ความเสื่อมแห่งพระธรรม

ยังก่อน

 

ใครก็ไม่รู้ชอบบอกให้ดูตัวเอง (แต่จริงๆรู้) เราก็ลองทำตามเพราะเห็นว่าดี คือ มีสติระลึกรู้ โกรธ โมหะ โลภะ กำหนัด มีความอยาก ก็รู้ และในระหว่างที่พิจารณายังได้ของแถมมาอีก คือ อุเบกขา ก็รู้ เมื่อมาถึงจุดนี้ อยากพิจารณาอะไรก็น่าจะทำได้นะ ก็เลยมองย้อนหลังกลับเอาเฉพาะตอนนี้ ตั้งแต่เกิดจนโตนะ เวลาที่จิตเรา เกิด เจตสิก ต่างๆขึ้น ไอ้ที่ว่ามองลึกๆน่ะ มันใช่เจตสิกอันเดียวกันไหม มันเป็นของใหม่ไหม ผมขอยืนยันว่ามันไม่ใช่ของใหม่อะไรเลย นี่นับเฉพาะในเวลาเกิด จนถึงปัจจุบันลองสังเกตความรู้สึกดูสิ มันเป็นอันเดียวกันชัดๆ ไม่มีอะไรใหม่เลย ไม่เหมือนหนังละคร ที่ชอบสร้างสรรค์อะไรใหม่ๆมาให้ผู้ชม หรือ เราเรียกว่า อายตนะรับรู้ นั่นหมายความว่า ไม่ว่ารูป มันจะเปลี่ยนไปอย่างไร ก็ตามที ไอ้ความรู้สึก หรือ เจตสิกนั้น มันก็คือ ตัวเดิม ซ้ำซาก น่าเบื่อ ถ้าตามรู้ความรู้สึกจริงๆ ของอารมณ์ สติ เชื่อว่าทุกท่าน คงจะเห็น และไอ้การตีความหมาย บนคัมภีร์ใบลานก็ดี ไม่ใบลานก็ดี นั้น ดูเหมือนเป็นการแข่งปิดตาแล้วคลำช้างซะมากกว่า ใครจับโดนอะไร ก็รู้ว่าสิ่งนั้น คืออะไร แต่ถามว่า มันถูกไหม มันก็ถูกแต่ว่า มันก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด ดังนั้น ควรอย่างยิ่งที่ทุกคนต้องลืมตาขึ้นมาแล้วสิ่งที่เห็นก็จะเห็นได้ตรงกันและเหมือนกัน (ตาที่อยู่ข้างในนะ)

 

363 วิธีระงับราคะ โทสะ โมหะ

ปัญหา ทำอย่างไรจึงจะไม่เกิด ราคะ โทสะ โมหะ เมื่อได้สัมผัสกับอารมณ์ต่าง ๆ ?

พุทธดำรัสตอบ “ดูก่อนมาลุงกยบุตร ในบรรดาธรรมที่เธอเห็นแล้ว ฟังแล้ว รู้แล้ว รู้แจ้งแล้วเหล่านั้น ในรูปที่เห็นแล้ว จักเป็นแค่เห็น ในเสียงที่ได้ยิน จักเป็นแต่ได้ยิน ในอารมณ์ที่จักเป็นแต่รู้ ในอารมณ์ที่รู้แจ้งจักเป็นแต่รู้แจ้ง เธอจักเป็นผู้ไม่ถูกราคะย้อม ไม่ถูกโทสะประทุษร้าย ไม่หลงเพราะโมหะ......”

สังคัยหสูตร ที่ ๒ สฬา. สํ. (๑๓๓)
ตบ. ๑๘ : ๙๑ ตท. ๑๘ : ๗๙
ตอ. K.S. ๔ : ๔๓

 

364 การอยู่ด้วยความประมาท

ปัญหา ภิกษุอย่างไร ชื่อว่าอยู่ด้วยความประมาท และอะไรจะเกิดขึ้น ?

