เรียนรู้ความเป็นกลาง

ความเป็นกลางคือ ไม่มีอคติ (ลำเอียง) ไปข้างใดข้างหนึ่ง

อคติ ๔ คือ ความลำเอียงเพราะ รัก ชัง หลง กลัว

คนเราส่วนมากก็มักจะตกอยู่ในห้วงของอารมณ์ รัก ชัง หลง กลัว เหล่านี้อยู่เสมอ ๆ

ครั้นเมื่อถูกอารมณ์ใดครอบงำอยู่ ความคิดเห็นก็จะเป็นไปตามอารมณ์นั้นทุกครั้งไป

การพิจารณาในธรรมนี้ก็เช่นกัน ถ้ายังไม่รู้เท่าทันความมีอคติเหล่านี้ ก็จะหลงคิดตามอารมณ์นั้น

ครูบาอาจารย์ผู้ทรงคุณธรรมทั้งหลายทั้งยุคก่อนจนถึงยุคนี้ ท่านจึงเน้นสอนให้รู้จักหาความเป็นกลางให้เจอก่อนเสมอ

ไม่ใช่จะไปนึกเอาคิดเอาเลย อย่างนั้นหลงถูกอารมณ์มันหลอก พาเอาไปกินตามอารมณ์เสียหมด

ความเป็นกลางอยู่ที่ไหน

ความเป็นกลางก็อยู่ที่การรู้อยู่กับปัจจุบัน และรู้เท่าทันความคิด ไม่หลงความคิด ไม่หลงทำตามความคิด

รัก ชัง หลง กลัว ก็มาจากการหลงความคิดทั้งหมด หลงความคิดแล้วก็จมลงไปในความรู้สึกตามเรื่องที่คิดนั้น ทำ พูด คิดตามความรู้สึก ตามอารมณ์นั้นต่อไป

การจะเจริญวิปัสสนาจริง ๆ ได้นั้น ต้องรู้อยู่บนฐานจิตที่เป็นปกติ เป็นกลาง ๆ อย่างไม่หลงนี้ให้ได้เสียก่อน ปัญญาที่เกิดขึ้นจึงจะเป็นปัญญาธรรมอย่างแท้จริง

บางคนพอหลงความคิด จมลงไปในเรื่องที่คิดแล้ว ก็ไปแก้เอาที่ปลายเหตุ คือ แก้ที่อารมณ์ที่หลงความคิดมาแล้วนั้น เช่น อารมณ์กลัว ก็ไปแก้ด้วยการพิจารณาในสิ่งที่กล้วนั้น ตรงนี้ก็จะได้ความสงบตามเหตุตามผล ได้ปัญญาอยู่เหมือนกัน แต่เป็นปัญญาแบบโลก ๆ ยังไม่ใช่ปัญญาธรรม แต่เป็นกิเลสธรรม

ที่เป็นเช่นนั้น เพราะยังไม่เข้าใจเรื่องความหลงที่เป็นต้นเหตุของทุกข์จริง ๆ เนื่องจากสติยังไม่มีกำลัง ยังไม่มีความต่อเนื่องเพียงพอ จิตเองก็ยังไม่ตั้งมั่นพอต่อการเห็นสภาวธรรมตรงนี้ตามความเป็นจริง หรือปฏิเสธที่จะเรียนรู้ความจริงตรงนี้ เขาจึงยังสาวไม่ถึงเหตุ คือความหลงคิด

ที่ร้ายไปกว่านั้น กลับเข้าใจว่า การพิจาณาเรื่องความกลัว เรื่องกาม เรื่องอสุภะ เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากจิตเกิดไปแล้วนั้น เป็นการเจริญวิปัสสนา ที่จริงตรงนี้จะได้แค่สมถะ คือความสงบชั่วคราวเท่านั้นเอง ตราบใดที่ยังแยกใจออกจากอารมณ์ไม่ได้ (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี) ยังไม่เกิดภูมิความรู้เรื่องการหลงความคิด (หลวงพ่อพุธ ฐานิโย) ยังแยกจิตกับความคิดไม่ออก ความคิดกับจิตยังรวมกันเป็นสังขยา หาความเป็นกลางไม่เจอ ตราบนั้นการพิจารณาธรรมทั้งหลายจะเป็นการเจริญวิปัสสนาไปไม่ได้เลย

-----------------------------------------------

อวิชชา (ความไม่รู้) เป็นปัจจัยให้เกิด สังขาร (ความคิด)

สังขาร (ความคิด) เป็นปัจจัยให้เกิด วิญญาณ (ตัวรู้)...

