การทรมานในนรกที่เห็นคือภาพเสมือนจริง

ก็ถือว่าเป็นบทเรียนที่แลกมาด้วยตนเองไงท่านสะเน็ก ท่านจะได้รู้ได้นะว่า ความเมตตามันมีคุณค่าสำหรับคนที่รู้คุณค่าของความเมตตาไงล่ะ สำหรับผม เขามายังไง เขาจะได้อย่างงั้นก่อน เพื่อเป็นการทำให้เขารู้ว่า เรารู้ทันคนพวกนั้น เพราะผมรู้ว่า พวกเขาคิดอะไรกันอยู่ไงล่ะ ขอเป็นกำลังให้ท่านสะเน็ก ได้เรียนรู้ จิตใจของคนนะ

อยากทนร้อนได้ ต้องเล่นกับไฟ นะ
อยากมีวัคซีนก็ต้องฉีดเชื้อโรคไง

 

ทีนี้ ถ้าพวกเขาทำอะไรกับเรา เรารู้ว่าพวกเขาทำ ส่วนเราเรียนรู้ที่จะรับมือ และสะท้อนกลับพร้อมสอนพวกเขาให้ รู้สำนึกไง เราแค่ต้องการให้พวกเขาสำนึกได้ ก็พอแล้วล่ะ นะ ที่สำคัญต้องให้พวกนั้น สำนึกให้ได้นะ เราถึงจะหยุด เพราะเราไม่ไช่ผู้เริ่มก่อน นะ เราแค่ทำหน้าที่สะท้อน เป็นเจ้าหนี้เท่านั้นเอง สิทธิของผู้เสียหายไง

 

มาต่อพอดีพิมพ์ในไอแพดแอร์ไม่ถนัด (ก็มีกิเลสอยากได้นั่นได้นี่อยู่นะผมน่ะ) มาโน๊คบุคพอพิมพ์สัมผัสกะเขาได้

หลังจากโพสที่ผมลง หลังจากอาการที่เป็นหายไปภายใน3วัน

วันนี้คือวันทำบุญ มะวานผมโพส หรือวันก่อนนิแหละ มารก็คงส่งกระแสมาจะทำลายคนในครอบครัว

เรื่องเล็กๆๆของการจัดเตรียมบางอย่างก่อนงานบุญที่บ้านในวันนี้

พี่ชายคือตัวมารที่สิงสถิต ไม่ทำอะไรให้คนอื่น ดิ่มสุรา ทำผิดศีล 5 ข้อ ไม่รู้ข้อไหนมั่ง

ยามใดพี่ชายผม ทำผิดศิล พอเข้าประตูบ้าน อนันตทิพย์ที่คอยไม่ให้ใครย่างกายเข้ามา ก็ไม่กล้าตีพี่ชายผม เพราะเขาคือพี่ผมผมขอไว้

พอเข้ามาได้แล้ว ไม่อยากจะพูด อะไรที่ติดตามมาย แผ่กระจายอย่างรวดเร็วทำลายสิงสถิตย์ คือทำกับผมผมไม่ว่า แต่แม่ผม น่ะ ทำไมต้องมาทำร้ายท่านด้วย คนที่ผมรัก ทำไมครับ ผมอยากรู้ จัง พวกคุณๆๆทั้งหลายๆๆ ในที่นี้หรือในที่ไหนก็ตาม นี่พูดความจริงและตรงๆๆกันไป

แต่ผมก็รักษาและบอกวิธีแม่ผมตลอดๆๆ แม่ผมก็มีชีวิตรอดได้ ทั้งที่ไม่ทำอะไรจู่ๆๆก็มีอาการแบบไม่เคยเป็น ทุกอย่างแหละที่ใครจะถนัดสงมาทำสิ่งอันใด

ทำผมคนเดียวก็ได้นะ

แมว สุนัขอีกสองตัว ซึ่งผมเข้าใจ(ไปเองด้วยจิต)ว่าคือสัตว์บารมี ที่มีจิตบริสุทธิ์กว่าคนในปัจจุบัน เขาป้องกันแม่ผม นอนข้างๆๆ มีอาการรับแทน พอทนไม่ไหวจะวิ่งมาให้ผมรักษาพอผมช่วยเขาก็จะไปข้างกายแม่ผมเสมอๆๆ มันคือสิ่งที่ คนในโลกคิดไม่ได้หรอกและไม่คิดจะทำ นี่คือสัตว์ประเสริฐที่คนพยายามจะเป็นแต่ก็มีน้อยหรือจะไม่มีเลยป่ะ (น้อยใจคนบนโลก)

