เดินธุดงค์ กับเส้นทางที่ไม่ได้โรยด้วยดอกดาวเรือง

พระคือผู้สละ

ในสายปฏิบัติวัดป่าจะไม่มีการรับปัจจัย เเม้ว่าตลอดทางเดินธุดงค์จะเจอหมู่บ้าน

เเล้วก็มักจะเจอโยมมาถวายปัจจัย พระอาจารย์ก็บอกว่าพระไม่รับปัจจัย เเล้วก็กล่าวต่อว่า

เเค่มีเจตนา ก็ถือว่าได้บุญเเล้ว เเล้วพระอาจารย์ก็ให้พร การเดินผ่านหมู่บ้านเเถบชายเเดน

พบเด็กที่ค่อนข้างยากจนมากพอสมควร บ้างหมู่บ้านมีเครื่องอุปโภค บริโภคไม่เพียงพอ

เพราะความเจริญด้านเทคโนโลยียังไปไม่ถึง

เเละพระที่เดินธุดงค์ย่อมรู้ดีว่า ของในยามมักจะเป็นของที่จำเป็นเท่านั้น เพราะยิ่งสะสม

พวกของบริขารที่ไม่จำเป็น จะทำให้เป็นการเเบกน้ำหนักเพิ่มขึ้นโดยไม่จำเป็น

 

ตำเเยช้างร้อง

ถ้าใครโดน ต้นของมันหล่ะก็ จะเเสบคันเหมือนเข้ากระดูก ว่ากันว่า

เเม้เเต่ช้างเดินมาโดน ก็ยังต้องร้อง

ตอนเเรกที่ผมโดน ผมนึกว่าถูกอะไรกัด เเเต่ไม่ใช่ พระอาจารย์บอกว่า

"ผมตั้งใจให้ พวกคุณ เดินไปโดนมันเอง" (ผมนี่เงิบเลย) เเล้วพระอาจารย์

ก็ชี้ให้ดูต้นของมัน เเล้ว ก็กล่าวต่อว่า "คราวหลังจะได้รู้ระวังเองว่ามันเป็นเเบบไหน "

ผมเลยนึกถึงธรรมข้อที่ ว่า ท่านจงมาลองดูด้วยตนเองเถิด

 

เคยนึกจินตนาการเล่นๆว่า ถ้าคนเรายกบ้าน,รถ เงินทอง,ที่ดินต่างๆให้คนอื่นหมด
เงินก็เอาไปโยนทิ้งแม่น้ำ คอมพิวเตอร์ ตู้เย็น ทีวี โต๊ะ เตียง ตู้ ก็เอามากองไว้หน้าบ้าน
ใครอยากได้ก็มาขนเอา เปิดประตูหน้าต่างบ้านทุกชั้น
แล้วใส่เสื้อผ้าชุดเดียวไม่มีเงินติดกระเป๋า ออกจากบ้านไป
ไปนอนกลางดินกินกลางทราย หรือนอนใต้ทางด่วน นอนตามสนามหญ้า
หรือโคนไม้ ส่วนน้ำก็หากินเอา อาหารก็เดินขอ หรือเก็บกินตามกองขยะ
เสื้อผ้าชุดใหม่ ก็หาเก็บเอาเศษผ้าตามกองขยะที่เขาทิ้งเอามาใช้
แล้วชีวิตนี้มันจะเป็นยังไงนะ
บ้านช่องไม่มี ทรัพย์สมบัติไม่มี ลูกเมียไม่มี
มันจะเหมือนนักบวชหรือเปล่า แล้วชีวิตนี้จะค้นพบสัจจะธรรมไหม 555
(เห็นมีบางคนทำ...แต่คงเป็นคนบ้า)

 

เจ้าถิ่นมาทักทาย


หลังจากอิจโรยจากการเดินขึ้นเขาลงห้วย ก็หาที่พักบริเวณริมลำห้วย เพราะมันจะสะดวก

ต่อการหาน้ำมาใช้ โดยที่มุมบังนั้นไม่ใช้กลด เเต่ใช้เต็นท์เเทน เนื่องจากว่าจะมีความสะดวกกว่ากลด