พุทธดำรัสตอบ “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุไม่ระวังอินทรีย์ คือ จักษุ... หู... จมูก... ลิ้น... กาย... ใจ...จิตย่อมใส่ไปในรูป... เสียง... กลิ่น... รส... โผฏฐัพพะ...ธรรมารมณ์ เมื่อภิกษุมีจิตแส่ไปแล้วปราโมทย์ก็ไม่มี เมื่อปราโมทย์ไม่มี ปีติก็ไม่มี เมื่อปีติไม่มี ปัสสัทธิก็ไม่มี ปีติก็ไม่มี เมื่อปีติไม่มี ปัสสัทธิก็ไม่มี เมื่อปัสสัทธิไม่มี ภิกษุนั้นย่อมอยูเป็นทุกข์ จิตของภิกษุผู้มีทุกข์ย่อมไม่เป็นสมาธิ เมื่อจิตไม่เป็นสมาธิ ธรรมทั้งหลายย่อมไม่ปรากฏ.... ภิกษุนั้นย่อมนับได้ว่าเป็นผู้อยู่ด้วยความประมาท....” ปมาทวิหารีสูตร สฬา. สํ. (๑๔๓)
ตบ. ๑๘ : ๔๗ ตท. ๑๘ : ๘๕-๘๖
ตอ. K.S. ๔ : ๔๖-๔๗

 

368 วิธีพ้นจากบ่วงมาร อันนี้สำคัญมาก

ปัญหา ทำอย่างไรจึงจะพ้นจากบ่วงแห่งมาร ?

พุทธดำรัสตอบ “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย รูปที่เราพึงเห็นด้วยตา เสียงที่เราพึงรู้ได้ด้วยหู กลิ่นที่จะพึงรู้ได้ด้วยจมูก รสที่จะพึงรู้ได้ด้วยลิ้นโผฏฐัพพะที่พึงรู้ได้ด้วยกาย ธรรมารมณ์ที่จะพึงรู้ได้ด้วยใจ อันน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ น่ารัก ชักให้ใคร่ ชวนให้กำหนัดมีอยู่ หากภิกษุไม่เพลิดเพลิน ไม่หมกมุ่น ไม่พัวพัน รูป... เสียง... กลิ่น... รส... โผฏฐัพพะ...ธรรมารมณ์ นั้น ภิกษุนี้เรากล่าวว่า ไม่ไปสู่แดนแห่งมาร ไม่ตกอยู่ในอำนาจของมาร ไม่ถูกมารคล้องเป็นผู้พ้นจากบ่วงแห่งมาร....” มารปาสสูตร ที่ ๑ สฬา. สํ. (๑๖๖)
ตบ. ๑๘ : ๑๑๔-๑๑๕ ตท. ๑๘ : ๑๐๓
ตอ. K.S. ๔ : ๕๗

 

369 เหตุให้ปรินิพพานในชาตินี้

ปัญหา อะไรเป็นเหตุให้ปรินิพพานในชาตินี้ ?

พุทธดำรัสตอบ “ดูก่อนจอมเทพ รูป... เสียง... กลิ่น... รส... โผฏฐัพพะ...ธรรมารมณ์ ที่จะพึงรู้ด้วยใจ อันน่าปรารถนา น่าใคร่ น่ารักมีอยู่ หากภิกษุเพลิดเพลินหมกมุ่นพัลวันรูป... เสียง... กลิ่น... รส... โผฏฐัพพะ...ธรรมารมณ์ นั้นอยู่วิญญาณอันอาศัยตัณหานั้นย่อมมี อุปาทานอันอาศัยตัณหานั้นย่อมมี ภิกษุผู้ยังมีอุปาทานย่อมไม่ปรินิพพาน.....
“หากภิกษุไม่เพลิดเพลินหมกมุ่นพัลวันรูป... เสียง... กลิ่น... รส... โผฏฐัพพะ...ธรรมารมณ์ นั้นอยู่วิญญาณอันอาศัยตัณหานั้นย่อมไม่มี อุปาทานอันอาศัยตัณหานั้นย่อมไม่มี ภิกษุผู้ไม่มีอุปาทานย่อมปรินิพพาน..... สักกสูตร สฬา. สํ. (๑๗๔-๑๗๙)
ตบ. ๑๘ : ๑๒๘-๑๒๙ ตท. ๑๘ : ๑๑๒-๑๑๓
ตอ. K.S. ๔ : ๖๒

 

362 วิธีทำใจเมื่อเผชิญกับอายตนะภายนอก

ปัญหา เมื่อมีการกระทบระหว่างอายตนะภายในกับอายตนะภายนอก ควรจะทำจิตอย่างไร ?