ในยามนั้น คือเมื่อวานมารสถิต ตัวพี่ชาย แค่บอกกล่าวไป แม่บอกดีๆ ก็บ่น ผมด้วยอารมณ์ในบางสิ่งที่ถูกกระแสบางอย่างก็ทำให้ผมมีน้ำโหไป จัดการบางอย่างด้วยอำนาจ

กายผมมีตัวตนเด็กคนหนึ่งสถิตมาแต่เกิด พลังแต่ละครั้งที่ผมส่งถึงพี่ชาย เด็กคนนี้เขารักครอบครัวมาก

ทุกครั้งที่กระแสผมส่ง เหมือนชกไปที่หน้า ถูกหน้าพี่ชายแต่ที่ถูกคือ เด็กคนนั้นเอากายไปรับแทน ผมไม่สังเกตุดีๆๆ เพราะด้วยอารมณ์นำ โดยจิตมารในกาย

พุ่งกระแสไป แปลกที่พี่ผมไม่เป็นอะไรแต่มีน่าตาเหมือนยักษ์ หน้ากลัว แต่ผมไม่เคยกลัวใคร ใช้พลังไม่ได้ น้ำเสียง กับ กำมือ ตบไปกะบาล ฟาดไปกกหู

แล้วพร้อมซึ่งระเบิดพลัง

แต่นั้นคืออารมณ์ พี่คนนี้ ไม่กล้าที่จะผยองตั้งแต่ผมมีพลังมา 2ปี แต่มันกล้ามากที่จะ ยกมือฟาดกกหูผมแบบเต็มมือไม่ยั้ง

ถามว่าผมเจ็บไหม ไม่ครับ ออร่าบางสิ่งมันป้องกันบางอย่าง

ที่ ทั้งสองฝ่าย ต่างปล่อยหมัด ด้วยพลังจิต กับด้วยกายแทนหมัดล้วนๆๆ คือคนที่รับ

คือเด็กคนหนึ่ง ที่ 1 ปีก่อนเขามาสร้างความต่างให้พวกคุณรุมยำเขา แล้วเขาก็หนีหายไป

เขาไปสร้างบางสิ่ง ที่แตกต่างไปเล่นเกมส์ไปทำอะไรประสาเขาที่เขาชอบ

ผมดูเขาเสมอ

แต่ตอนนี้จิตเขาแตกไปแล้ว ดีผมเก็บไว้รวบรวมไว้ได้

ผมพลาดเพราะอารมณ์

น้ำตาที่ผมจะไม่มีมันไหลไม่หยุด ถึงแม้ร่างเทียม ผมจะสร้างมาได้้แต่ก็ไม่ใช่จุดกำเนิด

ตอนนี้น้ำตามันไหลกับความรู้สึกทุกคนคงสัมผัสได้

ถามว่า ณตอนนี้ ผมโมโหจะจัดการใครไหม ไม่เลย มันคือสิ่งที่ผมต้องเรียนรู้

เพราะคนที่มีอำนาจนอกกรอบ ถ้านำไปใช้แบบไม่ระวัง มันมีผลร้ายต่อทุกคนรอบกาย


ผมจะสร้างความรักที่มีต่อกันให้จงได้ บุคคลใดคิดว่า ตนเองพร้อมจะสละกายที่พร้อมจะเปลี่ยนโลกและจักรวาล ผมพร้อมยินดีร่วมทางไป

มีบางสิ่งที่พวกเราต้องเรียนรู้ซึ่งกันและกัน

บ่นเล็กๆๆกับสิ่งที่พลาดไม่อาจเรียกคน แต่ยังคงมีอยู่แต่ไม่เหมือนเดิม รักเคารพทุกคนในทุกอนันตจิตครับ

ปล. แม่ผม ผม และ ลูกๆๆสามตัวผมเขาเจ็บ ก็อย่าส่งอะไรมามากมายนะครับ ขอบคุณครับ

 

