จิต กับ วิญญาณ คือ ตัวเดียวกันหรือคนละตัว?

ก็นั่นแหล่ะ...ตกลงท่านทีเจเอส ยังไม่ตอบ ผมเลยว่า

แท้จริงแล้ว อวิชชาอยู่ ใน ไหน......ในผัสสะ ในวิญญาณ หรือในจิต

 

ธรรมดา อวิชา และวิชา ประกอบอยู่กับจิต มีวิญญาณเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงอยู่กับจิต

 

ถ้าตอนนี้ มากล่าวว่า วงจรเกิดดับได้ที่จิต แล้วเราไม่มีสติปัญญา ไปดับทัน จากการกระทบผัสสะของจิต จากการปรุงแต่งของจิต....แล้ว เมื่อพูดมาเช่นนี้ ก็แสดงว่า วงจรที่เกิด อวิชชาที่เกิด วิญญาณที่เกิด ล้วนเกิดกับจิต

แล้วทำไมต้อง ไปดึงจิตออกมาไห้พ้น ได้ล่ะ...ทั้งที่ จิตเป็นตัวสร้างให้ทุกสิ่งเกิดขึ้น

ที่ต้องถามก็เพราะว่า..จิตเป็นตัวสร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมาเอง แล้วทำไมต้องไปเสียเวลา ดึงจิตออกมาให้พ้นจากสิ่งเหล่านั้นได้ยังไงกัน...ก็ในเมื่อสิ่งเหล่านั้น เกิดอยู่ในจิต เกิดจากจิต เกิดร่วมกับจิต...

 

จิต ที่มี สติ ปัญญา เป็นเครื่องหล่อเลี้ยง ย่อมหลุดพ้นจากอวิชา

 

มาตอนนี้ อวิชชาประกอบร่วมอยู่ เป็นส่วนหนึ่งของจิต มีวิญญาณเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงอยู่กับจิต......

ก็ไหนว่าวิญญาณเป็นกิริยาของจิต เกิดจากผัสสะ ...ถ้าท่านทีเจเอสกล่าวว่า มีวิญญาณเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิต ก็แสดงว่า จิตเสวยเสพวิญญาณเป็นอาหาร..งั้นเหรอ

ผมว่าท่าน ทีเจเอส กลับไปอ่าน ทบทวน โพสที่ท่านเขียน อีกรอบดีกว่านะครับ

มันวกวน ไปมา สับสนแล้วล่ะครับ

 

================

อาการหลุดพ้น ที่ใช้คำว่าดึง แท้จริงไม่ใช่การดึง แต่เป็นสภาพการปล่อยวางด้วยปัญญา

 

อ้าวท่าน...โพสหน้านี้ ท่านบอก อวิชชาเป็นส่วนประกอบในจิต จิตกินวิญญาณ เป็นอาหารหล่อเลี้ยง....มาตอนนี้ จะเปลี่ยนมากินสติปัญญาเป็นอาหารแทน...แล้วที่เคยกินวิญญาณ...จะเอาวิญญาณไปทิ้งไว้ที่ไหนล่ะครับ

 

เออ ค่อย ขยับมานิดนึง...ว่าแต่ ทำไมจิตต้องมาเสียเวลาปล่อยวางด้วยล่ะท่าน

ก็ในเมื่อจิตเป็นคนสร้างสิ่งเหล่านี้ ให้เกิดขึ้นมา ก็ไหนว่ามันจะดับไปเอง ก็ไหนว่า ให้เอาสติปัญญามาดับ ให้ทัน...พอดับไม่ทัน ก็จะเอาสติปัญญา มาเป็นอาหารของจิต เสียเลย....ตอนนี้ จะมาปล่อยวางแทน


ไม่เหนื่อยนะ ไม่เหนิ่อยนะ...กำลังสนุก

 

พระวจนะ" ภิกษุทั้งหลาย ภิกฺในธรรมวินัยนี้ เมื่อพิจารณาสืบต่อไปว่า ย่อมพิจารณาลึกลงไปอีกว่า อุปธินี้เล่า มีอะไรเป็นเหตุให้เกิด มีอะไรเป็นเครื่องก่อให้เกิด มีอะไรเป็นเครืื่องกำเนิด และมีอะไรเป็นแดนเกิด เมื่ออะไรมีอยู่ อุปธิก็มีอยู่ เมื่ออะไรไม่มี อุปธิก็ไม่มีเล่า ดังนี้.....ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุนั้น เมื่อพิจารณาอยู่ ย่อมรู้ได้ชัดอย่างนี้ว่า อุปธิมีตัณหาเป็นเหตุให้เกิด มีตัณหาเป็นเครื่องก่อให้เกิด มีตัณหาเป็นเครื่องกำเนิด และมีตัณหาเป็นแดนเกิดเมื่อตัณหามีอยู่อุปธิมีอยู่ เมื่อตัรหาไม่มีอุปธิก็ไม่มี ดังนี้ แล -----นิทาน.สํ.16-131-/257

