เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

สวัสดีครับคุณ อาวัน และพี่ๆเพื่อนๆนักขุดกรุทุกท่าน ห่างหายไปนานไม่ได้เข้ามาเลยครับ ช่วงที่ผ่านมานอกจากทำงานประจำแล้ว ยังมีงานเสริมอื่นๆอีกหลายอย่าง จึงทำให้เวลาในการ เข้ามาอ่านเรื่องราวต่างๆ พูดคุยกับพี่เพื่อนๆ ลดน้อยลง หรือ ไม่ได้เข้ามาเลย ถ้าจัดเวลาได้ดีขึ้น จะเข้ามาอ่าน พูดคุยทักทาย บ่อยกว่านี้ครับ คิดถึงเสมอครับ ขอบคุณครับ

 

เช้าอังคาร เบิกบานจิตกับบุญใส่บาตร แม้อากาศจะร้อนหนัก กรมอุตุฯเตือนระวัง วันที่1-7 เมษายนนี้ บางที่อุณหภูมิอาจถึง 43 องศา ขอให้สมาชิกรักษาสุขภาพ ดื่มน้ำมากๆ อย่าอยู่กลางแจ้วแดดเปรี้ยง เรื่องตีกอล์ฟออกรอบยามเที่ยง ต้องเลี่ยงอย่างเด็ดขาด

ร่วมอนุโมทนาบุญยามเช้าเป็นพลังเย็นกายสบายใจไว้สู้กับธรรมชาติอีกอย่าง ก็ไม่เลว!

 

เข้า "เมษาฮาวาย" น้องเมษฯห่างหายไปไม่ต่ำกว่า 2 เมษาฤดูกาล หรืออาจจะ 3...คิดถึงบ้านหลังเดิมกลับมาเยี่ยมเยียนส่งข่าวคราวตรงชื่อ ตรงเดือนเกิด

ขอบคุณและประทับใจมาก ที่มีความทรงจำดีๆกับบ้านหลังนี้ ห่างหายไปเพราะความจำเป็นทำมาหากินเพื่อตัวเองกับครอบครัว ก็มิเป็นไร ว่างบ้างพอวางภาระได้ ก็เข้ามาทักทายกันให้มีความสุขเล็กๆ "ถวิลหลัง" ถึงวันดีๆเมื่อวันวาน

ไม่มามือเปล่า ฝากภาพแสนงามให้เขียนตามประสานักกลอนนอนเปล่าแล้วเหงามือ...

ร้อนแล้งเยือน..เตือนโหยหา
น้ำจรดฟ้า......อย่าลืมฉัน
นั่นฟองคลื่น..รื่นเร้าครัน
โอ้..คิมหันต์..ลั่นลือวัน
--ขอบฟ้าไกล....ใกล้เพียงตา
--ครามนภา........มายาสรร
--ทรายกั้นกลาง..ขวางมหรรณ์
--หาดสวรรค์......นิรันดร์กาล!

หมายเหตุ..มหรรณ์(มหรรณพ)=ห้วงน้ำใหญ่

 

เลขจัดส่งวันนี้

--ED 3034 6436 3vTH เด่นชัย

 

พระประธานวัดโคกเมรุ 17
ในหลวงร๙-เสด็จฯเททอง
===============

เหรียญแห่งความทรงจำและภาคภูมิใจของชาวใต้ เมืองนครศรีธรรมราช ในวาระมิ่งมงคลยิ่งใหญ่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๙ และพระบรมวงศานุวงศ์ทรงพระมหากรุณา เสด็จพระราชดำเนินเททองหล่อพระประธาน วัดโคกเมรุ อ.ฉวางจ.นครศรีธรรมราช

การนี้ก็มีวัตถุมงคลเป็นที่ระลึกล้ำค่าที่สุดก็คือ "เหรียญพระประธาน"พิมพ์ใหญ่-พิมพ์เล็ก ปลุกเสกโดยยอดคณาจารย์หมายเลข 1 และระดับแถวหน้าของเมืองใต้เวลานั้นทั้งหมด

--พ่อท่านเขียว วัดหรงบน
--พ่อท่านคลิ้ง วัดถลุงทอง
--พ่อท่านจันทร์ วัดทุ่งเฟื้อ
--พ่อท่านขาว วัดโคกเมรุ
--หลวงพ่อเจ็ก วัดเขาแดง'ตก
--หลวงปู่หมุน วัดเขาแดง'ออก
--พระอาจารย์นำ วัดดอนศาลา
--ยอดคณาจารย์สำนักเขาอ้อทุกท่าน!
======ฯลฯ======

เนื้อชนวนโลหะที่นำมารีดสร้างเหรียญ ส่วนหนึ่งได้รับการปลุกเสก เก็บรักษามาเก่าก่อนจาก "เทวดาเมืองใต้-วาจาสิทธิ์" พ่อท่านคล้าย วัดสวนขัน!