การหลงสังขาร เพราะความไม่รู้นั่นแหละเป็นปัญหา เป็นทุกข์ คนเราทุกข์เพราะความคิดนะ ดังนั้นเราต้องฝึกสติขึ้นมาเพื่อมาทำความเข้าใจเรื่องความหลงสังขารคือความคิดตรงนี้ให้เข้าถึงด้วยใจให้ได้ก่อน แล้วกระบวนการเรียนรู้ ละ ปล่อยวาง ที่ละเอียดลึกลงด้วยจิตที่เป็นกลางจริง ๆ จึงจะเริ่มขึ้นได้อย่างแท้จริง...


สาธุ...ขอให้ทุกท่านโชคดีครับ

 

อนุโมทนา ค่ะคุณtboon
การพิจารณาเรื่องความกลัวนี่ยากเหมือนกันค่ะ เพราะบางทีมาไม่แบบไม่ตั้งตัวน่ะค่ะ
นั้นรู้สึกว่าจะไม่มีสติ ยิ่งมีอาการตกใจร่วมด้วย จะควบคุมสติลำบากมาก ค่ะ
เคยเกิดเหตุการณ์กับตัวเองเหมือน รถยางแตก ถ้ามีสติรถคงไม่ชนเสา หัวคงไม่แตก
จะค่อยๆพิจารณาตามที่คุณTboon โพสมาในเรื่องความกลัวค่ะ อนุโมทนา

 

เ็ห็นด้วยนะ ^-^

 

ค่อย ๆ ทำไปเถอะครับ ดีแล้ว วันหนึ่งที่บารมีท่านถึงพร้อม ถึงไม่อยากรู้ก็จะได้ ถึงไม่อยากเห็นก็จะได้เห็นเอง ครูบาอาจารย์ผมบอกว่า ถ้าคนที่มีบารมีเต็มจริง ๆ ไม่จำเป็นต้องมาหาท่านก็ได้ ไปอยู่ที่ไหน ๆ ก็เข้าถึงธรรมได้หมดครับ

 

คุณ tboon แบบข้างต้นนี้ เรียกว่า เป็นกลางหรือเปล่า

อย่าหาว่า ผมอย่างนั้นอย่างนี้เลย tboon

ความเป็นกลางก็ดี ความเหมาะสมก็ดี ถ้าเป็นธรรมแล้ว กลางหมด เหมาะสมหมด

แต่ถ้ามันเจือด้วย ความคิดความปรุงแต่ง อันเกิดจากตัณหาอุปาทาน มันก็ไม่กลาง ไม่ตรง ไม่เหมาะสม

 

ส่วนเรื่องการทำฌานสมาธิ ทำความสงบต่าง ๆ นั้นเป็นเรื่องดี เป็นกำลังให้กับจิต ทำให้จิตมีความเข้มแข็ง

ความนิ่งความว่างนั้นถ้าทำได้ก็ดี แต่ความสำคัญคือ ตัวปัญญา

นิ่งเฉย ๆ ว่างเฉย ๆ ไม่อาจทำให้เกิดปัญญาได้ เราต้องไปหาปัญญาจากทุกข์ คือ ความหลงทั้งปวง

เวลานิ่งเราสุขสงบ เวลาผัสสะกระทบเราเผลอ หลงปรุงแต่งต่อ ก่อเป็นอัตตาตัวตนเป็นเราเป็นเขาขึ้นมาได้อย่างไร

ตรงนี้แหละมีความสำคัญมาก เป็นตัวสร้างภูมิปัญญาให้กับเรา


พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ว่า โลกคืออายตนะ ๖ [FONT=Courier New, Courier, mono]


อายตนะ ๖ มีอะไรบ้าง ก็ อยู่ในกายในใจเรานี้ทั้งหมด

ไม่ว่าสิ่งใดก็ตามทั้งหมดที่เรารับรู้มาจากภายนอกก็มากำหนดเอาที่ใจที่ความคิดของเรานี้เองว่าเป็นนั่นเป็นนี่