พุทธดำรัสตอบ “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บุคคลเห็นรูปที่ชอบใจและรูปที่ไม่ชอบใจแล้ว พึงบรรเทาความกำหนัดในรูปที่ชอบใจ และไม่พึงเสียใจว่าเราได้รูปไม่น่ารัก ได้ยินเสียงที่น่ารักและเสียงที่ไม่น่ารัก พึงระงับใจว่าเราได้เสียงไม่น่ารัก พึงบรรเทาความขัดเคืองใจในเกลิ่นที่ไม่น่าใคร และพึงกำจัดความดีใจในกลิ่นที่น่าใคร่ ไม่พึงลิ้มรสที่อร่อยด้วยความคิดใจ และไม่ควรยินร้ายในเมื่อลิ้มรสที่ไม่อร่อย ถูกสัมผัสที่เป็นสุขกระทบเข้าแล้ว ไม่พึงมัวเมา แม้ถูกสัมผัสที่เป็นทุกข์กระทบเข้าก็ไม่ควรหวั่นไหว ใจที่บุคคลเจริญดีแล้วในอารมณ์ ๖ อย่างนี้ในกาลใดในกาลนั้นจิตของบุคคลนั้น ย่อมไม่หวั่นไหวในที่ใด....”

สังคัยหสูตร ที่ ๑ สฬา. สํ. (๑๓๐)
ตบ. ๑๘ : ๘๙ ตท. ๑๘ : ๗๖-๗๗
ตอ. K.S. ๔ : ๔๐-๔๑

 

เคยเห็นคนกลัวผีแล้ว สวดมนต์คลุมโปงไหม นั่นแหละ ข้างบน ^

 

อ้อ ข้างบนเหรอ เ็ห็นแล้วล่ะ

 

กลัวผี สวดมนต์ คลุมโปง มันแก้อะไรไม่ได้ มันต้องแก้ที่ใจตัวเอง ต้องพิจารณา
ให้มันซึมถึงใจ ให้มันประจักษ์ใจ ไม่ใช่ ยกเอานั่นเอานี่มา มันไม่ได้อะไร

 

นอนหลับไหมเมื่อคืน สงสัยจะฝันร้ายนะนี่ ตื่นขึ้นมายังผวาอยุ่

วิษณุ มันช่วยอะไรไม่ได้หรอก จะบอกให้ ตัววิษณุเอง ก็ประเภท สุภาพบุรุษขี้กลัว คือ ให้ นานากร แหย่ขามาก่อน
เอาผู้หญิงบังหน้าไง คอยอ้อมๆแอ้มๆ

ตลกดีนะ พวกนี้

 

อ้าว ก็ท่านบอกเอง ว่า เป็นเด็ก ขี้แย ถกธรรมไม่ได้ ร้องไห้
เลยเอาตำรา มาให้ น่ะ ผิดอีกแล้ว

 

วิษณุ ดูเฉยๆ อย่าจี๊ด

 

ไม่เคยนอน ตื่นตลอด แต่ท่านน่ะ เมื่อไรจะตื่นล่ะ ว้า ...

 

ไม่คุยด้วยแล้ว นานากร มุขแป๊ก
ว่างๆ นะ เรียกกันมาหลายๆ คนหน่อย เอาทั้งแก๊งค์นั่นแหละดี คนเดียวไม่ไหว มุขแป๊ก
ขอตัวก่อน ผมมีลิมิตให้กับตัวเอง

 

370 วิธีบวชได้ตลอดชีวิต เอาไปอีก

ปัญหา เพราะเหตุไรพระภิกษุจึงลาสิกขา (สึก) ทำอย่างไรจึงจะสามารถอยู่ในเพศบรรพชิตตลอดชีวิตได้ ?

