ความเสื่อมแห่งพระธรรม

เจอ ไอ้เข้ ตัวเบ้อเร้อ เดี๋ยว สวย

 

ข้อความที่ยกมา นั้นไม่ใช่ของเอกวีร์ แต่อ้างมาจากหนังสือ ของพระปราโมทย์ ไม่รู้กี่เล่ม

มีทุกเล่ม และ ทุกเล่มมี ไวรัสพยาธิ หมดทุกเล่่ม

 

ขำ ตรงไวรัสพยาธิ ^^

ขอยืมเอาไปใช้มั่งนะคะ ^^

 

คำ ว่าพาลในที่นี้หมายถึง ความขลาดเขลาย่อหย่อนต่อกลมารยาของใจที่เป็นฝ่ายต่ำ ซึ่งคอยแสดงออกในทางชั่วและต่ำทรามโดยเจ้าตัวไม่รู้ หรือแม้รู้แต่เข้าใจว่าเป็นเพียงอยู่ภายในไม่ได้แสดงออกภายนอกให้เป็นสิ่ง ที่น่าเกลียด ความจริงขึ้นชื่อว่าของไม่ดีแล้วจะมีอยู่ ณ ที่แห่งใดย่อมเป็นของน่าเกลียดอยู่ในตัวของมันเอง ไม่ถึงกับต้องแสดงออกมาจึงจะเป็นของน่าเกลียดเพราะมันเป็นของน่าเกลียดน่า กลัวอยู่แล้ว พระพุทธเจ้าผู้เป็นจอมปราชญ์ฉลาดแหลมคม จึงทรงสอนให้ละและถอดถอนโดยลำดับจนหมดสิ้น ไม่มีคำว่า “สิ่งไม่ดี” เหลืออยู่เลยนั่นแลคบคนพาล พาลไปหาผิด คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล ; พระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ

 

ขจรศักดิ์ นั้นไซร์ ไปๆมาๆ

เด๋วชื่อนั้น เด๋วชื่อนี้ ไม่หวัดไหว

ชอบใช้คำ รุนแรง แทงหัวใจ

โดนแบนไซร์ เป็นประจำ ขำตลอดกาล...

 

คุณขวัญ คุณวิษณุ

ไม่เห็นตอบคำถามคุณขันธ์สักที ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนแล้ว...?

 

[SIZE=-1]ลักษณะของคนพาล

เนื่อง จากคนพาลมีใจขุ่นมัวอยู่เสมอ ทำให้ไม่สามารถควบคุมใจให้คิดไปในทางที่ถูกต้องได้ คนพาลจึงมีลักษณะวิปริตผิดจากคนทั้งหลาย ๓ ประการ คือ

ชอบคิดชั่วเป็นปกติ ได้แก่ คิดละโมบอยากได้ในทางทุจริต คิดพยาบาทปองร้าย คิดเห็นผิดเป็นชอบ ฯลฯ

ชอบพูดชั่วเป็นปกติ ได้แก่ พูดปด พูดคำหยาบ พูดส่อเสียดยุยง พูดเพ้อเจ้อ ฯลฯ

ชอบทำชั่วเป็นปกติ ได้แก่ เกะกะเกเร กินเหล้าเมายา ชอบล้างผลาญชีวิตคนและสัตว์ ลักทรัพย์ ฉุดคร่าอนาจาร ฯลฯ
[/SIZE]

 

[SIZE=-1]คนพาลคือใคร?

คนพาล คือคนที่มีใจขุ่นมัวเป็นปกติ เป็นผลให้มีความเห็นผิด ยึดถือค่านิยมผิดๆ และมีวินิจฉัยเสีย คือไม่รู้ว่าอะไรดี อะไรชั่ว อะไรควร อะไรไม่ควร เช่น บัณฑิตเห็นว่า "เหล้า" เป็นของไม่ดี ทำให้ขาดสติ นำความเสื่อมมาให้นานัปการ แต่คนพาลกลับเห็นว่า "เหล้า" เป็นของประเสริฐ เป็นเครื่องกระชับมิตร หรือบัณฑิตเห็นว่า "การเล่นไพ่" เป็นอบายมุข เป็นปากทาง หรือเป็นสัญลักษณ์แห่งความฉิบหาย แต่คนพาลกลับเห็นว่า "การเล่นไพ่" เป็นสิ่งดี ทำให้เพลิดเพลิน เป็นการฝึกสมองซ้อมวิชาคำนวณ ดังนี้เป็นต้น

