แล้วเรา คือ อะไร?...../ใคร....?

เห็นแต่ทิฏฐิ กับอาการจิต ส่วนจิตยังไม่เคยเห็นได้ข่าวว่าอวิชชาเขาเอาไปซ่อนไว้
เราเองก็ไม่เคยเห็นจิต เหมือนกัน

ได้ยินมาว่า ใครได้เคยเห็นจิตที่เป็นธรรมธาตุที่หลุดพ้นจากอวิชชา
แม้เพียงหนึ่งขณะจิตก็คือได้เห็นพระนิพพาน บรรลุเป็นพระโสดาบัน
จริงไหมใครรู้ช่วยบอกหน่อย

 

นิพพานัง ปรมังสุขขัง

 

ก็อยากจะบอกไว้เหมือนเดิมว่า จิตก็จิต นิพพานก็นิพพาน ที่นี้ไปเพ่งมันแรก ๆ ก็เป็นวิปัส พอทำไปก็อยากเห็นอยากได้อยากจะดู กลายไปทรงไว้ กลายเป็นผู้รู้ เดี๋ยวมันจะลึกลงไปเป็นสมาธิแบบเด็ดดวง ที่นี้ก็ต้องมีงานเพิ่มตอนท้าย ^-^

 

ก็นะ จิตเห็นจิต ยากแท้น้อ พี่ขวัญยังไม่สามารถจะรู้ จะเข้าใจได้
รู้ ก็ผลุบๆโผล่ๆ ทรงไว้ บ่อได้ มันไม่เที่ยงแท้น้อ
กลัวเรื่องเด็ดดวง อยู่เหมือนกัน
ได้ข่าวว่า มารเขาชอบแปลงเป็นพระพุทธเจ้ามาเยี่อมซะด้วยซิ
กิเลสก็หนาอย่างพี่ขวัญยิ่งเชื่อง่ายซะด้วย ถ้าเจอคงจอดเหมือนกัน

 

จิต เห็นจิต คือ เมื่อทัสนะที่เห็นจิตอย่างถ่องแท้แล้ว จะเห็น ความว่างตัวหนึ่ง

ความว่างตัวนี้แหละ ที่ รู้ได้ ไม่รู้ก็ได้ นั่นแหละ เรียกว่า จิตผู้รู้เดิม จิตผู้รู้เดิมนี้แหละ ไม่เกิดไม่ตาย

แต่ตัวที่เกิดตาย และ ตั้งอยู่ไม่ได้ในจิตผู้รู้นี้ คือ ขันธ์ 5 ที่เกิดดับ แต่อุปาทานของตัวจิตเดิมนั้นแหละ ที่ทำให้หลงไปว่า เราคือขันธ์ 5 ขันธ์ 5 คือเรา

นี่พูดให้ฟัง แล้วต้องปฏิบัติ และไม่ใช่ว่าจะเห็นได้ในทีเดียว ต้องค่อยๆ อบรมด้วยมหาสติปัฎฐาน และ เจริญ ศีล สมาธิ

คนที่ดูเฉยๆ ไม่มีทางเห็น ดูแล้วต้องทวน พอทวนได้ก็ทิ้ง ทิ้งแล้วจะเห็นตัวละเอียดกว่าเดิม

ย่นย่อมาเรื่อยๆ จนเหลือผัสสะ จิตนี้จะหดเหลือแต่ผัสสะ ความปรุงทั้งหมดยุบตัวลง

ก็จะเห็นตรงนั้นก็ไม่ใช่ตรงนี้ก็ไม่ใช่ นั่นแหละ ผู้รู้แหละ จะเห็นเมื่อตื่นขึ้นจริงๆ ว่านี่แหละเรา

 

พูดง่ายๆ ว่า มันก็เหมือนคนควานหา ตัวเอง คือตนเองนั้น หลงไปก็ไปหยิบก้อนหินขึ้นมา

ว่า ก้อนหินก้อนนี้ตัวเราหรือเปล่าหนอ ดูไปดูมามันก็ไม่ใช่ก็ปล่อยทิ้งไป

จนพอหยุดค้นหา ก็ตื่นขึ้น แล้วเห็นว่า อ้าว จริงๆ แล้วเราก็คือเราอยู่นี่ ไม่ต้องไปหาอะไร


สรุปว่า เรื่องราวๆ และอวิชชานั้นแหละ ทำให้เราวิ่งหา แล้วเราก็เอาตรรกะเอาสัญญามากลบธรรม

