ไม่ใช่นะครับที่มักกล่าวว่า “สมถะเหมือนการหลบภัย วิปัสสนาเหมือนการผจญภัย”

ที่ว่าใจเห็นธรรมนั้น เห็นอะไรครับ...

(แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันนะครับ)

 

จิตเห็นรูปนามแยกออก ความไร้ตัวตนปรากฏชัด

สังขารแปรเปลี่ยนไม่มีประมาณ ทั้งจักรวาลไม่มีอะไรเที่ยงเลย...

 

หนทางเดินใช่จะมีเพียง 1 ทาง
สิ่งใดที่ท่านยังไม่รู้จริง ก็อย่าเพิ่งคิดว่าจะเป็นไปไม่ได้
ที่เราทำสีแดงไว้ คืออ่านแล้วสื่อเข้ามาถึงใจเราได้
ใจเราสนใจเรื่องใดมันก็จะ รับรู้แล้วตอบสนองออกมา
ท่านต้องการให้เราตอบจากความรู้สึกที่เป็นภูมิปัญญาแท้ๆของเรา
หรือจะให้เราตอบจากความรู้ความจำของเราดีล่ะ

เรามั่นใจว่า จิตผู้รู้ที่เติบโตและเจาะเปลือกออกมาได้ จะไม่ตาย
และยังแข็งแรงกว่าเดิม มีทั้งอีคิวและไอคิว บริบูรณ์

สำหรับเราเห็นว่า จิตประภัสสร นั้นยังมีโอกาสหมองได้อีก เพราะขาดปัญญา
ไม่รู้แจ้งอริยสัจ4 เมื่อจิตประภัสสรมีวิชชา มีความรู้แจ้งแล้ว จึงขจัดอวิชชา
ออกได้ แล้วย่อมไม่กลับไปหมองอีก จึงถึงความบริสุทธิอย่างแท้จริง

ก็เป็นความคิดความเห็น เป็นแนวทางที่เราจะเดินไปซึ่งอาจจะเห็นไปคนละ
อย่างกับท่านธรรมภูติ

 

สิ่งที่เห็น เป็นอะไร ไม่บัญญัติ

สิ่งที่เอาไปเห็น คืออะไร ไม่ต้องสน

เกิดการเห็น เกิดปัญญา เข้าใจตน

ความมืดมน ค่อยๆจาง ห่างหายไป

เจริญฌาณ สติ วิปัสสนา

ปัญญาพา ดำเนินชีวิต จิตสดใส

พายุโหม กระหน่ำ มาที่ใจ

ทวนญาณไซร้ กรรมฐานนำ ทำงานเพลิน

ใกล้เปิดเทอม งานมาก ถาโถมใส่

ทุกข์ทางโลก ต้องแบกรับ หนักอกฉัน

ตั้งสติ พิจารณา ในฉับพลัน

ความทุกข์นั้น แท้จริง คืออุปาทาน...

 

เนิ่นช้า

จมยินดี ยินร้าย

ไม่ตื่น

มีแต่ ซะลึมซะลือ สลับ หลับสนิท

 

สำหรับมุมมองของผมนั้น

ความสำคัญอยู่ที่ว่า เวลาเราคิด เราพิจารณาอะไรอยู่ ขณะนั้นจิตของเราเกิดหรือไม่ เราหลงความคิดอยู่หรือไม่ เราดูออกหรือยัง จิตเกิดเป็นเช่นไร จิตปกติเป็นเช่นไร ถ้าหากเราแยกรูปแยกนามได้ เราก็จะเห็นว่าความคิดนั้นส่วนความคิด จิตก็ส่วนจิต ถ้าขณะที่กำลังคิดอยู่ จิตของเราจะเกิดจะเข้าไปร่วมไปหลงกับความคิดแล้ว ถ้าเรารู้ทัน เราก็ดับตั้งแต่ต้นได้ ความลำเอียงที่จะเกิดจากภาวะการหลงความคิดก็จะไม่มี ความเป็นกลางก็อยู่ที่เราเข้าใจตรงนี้ดีพอหรือยังนั่นเอง

 

