"พระเจ้าจักรพรรดิราช"

เราทำพฤติกรรมแบบนี้ ทุกคนเขาก็เข้ามารุมว่า แล้วก็แถๆๆๆ ไม่อายเขาบ้างหรือไง

แสดงว่ากิเลสหนาแน่นมาก



หลงมากๆด้วย

บางคนเขามีโทสะแต่เขาก็ไม่อยากโกรธแต่ก็ยังรู้ว่าไม่ดี แต่ห้ามนิสัยไม่ได้


แต่คนหลง มันไม่รู้ตัวเองว่ามันหลง

แก้ไม่ได้เลยคนประเภทนี้

 

ไม่ได้ต้องการให้ใครมาสรรเสริญทั้งนั้น...ไปสรรเสริญคุณพระรัตนตรัยโน่น...ไปสรรเสริญคุณพระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวกโน่น

แต่ใครคิดว่าตนมีอภิญญาแล้วอวดตนว่าตนแน่กว่าคนอื่นก็ส่องมาทางข้าพเจ้านี้...จะได้รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า

 

ท่านว่าท่านไม่มีนิมิต แต่กลับไปทำนายทายทักคนอื่นเป็นแบบนั้น แบบนี้ได้
อันนี้หละครับที่เป็นการหลงนิมิตจากการที่คาดคะเนไปเอง

 

ก็มีคนมาคุยเรื่องจักรพรรดิเล่าปัง...ในส่วนของการปฏิบัติ...แค่บอกในส่วนที่จักรพรรดิเล่าปังประสบในสมาธิข้าพเจ้าก็รู้แล้วว่าปฏิบัติถึงขั้นไหน

 

ที่เห็นๆมาไม่มีใคนเลยสักคนเดียวทีาเขาประกาศมีอภิญญา หรือแน่กว่าใคร

เห็นมีคนๆเดียว เป็น 3 in 1 อวดอ้าง โน่น นี่ จนเขารำคาญ
แล้วเดี๋ยวมาอวดอีกแระ วันนึงก็อวดอย่าง พรุ่งนี้ก็อวดอย่าง


วันนี้มาอวดเป็นนัยๆว่าแก้จริตให้พระบนเขาบ้าง

นี่อวดหนึ่งอย่าง


แล้วไม่อายเหรอทีาคนเขาจับทางเราทัน ทำไม่ไม่ไปเทียบเคียงกับ อุปกิเลส 16 และวิปัสนูกิเลส ทีาเอามาให้อ่าน
จะได้ลดความโอ้อวดลงไป ว่าเออข้าหลง ข้สอวดจริง
ข้าเป็นจริง แต่ก็คิดไม่ได้อยู่ดี


แต่ก็เอาเถอะ จะช่วยภาวนาให้หายหลงนะ

 

ไปก่อนนะพักผ่อนสักครู่...เปิดจิตปลุกจิตรอคนเก่งนานไปหน่อยรู้สึกเพลียๆ...เข้าสู่ความสงบสักพักเดี๋ยวมาใหม่

 

ผมอ่านข้ามๆมาข้อความไหนครับที่ท่านเล่าปังติดปิติสุขแล้วเข้าใจว่าตัวเองบรรลุธรรม
กล่าวแบบลอยๆ นี้มันจะเป็นอาการหลอนนะครับ อิอิ

แล้วการเรียกชื่อท่านเล่าปังว่าจักรพรรดิเล่าปังนี้ก็เพื่อกระแนะกระแหนกลับใช่ใหม
ที่โดนล้อเรื่อง ท่านสงบเป็นพระยาธรรมหนะ

 

คนที่ชื่อวรณินั่นละที่บอก...ก็เขาตั้งตัวเองเป็นจักรพรรดิมีจิตยิ้มเป็นนางแก้ว55555

 

คุณจิตยิ้มนี้เขาว่าเขาปราถนาพุทธภูมิ
ส่วนท่านวรณ์นิเขาเอาคุณจิตยิ้มมาล้อเลียนเฉยๆ
เป็นนางแก้วจิตยิ้มมั้ง
เป็นหลอดปิเยิ้มมั้ง(ดัดแปลงชื่อมาจาก star wars)
เป็นเจ้าแม่จิตยิ้มจิตรจักรวาลมั้ง (โดยส่วนตัวก็เห็นว่าฉายานี้เห็นจะจริงเหมือนกัน อิอิ)