สัมมาสติ และ สัมมาสมาธิ จึงเป็น องค์ธรรม ในมรรค ที่ดับ ทุกข์ คือ ต้องละวาง สรรพกิเลส สรรพทุกข์ทั้งปวง มันจึงจะตื่นขึ้น เห็นเราเองอย่างแท้จริง นั่นแหละ เรา นั่นแหละ ที่ไม่เกิดไม่ตาย

 

หลักคำสอนที่ ๑
ละรูปนามเพราะเป็นของนอกกายและคุมไม่ได้​

อถ โข ในกาลครั้งนั้น สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อได้ทรงทราบอาการแห่งพระผู้เป็นเจ้าคิริมานนท์ดังนี้แล้วจึงตรัสแก่

ข้าฯ อานนท์ว่า ​

อานนฺท ดูกรอานนท์ท่าน จงกลับคืนไปสู่สำนักของท่านคิริมานนท์โดยเร็ว แล้วพระองค์ตรัสต่อไปว่า วิสุทฺธ จิตฺเต อานนทฺ เทฺว สญฺญา สุตฺวา โส อาพาโธ ฐานโส ปฏิปสฺสมฺเภยฺย ​

ดังนี้ ดูกรอานนท์ท่าน เมื่อท่านไปถึงสำนักพระคิริมานนท์แล้ว ท่านจงไปบอก

สัญญา ๒ ประการคือ รูปสัญญา ๑, นามสัญญา ๑, คือว่ารูปร่างกาย ตัวตน ทั้งสิ้นก็ดี คือ นาม ได้แก่ จิตเจตสิก ทั้งหลายก็ดี ก็ให้ปลงลงธุระเสีย อย่าถือว่า รูป ร่างกาย จิตเจตสิก เป็นตัวตน แลอย่าเข้าใจว่า เป็นของของตน ทุกสิ่งทุกอย่างความจริงหากเป็นของภายนอกสิ้นทั้งนั้น ดูกรอานนท์ ถ้าหากว่ารูปร่างกายเป็นตัวตนเราแท้ เมื่อเขาแก่เฒ่าชราตามัว หูหนวก เนื้อหนังเหี่ยวแห้ง ฟันโยกคลอนเจ็บปวดเหล่านั้น เราก็จักบังคับได้ตามประสงค์ว่า อย่าเป็นอย่างนั้น อย่าเป็นอย่างนี้ นี่เราบังคับไม่ได้ตามประสงค์ เขาจะเจ็บ จะไข้ จะแก่ จะตาย เขาก็เป็นไปตามหน้าที่ของเขา เราหมดอำนาจที่จะบังคับบัญชาได้ เมื่อตายเราก็จะพาเอาไปสักสิ่งสักอันก็ไม่ได้ ถ้าเป็นตัวตนของเราแล้ว เราก็คงจะพาเอาไปได้ตามความปรารถนา ดูกรอานนท์ ถึงจิตเจตสิกเป็นของเรา ก็ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่ของของตน หากว่าจิตเจตสิกเป็นเรา หรือเป็นของเรา ก็จักบังคับได้ตามประสงค์ว่า จิตของเราจงเป็นอย่างนี้ จงเป็นอย่างนั้น จงสุขสำราญ ทุกเมื่อ อย่าทุกข์อย่าร้อนเลย ดังนี้ ก็จักพึงได้ตามความปรารถนา นี่หาเป็นเช่นนั้นไม่ เขาจะคิดอะไรเขาก็คิดไป เขาจะอยู่จะไป ก็ตามเรื่องของเขา เพราะเหตุร่างกาย จิตใจเป็นอนัตตา ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่ของของตน ให้ปลงธุระเสีย อย่าเข้าใจ ถือเอาว่า เป็นตัวตน แลของของตนเถิดดูกรอานนท์ ท่านจงไปบอกซึ่งสัญญาทั้งสองประการ คือ รูปแลนาม นี้เป็นอนัตตา ไม่ใช่ตัวตน แลไม่ใช่ของของตน ให้พระคิริมานนท์แจ้งทุกประการ เมื่อพระคิริมานนท์แจ้งแล้ว อาพาธ ความเจ็บปวด แลทุกขเวทนา ก็จักหายจาก สรีระร่างกาย ​

แห่งพระคิริมานนท์สิ้นเสร็จหาเศษบ่มิได้ จักหายโดยรวดเร็วด้วย ถนฺเต อริยกสฺสป ข้าแต่พระอริยกัสสปะผู้เป็นประธานในสงฆ์ พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสแก่ข้าฯ ผู้ชื่อว่าอานนท์ ด้วยประการดังนี้แล