เพราะมันช่วยกันหนาว กันสัตว์เลื้อยคลาน

เมื่อกางเต็นท์กันเสร็จก็เข้าจำวัด พอประมาณ 5 ทุ่มได้ มีเสียงกิ่งไม้หัก เเปร๊กๆๆๆ !! เป็นทางมาเเต่ไกล

หลายครั้ง เเละครั้งสุดท้ายก็มีเสียงร้อง "ตระแตร้น!!" เเต่ที่น่าตระหนกกว่านั้นคือ

หลวงพี่ที่นอนเต็นท์ข้างเต็นท์ผม วิ่งหนี โดยทั้งที่ยังไม่ได้รูดชิบออกจากเต็นท์

ส่งผลให้โครงเต็นท์หัก เเละต้องใช้ไม่ไผ่มาเป็นโครงเเทน พระอาจารย์บอกให้รีบก่อไฟ

ให้โยนไผ่สดเข้ากองไผ่ ไม่นานก็ได้ยินเสียงเเตก บึ้ม!! ที่กองไฟ อาจารย์บอกว่า

ไม่ไผ่สดเมื่อโยนเข้าไฟ มันจะเเตก เเละดังเสียงเหมือนระเบิด ที่ทำเช่นนั้นก็เพื่อกัน ไม่ให้สัตว์

เข้ามาใกล้ บริเวณที่พักทั้งนี้เพื่อความปลอดภัย

 

ทุกการเดินทางย่อมมีเรื่องเล่า


ช่วงบวชใหม่ๆ ผมได้ตระหนักปัญหาอย่างหนึ่งก็คือ ผมไม่สามารถจำสูตรสมาธิต่างๆที่เคยคิดค้นมา

ผมเลยต้องจดเป็นสมุดไดอารี่เสมอ ทั้งนี้เพราะผมชอบคิดค้นสิ่งใหม่ๆตลอดดูเหมือนดูไม่สุข

มีอะไรใหม่ๆไม่ว่าจะสภาวะ การเดินทาง ผมจะจดใส่สมุดตลอด จนบางเล่มขาด เปื่อย เนื่องจากผ่านสมรภูมิมาเยอะ

เพราะบางทีผมก็เอามันเข้าป่าไปด้วย

 

กท.นี้ยังไม่น่าแผ่วถึงแม้จะต้องเป็นตามกฎอนิจจังนะฮะ
ค่ำคืนที่ผ่านมายอดคนกำลังดูพุ่งถึง กว่า 600 คนพร้อมกัน
อเมซิ่งมากครับ

 

ขอทราบชื่อวัด และจังหวัด ได้ไหมครับ
เผื่อมีโอกาสได้ไปปฏบัติธรรม

 

เอาแค่สายกลางๆ เริ่มด้วยการสละออกวัตถุต่างๆ
อย่าง
มีคุณค่าต่อผู้อื่นหรือสาธารณะประโยชน์
มันก็ต้องใช้อุบายและ
ปัญญาตั้งแต่เริ่มต้นทีเดียวเลยนะลูกช้างว่า จะทำอะไร
ตูมตามโครมครามคงเป็นบ้าจริงๆฮะ ไม่ตอนนี้ก็โอกาสข้างหน้าไม่ไกล

การแสวงหาวิมุติธรรมเพื่อมรรคผลนิพาน จะหุนหัน
พลันแล่นเหมือน
แย่งกันขึ้นรถเมล์ร้อนสาย 81 คงไม่ใช่
ควรต้องนุ่มนวลละมุนละมัยเหมือนเรียงคิวเข้าซื้อไก่ย่าง
KFC ฮะ หรือต่อคิวทำอะไรประมาณนี้
มีความเยือกเย็นสุขุมแต่เริ่มแรกจึงพอจะไปถึงปลายทาง
ได้ตามปรารถนา

 