ทรงสอนธรรมที่ทำให้อยู่เหนือโลก (โลกุตรธรรม) ก็คืออยู่เหนือความคิดนี่เอง

เราจึงต้องมาทำความศึกษาเรื่องหลงความคิดนั้นให้ได้ก่อนเป็นเบื้องต้น

ถ้าเข้าใจตรงนี้ได้ จิตเขาก็จะไม่ไปหลงอินกับความคิดโดยง่ายอีก ตรงนี้ครูบาอาจารย์ผมเรียกว่า จิตมันพลิก มันหงายขึ้นมา เดิมมันคว่ำอยู่นะ

เราก็หมั่นทำความเข้าใจไปเรื่อย ๆ จิตเกิดเราก็รู้จักดับ ดับไปด้วยทำความเข้าใจไปด้วย วางไปด้วย ศึกษาทางมาทางไปของเขา หาปัญญาจากความทุกข์เหล่านั้น

ต่อไปเมื่อถึงเวลาเขาก็จะวางของเขาเอง จิตก็จะมีความเป็นธรรมชาติมากขึ้น ๆ

เรื่องปัญญาจากการปฏิบัติันั้น มันเหมือนกับการต่อจิ๊กซอว์นะ แต่เราเลือกตัวไม่ได้ มันค่อย ๆ โผล่มาให้เราดูทีละตัว ๆ เรื่องนั้นบ้างเรื่องนี้บ้าง แ้ล้วแต่เราจะไปเจอะไปเจออะไรนะ บางทีมันก็ปิ๊งขึ้นมาในใจนะ พอถึงเวลาจิ๊กซอว์มันเต็ม มันก็เข้าใจได้ทั้งหมดเอง


ขอให้โชคดีครับ



[/FONT]

 

เดี๋ยวจะหาว่าหนูไม่มีเหตุผล
ให้ความเห็นนิดหนึ่ง ที่ไม่เห็นด้วย ก็กระทู้เขาบอกอยู่แล้ว มันต้องพอดีทั้งสองฝ่าย
พอเหมาะพอดี และถูกที่ถูกกาล ไม่ได้เป็นกลางแบบต้องใช้ตาชั่งสักหน่อย นี่นา ค่ะ

 

อ้าว! เป็นอะไรกันอีกล่ะนี่ จะทำอะไรก็ทำไปเถอะครับ ผมขี้เกียจยุ่งนะ

ไปใหญ่แล้ว ลืมตัวหรือไง สติ ๆ ๆ ๆ!

 

คุณ tboon สติอะไรหรือครับ ลืมตัวอะไรหรือ

ผมยกความจริงมาพูด ไปลืมตัวอะไร

ผมเองต่างหากที่จะต้องเตือนความจำ ของคุณว่า คุณลืมตัวหรือเปล่าที่ยก ธรรมมาสอนคนอื่นทั้งๆ ที่คุณ ยังไม่เรียนรู้ความเป็นกลาง และยังทำไม่ได้

ก็แสดงให้เห็นแล้วไม่ใช่หรือว่า นี่ผมยกมาหน่อยเดียว เป็นเดือดเป็นร้อน จนถึงกับว่า ขี้เกียจยุ่ง คุณ tboon เก็บภาพลักษณ์ที่ดีเอาไว้หน่อยเถอะ

 

อ้าว! เป็นอะไรกันอีกล่ะนี่ จะทำอะไรก็ทำไปเถอะครับ ผมขี้เกียจยุ่งนะ

บอกแล้วว่า อย่าหลงความคิด นั่นแหละต้นตอเขาล่ะ ดูให้ออก ถ้างงก็แสดงว่ายังไม่เข้าใจ

ถ้าจิตไม่มีความเป็นกลาง การมองโลกจะมองแบบเฉพาะตัว ใจแคบ ขาดน้ำใจ เอาแต่ใจตัวเอง ขาดเมตตานะ ไปดูให้ดีเถอะ..ขอให้โชคดี ๆ เห็นธรรมไว ๆ นะครับ

 

ขอบคุณ ครับ ที่ชม

 

ถ้าคุณแยกรูปแยกนามยังไม่ได้ จิตคุณก็ยังจะอินกับความคิดอย่างนี้ไปตลอด คุณก็จะทะเลาะกับเขาไม่เลิกนะ กี่เว็บแล้วที่คุณไปมา คุณเห็นตัวเองบ้างหรือยังครับ