เหรียญพระประธานวัดโคกเมรุพิมพ์ใหญ่ อายุสร้าง "ครึ่งศตวรรษ" เก่าเก็บไม่ผ่านการใช้ มอบร่วมบุญหลักร้อย

=======700=======

22 พฤษภาคม 2517 พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ล้นเกล้า รัชกาลที่ ๙ ทรงประกอบพิธี "เททอง" หล่อพระประธานวัดโคกเมรุ

อีกเดือนเศษ ภาพประวัติศาสตร์แห่งความทรงจำล้ำคุณค่า นี้ก็มีอายุครบ 50 ปี

เหรียญเนื้อทองผสมเข้มข้น ผิวหิ้งไม่ผ่านการใช้แต่การเก็บรักษามือแรกวางทับเหรียญเนื้ออื่น ทำให้เกิดริ้วรอยด่างดำบ้าง(ด้านหลัง-ภาพล่าง)

รอยด่างจากการวางเหรียญทับซ้อนเป็นเวลานาน แต่เป็นริ้วรอยที่ล้างออกง่าย มอบให้ผู้ดูแลท่านต่อไปล้าง แต่ถ้าจะปล่อยไว้อย่างนี้ก็ไม่เป็นไร

ความพิเศษ ศักดิ์สิทธิ์ไม่หายไปไหน คงอยู่ครบและเข้มขลังทวีคูณตามวันเวลาที่ผ่านสวดบูชาในห้องพระหลายสิบปี

ขอบข้างงามเดิม

พิมพ์ใหญ่สมศักดิ์ศรี "พระประธาน"
องค์งามล้ำค่าประวัติศาสตร์เมืองใต้

 

"หลวงพ่อขอม วัดไผ่โรงวัว"
เหรียญนั่งพานกะลั่ยทอง14
===============

อากาศร้อนมากหลบเข้าร่มนั่งห้องแอร์ แช่หน้ากระทู้ ดู "หลวงพ่อขอม" งามๆสักองค์ก่อนไปอ่านเรื่อง "นักขุดกรุฯ- มืออเมเจอร์"(สมัครเล่น) ที่ริอ่านเล่นของสูง ตกมาจุกแอ้ดแล้ดไม่เป็นท่า

เหรียญนั่งพานรูปแบบงดงามที่น่าจะเป็นรุ่นแรกและรุ่นเดียวของ หลวงพ่อขอม อนิโช วัดไผ่โรงวัว สุพรรณบุรี อริยเจ้าผู้อุทิศแล้วเพื่อพระพุทธองค์ พระพุทธศาสนาตามปณิธานแรงกล้าตราบชีพวาย วันนี้สังขารของท่านก็ยังอยู่ให้สักการะกราบไหว้เป็นสิริมงคลชีวิต

หรือจะหนีร้อนไปชมสวรรค์ ดูนรก-ดูเปรต-ผีปิศาจแต่ละขุมกันก็ได้ที่วัดไผ่โรงวัว จะได้ความรู้ ความรู้สึกที่ดี มีคติธรรมติดตัวกลับมาเพียบ!

เหรียญนั่งพานปี 2514 เป็นเหรียญหล่อต่างจากเหรียญปั้ม สร้างไม่มากนัก มอบร่วมบุญแก้ร้อนหลักร้อยพอ...

=======500=======

ความงามที่ไม่อยากบรรยายมาก มอบให้ภาพเดิมๆของท่านว่าไป

แต่ถ้าถามว่าพระอายุสร้างนานกว่าครึ่งศตวรรษทำไมงามจัดขนาดนี้?...ก็ตอบได้ว่า ผมเลี่ยมเก็บและนำขึ้นคอบ้างหลายสิบปีแล้ว เห็นพลาสติกเริ่มเก่าผุก็แกะท่านออกเมื่อคืนวานสดๆร้อนๆ

หน้า-หลังไฉไลพอกัน

นั่งพานมีกวางคู่อยู่ด้านล่าง
กงล้อธรรมจักรค้ำด้านหลัง
ออกแบบสวยงามลงตัวมาก
ขนาดใหญ่เสมากว่าทั่วไป

 

ชะตากรรม
"นักขุดกรุฯ"
มือสมัครเล่น
==========
(5.)

หลงรีบคว้าพระพุทธรูปทองคำมาดูแล้วเดาะน้ำหนัก ผมขอดูบ้างหลังจากปล่อยเพื่อนชื่นชมอิ่มเอม

ทองคำเมื่อถูกจับสัมผัสมาก ก็เริ่มสุกปลั่งอย่างทองดอกบวบโบราณสูงค่าเหลือคณา เรียกว่า "ทองเนื้อเก้า" เกรดเอสูงสุดของเนื้อทองคำ องค์พระพุทธรูปศิลปอยุธยาตอนต้นคาบเกี่ยวกับยุคสมัยสุโขทัย เป็นรูปทรงลูกผสมมีความงดงามทั้งใบหน้า ศิลป ต่างกับอยุธยาแท้ๆยุคกลางและยุคหลังอย่างสิ้นเชิง!

บางองค์ก็เป็นศิลปขนมต้มอันเลื่องชื่อของอาณาจักรนครศรีธรรมราช หรือที่รู้จักกันในนามโบราณ "ตามพรลิงค์!

พระเจดีย์องค์นี้ก็ควรมีอายุไม่ต่ำกว่า 500 ปี !!!