เป็นยังไงบ้างล่ะพอได้ระบาย ออกมาบ้างน่ะ ท่านสะเน็ก ที่ผ่านมา มันเป็นบทเรียนสอนให้ท่านรู้ว่า ใครคือกัลยาณมิตร ที่ดีจริงไงล่ะ ซึ่ง ความเก่ง น่ะ มันมีได้ทุกคนนะ แต่ใครจะใช้เพื่อให้เกิดประโยชน์ได้จริง นั่นเพราะ พลังที่ยิ่งใหญ่ย่อมมาพร้อมความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่งด้วย นั่นหมายถึง ถ้าคุณมีพลังอำนาจมากกว่าคนอื่นๆทั่วไป ก็แสดงว่า คุณต้องทำความดีได้มากกว่าคนทั่วๆไปนั่นเอง ไม่ไช่เราแค่ต้องทำเท่าคนอื่น อันนี้ ไม่ได้นะ คนรวย ต้องทำประโยชน์ได้มากกว่าคนจนสิ
คนร่างกายใหญ่โต ก็ต้องยกของได้มากกว่าคนร่างกายเล็กสิ คนแข็งแรงก็ต้องคอยช่วยคนที่อ่อนแอสิ นี่คือ สิ่งที่ควรเรียนรู้ นะ เพราะ มรรคหรือกรรมของมนุษย์ผู้เจริญแล้ว นี่แหล่ะที่ ทุกคนต้องเรียนรู้ และทำได้ด้วยนะ

 

ทำไมผมถึงพิมพ์ว่าใจและกายนะ ทั้งที่มันคือใจของกาย ขยายใจความกัน

 

เรื่องของครอบครัว มันก็คือ คู่มือเล่าเรียนของคุณนั่นแหล่ะ มันคือวิชาที่คุณต้องผ่านมันให้ได้ไง เพราะ คนในครอบครัวคือคนที่ผลต่อจิตใจเรามากกว่า คนนอกครอบครัวไง เชื่อผมนะว่า คุณต้องเป็นคนเปลี่ยนพฤติกรรม ช่วยเหลือพวกเขาทั้งหมด เมื่อคุณพร้อมครบ ไง แต่ตราบใดที่เรายังไม่พร้อมไม่ครบ ก็ถือว่า คนพวกนั้นยังมีกรรมที่ต้องชดใช้เรียนรู้กันอยู่ไง เอาง่ายๆ ตอนนี้ยังไม่พร้อมแต่ ให้เราแสดงเล่นบทเหมือนคนที่มีพร้อมแล้ว ไปก่อนนะ แบบว่าพวกเขาจะมองว่าคุณ บ้า น่ะ เพราะสักวันเมื่อคุณพร้อม ตามที่พวกเขารับรู้ก่อนหน้าจะพร้อม พวกเขาจะได้ยอมรับได้ง่ายกว่า มาอธิบายหลังพร้อม น่ะ คุณเข้าใจที่ผมพูดนะ

 

ใจและกาย ใจของกาย จะเป็น ใจรวมกาย สร้างสรร แบ่งปัน ติเพื่อก่อ เตือนด้วยคำ และต้านเมื่อผิด อาจแสดงอีกมุมเพื่อทดสอบ ก็ขอขอบคุณที่ ทำให้ผมได้เรียนรู้มากกว่าเดิมครับ

 