มีอยู่คนหนึ่งนะ ลักษณะคล้ายที่ผมว่ามานี้แหละ คือ คุณที่อ้างว่า เป็นพระศรี 2527 นั่นไง
ส่วนคนที่ผมเคยเห็นในชีวิตจริงนั้น จะใส่ชุดดำ ขาดกระรุ่งกระริ่ง
เวลาเช้าชอบไปยืนพนมมือไหว้ทิศต่างๆ ริมถนนใกล้ตลาด

 

วัดเเพร่ธรรมาราม อ.เด่นชัย จังหวัดเเพร่ครับ

สายหลวงพ่อกัญหา สุขกาโม

ส่วนที่ผมเดินธุดงค์เป็นวัดอีกวัดหนึ่งครับ

 

ธรรมะเเตก เเละ วิปลาส


ในระยะเวลาที่ผมอยู่ในผ้าเหลืองนั้น สิ่งที่จะพบเห็นได้บ่อยคือ อาการปฏิบัติธรรม

เเล้วเกิดวิปลาสขั้นต้น(เเก้ได้)วิปลาสขั้นรุนเเรง(เเก้ไม่ได้) สาเหตุของอาการเกิดอาการทางจิตวิปลาสนั้น

มาจาก มีอาการประสาทเป็นทุนเดิมอยู่เเล้ว (พวกทรงเจ้าเข้าผี ต่างๆก็เสี่ยงที่จะเกิดอาการวิปลาส)

รักษาศีลไม่ครบศีลขาด เเล้วปฏิบัติ เทวดาไม่พอใจ กฏเเห่งกรรมลงโทษ

บันดาล อันเป็นไปต่างๆก็มี บางคนเห็นภาพหลอน บางองค์คิดว่าตัวเองบรรลุ

เก่งกว่าครูบาอาจารย์ บางคนจำเเนกวิปัสนูไม่ออก จนอาการบานปลายเกิดการ

ปรามาสครูบาอาจารย์พระอริยะ เเละเป็นบ้ากู้ไม่กลับเลยก็มี จะพบเห็นได้ทั้งพระเเละคฤหัสถ์

ลักษณะอาการทางกายทีปรากฏคือ ตาลอย สายตาลอกเเลก คุยคนเดียว

ตะโกนโวยวาย พูดไม่รู้เรื่อง บางองค์ทำร้ายตัวเอง ถึงขนาด เอามีโกนกรีดเเขนตัวเอง

ผมเข้าใจว่า พยายามที่จะโอ้อวดว่าต้นเองบรรลุ ถึงทำเช่นนั้น ในที่สุดก็ต้องจับ

เข้าโรงพยาบาลรักษาประสาทตามระเบียบ

ส่วนคนที่มีอาการทางประสาทมาอยู่เเล้ว ไม่เเนะนำให้ปฏิบัติองค์เดียวต้องมีครูบาอาจารย์คอยเเนะนำ

ไม่เช่นนั้นมักจะเลยเถิดจนอาการหนักจนกู่ไม่กลับ

 

อัศจรรย์เเห่งครูบาอาจารย์


ตลอดเส้นการเดินธุงดงค์บางครั้ง ก็ได้พบปะกับพระภิกษุ เเละนั้นเอง

ก็ทำให้มีการสนทนาถามไถ่ ชี้เเนะ เส้นทางการเดิน ธรรมะ หรือ ประสบการณ์ของเเต่ละองค์

ถ้าพูดถึงเรื่องฤทธิ์ ผมมักจะหูผึ่งเสมอ ที่ผมได้ยินมาก็มีหลายเรื่อง เช่น

หลวงปู่ จันเรียน คุณวโร เดินภาวนาพุทโธ จนลอยไปบิณฑบาตร

หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร เเขนเป็นพระธาตุ ปรากฏในฟิมล์เอ็กซเรย์

