ที่อนุมานนิพพานไม่ได้เพราะสักกายทิฎฐิ

ยังเข้าใจคำว่า ละสักกายทิฎฐิคลาดเคลื่อนกัน

คำว่า ละสักกายทิฎฐิ คือ การตีขันธ์ 5 ให้แตก ไม่ได้หมายความว่า ไม่มีตัวตน

การตีขันธ์ 5 ให้แตกหมายความว่า เวลาเรานึก เราคิด เราสัมผัส มันก็จะได้ไม่เป็นตัวเป็นตน เป็นจริงเป็นจัง ซึ่งมันทำให้ ธรรมเกิด คือ สิ่งที่เราคิด ที่อุปาทานนั้นดับลงไปด้วยอำนาจแห่งไตรลักษณ์

แต่หากว่า เราไม่เห็นตรงนี้ เราจะไม่รู้แล้วยึดไว้ เมื่อยึดไว้มันก็ทุกข์ โดยไม่รู้ตัว
แล้ว อำนาจอุปาทานจะมีกำลัง ทำให้เราหลงไหลไป ทุกข์ไป ไม่มีอำนาจต้านทานเลย


ปุถุชนไม่เข้าใจ ก็จะหลงยึดตัวตน ผัสสะ เวทนา สังขาร ว่าเป็นเรา ตรงนี้เข้าใจได้ง่ายแต่เห็นได้ยาก เมื่อเห็นแล้วย่อมวาง เมื่อวางแล้วอุปาทานต่างย่อมหมดกำลังที่จะทำให้จิตนั้นทุกข์

 

สมมุติบัญญัติในพระพุทธศาสนา เป็นคำที่ตั้งขึ้นมาเพื่อเรียกขานสิ่งที่มีอยู่ในโลก
เพื่อให้สื่อสารกันได้รู้เรื่อง ว่าสิ่งนั้นๆเรียกว่าอะไรๆ

สมมุติ ที่เราชอบใช้พูดกันในที่ทั่วๆไป ที่ไม่ใช่ทางพุทธศาสนานั้น
ก็คือ การติต่าง ซึ่งการติต่างเป็นจินตภาพที่แต่คนสร้างกันขึ้นมา
ดังนั้น จึงอาจมีหรือไม่มีก็ได้...ฯลฯ

เพราะฉะนั้น โปรดทำความเข้าใจเรื่องสมมุติบัญญัติในพระศาสนาให้ชัดเจนกัน
ก่อนที่จะอธิบายความโดยไม่ตั้งอยู่บนหลักเหตุผล

อ่านคำบัญญัติและคำสมมุติ
คำบัญญัติและคำสมมุติในพระพุทธศาสนา

(smile)

 

ในเมื่ิอยืนยันว่า ตัวเราน่ะมันไม่มี ตัวเราไม่มีตัวตน
แล้วตรงนี้ รู้ว่าตัวเราไม่มีตัวตนเท่านั้น...แล้วใครเป็นคนรู้ล่ะเนี่ย???

อย่าบอกนะว่าขันธ์ ๕ มันรู้ของมันเอง
เพราะขันธ์ ๕ มันไม่เที่ยง
ของไม่เที่ยงรู้ว่าตัวเองก็ไม่เที่ยง รู้นั้นย่อมเชื่อถือไม่ได้
แสดงว่าที่กล่าวมานั้นก็ต้องผิดหมดสิ...

(smile)

 

แล้ว เรา ตรงนี้คือใคร (แต่เราไปสมมุติว่ามันเป็นตัวเรา)
ในเมื่อยืนยันว่าตัวเราน่ะมันไม่มี ของที่ไม่มี จะนำมาพูดถึงทำไม???

ถ้าเราไม่มี จะเอาเราที่ไหนไปสมมุติว่า มัน(ขันธ์ ๕) เป็นตัวเรา

ถ้าเราไม่มี อะไรหรือใครจะเป็นผู้รับกรรมที่ทำล่ะ กฎแห่งกรรมก็เสียหมดสิ

(smile)

 

"ถ้าเราไม่มี อะไรหรือใครจะเป็นผู้รับกรรมที่ทำล่ะ กฎแห่งกรรมก็เสียหมดสิ"

นั่นดิคะ พระผู้หลุดพ้น ถึงพ้นจากกฏแห่งกรรม

 