หลักฐานเห็นชัดว่า เจ้าเมืองผู้บรรจุกรุและสร้างพระเจดีย์รับบัญชามาครองเมืองครั้งกรุงศรีอยุธยาตอนต้นที่เรืองอำนาจรุ่งเรืองสุดขีด ถึงสามารถขนสมบัติทั้งทางโลก ทางพระ ศาสนาบรรจุกรุได้มากมายเพียงนี้

ลำพังสร้างพระเจดีย์ใหญ่ทนทานผ่านกาลเวลาหลายศตวรรษ บรรจุพระใส่ไว้ก็ว่ายากมากแล้ว แต่นี่เป็นพระทองคำพระเอกในไห ส่วนอื่นๆก็บุเงิน บุทองคำทุกองค์!!!

ต่อให้เป็นมหาเศรษฐีในสมัยนั้นก็สร้างขนาดนี้ไม่ไหว นอกจากระดับ "เจ้าเมือง" ผู้มีอำนาจมากสถานเดียว

"องค์นี้ผมเอา น้ากับเอกเลือกองค์ดีที่สุดอื่นๆไปได้เลย เอาเท่าไหร่ก็ได้"

ผมเหลือบตามองพ่อ ที่ไม่ว่ากระไรได้แต่พยักหน้าให้ผมทำตามหลง ซึ่งเปรียบเสมือนเป็นหัวเรือ ถ้าเป็นบริษัทหรือการลงทุน เขาก็ต้องเป็นผู้ริเริ่มผู้ก่อการ ย่อมรับสิทธิ์หุ้นปันผลเลือกสรรของดีที่สุดเป็นคนแรก

ตัวอย่างพระบุเงิน-ทองคำ นำมาให้ชมเป็นแค่ "ภาพประกอบเรื่อง" ไม่เกี่ยวข้องกับพระที่บรรยายในเรื่องแต่อย่างใด


ผมเลือกพระเงินทั้งองค์ขนาดหน้าตัก 4 นิ้วเศษ ตีซะ 5 นิ้วหนักอึ้งไม่แพ้พระทองคำ ส่วนพ่อหลังจากช่วยจัดวางพระทุกองค์เป็นระเบียบดูง่าย ก็คว้าพระสีมอมแมมขนาดเท่าพระทองคำไปหนึ่งองค์

"น้าเอาไปอีกสิ เอกเอาไปเพิ่ม มีเป็นสิบไห อย่าทิ้งไว้ที่ข้าคนเดียว"

หลงคะยั้นคะยออย่างใจป้ำ ผมก็ทำท่าจะกอบโกยใส่ถุงที่เตรียมมา แต่พ่อคว้ามือไว้

"พอแล้ว พอแล้ว ไว้เปิดไหอื่นค่อยเลือกกัน อันนี้หลงเอาไปขายเถอะ ขายไม่ง่ายนัก ต้องทะยอยอย่างระมัดระวัง"

พ่อผมให้สติอย่างรอบคอบ เราช่วยกันเก็บของทั้งหมดเข้าไว้ในกระท่อม ไหแตกล้ำค่าซึ่งกลายเป็นเศษอิฐไร้ราคาเอากลบฝังดินในสวน

"น่าเอาเพิ่มอีกสักสิบองค์นะป๋า บุทองคำสวยๆ มีอีกตั้งหลาย"...ผมบ่นอุบเมื่อกลับถึงบ้าน แต่พ่อผู้รอบคอบ ตอบอย่างเคร่งขรึม

"เอาหลักฐานมาไวัที่บ้านทำไมเยอะแยะ 2 องค์นี้ก็ขายคล่องขายง่าย รู้เปล่าองค์นี้อะไร"?

พ่อหยิบองค์สีดำมอมแมมให้ผมพินิจ ผมเอาชายเสื้อถูตรงฐานที่เห็นว่าสกปรกน้อยที่สุด

ประกายรัตนชาติแว่บเข้าตา ผมสะดุ้งรีบเช็ดอย่างแรงไปส่วนอื่นๆ

สีเขียวขุ่นอย่างหยกหรือมรกตฉายชัดทั่วองค์ ผมมือไม้สั่นยื่นองค์ท่านคืนพ่ออย่างระมัดระวัง

"อะไรกันนี่ หยกหรือเปล่าป๋า"?

พ่อสั่นหัว..."ไม่แน่ใจเหมือนกัน พรุ่งนี้ป๋าเข้าเมืองใหญ่ เอาทั้ง 2 องค์นี้ไปให้คนที่ป๋ารู้จัก เป็นนักซื้อของเก่ากับพระบูชาถึงยุคมือหนัก อย่าไปเอาของจากหลงมาเก็บที่บ้านเป็นอันขาด ถ้าป๋าไม่บอก"

พ่อเข้าตัวจังหวัดที่ครอบครัวเราตั้งใจย้ายไปอยู่วันข้างหน้า พร้อมพระบูชา 2 องค์ หายไป 2 วันเต็มๆก็กลับบ้านหน้าตาสดชื่น ผมรับกระเป๋าเข้าบ้านมีแต่เสื้อผ้าไม่มีพระ

"ขายแล้วรึป๋า"?...ผมถามอย่างตื่นเต้น พ่อพยักหน้ารับยิ้มแป้น

"เท่าไหร่ ขายได้กี่ตังค์"? ใครจะไม่อยากรู้ ที่กล้าบ้าบิ่นทำงานเสี่ยงภัยก็เพราะสองคำท้ายนี่แหละ...กี่ตังค์?