คนพาล เป็นคนเหมือนกับเรา คือมีร่างกายประกอบด้วยเลือดเนื้อเช่นเดียวกับเรา และอาจมีความสัมพันธ์ เกี่ยวข้องกับเราก็ได้ เช่น เป็นญาติพี่น้อง สามีภรรยา ครูอาจารย์ ฯลฯ อาจเป็นผู้มีการศึกษาสูง อาจมีตำแหน่งหน้าที่การงานสูง อาจมีสมัครพรรคพวกมาก ฯลฯ แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร มีความ สัมพันธ์กับเราหรือไม่ ขึ้นชื่อว่าพาลแล้ว ถึงแม้จะมีความรู้มีความสามารถก็ไม่ใช้ความรู้ความสามารถในทางที่ถูกที่ควร เพราะเขาแสลงต่อความดี เหมือนคนไข้แสลงต่อน้ำเย็น
[/SIZE]

 

สวยหรือยัง?

 

<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->nanakorn<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_2178056", true); </SCRIPT>
สมาชิก

ท่าทางจะรักและนับถือ พระอาจารย์ Google มาก

 

เรื่องความเมตตานี่ อ ขันธ์ มีมากมายนัก หากเป็นผม พูดนิดๆหน่อยๆก็พอ ไม่สนใจตามจี้แบบนี้หรอกครับ พี่จร...ก๊าบ ก๊าบ

 

หลวงพ่อปราโมทย์สอนให้ เอกวีร์ดูจิตตนเอง

เเต่เอกวีร์ไม่ดูจิตตนเอง ดูจิตหลวงพ่อปราโมทย์มากไปหน่อยเท่านั้นเอง

อย่าลืม.......ดูคิด......นะเอย นะเอย

 

เพิ่งมาเป็นน่ะ คุณสันโดษ อิงตำราบ้าง ก็เฉพาะช่วงนี้
เอาให้เข้ากับสภาวะธรรม ที่เหลือ จะเป็นปฏิบัติล้วน
แซวมา เขิล ก็รู้ว่าเขิล

 

ธรรมะ มาจากใจ

ความรู้เกิดจากปัญญา

ปัญญาไม่ได้มาจากความจำ

เเต่ปัญญามาจากความเข้าใจ

ถ้าปฏิบัติเเค่ไหน ปัญญาก็เท่านั้น

Google มีไว้อ้างอิง

เเต่ความรู้ที่เเท้จริงเกิดจากปัญญาที่ปฏิบัติมา

 

ไม่เห็นจะผิดเลย อย่าบอกนะว่า คุณขันธ์ทำวิปัสสนาไม่เป็น

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">"สติไม่ได้เกิดจากการกำหนด สติเกิดจากการที่จิตจำสภาวะได้ สติไม่ได้เกิดจากการเพ่ง สติไม่ได้เกิดจากการสั่งให้เกิด
สติ มีการจำสภาวธรรมได้แม่นยำเป็นเหตุใกล้ให้เกิด ดังนั้น เรามาทำสติปัฎฐาน 4 เบื้องต้นนี้ก็เพื่อให้มีสตินั่นเอง เราหัดรู้กายจนเรารู้สภาวะของรูป หัดรู้เวทนาจนรู้สภาวะของเวทนา หัดรู้จิตจนรู้สภาวพของจิต เมื่อรู้แล้วสติจะเกิดเอง" </TD></TR></TBODY></TABLE>

บทข้างบนนนี้ เป็นขั้นตอนการวิปัสสนา หลังจากที่ทำสมาธิแล้ว ก็ออกมาฝึก สติ อีก
ชนิดหนึ่ง เป็น สติ ที่เกิดจากการเห็นความฝุ้งไปของจิต แล้วเห็น จิตมันรวมได้ เมื่อ
เห็นว่า จิตสามารถรวมได้ในสภาวะที่จิตฝุ้ง ก็จะรู้จัก การเจริญ สติ ปัฏฐานได้ครบฐาน