คำหยอกล้อ ล้อเลียนเฉยๆ นี้ ระดับท่านสงบที่ไม่น่าจะไหลไปพูดตามได้เลยนะครับ อิอิ

นอกจากจะมีความในที่โดนล้อพระยาสงบมามากนี้หละแล้วเกิดอาการอยากจะสวนคืนบ้าง

จงสงบเถิดนี้แหละเรา (สงบจริงท่านอย่าล้อเลียนกลับสิครับ อิอิ)

 

ในทุกๆสิ่งทุกอย่างรอบตัว เราหากมองดีๆสามารถเอามาเป็นปัญญา ให้เห็นเหตุแห่งทุกข์ได้

กรณีศึกษาของพญาหงบ คือ อยากให้เขาศรัทธา ยกย่อง ว่าข้าเป็นนั่น โน่น นี่ นี่เรียกตัณหา ความอยาก

พอความอยากเกิด ทุกข์ตามมา คือ เขาไม่ยอมรับ มีคนรุมว่า สิ่งนี้เป็นทุกข์ แต่เขากลับไม่เห็นทุกข์ การโดนคนรุมด่า ตำหนิติเตียน จากหลายๆคน มันเป็นทุกข์ หากเป็นคนจิตปกติ เขาจะไม่กล้ามาอวดอ้างอะไรอีกเพราะเขาอาย เพนาะมีหลายๆคนรู้ทัน แต่เขาก็ไม่อาย พยายามพูด นั่น โน่น นี่ มาหักล้าง

หากเขามองเป็น จะหาทางดับทุข์ นิโรธ

มรรค สมาธิก็สำคัฐ แต่หากขาดการใช้ปัญญา พิจารณา ให้เห็นเหตุแห่งทุกข์ ก็จะไม่เห็นทุกข์ บางครั้งไม่จำเป็นต้องนั่งหลับตาอะไรหรอก ลืมตาพิจารณา ให้เห็นทุกข์จริงๆ ว่าโลกนี้มันทุกข์ ทุกข์อะไรบ้าง...... คิดบ่อยๆ จนเกิดความเบื่อหน่ายในการเกิด เห็นตามความเป็นจริง ดีกว่านั่งสมาธิแล้วได้แต่ความสงบนิ่ง ขาดการพิจารณาทุกข์ ตามความจริง นั่นได้แต่ความสงบสร้างภาพ ไมาเบื่อหน่าย คลาย กำหนัด มีแต่จะมีความทะยานอยาก อย่างที่เห็น เรียกว่ามิจฉาสมาธิ

เหตุทั้งปวงเกิดจากความอยาก ทำไมไม่หาเหตุแห่งการดับอยากนั้นเสีย......

อยากแล้วได้อะไร นอกจากคำชม สรรเสริญ สิ่งนี้คือสุขที่แท้จริงหรือ เขาชมแล้วเราจะไม่ตายหรือ

ชมก็ตาย ไม่ชมก็ตาย

เป็นก็ตาย ไม่เป็นก็ตาย


ดูอย่างทางโลกที่เขาเป็นใหญ่ๆโตๆ เป็น ท่านนั่น โน่น นี่ แต่ทะเลาะกันหน้า ดำ หน้าแดงในสภา มันมีความสุขเหรอ กับ ยศฐาบรรดาศักดิ์ ทะลาะกัน เกลียดกัน แล้วก็ตาย สรุป เกลียดกันฟรี ทะเลาะกันฟรี ตายไปกับจิตเศร้าหมอง สรุปชาตินั้นเสียชาติเกิดไปฟรีๆ เผลอๆ ตกนรกอีกยาวนาน


นี่แหละความทะยานอยากเป็นเหตุ

แต่ไม่หาทางดับทุกข์

ใครเตือนไม่ฟัง

ปกติจิ้งจกร้องคนยังฟัง นี่คนเตือนกลับไม่ฟัง

แสดงว่าความทะยานอยากมันเหนือคนธรรมดา

ความอยากทุกอย่าง หากตายก็จบหมด ทุกอย่างทิ้งหมด

 

เข้ามาปุ๊บก็มีสิ่งที่ให้ทำความเข้าใจปั๊บ...เหมือนรู้ว่าเราเข้ามา เอ๊!!! ยังไงๆอยู่

 