หลวงปู่ผาง จิตคุโต เพ่งน้ำในขันน้ำมนต์ จนเเข็งเป็นหิน

หลวงปู่โส กัสสโป ถือการไม่นอนเป้นวัตร

หลวงพ่อเปลี่ยน ปัญญาปทีโป ท่านเป็นผู้รู้กสิณไฟ รวมถึงมีตาที่เป็นทิพย์ เวลาถ่ายรูปบางครั้ง
จะเห็นเเสงเป็นลูกส้มๆ พุ่งออกมา

หลวงพ่อกัญหา สุขกาโม (เป็นพระอุปชาที่บวชเณรให้ผม) มีเจโตค่อนข้างเเจ่มใสบ้างครั้งในงานต่างๆที่หลวงพ่อไป พระอาทิตย์ จะทรงกลดเสมอ

หลวงปู่แขก ปภาโส สายมหานิกาย ว่ากันว่าท่าน สำเร็จ วิชาวาโยพยุงธาตุ วิรุญจำบัง สามารถยกของหนักให้ลอยได้อย่างง่ายดาย(ท่านอายุ84) หรือบางครั้งระหว่างปลุกเสก ตัวท่านจะลอยเหนือพื้น

หลวงพ่อ ไก่ ญาณคุตโต เรื่องการรับรู้ทางจิตท่านจะไวมาก

หลวงปู่สิม พุทธาจาโร มีครั้งหนึ่งท่านนั่งปรกพระประธาน จนพระประธานองค์ใหญ่ๆ ลอยขึ้นเหนือพื้น

พระอาจารย์ฟิลลิป ญาณธมฺโม (พระภิกษุสัญชาติออสเตรเลีย) มีครั้งหนึ่งท่านนั่งสมาธิจนเข้าลหุสัญญา ลอยข้ามดงหนาม

หลวงปู่ดู พรหมปัญโญ เรื่องกระเเสเเละบารมีมีกำลังสูง การรับรู้ทางจิตมีความพิเศษกว่าทั่วไป กำลังบารมี 10 ค่อนข้างสูง

หลวงปู่พุทธะอิสระ ธีรธัมโม ท่านเริ่มเป็นที่รู้จัก ที่วัดท่าซุง ตั้งเเต่สมัย 4 พรรษา เรื่องวิทยาคม รวมถึงอิทธิฤทธิ์ ก็มักจะปรากฏให้เห็นอยู่เสมอในหมู่คณะศิษย์

หลวงพ่อกัสสปมุนี ชำนาญทางอำนาจจิต ตอนอยู่อินเดีย ฤาษี ไม่พอใจท่าน จึงบันดาลไฟลุกกลางถนน หวังที่จะกลั่นเเกล้ง ท่านได้กำหนดเข้าฌาณอันเป็นวสี กำหนดบริเวณที่ไฟลุกให้เป็นสุญกาศ ไฟก็ดับทันที

ยังมีครูบาอาจารย์อีกหลายท่านที่ยังมีชีวิตอยู่ เเละไม่สามารถเอ่ยชื่อได้ เพราะดูเหมือนว่าท่านจะต้องการความเป็นส่วนตัว

 

มาพิมพ์ให้อ่านตั้งแต่ ตี 3 เกือบจะตี 4 เลย
อนุโมทนา ค่ะ _/\_

 

ส่วนตัว Vote ให้คะแนนกระทู้ เป็นยอดเยี่ยม...
ใครชอบ สามารถกด Vote ได้จากแท๊บ
ให้คะแนนกระทู้ด้านขวาบนครับ...

 

เพิ่งรู้ว่ามีการ vote เป็นสมาชิกมา 2 ปี นาน นานนน ถึงจะเข้าเว็บที เพิ่งจะมาเข้าเกือบทุกวัน ช่วงนี้แหละค่ะ. .. vote ไปแหละ.. อนุโมทนาบุญค่ะ

 

หลวงปู่เเขก (น้ำมนต์เกือบเต็มขัน) ยกได้ด้วยมือเดียว

ขอบคุณภาพจากข่าวไทยรัฐ




หลวงพ่อเปลี่ยน ปัญญาปทีโป




หลวงพ่อกัญหา สุขกาโม

ขอบคุณรูปภาพจาก ดร.วรภัทร์ ภู่เจริญ

 

