สัมมาทิฐิ-รู้เห็นตามความเป็นจริง จะรู้ตามจริงได้อย่างไรถ้าไม่มีสัมมาสมาธิ

ท่านภูต ตัวน้อย ๆ

ต่อไปต้องเรียก นานาเนียน หรือเปล่าคะ
แต่คงไม่เนียนเท่าไรหรอก ถ้าเนียนจริง ๆ ท่านภูตคงไม่ถามต่อใช่ป่ะ

เอาเป็นว่า ความไม่จริง เป็นสิ่งที่ต้องแพ้ภัยแล้ว กันนะ

เอาเป็นว่าโพสนี้นานาขอโทษแล้วกันนะคะ แต่นานาก็ไม่ได้เอ่ยชื่อท่านสักหน่อย
แต่ว่า ไหน ๆ แล้วก็ขอโทษก็ได้ นะท่านภูต ตัวน้อย ๆ

อันนี้เล่าให้ฟังนะ เฉย ๆ นะคะ
จริงๆแล้วนานาชอบอยู่กับพวกน้องแมว น้องหมา ปลาทอง พวกอะไรพวกนั้น
สายตาเขาอ่อนโยนดีนะ เขาสื่อตรง ๆ นะฉันหิวแล้ว นะ เวลาโกธร เขาก็รู้ว่าโกธรจริง ๆ โดนน้องหมากัดก็หลายครั้ง กัดไม่ได้จะทำร้ายเราก่อนนะ มันยึดอัตตามันน่ะ กลัวนานาจะไปทำร้ายมัน สังเกตนะตัวไหนที่ฉีดยาให้ตอนเช้า ตอนบ่ายมันงอน

 

นานาเนียน 555++

 

ท่านนานาฯเนียนๆครับ
ท่านเนียนบ้างไม่เนียนบ้าง ตามกำลังสมาธิที่มีสติกำกับอยู่

เมื่อมีกำลังมากพอ จิตก็จะเห็นอาการไหวตัวก่อนที่จะมีอารมณ์เข้ามากระทบ
ไม่ใช่เห็นอาการหวั่นไหวเนื่องจากรับอารมณ์เข้าไปแล้ว
อันนั้นเป็นการรับอารมณ์เข้ามาปรุงแต่งแล้ว แต่พยายามวางเฉย
เนื่องจากจิตกระด้างต่ออารมณ์(คุ้นชิน)
ซึ่งไม่ได้ช่วยให้เรารู้จักการปล่อยวางอารมณ์ได้เลย


เราจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องฝึกฝนตามพุทธพจน์ก็เพราะเหตุนี้
เมื่อจากลมหยาบเข้าสู่ลมละเอียด
เราจะเห็นอาการของจิตที่หวั่นไหวสงบตัวลง

จิตก็รู้อยู่เห็นอยู่ถึงความแตกต่างระหว่าง
ตอนที่จิตหวั่นไหวกับตอนที่จิตสงบตัวลง
ให้เราจดจำวิธีนั้นว่าวางจิตอย่างไร ให้แม่นยำและคล่องแคล่ว

เมื่อเราดำเนินชีวิตประจำวัน เหตุใกล้ที่เกิดขึ้นจะทำให้จิตหวั่นไหว
เราจะรู้อยู่เห็นอยู่ แล้วนำจิตเข้าสู่สภาวะความสงบไม่หวั่นไหวได้อย่างรวดเร็ว
ฝึกจนชำนาญ เพียงแค่นึกน้อมจิตก็เข้าสู่สภาวะสงบลงไม่หวั่นไหวได้ทันที

เท่าที่ผมสังเกตดูจากตนเอง อันนี้เป็นเรื่องเล่าสู่กันฟังเช่นกัน
เริ่มตั้งแต่ฝึกฝนอบรมปฏิบัติสมาธิกรรมฐานภาวนาเป็นต้นมานั้น
พวกสัตว์ต่างๆทั้งที่เป็นสัตว์เลี้ยงหรือไม่ใช่สัตว์เลี้ยงชอบเข้ามาหา
ที่ประทับใจมากๆคือ ทุกเพลที่ทานข้าว
จะมีจิ้งจกเข้ามาขอข้าวกินด้วยทุกวันโดยไม่กลัวเราเลย

แม้แต่นกหนูก็เคยมี ก็เลยคะเนว่า
เนื่องทุกครั้งก่อนออกจากสมาธิ อุทิศส่วนแห่งกุศลและแผ่เมตตาให้เป็นประจำ
ยิ่งพวกหมา แมวไม่ต้องพูดถึง พวกนี้คุ้นชินกับคนแล้ว

;aa24<O</O