กล่าวอย่างนั้นก็ได้แต่เอาแบบที่พอเป็นกำลังใจให้บุคคลผู้มีความเพียรปฏิบัติเพื่อรักษาต่ออายุพระศาสนาดีกว่า ว่า
ผู้เข้าถึงกระแสแห่งพระนิพพานแล้ว อันมี
พระโสดาบัน
พระสกิทาคมี
และพระอนาคามี
ล้วนแล้วแต่รู้สัจธรรมและกฏแห่งกรรมด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้นเป็นผู้มีสติปัญญา เห็นภัยในวัฏสงสาร จึงพ้นจากกฏแห่งกรรมทั้งปวงเป็นผู้ไม่ตกสู่อบายภูมิ คือ ไม่ต้องตกนรกอีกต่อไป ที่สำคัญท่านทั้งหลายเมื่อเห็นแล้วสัมผัสแล้วเกิดปัญญาญาณขึ้นที่จิตก็ไม่ส่งสัย ลังเล ในพระธรรมคำสอนของพระศาสดาอีกต่อไปครับ
อนุโมทนาครับ

 

การพิจารณาขัน5ว่าไม่เที่ยงทันทีเลยนั้น บางคน อาจจะไม่เห็นอะไรๆมากนัก

จึงขอแนะนำไห้พิจารณา สิ่งที่ขัน5แสดงก่อนไห้เห็นว่าที่แสดงออกมาไห้เรารับ

รู้และรู้สึกนั้นไม่จริง เพราะคนปรกติ(ใครไม่ปรกติฟระ-*-) เพราะคน

ปรกติถึงจะเห็นว่าขัน5ไม่เที่ยงได้ แต่ก็อาจจะยังไม่เห็นว่าที่ขัน5แสดงนั้น

ไม่จริง ก็คือยังมีความเชิ่อในขัน5อยู่นั่นเอง

เมื่อยังเชื่อในขัน5 การพิจารณาขัน5ว่าไม่เที่ยง ก็อาจจะไม่ได้อะไรมากนัก

ถ้าเมื่อไรเกิดความรู้สึกเห็นว่าสิ่งที่ขัน5แสดงนั้นไม่จริง

ก็ขออนุโมทนา

ตัวไครตัวมัน

หุหุ อีกแล้วครับท่าน^^

 

ท่านเค.ขวัญ นั่นดิครับ พระผู้ได้รับความหลุด
เพราะเพียรเผากิเลสและอุปกิเลสทั้งหลายได้

ถ้าท่านไม่เพียร จะได้รับผลแห่งความเพียรมั้ยครับ
ความหลุดพ้นมีขึ้นลอยๆได้ด้วยหรือครับ โดยไม่มีผู้กระทำ
ความหลุดพ้นเป็นคุณลักษณะว่าอะไรหลุดพ้น
หลุดพ้นเพราะอะไร ทำไม่จึงหลุดพ้น

มีแต่ผู้รับการหลุดพ้น ส่วนการทำเพื่อให้ถึงความหลุดพ้นไม่มี

ธรรมทั้งหลายล้วนเกิดแต่เหตุ ย่อมดับเพราะสิ้นเหตุแห่งธรรมนั้น
เมื่อเหตุมี การสิ้นเหตุก็ย่อมมี ไม่ใช่มีแต่การสิ้นเหตุ แต่เหตุไม่มีครับ

;aa24

 

เราก็เพียรภาวนา ในทางของเรา
แต่ท่านไม่เข้าใจในทางของเราเอง
ท่านก็เพียร ไปตามทางของท่านอย่างที่ท่านเข้าใจ
เราก้เพียร ไปตามทางอย่างที่เราเข้าใจ
อ่านตำราก็เล่มเดียว เข้าใจอย่างไหน ถูกจริตแบบไหน ก็ทำไปทางนั้นแหละ
หรือท่านเห็นว่า เราไม่ได้เพียร ก็แล้วแต่ท่านจะคิดไป เราไปห้ามความคิดท่านไม่ได้หรอก
คิดไปตามสบายนะ --"

 

ขันธวิบาก เป็นไปตามอาการแห่งเหตุปัจจัย มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย
ก็ยังรับผลของกรรมวิบากนั้นอยู่ทั้งกุศลวิบาก และอกุศลวิบาก
จนกว่าจะดับขันธนิพพาน ของท่านผู้สิ้นอาสวะแล้ว
โดยที่จิตนั้นพรากจากขันธ์แล้ว พ้นจากสิ่งสมมุติเหนือเหตุปัจจัยทั้งปวง
รู้แจ้งในขันธ์5 ว่าไม่ใช่ตัวตน