ส่วน

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพิจารณาเห็นกายในกายอยู่อย่างไรเล่า ภิกษุใน
ธรรมวินัยนี้ ไปสู่ป่าก็ดี ไปสู่โคนไม้ก็ดี ไปสู่เรือนว่างก็ดี นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดำรงสติ
ไว้เฉพาะหน้า เธอมีสติหายใจออก มีสติหายใจเข้า เมื่อ หายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจ
ออกยาว เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า เรา หายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า เรา
หายใจออกสั้น เมื่อหายใจเข้า สั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้าสั้น ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้
กำหนดรู้ตลอด กองลมหายใจทั้งปวงหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้ตลอด </TD></TR></TBODY></TABLE>

อันนี้เป็นบทของการ มีวิหารธรรม ก็คือ เมื่อฝุ้งไปแล้ว ฝึกสติปัฏฐานไปแล้วสักระยะ จิต
จะหมดกำลังในการพิจารณา ไม่สามารถรวมได้ ก็ต้องอาศัย วิหาร ธรรมเข้ามาช่วย

ซึ่งก็เป็น วิถีของการปฏิบัติปรกติ หลวงปู่มั่นก็สอนแบบนี้ คือ ให้ทำความสงบ สงบแล้ว
ก็ให้ออกไปพิจารณา พิจารณาแล้วให้กลับมาทำความสงบ หมุนวนไปมา จนกว่าจะพบ
ทางที่ใช่ ทางที่แท้ เมื่อพบทางที่แท้ คราวนี้จิตก็จะบริหารงานด้วยลักษณะของการ
ตกกระแสได้


เวลาอ่านธรรมะ ก็ต้องอ่านให้ออกว่า เขากำลังพูดงานส่วนไหน กำลังพูดงานให้ทำ
ความสงบ หรือ ว่ากำลังชักชวนให้พิจารณา หากดูงานไม่ออก ก็จะเอาธรรมมะของ
ครูบาอาจารย์มาหาข้อผิดสลับงานกัน ...งง เอง ...หรือไม่ก็ ภาวนา ไม่เป็นเอง แล้ว
ไปโทษคำสอนของพระ

 

วิษณุหายหัวไปแล้ว ไม่ตอบเรื่องเส้นผมบังภูเขาเสียที อ่านนิทานเซนมานิดหน่อย ทำเป็นเท่ห์...

 

ขอบคุณชี้แนะ
ปกติก็ไม่ค่อยอ่านตำราเท่าไร จะสัีงเกตุจากการตอบโพสเมือก่อนจะลองผิดลองถูก ปล่อยไก่ก็หลายครั้ง พยายามเรียนรู้จากตรงนั้น มาเตือนตัวเอง การเอาตำรามาอ้างอิงบ้าง นี่ก็เป็นวิธีปฏิบัติอย่างหนึ่ง ???
แต่ใครจะนำสัญญา มาเป็นปัญญาได้นั้นก็อีกเรื่องหนึ่ง
อืม ปัญญาเกิด จากการปฏิบัติ ยังใช้ได้ตลอดกาล อยู่ดีใช่ไหม คุณสันโดษ

 

สงสัย นานา เขารู้ทันใจตัวเองแล้วว่า เมื่อก่อนที่ ไม่ค่อยเข้าใจภาษาแขก

ก็เพราะ ไปเอามือผลักเอาไว้ ธรรมเลยไหลเข้ามาไม่ได้

ตอนนี้ ไม่ต้องผลักเอาไว้ มันจะไหลเข้ามา รู้หรือ ไม่รู้ เรื่องของขันธ์

ไม่ใช่เรื่องของ นานา ผู้รู้ ผู้ดู

นะนายจ๋า นะนายจ๋า

 

ไปได้ ขนาดนั้น เอาเถอะ ถลอกซะขนาดนั้นยังยอม ผมก็คงต้องปล่อยไปหละครับ