ผู้มีปัญญาทุกท่านหรือทั้งหลายคงรู้นะว่านี่มาจากพระสูตรไหนและใครเป็นผู้แปลและใครเป็นผู้นำมาใช้ต่อเพื่อยังประโยชน์อีกมากมาย ผู้แปลและเรียบเรียง เป็นพระอรหันต์ ในยุคหลังพุทธกาลถึงปัจจุบันเช่นเดียวกับหลวงปู่มั่น ยังจะอยากแก้ไขหรือคิดตุคิดตะเอาเองอีกไหมครับ โยนิโสมนสิการ ดีๆ สิครับ อนุโมทนาครับ​

 

เคยบอกไปแล้วว่า คุณธรรมยังไม่ถึง แม้เห็นก็เห็นเปลือก

คุณธรรมนี้ต้องมีให้พร้อมก่อน

1 ไม่เอาใจไปเสือก เรื่องของใจคนอื่น ว่าคนนั้นคนนี้ได้ธรรมหรือไม่ได้ธรรม เอาแต่ใจตนเองให้ดี

2 เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา

3 ให้ทาน คือ อภัยทาน วัตถุทาน และ ธรรมทาน

4 ศีล ให้มั่นคง สมาธิให้ตั้งมั่น และ สติให้พร้อม มีชาคริยานุโยค ไม่ขี้เกียจฝังในสันดาน

5 สำรวม ใจ กาย วาจา

นั่นแหละ จึงจะเห็น ผู้รู้

 

ก็นั่นแหละ ขันธ์ 5 ที่ไม่ใช่ตน

อย่าเถียงคนที่ผ่านมาแล้วสิ ถ้าผ่านมาแล้วปฏิบัติได้แล้วค่อยมาเถียง

 

ลุงผ่านอะไรมาเหรอครับ

 

ถ้าลุงยังไม่เห็นการเกิดดับของจิตและเจตสิกทั้งหลาย ถ้าสำหรับลุงเรียกผ่านสำหรับผมและหลวงปู่ทั้งหลายเรียกว่ายังไม่ผ่านครับ หรือว่า ลุงคิดว่าลุงผ่าน นั่นมันเป็นแค่ความคิดครับแต่ถ้าลุงจะบอกว่าผ่านมาแล้วทั้งที่ไม่เห็นการเกิดดับของจิต หรือ การดับของผู้รู้ ทางผมก็เรียกว่าไม่ผ่าน ไม่ว่าลุงจะอุปโหลกตนว่าเป็นอะไรเคยผ่านอะไรมาผมเรียกว่าไม่ผ่านอยู่ดีครับ

 

ลุงขันสิ่งที่เห็นนั้นคือ ปัญญา เห็น จิตแล้ว ก้เพราะปัญญาเกิดแล้ว

 

โอ้ย...ยังมีเท่ห์กว่านี้อีก

เอโกธิภาวะ อย่างงี้
วิมุตติมรรค อย่างงี้

อู้ย...เท่ห์ดี

 

อย่าเพ้อเจ้อให้มันมาก ไปปฏิบัติให้มันดีเสียก่อนเถอะ

เรื่องนี้ เอ็งไม่ต้องมาเถียงเลย ปัญญายังน้อยอยู่ ปฐมฌาณนะ ทำได้หรือยัง

ถ้ายังไม่ต้องมาเถียง

ต่อไปนี้ กฎของนายขันธ์ คือ ห้ามเถียงกับนายขันธ์ ถ้าไม่มีเหตุผล

 

ฮิ๊วๆๆ 555 ห้ามเถียง นายขันธ์ เอ้า ห้ามเถียง

 

นั่นๆ ตอนนี้ผมว่า กฎของนายขันธ์ เท่ห์ ที่ซู๊ดๆ

 

อ้อ อีกกฎหนึ่ง ห้ามกวนตีน อย่างไม่มีเหตุผล

 

ผมก้อขี้เกียจพูดกับลุงมีเหตุผลเยอะ รู้ทั้งรู้ว่าเรื่องฌานอาการเริ่มต้นมันจะเหมือนกันได้ไง และปฐมฌานของลุงเป็นไงครับ เอาอารมณ์กับอาการครับและความแตกต่างของสภาวะขณะทรงฌานกับไม่ทรงฌาน

 

โธ่ ไอ้โง่เอ๊ย แค่นี้ ตอบไม่ได้ เลี่ยงไปเลี่ยงมา เอ็งก็อย่ามาเถียงเลย

 

นะ นะ นะนิด จะ จะ จะ จิ๊ด นะ นะนึงก็ ไม่ ดะ ดะ ได้ เหรอ ฮะฮะ ฮับ