ดูอย่างพระโมคคัลลานะ แม้กิเลสนิพพานแล้ว
ท่านก็ยังรับผลกรรม หรือกรรมวิบากที่เคยทำกรรมไม่ดีไว้กับบิดา-มารดาในอดีตชาติ
แต่จิตท่านพรากจากขันธ์แล้ว จนเมื่อดับขันธนิพพาน ไม่มีอาการมา อาการไป
ก็ไม่มีขันธภาระ ให้รับเหตุปัจจัยอีกต่อไป

หรืออย่างท่านพระสีวลีผู้มีลาภมาก ด้วยเหตุปัจจัยที่ทำไว้ในอดีต
มาในชาติปัจจุบันแม้ถึงซึ่งกิเลสนิพพานแล้ว
ไปไหนมาไหนก็ยังได้รับกรรมวิบาก คือกุศลกรรม
มีแต่ผู้คนต้องการมาใส่บาตรท่าน
(เหมือนอย่างกับพระอรหันต์ในยุคปัจจุบันเรานี้เลย)

ส่วนเราๆ ก็ยังต้องสู้กับขันธมาร นี้อีกต่อไป......
จนกว่าจะประจักษ์ถึงจิตถึงใจรู้แจ้งในกองขันธ์5 ว่าไม่ใช่ตนตัว

 

ท่านครับ อย่าพูดเองเออเองแบบสับสนสิครับ เดี๋ยวมี เดี๋ยวไม่มี
"แต่ตัวเราน่ะมันไม่มี" เมื่อตัวเราไม่มี เสือกหรือไม่เสือกก็ไม่มีผลอยู่ดี
ในเมื่อมันไม่มี เสือกก็ไม่มีตัวตน ไม่เสือกก็ไม่มีตัวตน ก็ของมันไม่มีตัวตน

"ขันธ์ 5 มันก็ควบคุมตัวมันเองได้ครับ" ถ้ามันคุมตัวมันเองได้ ก็ดีสิ
ปล่อยให้มันคุมตัวมันเอง ไม่ต้องไปเสือกอะไรให้เสียเวลานิครับ
เดี๋ยวมันก็ดีมันเอง ไม่ต้องเสียเวลาฝึกฝนอบรมให้เหนื่อยเปล่าไปทำไมมี

;aa24

 

ท่านครับ เมื่อเราไม่มี จะรู้หรือไม่รู้ ก็ค่าเท่ากัน เพราะของมันไม่มี รู้ก็ไม่มี ไม่รู้ก็ไม่มี
การละสักกายทิฐิ ก็คือการละความยึดมั่นถือมั่นในอุปทานขันธ์๕ได้แล้วเท่านั้น
ว่าไม่ใช่เรา ไม่เป็นเรา ไม่ใช่ตนของเรา

เพราะเรามีจึงมีการละ เมื่อเราไม่มี ก็ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น
ก็ของเราไม่มีอยู่ก่อนแล้ว ต้องทำอะไรอีก อยู๋เฉยก็ดีเอง

;aa24

 

ท่านครับ กำลังสับสนอะไรอยู่หรือเปล่าครับ
"จิตก็ไม่ใช่ตัวเราครับ" แล้วให้จิตเป็นอะไร ใช่ "ธาตุรู้"มั้ย
"จิตใจกับร่างกายที่ทำงานร่วมกัน" จิตกับรูป-นามทำงานร่วมกัน "ใช่"
ในพระพุทธวจนะ ไม่ได้บอกเลยว่า จิตกับรูปนามขันธ์๕เป็นสิ่งเดียวกันใช่มั้ย

"ขันธ์ 5 มันมีอยู่แล้ว" เมื่อมันมีอยู่แล้วจะไปเสือกสมมุติเป็นเราเพื่ออะไร
ก็มันมีอยู่แล้ว แต่ตัวเราไม่มี ก็ไม่ต้องเสือกสมมุติอะไรทั้งสิ้นนิครับ
ปล่อยไปตามเวรตามกรรม เพราะมันควบคุมตัวมันเองได้ เดี๋ยวก็ดีเอง

;aa24

 

ท่านครับ จะต้องรู้ทันไปเพื่ออะไร ก็ตัวเราไม่มี รู้ทัน รู้ไม่ทันก็หาประโยชน์อะไรไม่ได้
ทำไม่ต้องรู้ทันว่าไม่ใช่ตัวเรา ก็ในเมื่อตัวเราไม่มี แต่ขันธ์๕มันมีอยู่
ท่านพูดวกไปเวียนมาแล้วนะครับ เมื่อเราไม่มี เราต้องยึดอะไรอีกหละ