พ่อไม่ตอบ แต่ยิ้มแบบคนสบายอารมณ์หน้าตาอิ่มเอิบ ชูนิ้วสามนิ้ว

"โอ้โฮ สามหมื่นเชียว รึสามพัน"...ผมเดา พ่อกำหมัดชกผมเบาๆที่บ่า

"สามแสนโว้ย...! มีอีกเถ้าแก่ก็เอาอีก องค์นั้นป็นพระหยก เอาเครื่องตรวจเรียบร้อย หยกถึงอายุ ไม่ผิดพลาด"

ผมตกตะลึง ในชีวิตเพิ่งได้ยินเงินมากขนาดนี้ที่เป็นของตัวเองหรือของครอบครัว มือไม้สั่น ปากสั่นพูดไม่เป็นภาษาคน

"พระเงินทั้งองค์ล่ะป๋า"

"องค์นั้นป๋าขอไปแสนนึง เถ้าแก่บอกให้ห้าหมื่น ถือซะว่าถัวๆกันไป"

พ่อยังตั้งข้อสังเกตล้ำลึกให้ผมทราบอีกว่า ในไหใบแรกซึ่งถือเป็นใบใหญ่สุด มีพระองค์ใหญ่อยู่ 3 แบบ...ทองคำ เงินและ หยก ทั้งองค์ นอกนั้นก็เป็นพระบุทอง บุเงิน

"หนึ่งไห มีองค์ประธาน 3 เนื้อ 3 แบบ ป๋าไม่แน่ใจว่าเป็นอย่างนี้ทุกไหหรือไม่ หรือเฉพาะไหใหญ่นี้ใบเดียว"

" จะรู้ได้ และเห็นกับตา ต้องไปช่วยหลงเปิดไหอีกในครั้งต่อไป"...ผมกำหมัดทุบต้นขาตัวเองอย่างกระตือรือร้น

ทว่า การเจอหลงครั้งต่อมาไม่ง่าย เพราะไปหา 2-3 รอบไม่พบตัวแต่คนที่บ้านบอก

"เห็นว่าเข้ากรุงเทพฯหลายวัน "

(((ยังมีต่อ)))

 

สวยมากครับ ขอนิมนต์มารักษา

 

หลวงพ่อขอม ปลดจากสร้อยถูกน้องเต้ยนิมนต์ไปรักษาต่อแต่เมื่อคืนวาน เหรียญหล่อรุ่นนี้ออกแบบแปลกตาและสวยตามสไตล์ของหลวงพ่อขอมซึ่งมีจิตวิญญาณศิลปินนักรังสรรค์สูงมาก ดูจากแดนสวรรค์-นรก ที่ท่านสร้างไว้เตือนใจคนอย่างเป็นรูปธรรม ไม่ใช่พูดสอนปาวๆให้คนฟังไปจินตนาการเอาเอง

พระหลวงพ่อขอมศักดิ์สิทธิ์และบูชาใช้ดีเห็นผลทุกรุ่นที่ทันท่านอธิษฐานจิต ยิ่งรุ่นเก่าๆมีสหายธรรมมาร่วมเสกมากมายทุกครั้ง ท่านไปร่วมงานที่ไหนก็เอาติดไปเข้าพิธี ซึ่งจะเห็นว่าหลัง 2506 เป็นต้นมา หลวงพ่อขอมอยู่ในงานใหญ่ทุกพิธีของประเทศนี้ เหนือกว่าพระเชียร์ พระโฆษณา พระในนิยายเทียบกันไม่ติด

แต่อย่างว่า พระหลวงพ่อขอมมีมาก(บางประเภท) ทำให้นักขายพระไม่กล้าเชียร์มาก กลัว เตะสุกรเข้าปากสุนัข แต่ไปถามคนเล่นพระหรือนักสะสมตัวจริงและเซียนใหญ่บางท่านได้เลย เก็บหลวงพ่อขอมเป็นตู้เป็นลัง

ส่วนใหญ่พูดคล้ายๆกัน ของดี ของขลังแน่นอน ศิลปสวยเยี่ยมยอด แต่ไม่แพง เจอแล้วอดเก็บไม่ได้

โมทนาน้องเต้ย จัดส่งท่านวันนี้ครับ

 

เลขจัดส่งวันนี้

--ED 3034 7413 5 TH ปากเกร็ด

 

