กลั้นลมหายใจ ไม่ใช่ทางตรัสรู้ธรรม

อย่ารู้เลยครับเอาเป็นอันว่าบอกให้ทราบไม่สนใจก็ไม่มีใครว่าคุณหรอก

 

เธอย่อมทำาการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งกายทั้งปวง (สพฺพกายปฏิสำเวที) หายใจเข้า”,
ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพาะซึ่งกายทั้งปวง หายใจออก”;2 พุทธวจน
เธอย่อมทำาการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้ทำ�
กายสังขารให้รำงับ (ปสฺสมฺภยำ กายสงฺขารำ) หายใจเข้า”,
ว่า “เราเป็นผู้ทำากายสังขารให้รำางับ หายใจออก”;

 

รู้ “กายทั้งปวง” (รู้ข้อเท็จจริงทั้งปวงของกาย) (สพฺพกายปฏิสํเวที)
ระงับ “กายสังขาร (ทำกายสังขารให้รำงับ ๆๆ จนสมาธิปรากฏ) (ปสฺสมฺภยํ กายสงฺขารํ)

สังขารคือการปรุงแต่ง เมื่อจิตปรุงแต่ง กายลมก็ยังปรุงแต่งด้วย ปรุงไปทั้งหยาบหรือละเอียดตามการปรุงนั้น
..

....ก็ในกาลก่อนคือในเวลาที่ภิกษุนี้ ยัง
ไม่ได้กำหนดกรรมฐาน กายและจิต ยังมีความกระวนกระวาย ยังหยาบ เมื่อ
เมื่อกายและจิตซึ่งเป็นของหยาบ ยังไม่สงบ แม้ลมหายใจเข้าและหายใจออก ก็
เป็นของหยาบ คือเป็นไปเกินกำลัง จมูกไม่พอหายใจ ต้องยืนหายใจเข้าบ้าง
หายใจออกบ้างทางปาก ต่อเมื่อใด กายก็ดี จิตก็ดี เป็นของอันเธอกำหนด
แล้ว เมื่อนั้น กายและจิตนั้นจึงเป็นของสงบระงับ. ครั้นเมื่อกายและจิตนั้น
สงบแล้ว ลมหายใจเข้าและหายใจออกย่อมเป็นไปละเอียด คือเป็นสภาพถึง
อาการที่จะต้องค้นหาว่า มีอยู่หรือไม่หนอ. เปรียบเหมือนลมหายใจเข้าและหาย
ใจออก ของบุรุษผู้วิ่งลงจากภูเขา หรือผู้ปลงของหนักลงจากศีรษะแล้วยืนอยู่
ย่อมเป็นของหยาบ จมูกไม่พอหายใจ ต้องยืนหายใจเข้าบ้าง หายใจออกบ้าง
ทางปาก ต่อเมื่อใด เขาบรรเทาความกระวนกระวายนั้นเสีย อาบและดื่มน้ำ
แล้ว เอาผ้าเปียกคลุมที่หน้าอกนอนพักที่ร่มไม้เย็น ๆ; เมื่อนั้น ลมหายใจ
เข้าและหายใจออกนั้นของเขา จึงเป็นของละเอียด คือถึงอาการที่จะต้องค้นหา
ว่ามีอยู่หรือไม่หนอ ....

...
ระงับกายสังขาร (มหาวิภังค์)

 

แล้วตีความกับเขาเป็นไหมเนี่ย
หัดเข้าหาครูบาอาจารย์บ้าง

เดี๋ยวก็ไปตั้งกระทู้ อนิจจังเป็นอดีต ทุกขังเป็นปัจจุบัน อนัตตาเป็นอนาคต
อะไรแบบนั้นอีก

 

อย่ารู้เลยรู้แล้วจะตกใจ

 

ก็ตามที่เห็น หรือหลายๆคนเห็นนั่นแล...
ว่าเวลาคุณยกพระวัจนะมา ตรงกาละเทศะไหม
หรือตีความเป็นอย่างไร.. บ้าง..

เขาจะตกใจแบบไหน ไม่รู้นะ
อาจไม่ใช่อย่างที่คุณให้เขาตกใจก็ได้

 

แนะๆไปยก คำสอนของอาจารย์สุจินต์มา ท่านไม่เน้นการนั่งสมาธิท่านก็คงไม่รู้หรอกว่าวิธีมันเป็นอย่างไร แค่อานาปานสติท่านยังไม่ให้ทำเลยเป็นของมหาบุรุษเท่านั้นแล้วคุณจะรู้ได้ไง ฮับ ศิษย์อาจารย์สุจินนี่เอง

 

คำตอบสองครั้งมันยังขัดกันเอง ลองทำอย่างที่ผมบอก newamazing ต้องวางสิ่งที่เรียนรู้มา ความเห็นผิดจะให้โทษอย่างมากยิ่งประกาศคุณยิ่งขายตัวเองครับ

 

เป็นงั้นไป อุรุเวลา

 

ฝึกสติบางนะ
มาจาก
พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 345
ข้อความบางตอนจากอรรถกถาอธิบายอานาปานสติ

 

อรรถกาถาแปลว่าอะไรครับ

 

- บรรลุธรรมโดยไม่ต้องได้ฌาน
- กลั้นลมหายใจได้ฌาน
- ทำอานาปานได้ฌานทุกคน

บิดเบือนพระธรรม ลัทธิไหนสอนหนอ

 

แล้วคุณว่าแปลว่าอะไร

ว่าแต่อรรถกถาของคุณน่ะ คงไม่มีใครยอมรับ
ทำเป็นต้องพระวจนะอย่างเดียวไม่เอาสาวก
ไม่เอาอรรถกถา
แล้วเข้าใจได้หรือเปล่าล่ะ พระวจนะน่ะ.. ตีความไปโน่น...

 

คุณรู้ได้ไงว่าไม่เข้าใจ และอรรถกาจะต่างอะไรกับสิ่งที่ผมได้ฟังมาแล้วเอามาปฎิบัติจนเกิดผล และศิษ์อาจารย์สุจินที่ได้แต่ศึกษษไม่ยอมรับอานาปานสติที่พระองค์แสดงว่าให้ทำให้มากทำให้เจริญขึ้น นั้นจะรู้เรื่องการปฎิบัติเหรอ
คุณเคยได้ยินกลุ่มศิษย์เขาพูดมั้ยฟังมาตั้งเป็นสิบกว่าปีทำไมอารมณ์โกรธไม่ลดลงเลย เพราะเหตุใดครับ ไม่ใช่เพราะไม่ลงมือปฎิบัติจริงหรอกเหรอครับ

 

อ้อ..คุณปฏิบัติมาจนเห็นผล เลยตีความอย่างที่เห็น ระงับกายสังขารเท่ากับกลั้นลม..
อรรถกถาสู้คุณไม่ได้

แล้วยังไปรู้ว่าอาจารย์สุจินต์ไม่ยอมรับอานาปานสติ เก่งเนอะ

 

ผมนะเคยเห็นผลมาแล้วซิครับถึงพูดถูก คุณเคยหรือยังครับ

 

เห็นผลแบบคุณน่ะ ไม่เคย

 

แล้วเห็นผลแบบไหนล่ะที่เคย

 

แบบในอรรถกถาแหละ

 

แล้วกายสังขารดับหรือยังครับ