เทียบกันระหว่าง

นั่งสมาธิแล้วยังหลงยึดติดเป็น นั่น โน่น นี่

กับบางคนไม่ต้องนั่งสมาธิ แต่เขาลืมตามองโลกตามความเป็นจริงหมายถึงคนทั่วๆไป แต่เขาเก๋นทุกข์ เกิด สลด สังเวชใจ ในการเกิด แบบเห็นจริงไม่ต้องมารยาแกล้งคิด
แล้วเบื่อหน่ายการเกิด กับอีกคนนั่งสมาธิแล้วอยากเป๋นนั่น นี่ โน่น

คนแบบไหนจะสามารถเข้าถึงธรรมได้ก่อน

คนที่เขาจะถึงธรรม มันมีเวลาของมัน ขึ้นอยู่กับ ของเก่า ของใหม่ บุญ บาป ส่งผล ตอนไหน คนไม่มีภาระย่อมเบา ไปได้ก่อน คนมีภาระย่อมหนัก ไปช้า แต่ไปได้เหมือนกัน

เพราะฉะนั่น ทุกข์อย่างเดียวที่จะทำให้เกิดความเบื่อหน่าย และ หาวิธีปฏิบัติเพื่อความดับทุกข์

ในอริยสัจ4

พระพุทธเจ้าสอนให่ละอยากจึงจะพ้นทุกข์
ไม่ได้สอนให้อยากเป็น อบากยึด แล้วจะพ้นทุกข์ แบบนี้คือ ตัณหา หรือ กิเลส ไม่ใช่ทางพ้นทุกข์

 

คนที่เขาไม่ต้องการสรรเสริญ เขาจะไม่พูดอวดตนเองบ่อยๆ มีใครในนี้ทำบ้าง ไปสังเกตุดู


จิตที่ตรงไปตรงมา แก้ไขได้ จิตที่มันลดเลี้ยว เคี้ยวคด มันยากแก้การแก้ไข เพราะเราจะไม่ยอมรับ อาจเนื่องด้วย อาย กลัวเสียหน้า แล้วความอาย ความกลัวเสียหน้า มันช่วยให้เราลดกิเลสไปได้ไหม ใแต่จะเพิ่ม อัตตาตัวตน


แล้วคนที่นั่งสมาธิแบบหินทับหญ้า พอเลิกนั่ง รัก โลภ โกรธ หลง ฟูมาเชียว สู้ลืมตามาดูโลกตามความเป็นจริง พิจารณาให้เห็น ทุกข์ ประจำวันของตนที่มี ทุกข์ของโลก คนในโลกที่เขาเป็นการ รบรา ฆ่าฟัน แย่งชิง ยังได้ประโยชน์จากการเห็นทุกข์ มากกว่านั่งหลงนิมิต พอปัญญามันเก็บเกี่ยว เห็นทุกข์มากๆเข้า เห็นตามความเป็นจริง เดี๋ยวเขาก็หาวิธีดับทุกข์ กลับมาที่สมาธิ สงบ จนเกิดปัญญาเอง


เพราะฉะนั้น วิธีดับทุกข์มี 2 แบบ

สมาธิ อบรมปัญญา บางคนชอบสงบไม่ชอบคิด พอจิตสงบจึงเกิดปัญญา เข้าสู่วิปัสนาญาณ

ปัญญา อบรม สมาธิ บางคนชอบคิด คิดไปตามความเป็นจริงแห่งอริยสัจ เพราะคนมีปัญญาจะฟุ้งง่าย เพราะชอบคิด จิตไม่สงบเหมือนคนมีสมาธิ เพราะฉะนั่นจึงต้องใช้ปัญญา หาเหตุ หาผล จนกว่าจิตจะยอมรับ พอจิตยอมรับ จิตนั่นสงบ จึงเดิน สมาธิต่อ พอจิตสงบ เกิดปัญญา เข้าสู่วิปัสนาญาณ ตัดกิเลส

คนดีเขาต้องแก้ไข

คนอะไร ไม่รู้จะหาข้อแก้ตัว

 

สำหรับคนปฏิบัติธรรมเพื่ออยากพ้นทุกข์

เราต้องเห็นทุกข์ก่อน

จากนั่นจึงเกิดความเบื่อหน่ายในการเกิด

หากใครยังไม่เห็นทุกข์ ยังติดสุขอยู่จะไม่สามารถข้ามถึงฝั่งได้ เพราะยังเห็นโลกนี้มันมีสุข พอสุขก็อยากเกิด มาเป็น สามี คนนั่น มาเป๋นภรรยาคนนี้