เชิญคุณ ขยายความก่อน นะ

สำหรับมนุษย์แบบผม เมื่อก่อน ใจมันมีแต่ความอยากใจมันวิ่งหาโน่น หานี่ เหมือนไม่พอใจในสิ่งที่กายมีอยู่จริง เช่นฐานะ ทรัพย์ อารมณ์ทางกาย เช่นเมื่อก่อนกายหิว พอเราเห็นอาหาร ใจก็คิดว่า ทำไมนะเราถึงไม่ได้กินอาหารดีดี ที่ราคาแพงๆหรูๆหราๆ เมื่อเห็นคนอื่นวิ่งวุ่นหางานหาเงินเพื่อยกระดับฐานะของพวกเขา เห็นหลายๆครอบครัวดิ้นรนเพื่อให้รอด เพื่อให้ได้อยู่ดีกันดี ไม่อดอยาก แล้ว มันทำให่้ผม มาคิดได้ว่า ทำไมกันนะคนทุกคนถึงต้อง พากันวิ่งแย่งแข่งขันกัน เพื่อให้ได้มาซึ่ง สิ่งที่ต้องมีเหมือนกับคนอื่นๆเขา ทำไมกัน อ้อเพราะเขา ขาดแคลน ขาดโอกาส ขาดฐานะทางสังคม เลยไม่มีเงิน ไม่มีอะไร หางานยาก แล้วทำไม คนมีมากไม่แบ่งปัน แบบ แบ่งปันแต่สร้างโอกาสให้โอกาสกับคนเหล่านั้น ให้พวกเขาได้เรียนรู้ การเอื้อเฟื้อการมีน้ำใจ การอยู่ร่วมกันอาศัยกันและกัน จนผมเข้าหาธรรมปฏิบัติ จนผมเข้าใจในการทำงานของ กายใจ ว่า การที่ใจคิดวิ่งหามีแต่ความอยากนั้น เป็นเพราะ จิตอวิชชา ที่มีในตน เป็นต้นเหตุนำพา ให้สร้างอุปทานเกินความจริง ของกายใจ

และเมื่อ ใจผมหรือจิตผมนั่นแหล่ะ มันวิ่งหาคำตอบนี้ จนที่สุดมันเหนื่อย มันวางได้เพราะเห็นโทษของความอยาก มันก็เลยรู้ความจริง เลยวางทั้งความอยากและจิตอวิชาลงพร้อมกัน แล้ว ใจรู้ของผม เลยไม่มีจิตอวิชาานำพา ใจเลยมารวมอยู่กับกาย ได้ เพราะใจรู้ว่า กายคือฐานแห่งความจริงของมนุษย์ทุกคน

นั่นคือ กายหิว ใจอย่าหิวก่อน กายอิ่ม ใจต้องยอมรับว่าอิ่มแล้ว ให้เอากายเป็นมาตรฐานในการเลี้ยงชีพ เช่นอาหารเต็มโต๊ะ ก็กินได้แค่เต็มกระเพาะที่กายมี เท่านั้น จะมีเสื้อผ้ากี่ชุด มันก็มีกายเดียวเท่านั้นที่สวมไส่ แต่ที่สำคัญก็คือ ทุกคนมีกายใจเหมือนกัน แต่คนอื่นอาจจะยังมีจิตอุปทาน

ดังนั้น ผมจึงมีหน้าที่ ชำระจิตอุปทาน เหล่านั้น ออกให้คนอื่น เพื่อให้เขาได้กลับมามีเพียง ใจและกาย ใจที่เป็นของกาย ได้จริงๆ ไง

 

ไม่รู้ผิดถูกตามอารมณ์ก่อนไปเล่นเกมส์ ่

ใจของกาย ใจ ก็คงมาจากจิตใจ ความคิดในใจ ใจที่ใฝ่ดี ถ้ามีจิตใจ ดวงใจ หฤัยที่แปลว่าใจ ที่ใจดี กายเรา ถึงแม้จะไม่สมบูรณ์ หรือจะสมบูรณ์ แต่ใจนำด้วยดี ร่างกายจะตอบสนองในสิ่งที่ดี เพราะใจเป็นของกาย แต่จะใช้ใจนำกาย เพื่อทำสร้างสรร พิมพ์ข้อความ ก็คือ การแสดงความคิดของใจดี ที่จะช่วยคนให้เข้าใจ แต่แค่คิดและไม่กระทำ คือพิมพ์ หรืออ่านให้คนพิมพ์(ถ้าพิมพ์ไม่ได้ ) การอ่านก็คือการใช้กาย ขยับปาก การพิมพ์หรือเขียน ก็คือใช้มือก็คือกายในการ เผยสิ่งดีงาม ของใจ ใจก็เลยเป็นของกาย

ใจของกาย ใจนำกาย นำพากายทำในสิ่งที่เป็นใจดีใน จิตใจงาม ใจที่ประเสริฐ เปลี่ยนแปลงคนสทั้งโลก

ยาวๆๆๆไป เข้าใจผิดถูกชี้แนะด้วยน๊า ไปเล่นเกมส์ก่อนดึกๆๆจะมา สนทนาหาความรู้เพิ่มเติม

 