@ อาถรรพ์หมายเลข 4 @
~~~~~~~~~~~~~~~
***วันนี้
--วันที่ 4 เดือน 4
--อุณหภูมิ 40 องศา
--น้ำมันลิตรละ 40
--ทองคำบาทละ 40,000
--เลข 4 หวยออกวันที่1-418
--งวดถัดไปน่าจะยังอยู่เพราะเป็น...
--อาถรรพ์เลข 4 ไม่"ซี้แหง"(เพื่อน)แต่'ซี้ม่องเซ็ก'(ตาย)

พรรคพวกส่งไลน์มาแบบนี้ เห็นว่าเข้าท่าดีก็นำมาถ่ายทอดต่อให้อ่านเพลินๆ เป็นความพ้อง ความประจวบเหมาะ "เลข 4 " สำเนียงซินตึ้ง" อ่านว่า "ซี้" ถ้าน้ำมัน 40 บาทไปเรื่อยๆ ความร้อน 40 องศา ไม่หยุดยั้ง ก็อาจจะ "ซี้" ได้จริงๆ!!!

รักษาเนื้อ รักษาตัวครับท่านสมาชิกทั้งหลาย!

 

"พระสมเด็จวัดระฆัง"รุ่น 118 ปี
ผสมหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ทุกรุ่น
===============

--วัดระฆัง 100 ปี
--วัดระฆัง 108 ปี
--วัดระฆังหลวงปู่นาค2485-2497
--วัดระฆัง'หลวงปู่หิน'...
--ผงสมเด็จบางขุนพรหม...และ
***สมเด็จวัดระฆังสมเด็จพุฒาจารย์โต พรหมรังสี***

ทุกรุ่นทุกพิมพ์ ทุกเนื้อได้นำมาเป็น "มวลสารหลัก-สมเด็จวัดระฆัง 118 ปี " รุ่นเพื่อการบูรณะปฏิสังขรณ์เสนาสนะครั้งใหญ่/เพิ่มทุนมูลนิธิสมเด็จโตฯ/ สร้างศาลาเอนกประสงค์ของวัด ในปี 2533

--สมเด็จญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช จุดเทียนชัย
--หลวงป๋าวีระ วัดปากน้ำ
--พระญาณโพธิ์(เข็ม)วัดสุทัศน์
--หลวงพ่อแพ วัดพิกุลทอง
--ลพ.อุตตะมะ วัดวังวิเวการาม
--หลวงพ่อวิเชียร วัดดวงแข
--หลวงพ่อช้วน วัดหนัง
--หลวงพ่อจำปา วัดอินทราวาส
--หลวงปู่คอน วัดชัยพฤกษ์มาลา
--หลวงพ่ออรรถ วัดองครักษ์ สุพรรณฯ
--หลวงปู่ดี วัดพระรูป
--หลวงพ่อเริ่ม วัดจุกกระเฌอ
--หลวงพ่อลมูล วัดเสด็จ
--หลวงพ่อแช่ม วัดดอนยายหอม
--หลวงพ่อพุฒ วัดกลางบางพระ
--หลวงพ่อเปิ่น วัดบางพระ
--หลวงพ่อเต้า วัดเกาะวังไทร
--ลพ.ผูก วัดพระปฐมเจดีย์
--หลวงพ่อเชิญ วัดโคกทอง
--หลวงปู่ทิม วัดพระขาว
--ลพ.เมี้ยน วัดโพธิ์กบเจา
--หลวงพ่อมี วัดมารวิชัย
--หลวงพ่อศรีเงิน วัดดอนศาลา
--หลวงพ่อปลอด วัดหัวป่า
--หลวงพ่อเปรื่อง วัดบางคลาน
--ลพ.คล้อย วัดถ้ำเขาเงิน ชุมพร
--ลพ.พลับ วัดชายคลอง พัทลุง
=กับเกจิคณาจารย์รวมแล้ว 118 รูป=

นำ "พิมพ์ใหญ่-ปลดจากสร้อย"พร้อมตลับเงินแปะตั้ง ขึ้นคอบูชาได้เลยไม่ต้องเสียเวลา มอบร่วมบุญ...

=======1,500=======

พิมพ์ใหญ่ หน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์เต็มทรงเต็มฟอร์ม ผ่านการใช้บูชาโดยผมเอง ไม่มีมือที่ 2 ปลดจากสร้อยมาให้บูชาคลายร้อน ไม่ต้องกังขาเที่ยวถามหาความแท้จากที่ไหน

พระสภาพใช้ที่ไม่สึกหรอ เพราะสลับบูชากับสร้อยนับสิบเส้นมาโดยตลอด 30 กว่าปี เนื้อหาท่านลึกซึ้งตรึงอุรา กล่องเก่าดั้งเดิมหาไม่เจอแล้ว

ด้านหลังตราวัดเลือนไปสิ้น พระผ่านใช้บูชาถ้าตรายังอยู่ ก็รีบเดินหนีไปไกลๆ เพราะหมึกสมัยเก่าก่อนที่นำมาปั้ม วางท่านไว้เฉยๆก็จะซึมซ่านเข้าไปในเนื้อ เหลือให้เห็นเลือนราง แต่ถ้าแขวนบูชา ก็จะโดนไอตัวหายหมด