+++ สำหรับส่วนตัวแล้ว "ผมยินดี และ ดีใจมาก" ที่ยังมีผู้ "ธุดงค์จริง" ตามแบบฉบับสายวัดป่า ที่ธุดงค์ตามป่าเขาจริง ๆ "ไม่ใช่เดินโชว์กลางเมือง แล้วบอกว่าธุดงค์" เพื่อสร้างข่าวต่าง ๆ

+++ ครั้งหนึ่งสมัยที่ผมยังเป็น "พระป่า" อยู่ ก็ออกธุดงค์แบบนี้เหมือนกัน

+++ เห็นกระทู้นี้แล้ว ระลึกถึงสมัยที่ออกธุดงค์ไปตาม ป่าเขา เกาะแก่ง ต่าง ๆ บรรยากาศและสภาวะหลาย ๆ อย่างเหมือน ๆ กัน

+++ ได้เจอในสิ่งที่คนทั่วไปไม่ได้เจอ ได้พบเห็นปรากฏการณ์ต่าง ๆ ที่คนทั่วไปไม่ได้เห็น

+++ การออก "ธุดงค์จริง" แล้วเกิดประสพการณ์จริง ได้รู้ของจริงต่าง ๆ ว่ามันยังมีอยู่จริง ก็ถือได้ว่า "คุ้มค่าในการเกิดมาแล้วในชาตินี้"

+++ หากใครมีโอกาส เช่น "ภาคฤดูร้อน" ก็ลองบวชปฏิบัติในสายวัดป่าที่ "ออกธุดงค์จริง" ดูสักระยะหนึ่ง อาจจะได้พบ "สิ่งที่คุ้มค่าในชีวิตที่เกิดมา" ก็ได้นะครับ

 

รอตามอ่านอยู่นะคะท่าน"มนุษย์๕ดาว"

 

ปล.ภาพจาก Google

ทุกอย่างรวมลงในบาตร

วัดที่ผมอยู่ ในช่วงบวชใหม่ๆพรรษาเเรก เวลาฉันอาหารจะนั่งฉันรวมกันในศาลา

หลังกลับจากบิณฑบาต ประมาณ 8.00 น ก็ทำกิจวัตร กวาดศาลา เตรียมล้างเท้าพระเถระ

หลังจากนั้น ก็จะตีระฆัง ประมาณ 8.30 น เพื่อเป็นสัญญาณเรียกให้เข้าศาลาพร้อมกัน

ถ้าเป็นวันพระจะมีการเทศนา เเต่ถ้าเป็นวันปกติ ถ้าไม่มีงานอะไร ก็จะเเค่ให้พรโยมเเล้ว เดินลงไปพิจารณาอาหาร

บริเวณศาลาอาหาร(มังสวิรัติ) โดยเดินอุ้มบาตรเเล้วตักอาหารทั้งหมดลงในบาตร

เเต่สำหรับพระใหม่เเล้วการฉันอาหาร ไม่ว่าจะของคาวหวานรวมกันในบาตร เป็นเรื่องที่ไม่น่ายินดีเท่าไหร่นัก

รวมถึงผมด้วย หรือบางครั้งเวลาเริ่มฉันก็มี พระเเอบเเยกพวกขนมถุง ออกมาวางในฝาบาตร

เเต่ก็น้อยนักที่จะรอดพ้นสายตาพระอาจารย์ไปได้ พระทุกองค์ต้องสะดุ้ง

เมื่อพระอาจารย์ ท่านตะโกนว่า "เห้ยๆ!! พระ เอาใส่รวมลงในบาตรให้หมดขนมในถุงหน่ะ ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องหยิบมา ทำตามข้อวัตร"

ส่วนผมนั่งองค์สุดท้าย เนื่องจากเป็นเณร การเเอบเเยกขนมวางในฝาบาตร ก็มีบ้างเป็นบางครั้ง