จะให้ใจนำกาย ก็ได้ ถ้าไม่มีจิตอวิชชา จะให้กายนำใจก็ได้ ถ้าไม่มีจิตอวิชชา

เพราะกายใจเป็นแค่ อายตนะรับรู้ ที่ มารวมกันเป็น มนุษย์ผู้ประเสริฐเท่านั้น แต่ถ้าตราบใดที่ยังมีจิตอวิชชา กายใจก็จะประเสริฐไม่ได้ นั่นเอง

ก่อนอื่น ทุกคน ต้อง ชำระจิตอวิชชา เสียก่อน ค่อยใช้ชีวิตนี้ได้อย่างมีความสุข จริง

 

ชีวิตความเป็นจริง ให้ดูที่กาย อย่าดูที่ใจหรือความคิด

ถ้าอยู่กับความจริงคือ การยอมรับกายตนเอง ครอบครัวตนเอง คนรอบข้าง
ถ้าอยู่กับจิตอวิชชาคือ มันไม่ยอมรับความจริงแห่งกายตน มันชอบเปรียบเทียบหาสิ่งที่ไม่มีในตน

ทุกคนต้องชำระจิตอวิชชา นะ

 

เคยมีกันมั้ย ว่า ทำไม เราต้องซื้อของ แล้วไม่ได้ใช้ บ้าง มีของเต็มบ้าน แต่ไม่ได้ใช้เลย เคยเป็นกันมั้ย

 

เคยเห็น เด็กยากจน ขายของมั้ยที่ตามตื้อแล้วพูดว่า ช่วยซื้อของให้หนูหน่อย หนูยากจน หนูขาดแคลน หรือ เคยเห็นพ่อค้าแม่ค้า บนบานศาลกล่าว ว่า ขอให้ขายของเยอะๆ มีคนมาซื้อเยอะๆมั้ย นั่นแหล่ะๆ ตัวต้นเหตุล่ะ

เพราะสินค้าทุกตัวที่ผลิตออกมา มันเต็มไปด้วยความอยากได้เงิน จากคนที่ผลิตไง มันเจือปนอวิชชา ความอยากได้ มันเหมือนเสียงเรียกร้อง ที่ไม่ได้ยินไง

มันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ โลกวัตถุที่เขาก็แข่งขันกันเพื่อ ยอดขาย เป้าขาย ความเจริญของกิจการ ความอยากบนกายใจ ของคนอื่นไง นี่คือ ความอยากที่เป็นการเบียดเบียน นั่นเอง ดังนั้น สิ่งของพวกนี้ มันถูกสร้างมาจากความอยาก มันไม่ไช่ธรรมชาติ มันไม่มีเจตนาที่บริสุทธิ์เลยไง เคยเห็นพ่อค้าแม่ค้าบางรายมั้ย ที่มันขายของไม่ได้ มันก็ด่าคนที่ไม่มาซื้อของมัน

นี่แหล่ะโลกเราทุกวันนี้ วัตถุทุกอย่าง เจือปนความอยากความทุกข์ ซะมากกว่า ความสุขหรือเจตนาดี

 

ทีนี้ มาดู คนสมัยพุทธกาล ที่ไส่บาตรให้พระพุทธเจ้า สมัยที่พระพุทธเจ้ายังไม่มีคนรู้ว่าท่านตรัสรู้นะ การไส่บาตรก็คือการทำทาน ที่ไม่เจือปนจริงๆ เป็นทานที่เป้นการเต็มใจแบ่งปันจริง แบบไม่หวังอะไรไง นั่นจึงเป็น สิ่งของที่บริสุทธิ์ที่ควรให้กัน

ไม่ไช่ว่า จะไส่บาตรที อธิฐานเยอะแยะมากมาย อัดแต่ความอยากของตนเองเข้าไปเต็มๆเลย ประมาณว่า ทำบุญครั้งนี้เพื่อ.....