ตามขอบเนื้อร่อยเล็กๆ แต่ไม่มีส่วนใดหลุดหรือชำรุด กลับทำให้เห็นความซึ้งของเนื้อหามากยิ่งขึ้น

พระอย่างนี้หากนำไปออกตัวขายต่อ อาจไม่มีกำไรหรือขาดทุน แต่ถ้าใช้บูชาต่อ ขอบอกว่าสุดยอดเยี่ยม ลองหลับตานึกภาพการสวดพระคาถาชินบัญชรวันละ 3 เที่ยวทุกวันติดต่อกันสามสิบกว่าปี ว่าจะเป็นยังไง?

นำภาพพระพิมพ์ใหญ่ พิมพ์ต่างๆของรุ่นนี้จากหนังสือ"ไทยพระ" ที่รวมเล่มวัดระฆัง100-108-118 ปี" ไว้สวยงามละเอียดยิบ (ขอบพระคุณหนังสือดีมีคุณค่า"ไทยพระ")

เทียบฟอร์มกับพิมพ์เดียวกันในหนังสือ

ขอบข้างที่สวยงาม
ไม่มีส่วนใดสึกหรอ

ตลับแปะตั้ง
มอบให้ด้วย
ขึ้นคอได้เลย

 

วันที่ ๕ เมษายน พ.ศ. ๒๕๖๗ ตรงกับวันศุกร์ แรม ๑๒ค่ำ เดือน ๔ ปีเถาะ
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ ปัจจุบันเนกาเล

 

ในสนามพระเจอบ่อยนะครับเหรียญนี้ แต่ไม่ทราบประวัติ ต่อไปต้องเก็บซะแล้ว

 

วันนี้กรมอุตุฯแจ้งว่า คลื่นความร้อนทะลักทะลายขึ้น 43 องศา ร้อนปรอทแตก สุดจัด ปลัดบอก ต้องระมัดระวังกันให้มากเรื่อง "ฮีท สโตรก" ที่คุกคามช่วงหน้าร้อนมากที่สุด

ร้อนอย่างไร คนไทยก็ไม่ทิ้งการบุญ ร่วมอนุโมทนาบุญใส่บาตรช่วงเช้า ให้ "เย็นภายใน" ไปสู้ร้อนภายนอก

 

อ้อ ดีมากครับ เจอที่ไหนไม่แพงรีบเก็บเลย ยอดเกจิสายใต้ร่วมปลุกเสกแทบครบ 14 จังหวัด ผมเชื่อว่างานยิ่งใหญ่ระดับงานหลวงเช่นนี้ มี "หลวงปู่โต๊ะ" ด้วยแน่นอน แต่ประวัติไม่ได้บันทึกไว้ก็เลยไม่ได้เขียน เอาเป็นความเชื่อส่วนตัว ที่ไม่ผิดก็แล้วกัน รับประกันได้

และมีคณาจารย์สายเขาอ้อครบขนาดนั้น ฆราวาสจอมขมังเวทย์ระดับ "ขุนพันธุ์ฯ" กับท่านอาจารย์ชุม ไชยคีรี ก็ต้องอยู่ในงานแหงๆ แม้ไม่ได้รับเชิญพวกท่านก็ยินดีไป เพื่อในหลวง เพื่องานยักษ์ และเพื่อท้องถิ่นบ้านเกิดอยู่แล้ว

แต่การบันทึกประวัติสมัยโบราณค่อนข้างหย่อนยานหละหลวม จึงขาดความละเอียดด้านนี้ไป เพราะไม่ได้คิดเรื่องพุทธพาณิชย์อย่างสมัยใหม่ ที่ต้องรอบคอบ... "ข้อมูลแน่น"!

ยินดีที่เข้ามาทักทาย ขอให้ค้าขายเซ็งลี้ฮ้อ เฮง เฮง เฮง ครับ

 

ชะตากรรม
"นักขุดกรุฯ"
มือสมัครเล่น
=========
(6.)

หลงเข้าเมืองหลวงไปเกือบ 2 อาทิตย์ ช่วงเวลานั้นผมได้เจอพรรคพวกที่ร่วมกันในค่ำคืนฝนพรำ พวกเขา 2 คนแวะเวียนถามหาหลงเพื่อขอ "ส่วนแบ่ง" เพิ่ม

เมื่อไม่เจอหลงก็เวียนมาถามข่าวคราวกับผม ซึ่งบอกไปตามความเป็นจริงว่าหลงอาจไปวิ่งเต้นขายของ หาเงินมาแบ่งพรรคพวก ผมเองก็ยังไม่ได้ อันหลังนี้ต้องยอมโกหก เล่นไปตามสถานการณ์

"ของในไหมี'ไรบ้าง"?...ความอยากรู้อยากเห็นของพวกที่ร่วมงานเป็นเรื่องปกติ

ผมต้องพยายามเบี่ยง ตอบเป็นกลางๆไม่กระทบกระเทือนจิตใจที่สุดว่า...ไม่เห็นเหมือนกัน หลงจัดการคนเดียว ผมไม่ได้เข้าไปยุ่ง!

