ธรรมะทั้ง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ พระพุทธเจ้า ท่านสรุปลงตรง “ไม่ประมาท” ตัวเดียวเท่านั้น

อาตมายืนยันว่าเรื่องของวัตถุมงคลต่าง ๆ ที่ทำ ไม่ใช่อาตมาทำเอง เป็นเรื่องของพระ เรื่องของครูบาอาจารย์ท่านสงเคราะห์ ในเมื่อท่านสงเคราะห์ก็อย่าได้ประมาท เพราะเราไม่ได้ทำบุญมาสม่ำเสมอ มันมีวาระ มีเวลา ที่บุญของเรามันขาดช่วงลง ถ้าถึงวาระ ถึงเวลา อุปฆาตกรรมมันเข้ามา ของดีแค่ไหนก็คุ้มไม่ได้

สมัยหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านยังไม่ได้บวช ท่านถูกยืมตัวจากกองทัพเรือ ไปช่วยทางตำรวจอยู่พักหนึ่ง มีไอ้เสืออยู่คนหนึ่งที่ได้ชื่อว่าเหนียวมาก ยิงอย่างไรก็ยิงไม่ออก ปรากฏว่าวันนั้นโดนยิงตาย

หลวงพ่อท่านได้ข่าวท่านก็แปลกใจมาก ท่านรีบไปดู ไปถึงก็ถามว่า ทำไมมันถึงถูกยิงตายได้ ปรากฏว่านายตำรวจที่เป็นมือปราบเจ้าเสือคนนั้นบอกว่า คุณลองลากศพมันออกจากที่ซักศอกหนึ่งแล้วลองยิงดูใหม่ แค่ลากศพมันพ้นพื้นตรงนั้นศอกเดียว ยิงเท่าไหร่ก็ยิงไม่ออก ท่านบอกว่า ที่ตายมันอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่ได้ตรงนั้นก็ทำอะไรมันไม่ได้

เพราะฉะนั้น ทั้งวาระ เวลา สถานที่ ทุกอย่างมาบรรจบกัน ต่อให้เป็นพระเองก็ตายเหมือนกัน อย่าลืม อย่างเช่นท่านมหากาลเป็นพระโสดาบันก็ตาย ลงไปล้างหน้า โจรมันไปปล้นเขาแล้วมันหนีมา มันเห็นพระท่าน เห็นชาวบ้าน ก็รู้ว่ามันหนีไม่รอด ท่านมหากาล ท่านไปรักษาศีลอุโบสถของท่านที่วัด เช้ามืดก็ลงมาล้างหน้า เออ...กะว่าลาศีลเสร็จก็กลับบ้านล่ะ ปรากฏว่าลงไปล้างหน้า โจรมันหนีชาวบ้านมาเห็นท่าว่าจะหนีไม่พ้น มันก็ทิ้งของไว้แล้วมันก็เผ่นตัวเปล่าไป ชาวบ้านวิ่งมาถึงเห็นของอยู่ข้าง ๆ จำหน้าโจรไม่ได้เพราะว่ามันมืด ๆ เขาก็ไล่ทุบเอาตายเลย นั่นพระโสดาบันนะ

ส่วนต้นตำรับของผู้มีฤทธิ์คือ พระโมคคัลลาน์ก็โดนทุบซะกระดูกป่นเป็นเม็ดข้าวสารเลย.. ขนาดนั้นถ้าวาระของกรรมเข้ามา ยังไม่สามารถหนีพ้นได้

พวกเราก็ไม่ควรประมาท โดยเฉพาะธรรมะทั้ง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ พระพุทธเจ้า ท่านสรุปลงตรง “ไม่ประมาท” ตัวเดียวเท่านั้น ท่านบอกว่าความไม่ประมาทถ้าเปรียบกับรอยเท้าสัตว์ก็เป็นรอยเท้าช้าง...ใหญ่ที่สุด รอยเท้าของสัตว์ทั้งป่าเหยียบลงไปแล้วก็ไม่ใหญ่เกินนั้น

ก่อนที่จะปรินิพพานท่านก็สั่งเอาไว้ว่า อามันตยามิโว ภิกขเว ปฏิเวทะ ยามิโว ภิกขเวขะยะวยะธัมมาสังขารา อับปมาเทนะ สัมปาเทถะ บอกว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ขอเธอจงยังประโยชน์ของตนและประโยชน์ผู้อื่นให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด เทศน์มา ๔๕ ปี เหลืออยู่แค่นั้น

พวกเราก็ประมาทไม่ได้ ตัวของเราเองไม่ทราบว่ามันจะสิ้นชีวิตลงไปเมื่อไหร่ชีวิตของเราอยู่ได้ด้วยลมหายใจเท่านั้น หายใจเข้าถ้าไม่หายใจออกมันก็ตายแล้ว หายใจออกถ้าไม่หายใจเข้ามันก็ตายแล้ว ต้องรู้ตัว ไม่ประมาทอยู่เสมอ

ถ้าหากว่าเราประมาท ตายไปลงสู่อบายภูมิเป็นสัตว์นรก เป็นเปรต เป็นอสุรกาย เป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็เสียทีที่เกิดมา ถือว่าขาดทุนยับเยิน ถ้าเราไม่ประมาทอย่างน้อย ๆ ขึ้นไปเป็นเทวดาได้ เป็นอันว่ายังได้กำไรอยู่ ถ้าสามารถเป็นพรหมหรือไปนิพพานเลย ก็ยิ่งได้กำไรมากเข้าไปใหญ่

ปัจจุบันนี้พวกเราทุกคนซึ่งส่วนใหญ่แล้วเคยได้พบหลวงพ่อวัดท่าซุงมาในสมัยโน้น ที่ไม่เคยได้พบได้ยินแต่ชื่อเสียงเกียรติคุณของท่านแล้วเลื่อมใส ปฏิบัติตามคำสอนที่ได้รับจากหนังสือก็ดีจากเทปก็ดีก็มีเป็นจำนวนมาก แต่ว่าอาตมาดู ๆ แล้วทุกคนตั้งอยู่ในความประมาทมากเกินไป เหมือนยังกับว่าเราจะไม่ตาย

การทำความดีของเราต้องทำให้ต่อเนื่อง โดยเฉพาะต่อเนื่องตามกันทุกลมหายใจเข้าออกยิ่งดี ถ้าเราไปประมาท ทำบ้างทิ้งบ้าง เหมือนกับคนมีเวลามาก ถ้ามันตายเสียตอนนั้น ถึงไม่ขาดทุนมันก็จะได้น้อยเกินไป ไม่ถึงจุดหมายที่เราหวัง เพราะฉะนั้น ขอให้ทุกคนตั้งใจทำให้ดี
...................................
พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร. วัดท่าขนุน
www.watthakhanun.com