แบบนี้แหล่ะ อวิชชา

 

หรือถ้าทุกวันนี้ มีคนทำดีหวังผล เวลาเขาให้อะไรเรามา มันจะเจือปนเจตนาที่แฝงมาในสิ่งนั้น เมื่อเรารับมามันก็เหมือน รับสินบน นั่นแหล่ะ มันเป็นเหมือนสิ่งแลกเปลี่ยนไง ซึ่ง มันไม่บริสุทธิ์ สิ่งเหล่านี้ แหล่ะ ที่ทำลายทำร้ายกัน โดยที่ตามองไม่เห็น และก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้คน สะสมอารมณ์ความอยาก เพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ จนกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว มากกว่าแต่ก่อนไง เหมือนว่า ถ้ามีคนมีเงื่อนไข คนต่อมาก็จะมีเงื่อนไขไม่น้อยกว่าคนแรกไง และคนต่อมา มีหรือจะต้องมีเงื่อนไข น้อยกว่าคนก่อน มันต้องเอาคืนไง จะได้ไม่เสียเปรียบ นี่เป็นการสะสมความเห็นแก่ตัว ที่พวกเรามองไม่เห็นกันไง

วัตถุสิ่งของที่สร้างมาด้วยการเจือปนอารมณ์ความอยากของคนสร้าง มันก็คืออวิชชา ตัวเป้งๆ สะสมกันเต็มบ้านเต็มเมือง หามีความรู้จักพอไม่

 

ถูกคู่แระ

 

กลับมาเรื่องนรก ดีกว่า

ถ้าการทรมานในนรกคือภาพเสมือนจริง การเสวยสุขบนสวรรค์ก็ต้องเป็นภาพเสมือนจริงด้วย และแดนนิพพานที่เอาจิตไปดูไปรู้ไปเห็น ก็ต้องเป็นภาพเสมือนจริงด้วย

ถาม จะถาม ไม่ให้ถามก็จะถาม จะถามว่า

เคยดูหนัง ภาพสามมิติ มั้ย ที่ต้องไส่แว่นตาดู แล้วเหมือนภาพมันลอยออกมานอกจอ นี่ก็คือภาพเสมือนจริงด้วย ไช่มั้ย แล้วนอกโลก เช่น ดวงอาทิตย์ ดวงดาว ทางช้างเผือก แสงจากดวงอาทิตย์ มันก็ล้วนเป็นภาพเสมือนจริง หรือวอร์เปเปอร์ ภาพเคลื่อนไหว เท่านั้นสินะ ถ้าจะเอาเข้าจริงๆ

โลกเราตั้งอยู่บนความว่างของอวกาศ นี่ก็ภาพเสมือนจริง หรือเปล่านะ

งั้นมาพูดเรื่อง การ หาความจริงของความเป็นธาตุกันดูมั้ย ถ้าแยกย่อยให้มันเล็กที่สุดเป็นอะตอม ก็จะเห็น ขั้วบวกขั้วลบที่อุปทานร่วมกันสร้างเป็นตัวอะตอมขึ้นมา นั่นคือขั้วบวกลบที่เล็กที่สุดที่พวกมันอุปทานสร้างสนามแม่เหล็กขึ้นเป็นสมมุติมาได้ แต่ ถ้ามองไม่เห็นรูปร่างของมันเพราะถ้ามันเล็กมาจนตาเปล่ามองไม่เห็น สิ่งเหล่านี้ ก็จะสัมผัสได้เช่น อุณภูมิที่แตกต่าง ร้อนเย็น ซึ่งก็คือ สนามแม่เหล็ก โดยมีมีขั้วบวกขั้วลบ ที่เรามองไม่เห็น ซึ่ง รสหวาน รสขม กลิ่นเหม็น กลิ่นหอม ก็ สนามขั้วแม่เหล็กทั้งนั้น คุณสมบัติของธาตุต่างๆ ก็คือ รูปแบบการจับตัวของสนามแม่เหล็กทั้งนั้น

โลกเรามีขั้วบวกขั้วลบ โลกตั้งอยู่ในอวกาศที่เป็นสนามแม่เหล็ก ที่ตาเรามองไม่เห็น แสงที่เห็น ก็สนามแม่เหล็ก ความมืด ความสว่างก็สนามแม่เหล็ก รังสีก็สนามแม่เหล็ก