พระสารีบุตรตอบ “ดูก่อนท่านผู้มีอายุ ผู้ที่ไม่คุ้มครองทวารในอินทรีย์ ทั้งหลาย ไม่รู้จักประมาณในโภชนะ ไม่ประกอบความเพียร.... จักประพฤติพรหมจรรย์ให้บริสุทธิ์ติดต่อกันไปจนตลอดชีวิตนั้นไม่ใช่ฐานะที่จะเป็นไปได้
“ดูก่อนท่านผู้มีอายุ ผู้ที่ไม่คุ้มครองทวารในอินทรีย์ ทั้งหลาย ไม่รู้จักประมาณในโภชนะ ประกอบความเพียร.... จักประพฤติพรหมจรรย์ให้บริสุทธิ์ติดต่อกันไปจนตลอดชีวิตนั้นเป็นฐานะที่จะเป็นไปได้
“.....ภิกษุเป็นผู้คุ้มครองทวารในอินทรีย์ ทั้งหลายอย่างไร.....? ภิกษุในธรรมวินัยนี้เห็นรูปด้วยจักษุแล้ว ฟังเสียงด้วยหูแล้ว ดมกลิ่นด้วยจมูกแล้ว ลิ้มรสด้วยลิ้นแล้ว ถูกต้องโผฏฐัพพะด้วยกายแล้ว รู้ธรรมารมณ์ด้วยใจแล้ว ไม่เอาใจใส่ต่อเครื่องหมายใหญ่ ไม่เอาใจใส่ต่อรายละเอียดปลีกย่อย เธอย่อมปฏิบัติเพื่อสำรวมจักขุนทรีย์..... โสตินทรีย์....
ฆานินทรีย์... ชิวหินทรีย์...กายินทรีย์... มนินทรีย์.... ที่เมื่อไม่สำรวมแล้วจะเป็นเหตุให้อกุศลธรรมอันลามกคือความเพ่งเล็งอยากได้และความขุ่นเคืองใจครอบงำ นี้ชื่อว่ารักษา สำรวมจักขุนทรีย์..... โสตินทรีย์....
ฆานินทรีย์... ชิวหินทรีย์...กายินทรีย์... มนินทรีย์....
“.....ภิกษุเป็นผู้ประมาณในโภชนะอย่างไร.....? ภิกษุในธรรมวินัยนี้
พิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว จึงฉันอาหาร ไม่ฉันเพื่อเล่น ไม่ฉันเพื่อมัวเมา เพื่อประดับ เพื่อตกแต่ง ย่อมฉันเพียงเพื่อให้กายนี้ดำรงอยู่ได้ เพื่อให้กายนี้เป็นไป เพื่อกำจัดความเจ็บปวดเสียดแทง เพื่ออนุเคราะห์พรหมจรรย์ด้วยคิดว่า ด้วยเหตุที่ฉันอาหารนี้ เราจักกำจัดเวทนาเก่าและจักไม่ให้เวทนาใหม่เกิดขึ้น เราจักมีกายที่ไปได้นานไม่มีโทษมีแต่ความสุขสำราญ.....
“.....ภิกษุเป็นผู้ประกอบความเพียรอย่างไร.....? ภิกษุในธรรมวินัยนี้
ชำระจิตให้บริสุทธิ์จากธรรมเครื่องกั้นจิตทั้งหลายด้วยการเดิน ด้วยการนั่งตลอดปฐมยามแห่งราตรี ในมัชฌิมกามแห่งราตรี นอนตะแคงขวาแบบราชสีห์ ช้อนเท้าเหลื่อมเท้า มีสติสัมปชัญญะกำหนดหมายไว้ในใจถึงความจำหมายว่าจะลุกขึ้น รับลุกขึ้นไปในปัจฉิมยามแห่งราตรี ชำระจิตให้บริสุทธิ์จากธรรมเครื่องกั้นจิตด้วยการเดิน ด้วยการนั่ง ดูก่อนภิกษุ ภิกษุเป็นผู้ประกอบความเพียรอย่างนี้แล....” สารีปุตตสูตร สฬา. สํ. (๑๘๓-๑๘๖)
ตบ. ๑๘ : ๑๓๐-๑๓๒ ตท. ๑๘ : ๑๑๓-๑๑๖
ตอ. K.S. ๔ : ๖๓-๖๔

 

ไปเถอะ ไปศึกษามาใหม่ โชคดี ๆ จ้า

 

โห... ท่านณุ ท่านตอบแบบนี้ เรา จิ๊ด... เลยนะ