 

tboon ผมจะทะเลาะกับกิเลส ไม่เลิก

 

สาธุ ดีแล้ว ๆ เอาคนที่ทะเลาะด้วยเป็นครูซะเลย

ผมขออนุโมทนา ต่อไปทุกสิ่งที่เข้ามากระทบจะเป็นครูเป็นอาจารย์ของเราได้หมด

และคุณก็จะเลิกเอาหลวงตามาทำเป็นไอคอนแบบนี้อีก ซึ่งมันเป็นการไม่สมควรเลย

ขอให้คุณโชคดีนะ

 

ที่ตามอ่านข้อความท่านที ผมว่าก็มีเหตุมีผลดีนะ แถมผนวชกับลีลากวนๆชวนหาเรื่องของท่านขันธ์ ข้อความท่านยิ่งดูน่าสนใจมากขึ้น

ผมก็รอดูอยู่ว่า ท่านขันธ์จะดึงกิเลสของท่านทีออกมาแสดงได้แค่ไหน เห็นท่านทีทรงอารมณ์ได้ดี ต่างจากหลายๆคน

แต่ข้อความนี้เห็นแล้วต้องขอออกมาแย้งหน่อยว่า ทำไมคุณไม่ถกธรรมให้มันถึงลูกถึงคน ถ้าคุณคิดว่าปฏิบัติมาดีแล้ว เข้าใจดีแล้ว แต่กลับมาตำหนิเรื่องไอคอนหลวงตาบัว นับว่าผิดหวังยิ่งนัก...

 

เมื่อกี๊ฟังเทศน์มา สอบถามได้ความว่า หาฟังได้ที่

ดูจิต...ด้วยความรู้สึกตัว

ครั้งที่ 03 วันอาทิตย์ที่ 16 กรกฏาคม 2549

น่าฟังนะ ^-^

 

พ่อหนุ่ม ไม่เห็นต้องคิดอะไรให้ยากเลย กาละเทศะ

ลองตัดความมีอคติออกไปให้หมดนะ ทำใจโล่ง ๆ สบาย ๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก อยู่กับปัจจุบัน

จิตปกติให้รู้ว่าจิตปกติ จิตไม่ปกติรู้แล้วให้รู้จักดับจักควบคุมเขาไว้ อย่าให้หลงส่งออกไปภายนอกเป็นการกระทำ

อยู่กับปัจจุบันให้มาก ถ้าอยู่กับปัจจุบันจริง ๆ สมองจะโล่งโปร่ง เป็นธรรมชาติ ไม่มึนไม่ตึง หมั่นกระตุ้นความรู้สึกถ้าชอบเผลอเพลิน

ทีนี้เวลาคิดอะไร ให้รอจังหวะโล่ง ๆ โปร่ง ๆ อย่างนี้นะ ถ้าเครียด เซ็ง มีอารมณ์ให้หยุด ไม่ว่ารักว่าชังนั่นแหละ เพราะนั่นคือจิตเกิดแล้ว

จิตเกิดอาการ อารมณ์อะไร ความคิดที่ผลิตออกมา ณ เวลานั้น มันเชื่อถืออะไรไม่ค่อยได้ โดยมากจะโดนกิเลสหลอกใช้นะ

ฝึกบ่อย ๆ ทำความเ้ข้าใจไปด้วย ปรับปรุงแก้ไขตนเองไปด้วย

เข้าใจเรื่องความหลงได้จริง ๆ เมื่อไหร่ เมื่อนั้น คุณก็จะสามารถตอบคำถามให้กับตัวคุณเองได้ไม่ยากเลยครับ


โชคดีนะ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 3 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%"><CENTER>[ แนะนำเรื่องเด่น ] </CENTER></TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิมุตติ, Tboon </TD></TR></TBODY></TABLE>

^______^

 

เรียบเรียงอยู่นานไหมครับ
เห็นที่แรกบอกว่าจะตอบหลังไมค์
ฟังดูก็ดีอะนะครับ
แต่ดูเหมือนจะสำเร็จรูปไปหน่อย
ยังรักษาฟอร์มได้ดีนะครับ
ขอโทษนะครับที่ผมเป็นคนตรงๆ
คงไม่กระเทือนนะครับ เพราะท่านคงอยู่กับปัจจุบันได้เก่ง...

 

เว็บมันล่ม ฮ่าๆๆๆ โทษที ๆ