ถ้าเข้าใจนะ จะหายสงสัยเลยว่า ร่างกายคนเรานี่ก็ เกิดจากการรวมธาตุ รวมสนามแม่เหล็กของแต่ละธาตุ อายตนะรับรู้ก็คือคุณสมบัติของธาตุ การเกิด ก็คือการเกิดการรวมธาตุ ทำปฏิกิริยากันระหว่างธาตุ ร่างกายเกิดจากธาตุ ก็มีการถ่ายเทธาตุ กินธาตุเพื่อหล่อเลี้ยงธาตุ อายุขัยหรือเวลาหรือระยะเวลาที่ตั้งอยู่ในการมีชีวิตก็คือ การทำปฏิกิริยาธาตุที่ยังไม่ถึงที่สุดนั่นเอง เมื่อถึงที่สุด ก็ แตกสลายแยกย้ายกันคืนสู่ธรรมชาติ

ถามอีกว่า อะไรล่ะคือ ความจริง

 

เอาตามอง จะเห็นอีกแบบ
เอาแว่นตาสีต่างๆมอง จะเห็นอีกแบบ
เอาแว่นขยายมองจะเห็นอีกแบบ
เอาแว่นย่อมองจะเห็นอีกแบบ
เอาจิตมองจะเห็นอีกแบบ

แล้วเอาอะไรมอง ถึงจะเห็นความเป็นจริงล่ะ

เอาใจมอง จะเห็นเป็นยังไงนะ

 

อย่าเอาใจหรือจิต ไปสนใจในสิ่งที่ตามองเห็น ในสิ่งเหล่านั้นที่อยู่นอกโลก เพราะสิ่งเหล่านั้น ถึงเราไม่รู้อะไร ของพวกมัน มันก็มีอยู่ของมันอย่างนั้น มันต้องมีประโยชน์ทำประโยชน์ของมันอยู่แล้ว มันถึงได้มีอยู่ เช่นแสงของดวงอาทิตย์ แสงจันทร์ แสงดาว

เราควรให้ความสนใจ และทำความเข้าใจ ในสิ่งที่อยู่ในโลก จะดีกว่านะ

เพราะมีผู้รู้ ท่านหนึ่ง เคยบอกกับผมว่า บนดวงจันทร์ มันไม่มีอากาศหายใจ ไม่มีน้ำให้ดื่ม แล้วจะออกไปทำไมกันนอกโลก

โลกนี่แหล่ะคือที่เหมาะสมกับมนุษย์แล้ว ถ้าโลกไม่เหมาะสมกับมนุษย์ มนุษย์ก็ไปเกิดที่ดาวดวงอื่นแล้วล่ะ อันนี้ผมพูดเอง ดาวดวงอื่น อาจเป็นที่อยู่ของภพภูมิอื่น ที่ตามนุษย์เรามองไม่เห็น ก็อาจเป็นได้ แต่จะสนใจไปใย เพราะ ในเมื่อเราเกิดมาเป็นมนุษย์โลก กันแล้ว นะ

 

หลายสิ่งที่กล่าวมา มันก็ใช่เพราะเราเกิดบนโลกมนุษย์ ควรคิดเห็นและดูแล แก้ไข กับสิ่งที่สร้างขึ้น ถูกสร้างขึ้นมา ถ้าพลาด จากวาระที่ต้องแก้ ก็แก้ไป ด้วยหนทางที่จะทำและมันจะเป็นไปได้สูงกว่าที่ ตัวผมจะไปก้าวเกินขอบเขตที่ไม่ควรไปสัมผัสในกาลเวลานี้ เพราะยิ่งไปอยากสัมผัสหรือนำมาใช้ โดยที่กายเรายังไม่พร้อมย่อมเกิดโทษมากกว่าคุณ แทนที่จะเกิดผลสำเร็จถ้าคิดในภูมิโลกที่มีกัน กับเกิดยากถ้าไปผูกกับสิ่งที่ไกล

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมี คือ สิ่งที่ผมเข้าใจว่าผมคือพันธ์มนุษย์ที่ผ่าเหล่า ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง กับเส้นทางจะดำเนิน

เวลาจะคอยพิสูจน์ไป ว่าผมจะทำได้ไหม เหมือนถูกกำหนดสำเร็จคือแก้ไขทั้งมวล แต่ถ้าพลาดคือจบกัน แต่ก็มีคนที่มีสิ่งต่างขั้วแบบผมจำนวนมากที่จะสานต่อ หรือจะทำตามวาระบน โลก

ท้าทายกับมันไป มิย่อท้อ แต่มีความสุขที่จะทำสิ่งที่ต่างออกไป ขอบคุณที่เปิดปัญญาในหลากหลายมุมมองครับ