เนื้อเพลง ต้นไม้ - Infamous
ต้นไม้สักต้น จะโตขึ้นมาต้องใช้เวลา
ดูแลรักษาให้โตขึ้นมาอย่างสวยงาม
ผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านมรสุม ที่โหมแรง
โดยมีต้นแกร่ง ไม่ล้มแม้เจอเรื่องราวใด ๆ
ออกดอก ออกผล ให้กินจนอิ่ม ขยายกิ่งก้านให้เป็นร่มเงา
แต่ไม่มีอะไรที่ยังยืนคู่ใคร สักวันจึงพังทลาย
*ต้นไม้ต้นน้อย ที่ยืนจนโตต้นสวยงาม
โดนแสงจากฟ้า ผ่าลงมาตรงที่กลางหัวใจ
ไม่มีอีกแล้วร่มเงาที่เคยเอ่นออนทอดกาย
หยัดยืนไม่ไหวต้องตายลงไปต่อหน้าต่อตา
ความรักที่เคยใช้ช่วงเวลาที่ดีที่สุด
ในชีวิตฉัน สร้างมันขึ้นมาอย่างมีความหมาย
ผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านมรสุมก็มากมาย
แต่ยังคงก้าวไป เดินไปด้วยใจ ยังเหลือ
ดังต้นไม้ที่เริ่มจะโต ให้เปนที่พัก ให้ฟ้าเข้าใจ
แต่ไม่มีอะไรที่ยังยืนคู่ใคร สักวันจึงพังทลาย
*ความรักที่ชั้นสร้างมันขึ้นมาจนสวยงาม โดนแสงจากฟ้าผ่าลงมาตรงที่กลางหัวใจ
ไม่มีอีกแล้วความรักที่เคยมีอยุ่ข้างกาย ต้องสูนสลาย ต้องตายลงไปต่อหน้าต่อตา อีกครั้ง ..
[solo]
na na Na na nan naa
*ต้นไม้ต้นน้อย ที่ยืนจนโตต้นสวยงาม โดนแสงจากฟ้า ผ่าลงมาตรงที่กลางหัวใจ
ไม่มีอีกแล้วร่มเงาที่เคยเอ่นออนทอดกาย หยัดยืนไม่ไหวต้องตายลงไปต่อหน้าต่อตา อีกครั้ง ..






คิดว่า ถ้ามีสติเจอเหตุการณ์แบบนี้ บอกว่ามันคือที่สุดแห่งทุกข์
หากเจอเหตุการ์อีกครั้ง สภาวะมันเริ่มเป็นสามัญ รู้สึกเฉย ๆ

 

ผมเห็นด้วยในข้อนี้ เราต้องแยกให้ออก ต้องมีความเข้าใจด้วยว่าอะไรคือ การสงบอย่างหลง ๆ และ อะไรคือการสงบด้วยปัญญาจริง ๆ ตรงนี้มันแตกต่างกันชัดเจน เพียงแต่เราจะเข้าใจหรือยังเท่านั้นเอง

 

หยุดอยู่ที่รู้ มีแค่รู้ กับไม่รู้

ไม่ได้อะไรมา ไม่เสียอะไรไป จะสำคัญไปใย

แต่ใจมันจะให้ความสำคัญนั้น ไม่ผิด

แต่เมื่อไหร่เอาความสำคัญนั้น มาสำแดง

มาอิงเพื่อคาระวะ ก็ผิดทันที

ตรงนี้จะใช้วัด-พยากรณ์ ต้องเผลอแล้วรู้ ดูให้ทัน

 

คิดว่าจะ ฉับได้ แหม ไม่ขาด ขออีกหน่อย

นานา มักมี มานะ นำหน้า มานะ มันมักจะมาพร้อม ทิฏฐิ ตรงนี้ นานา มีอนุสัยแสดง
ออกชัดในตัวนี้

ดังนั้น ให้ระลึกรู้ไว้ด้วย

ระลึกรู้เฉยๆ นะ อย่าไปห้าม อย่าไปเกลียดจิต ถ้าจิตมันไหลไป อย่าไปด่ามัน ห้ามด่าจิต

เอ...มีคนเอามาโพสนะ หลวงปู่มั่นสอนพระท่านไหนสักท่าน ท่านเผลอไปด่าจิต เพราะ
มันชอบล้ำหน้า มีทิฏฐิมานะล้ำหน้า ท่านภาวนาเห็นเข้า เห็นว่าบังคับไม่ได้ เลยไปด่าจิต
โชคดีที่หลวงปู่มั่นเล็งญาณมาเจอ จึงได้มาสอน

มีอีกเคส ศิษย์พระปราโมทย์ ท่านนั่งเครื่องบินมันขึ้นมันลง แล้วไปเห็นจิตมันชอบรวม
แบบสมถะ มันหลบ ท่านก็เลยไปว่าจิตเข้า 1 ขณะ แต่ก็ปล่อยรู้ ขณะที่ปล่อยรู้เกิดจิต
รวมพร้อมจะมรรคสมังคี แต่เพราะเผลอไปด่าจิต 1 ขณะก่อนหน้า มันเลยมีเชื้ออกุศล
ทำให้พลาดตกมานับ 0 เริ่มภาวนากันใหม่

* * * *

การภาวนามันง่าย พระพุทธองค์ค้นคว้าทางออกมาให้ปฏิบัติง่ายๆแล้ว
แต่มันก็ ยาก แบบนี้แหละ

จิตมันหิวอารมณ์(อาหาร) มันดิ้นกุ๊กกิ๊กๆ ก็เพื่อสร้างอาหารให้จิต !!!