คำตอบแบบขอไปที ดูแล้วไม่ค่อยสบอารมณ์เพื่อนร่วมงานกลางดึกค่ำคืนนั้นเท่าไหร่นัก ทั้งคู่ผละไปด้วยทีท่าไม่พึงใจ

ผมนำความปรึกษากับพ่อผู้รอบคอบ

"อาการอย่างนี้ เราย้ายบ้านให้เร็วเถอะ ยังไงก็ต้องย้ายอยู่แล้ว"

"น้องยังเรียนหนังสือค้าง ไม่ปิดเทอม"...ผมค้านเสียงอ่อย

"ป๋าเตรียมไว้แล้ว ไปฝากอยู่บ้านญาติในตลาด ให้เงินไว้ก้อนนึงไม่เบียนเค้าให้เดือดร้อน สบายใจได้อีกแค่ 2-3 เดือนมารับไปด้วยกัน"

พ่อผู้ผ่านโลก ร้อน ฝน หนาว มากกว่าเราดุจ "ขิงแก่ร้อนแรงกว่าขิงอ่อน" มีคำตอบและการแก้ไขให้เสมอ ผมไม่คิดจะคัดค้านแต่อย่างใด

วันหนึ่ง...ในระหว่างขนข้าวของบรรจุหีบห่อ เตรียมย้ายครัวไม่เหลียวหลัง เสียงบีบแตรรถหน้าบ้าน ผมโผล่ออกไปดู รถใครหว่าไม่คุ้น ป้ายแดงเสียด้วย

อ้าว...หลงเองนี่ ขับรถกระบะคู่ชีพคันเก่าไปเมืองหลวง กลับมาด้วยกระบะป้ายแดงเอี่ยมอ่อง

ผมลากหลงเข้าบ้านด้วยความดีใจ หลงเห็นหีบห่อกระเป๋ากองพะเนิน ก็ถามลั่น

"เฮ้ย ย้ายบ้านหรือว่ะนี่"

"ยัง ยังแค่เตรียมไว้ก่อน เช่าบ้านอยู่ทางนู้นนานแล้ว เอาของไม่จำเป็นใช้มากไปก่อน ทิ้งไว้ก็เสียดาย แจกคนก็น่าเกลียด คงไม่มีใครอยากได้"

ผมอธิบายยาวทั้งที่รู้ว่าหลงถามไปงั้น เขารู้เรื่องครอบครัวเราจะย้ายถิ่นฐานดี มีเรื่องสำคัญยิ่งกว่าที่เขาอยากปรึกษา

"ไปเปิดไหกันอีกเถอะ เจาะรูไว้หลายวันแล้ว"

แสดงว่าหลงกลับมาหลายวัน แต่เพิ่งแวะมาเรียก บางอย่างมันกลิ่นตุ ตุ ไม่ค่อยชอบมาพากล ผมไม่ค่อยสบายใจเอาเสียเลย แต่ไม่ทันคิดอะไรมาก หลงก็พูดต่อ

" นี่น้าไปไหนล่ะ จะได้ไปช่วยกันดู"

"ป๋าไปตัวจังหวัด ไม่รู้กลับวันไหน "

ผมไม่ลืมเล่าเรื่องเพื่อนร่วมงานที่แวะมาถามเพื่อขอส่วนแบ่ง หลงพยักหน้ารับทราบแล้วเล่าให้ฟัง

" ให้มันเพิ่มไปแล้ว คนละห้าพัน ถ้ามันมาถามอีก ช่วยบอกไปว่า มีข้าวของสัพเพเหระ เป็นไหใส่กระดูกคนโบราณกับพระเครื่องนิดหน่อยที่ตลาดไม่ค่อยให้ราคา พูดให้ตรงกันนะโว้ย"!!!

เรื่องกระดูกคนโบราณใส่ในไห พอฟังขึ้น เพราะมีการขุดสวน ทำไร่พบของเหล่านี้บ่อย หากพบน้อยทีละไห ก็เชื่อขนมกินได้เลยว่า ไหนั้นใส่กระดูกบรรพบุรุษใครสักตระกูล ประเพณีนี้คล้ายกับทางแผ่นดินที่ราบสูง แต่ทางอีสานพบเจอแต่ละทีเยอะกว่า

แต่ที่บอกมีพระเครื่องนิดหน่อย ไหตั้ง19 ไห ต่อให้เด็ก ป.4 ก็ไม่น่าจะเชื่อเรื่องแต่งตอแหลไร้ชั้นเชิง ไร้เหตุผลแบบนี้

ในบรรยากาศนั้น ผมได้แต่พยักหน้ารับ แล้วรีบพูด

"หายไปสิบกว่าวันเป็นไงบ้าง เล่าเรื่องหน่อย ปล่อยของได้มั้ย"

"โฮ้ย...ปล่อยยากฉิบ อุตส่าห์ให้เพื่อนช่วยขนไปศูนย์พระใหญ่ทีนึงเกือบสิบองค์ มันว่าไงรู้เปล่า"?

ไม่รอผมตอบ หลงก็ถามเอง ตอบเอง...

"มันว่า พระสมัยอยุธยา ไม่ค่อยมีราคา แต่บุทอง หุ้มเงินสวยดี ขอซื้อไว้ศึกษาถูกๆ องค์มีทองก็คิดราคาทองให้บ้าง"

หลงพูดไปทำท่าโมโหเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ทำผมอดหัวเราะไม่ได้