ส่วนพระอรหันต์นั้นท่านอาศัยขันธ์๕อยู่เท่านั้น
เพราะขันธ์๕ก็ไม่ใช่ท่าน ท่านก็ไม่ใช่ขันธ์๕
ในเมื่อขันธ์๕คือรูปนามที่ท่านอาศัยอยู่
เมื่อไม่ใช่ท่าน แล้วอะไรหละที่เป็นท่าน

;aa24

 

"ละสักกายทิฐิ ไม่ใช่การละขันธ์ 5 นะครับ"
"ถ้าเราละสักกายทิฐิได้ ละการเชื่อถือในขันธ์ 5 มันก็ง่ายหน่อย"
^
^
ขัดกันเองมั้ยครับ

;aa24

 

ใช่ครับวิธีใครวิธีมัน แต่ต้องยืนอยู่บนหลักความเป็นไปได้ด้วยสิครับ
คิดอยากจะพูดอะไร ก็พูดไปๆ คงไม่มีใครว่า ถ้ามันตรงต่อพุทธวจนะครับ

;aa24

 

การเห็นทุกข์มีลักษณะอย่างไรครับ ?

 

น่าจะถามเขาว่า คำว่า ทุกข์ นี้มีอะไรบ้างจำแนกด้วยอะไร มีลักษณะยังไงต้องทีหลังครับ เอาแค่คิดก็พอเบาะๆไม่ต้องถึงขั้นวิปัสสนาหรอกครับ ท่านตอบเองเลยก็ได้ครับ

 

การละการเชื่อถือในขัน5นั้นง่ายนิดเดียว(ที่เหลือยากทั้งหมด-*-)ล้อเล่นหนะ

การละการเชื่อถือในขัน5นั้นง่ายนิดเดียว แต่มันยากตรงที่บางท่านมีความเชื่อว่า
การรู้เห็นที่เกิดจากการ คิด พิจารณา ไม่ไช่การเห็นจริง

การคิดพิจารณา กับวิปัสสนาก็ความหมายเดียวกัน แต่ต่างกันตรงกำลังสมาธิของจิตของผู้คิดคนนั้นๆ หรือผู้วิปัสสนาคนนั้นๆ

คนไหนคิด หรือวิปัสสนา โดยสมาธิที่ไม่ถึงชาน ก็ไม่จะเห็นธรรมโดยปัญญาที่เขาว่าแท้
ถ้าบอกว่าเห็นก็คือเห็นแค่ สัญญา หรือเห็น ในระดับสัญญา เท่านั้น

บางคนอาจจะวิปัสสนาในขณะนั่งสมาธิ

บางคนอาจจะนั่งแบบสมาบัติแต่ไม่ยกจิตขึ้นสู่การวิปัสสนาคือการพิจารณา
แต่เมื่อออกจากการนั่งสมาธิแล้วไปฟังธรรม จิตคิดตามไปจนเห็นธรรมได้จริงเหมือนกันกับการวิปัสสนาในขณะนั่งสมาธิ . . . เพราะ จิตมีกำลังสมาธิอยู่แล้ว สมาธิคือการจดจ่อตั้งใจ
แต่จะคิดอย่างไรก็ช่างเถอะ

ผลของการรู้ธรรมของแต่ละคน คนอื่นไม่รู้ เรารู้ตัวเราเองเท่านั้นว่ากิเลสตัณหา ลดไปอย่างไร แค่ไหน
ถ้าว่ารู้ธรรม เห็นธรรม แต่กิเลสตัณหาไม่ลดลงเลย นั่นถึงเรียกว่ารู้ จากสัญญา

หลอกคนอื่นได้ แต่หลอกตัวเองไม่ได้

แต่ ก็อาจจะมีอยู่ประเภทที่หลอกตนเองได้ด้วย - -"

ตัวไครตัวมัน อีกแล้วครับท่าน

 

ถูกแล้ว สันทิกฐิโก เพราะมีสติดีจึงรู้ เพราะสติดีจึงมีสมาธิจึงรู้ เพราะสมาธิดีจึงเกิดปัญญาจึงรู้ ก็การหลอกตัวเองและส่งผลต่อผู้อื่นจึงถือเป็นการมุสาวาส ทุศีล เมื่อศีลไม่บริสุทธิ์การบรรลุธรรมหรือเห็นธรรมนั้นอย่างถูกต้องและตรงตามจริงจึงเกิดขึ้นมีขึ้นไม่ได้ ที่เห็นเป็นไปเพราะจิตมันสมมติขึ้นตามกิเลสที่มีมาตั้งแต่ต้นเท่านั้น
อนุโมทนาครับ