 

เพียงแต่ นานาจะบอกว่าแม้แต่ความทุกข์ที่คิดว่ามันคือที่สุดแห่งชีวิต
ยังมีวันหมดทุกข์ ก็เลยเอามาลงไตรลักษณ์ จะผิดก็ตรงไปคิดต่อกับเหตุการณ์ล่วงหน้านี่แหล่ะ ที่นานาพลาดไป


คูณเอกวีร์จะบอกว่า มานะทิฐิ คือชอบตำหนิจิต และคิดอะไรเร็วและรุนแรงเกินไปใช่ไหม

 

โง่ ทั้ง 3 คนนั่นแหละ

 

รู้นี่หน่า แต่ต้องไม่ ว่ามันนะ ให้รู้ เพราะมันก็คือ การรู้ทุกขสัจจ

การรู้ทุกขสัจจ ก็ต้องเห็นยากหน่อย เป็นธรรมดา

แต่เมื่อวันก่อน จำได้ว่า นานา ออกแนวตำหนิตัวเอง ตรงนี้เลย
ต้องบอกกล่าวเล่าสิบไว้เผื่อๆ เพราะผมไม่รู้ว่า นานา บ่นออก
มาโดยมีใจจมหรือเปล่า หากบ่นโดยใจไม่จม บ่นเพื่อวิทยาทาน ก็แล้วไปเนาะ

 

เห็นธรรม มันจะต้องไปให้มันพิสดารอะไรครับ

มันต้องไม่เห็นอะไร ที่เป็นแก่นสาร แล้วใจรู้สึก

ไปเปรียบเทียบอะไร

คนหนึ่งมี หยุด มีแต่รู้กับไม่รู้

คนหนึ่ง สมมติไป โน่น จักรวาล

คนหนึ่ง สมมติ ไปว่า ขณะจิตคิดเป็นอย่างโน้นอย่างนี้

โง่ทั้ง 3 คน

 

สมถะเหมือนคนหนีปัญหา ชอบหลบเวทนา ไม่สู้เวทนาให้รู้ว่าเวทนาเป็นตนเป็น

ตัวอย่างไร หลบเข้าฌานนอนนิ่งนั่งนิ่งเป็นก้อนหิน

วิปัสสนาเหมือนคนสู้ปัญหา ไม่หลบเวทนา ค้นหาสมมติฐาน

ของเวทนาจนทำลายสมมติฐานเวทนาได้ และได้รับความเป็นอิสระเสรีภาพ

อย่างถาวร

<!-- google_ad_section_end -->

 

การเป็นคนมี ทิฏฐิ มีปัญญาอินทรีย์ มันเป็น ธรรมดา ที่จะต้องมี มานะ เจือด้วย

แต่มันก็เหมือน เราใช้อยากปฏิบัติในช่วงแรกๆ ที่ก้าวเข้ามาในศาสนานั้นแหละ

ของมันต้องใช้ มันต้องมีเป็นธรรมดา แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งมันจะพ้นของมันไปเอง

อย่างตัว อยาก พอเราเข้าใจ มันก็ผลิกไปเป็น ฉันทะ

ส่วน มานะ นี่ จำบาลีไม่ได้ว่าแปลไปเป็นอะไร แต่มันก็คล้ายๆ ขันติ รู้สึกเรียกว่า ทมะ มั้ง

อันนี้เสริมปริยัตินะ ให้อ่านผ่านๆ อย่ายึดเป็นความรู้ เพราะพอยึดเป็นความรู้นะ

มันล้ำหน้าทันที ..... ยากแท้ๆ น๊อ !

* * * *

สงสัยผมเองก็ต้องตัด ฉับ ให้ได้ ไม่งั้น จะพาคุณ นานา ล้ำหน้า

 

ไม่ว่ากัน ไม่ว่ากัน

 

คนที่ว่า หยุด มีแต่รู้กับไม่รู้ นี่ติด ทัสนะ

คนที่ว่า แยกรูปนาม ก็นั่นแหละ แยกได้แต่รูปนาม

คนที่ ว่าจิตพิจารณา ดูว่า จิตเกิดดับ นี่ก็หมายความว่า เขากำลังอยู่ที่ จิตตานุปัสสนา
ยังไม่ได้ ธรรมานุปัสสนา

ทั้งหมดนี้ ดูเหมือนว่า เอกวีร์จะดีที่สุด แต่ก็หลงที่สุดเหมือนกัน

คนอื่น ก็หลง แต่ก็หลงน้อยกว่าเอกวีร์

แต่เอกวีร์หลงมาก ก็ปัญญามากเหมือนกัน คงจะพวกที่ไปทั้งนรก ทั้งสวรรค์

 

ลุง ! เขาภาวนา แยก รูป-นาม ได้จน มันจะทวนกระแสเห็นธาตุรู้
อยู่รอมมะล่อแล้ว เขาเห็น รูป-นาม แบบปรมัตถ์ ไม่ได้เห็น รูป-นาม
แบบลุง(ที่ใช้คิด)

กล่าวธรรมชักลงหลัง มันจืดๆ นะครับ

 

เอกวีร์ อย่าไปรับรองคนส่งเดช เลย

คนยังฟุ้ง มันก็ได้ไปแค่ความคิดเท่านั้นแหละ เรียกว่า สังขาร

อย่าให้มันเป็น รูป นาม อย่างอื่นเลย