 

ถามท่าน ทีเจเอสครับ

ถ้าอวิชชาประกอบในจิต มีวิญญาณเป็นอาหารของจิต....อ่านดีดีนะ...

ถามว่า ขันธ์5..มี รูป เวทนา สังขาร วิญญาณ สัญญา......ทั้งหมดนี่เป็นเครื่งประกอบในจิต...จนเป็นตัวจิต(มันจะเป็นตัวรูปร่างยังไง ก็ช่างมันเถอะ)...ท่านทีเจเอสน่าจะเคยอ่านมานะ......เขาบอกว่า อาหาร...ที่หล่อเลี้ยง ให้เกิด รูป เกิดสังขาร ไม่ไช่ตัววิญญาณนะ..(ก็ไหนว่า วิญญาณเป็นกิริยา ผัสสะของจิตไง)

 

ไม่ได้สงสัยนะแต่อยากทราบความเห็นท่านทั้งหลายว่ารู้ได้ยังไงว่านั่นอวิชาหรือวิชา

 

ถามได้ดีครับ (^ ^)

 

รับรองไม่มีทางจบแน่นอน ถ้าไปในทำนองนี้ เพราะพูดขันธ์ ๖ กัน ... แต่ก็จะติดตามละกัน ว่าจะยุติแบบไหน (^ ^)

 

ยังไม่อยากตอบตอนนี้..นะ
ถ้าอยากให้ตอบ ที่จะตอบไปนั้น ไม่ต้องอยากรู้ได้มั้ยละ

งั้นตอบคำถามมาก่อน ถ้าตอบดีดี ก็จะตอบที่ถามมาให้

ถามว่า ถ้าทุกข์ก็คือสุข สุขก็คือทุกข์....แล้วทำไมต้องมาเสียเวลา เรียกมันคนละชื่อไปทำไม

ก็ทำไมไม่เรียกว่า...ทุกข์ทั้งนั้น...ไม่ต้องมาเรียกว่า มีสุขอะไรเลย ...ไม่ดีกว่าเหรอ แล้วไปบัญญัติคำว่า สุข ขึ้นมาทำไม..กัน ก็ในเมื่อฉลาดจริง ถ้าสุขคือทุกข์
ก็ไม่ต้องมีคำว่าสุข เลยดีมั้ย....ตอบได้ป๊ะ

 

ก็ถ้ามี ขันธุ์ 7 8 9 ก็ต้องพูดล่ะท่าน
เพราะคนส่วนมาก..อยากคุยจังเรื่อง...ที่ว่าตนรู้จริง....

 

อวิชชาอยู่ในอุปาทานขันธ์ห้าค่ะ

 

อวิชชาที่แปลว่าความไม่รู้ วิชชาที่แปลว่ารู้ตามจิรง อวิชชา คือ ความเป็นตัวตนและอารมณ์ที่เกิดขึ้นกับเจตสิกทีประกอบในจิต ส่วนวิชชา คือ ความนิ่งรู้ความเป็นจริงของไตรลักษณะที่จิตสามารถรับรู้ได้ตามสภาวะธรรมที่ปรากฎค่ะ

 

มาทำไมเนี่ย....อุปทานความรักแห่งจักรวาล ไปถึงไหนละ...นี่ก็รู้ไปทั่ว...รู้ไปหมด

เสียอย่างเดียว ไม่รู้ที่จบ ไม่รู้จะจบลงตรงไหน....ก็รู้ต่อไปนะ..

 

ยิ่งมีอุปสรรคยิ่งรู้มากค่ะ

 

เอาไปทำไมรู้มาก...มีแต่คนที่เกิดมานานแล้วเขาบ่นว่า..ขอๆม่รู้อะไรเลย จะดีกว่า

รู้มากไปทำไม ตอบแบบคนมีปัญญาตอบมาซิ