อีกอย่างผู้ปฏิบัติต้องมีจิตใจที่ จริงใจต่อตนเอง
หาจริตของตนเองให้พบว่าเป็นคนจริตใด เช่น โทสะจริต ก็ต้องยอมรับในความเป็นตัวตนของเรา โดยไม่แถไถ รู้ว่าชั่ว ก็ต้องยอมรับว่าชั่ว แล้วหาทางแก้ไขให้มันดีขึ้น อาจแก้ได้ แก้ไม่ได้ แก้ได้เร็ว หรือช้า แต่ยังดีที่รู้ตนเองว่าเป็นคนแบบไหน ไม่ใช่หลอกตนเอง คนหลอกตนเองจะไม่วามารถเข้าถึงธรรมได้เลย เพราะดีแล้ว



คนหลอกตนเองได้ ทำไมจะหลอกคนอื่นไม่ได้

เขาชมว่าเราดี หากว่าเราเลวอยู่ เราก็ไม่ได้ดีตามปากเขา

เขาติว่าเราเลว หากว่าเราดี เราก็ไม่ได้เลวตามปากเขาเช่นกัน

ดังนั้นคำชม คำสรรเสริญ ไม่มีประโยชน์
แต่สิ่งที่มีประโยชน์คือ การแก้ไข ปรับปรุงตนเอง
คำชม มีแต่เหลิง มีแต่หลง หากไม่ใช้ปัญญา ก็จะนำทุกข์มาให้ เพราะหากคนๆเดียวที่เคยชมเรา กลับมาด่าแทน นั่นทุกข์มา จึงไม่เห็นมีประโยชน์จากคำชม เรื่องชมคือเรื่องของโลก ส่วนเรื่องธรรมเขาละ สรรเสริญ

 

ไม่รู้จะคุยอะไรกับหนูแจงแล้ว...เอ๊า!!!อ่านแล้วไปปฏิบัติซะ

 

นั่งภาวนานานเป็นปี.แต่ใจยังมีอกุศล.ก็พ้นนรกไม่ได้.การไปนรกไม่ได้อยู่ที่อยากหรือไม่อยาก.แต่อยู่การกระทำคำพูด.และคาวมคิด.ตั้งสัจจะแต่ไม่ลงมือทำ.มันก็สำเร็จไม่ได้.ตั้งสัจจะคือการตั้งเป้าหมาย..ถึงเป้าหมายแล้วก็เป็นสัจจะธรรม.คือเป็นจริงตามที่ได้ตั้งสัจจะเอาใว้.มิไช่สักแต่ว่าตั้งสัจจะ.เอาแต่นั่นสมาธิแต่ปัญญาไม่เกิด.แล้วจะสมหวัง.ย่อมเป็นไปไม่ได้.นั่งเหมือนตอไม้.ไม่เกิดประโยชน์.

 

มีบุรุษคนหนึ่ง.ไม่รู้จักทองคำ.เคยได้ยินคนอื่นพูดบอกว่า.ทองคำนั้นเป็นแร่สีเหลือง.พอไปเห็นแร่ทองเหลือจึงคิดว่าเป็นทองคำ.เลยกลายเป็นผู้สะสมทองเหลืองโดยไม่รู้ตัว.

 

สายพระป่าอาจารย์มั่นเขาจับคำภาวนาอย่างเดียว...เช่นภาวนาพุทโธก็ให้ภาวนาเร็วๆถี่ๆ...ท่านลองไปทำดูหรือยัง...ภาวนาพุทโธเร็วๆถี่ๆจนไม่มีช่องให้ความคิดอื่นผุดขึ้นมาได้...ภาวนาพุทโธเร็วๆถี่ๆให้พุทโธแนบกับใจ...ไม่เชื่อท่านก็ลองพิสูจน์ด้วยตัวเองดู

 

สิ่งไหนที่ข้าพเจ้ายังไม่ปฏิบัติเพื่อพิสูจน์รู้ด้วยตนเอง...ข้าพเจ้าจะไม่เอามาพูดให้พวกท่านฟังหรอก...ถ้าส่วนการปฏิบัติสมาธิอบรมจิตนั้นข้าพเจ้าไม่มีไร้สาระแน่นอน...นี้แหละสัจจะจากข้าพเจ้า

เรียกว่าเมื่อตั้งสัจจะแล้วทำก็จะเป็นสัจจะบารมี

 

ธรรมทั้งหลายไม่ว่าอดีตอนาคตก็รวมลงที่ปัจจุบัน...เรียกว่าปัจจุบันจิตปัจจุบันธรรม...