรัสรู้เองเธอต้องไม่ได้ยินได้ฟังธรรมเหล่านี้มาก่อน<O
<O
ส่วนเธอนั้นกลับนำเอาธรรมะของพระสมณะโคดม มาเป็นคำสอนของเธอเอง<O
โดยเมื่อโดนถาม เธอเองก็ตอบไม่ได้ชัดเจน<O</O

อย่างเธอนะหรือที่บอกว่า “เมื่อเราพ้นทุกข์แล้วจะให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ด้วย
เมื่อเราพบสัจจะธรรมแล้วจะให้ผู้อื่นรู้ด้วย เราจักรื้อขนหมู่สัตว์ทั้งหลาย
ข้ามทะเลแห่งการเวียนว่ายตายเกิด นั่นเอง”<O</O
<O
อย่าว่าแต่เป็นผู้ตรัสรู้เลย ขนาดทางเดิน(อริยมรรค)ที่ถูกต้อง<O
เธอยังไม่รู้จัก แล้วเธอจะสอนใคร สอนตัวเองให้ได้ก่อนเถอะจ้า

;aa24<O
<O

 

ศรีฯเอย ปัญหาอยู่ที่ว่า เธอตอบไม่ได้
ไม่ใช่หยุดไว้ไม่ตอบหรอกจ้า<O

ถึงตอบมา ก็ไม่เคยตอบได้กระจ่างสักที
ถ้าตอบได้กระจ่างเข้าที มีหรือจะรู้ไม่ได้จ้า

;aa24

 

ทำอะไรก็ทำให้สุด ก้าวให้ไกลไปให้ได้

คืนนี้ไม่ต่อว่า

 

คุณศรี
เค้าเล่นกันยังไม่ถึงที่สุด แต่ก้าวกันไปไกลแล้ว
เค้าไป ทางเอก กันหมดแล้ว ไม่มาทางเลือกแบบคุณอะค่ะ 55+ ขออภัย

(smile)

 

จริตเราไม่ชอบคลุกคลี

ทรัพย์สักนิดก็ติดตามคนตายไปไม่ได้

ฆ่าความโกรธได้แล้วย่อมอยู่เป็นสุข
เหย้าเรือนที่ปกครองไม่ดี นำทุกข์มาให้ มีมิตรเลว มีเพื่อนเลว ย่อมมีมรรยาทและมีที่เที่ยวเลว ความเป็นสหาย ไม่มีในคนพาล ความริษยาเป็นเหตุทำโลกให้ฉิบหาย ความผิดของผู้อื่นเห็นง่าย ฝ่ายของตนเห็นยาก




ความบริสุทธิ์และความไม่บริสุทธิ์มีเฉพาะตัว ผู้อื่นพึงทำให้ผู้อื่นบริสุทธิ์ไม่ได้
พรตของผู้บริสุทธิ์มีการงานสะอาด ย่อมถึงพร้อมทุกเมื่อ
ความยินดีในธรรมย่อมชนะความยินดีทั้งปวง ความสิ้นตัณหา ย่อมชนะทุกข์ทั้งปวง เปล่งวาจางาม ยังประโยชน์ให้สำเร็จ

อัชฌาศัยที่ทนได้เพราะกรุณาเป็นลักษณะของความเป็นมหาบุรุษ

 

พึงทำจิตมิให้มีความยึดถือผูกพันในทุกสภาวะ


<O

เพื่อจักได้ค้นพบธรรมญาณแห่งตนและเข้าถึงความเป็นพุทธะ

<O

<O

ใจความสำคัญว่าด้วยการปล่อยวางเครื่องร้อยรัดทั้งปวงให้หมดไม่ยึดถือทั้งความดีและความชั่ว ไม่ปรารถนาในบุญ และบาป<O

 

“ศาสดา ย่อมไม่กระหายอยากได้ศิษย์ แต่ศิษย์ต้องกระหายอยากได้ ศาสดา เอง” และบอกว่า อยากได้ ศาสดา ที่เป็น ผู้พ้นแล้วจากความกระหายอยากได้ศิษย์

 

ทิฏฐิทำให้ท่านเป็นคนตาบอด

อคติมักทำให้ท่านเป็นคนโง่อยู่เสมอ

 

กรรมเป็นของผู้ยังไม่ปงภาระหนักทุกคน