"ถ้าไม่เกรงใจว่าเป็นถิ่นพวกมันอยู่เยอะ ข้าอยากตะคอกใส่หน้ามันว่า พระกูเก่าก่อนกรุงศรีฯเกิดเสียอีก แหกตาดูแล้วไปศึกษามาใหม่ ไอ้งั่ง"!!!

เราระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกัน บรรยากาศอึดอัดดูคลี่คลาย ทำเอาผมลืมถามหลงเรื่องสำคัญที่สุดเสียสนิท

ลืมถามว่า พระทองคำปล่อยไปหรือยัง ได้ตังค์เท่าไหร่???

ผมมาคิดทีหลังเมื่อเหตุการณ์ผ่านไปนานนับสิบปี อันที่จริงก็ไม่ต้องถาม รถกระบะป้ายแดงที่หลงขับมาจอดหน้าบ้าน พอเป็นคำตอบได้

วันนั้น ผมปฏิเสธหลงเรื่องไปเปิดไห เพราะคำสั่งพ่อยังก้องในหูหากพ่อไม่อยู่ห้ามเอาของจากหลงมาบ้านเป็นอันขาด!!!

ความรอบคอบเช่นนี้ ทำให้วิกฤติชีวิตครั้งหนึ่งของผมผ่านพ้น ได้แต่ตอบหลงไป

"ไปไม่ได้ว่ะ ต้องคอยดูน้องกลับจากโรงเรียน หาข้าวหาปลาให้กิน พ่อไม่อยู่เดี๋ยวมันไปซนเกิดเรื่องขึ้นมาจะยุ่ง"

หลงก็ไม่เซ้าซี้ แต่พูดก่อนผละไปว่า

"เออ เดี๋ยวข้าเปิดเองคนเดียว อยากได้ของเพิ่มก็แวะไปเลือกนะ ว่าจะเปิดสัก 2 ไห วันนี้"

ถามใจผมตอนนั้น ไม่ติดคำสั่งพ่อและความรอบคอบที่เห็นผลดีหลายหน ผมต้องรีบแจ้นติดรถไปกับหลงเหมือนติดปีกบินแน่นอน แต่จำสะกดกลั้น "ความอยาก" เอาไว้อย่างถึงที่สุด!

(((ยังมีต่อ)))
-------------------

 

วันเสาร์ที่อากาศยังร้อนทะลุปรอทไม่เปลี่ยน สมกับเป็น 7 วันอันตรายตั้งแต่ 1 เมษายนเป็นต้นมา

และอีกไม่กี่วันก็จะเข้า วันหยุด "สงกรานต์" ที่ต้องระมัดระวังในการเดินทางกลับภูมิลำเนาและการละเล่นสาดน้ำเหมือนกัน ความสนุกเหล่านี้มีอันตรายแฝงอยู่ตลอดทาง ต้องเตือนลูกหลานที่ผ่านโลกน้อย เห็นแก่ความสนุกเป็นที่ตั้ง ควรระวังให้มาก

ร้อนอย่างนี้นอนอยู่บ้านใจร่มๆ อ่านเรื่อง "นักขุดกรุฯ" แซมด้วยเรื่องวัตถุมงคล เก่าบ้าง กลางเก่ากลางใหม่ สลับดอกกันไป ได้ทั้งความรู้และของดีที่ไม่มีคำว่าผิดหวังหากคิดจะร่วมบุญ

ประเดิมกันด้วย "นักขุดกรุ มือสมัครเล่น" ต่อเนื่องไปก่อน รอจิ้มชั่วครู่ครับ

 

ชะตากรรม
"นักขุดกรุฯ"
มือสมัครเล่น
=========
(7.)

จากวันนั้น ผมก็ห่างกับหลงไปเกือบเดือน ทำการย้ายบ้านไปอยู่ตัวจังหวัดเรียบร้อย ให้พ่อซื้อรถกระบะมือสองราคาไม่แพงมากด้วยเงินที่ได้มาหนึ่งคัน ตะลอนรับจ้างรับงาน ทำมาหากินอย่างเจียมตัว อยู่อย่างเงียบเชียบ

วันนึงก็ขับรถเข้าถิ่นเก่าไปดูแลน้อง ก็คิดว่าไหนๆมาแล้ว แวะไปดูหลงสักหน่อยว่าเป็นไง ผมไปที่บ้านไม่เจอจึงขับเข้าสวน หลงอยู่ที่นั่นกำลังสาละวนกับการแบกไหมหาสมบัติมาตั้งเรียงไว้หน้ากระท่อม

หลงเห็นผมก็ดีอกดีใจสุดขีด แทบจะโผเข้ากอด...

"เอกโว้ย กำลังคิดถึงสุดชีวิต ให้ตายโหงสิเพื่อน มาเร็วๆ มาช่วยกัน"

ผมอ้าปากหวอ หลงเล่นรุกฆาตไม่ทันตั้งตัว

"เกิด'ไรขึ้นเพื่อน เอาไหออกมาทำไมเยอะแยะ"

หลงทำหน้าบึ้ง พูดเสียงมีน้ำโหโกรธเกรี้ยว

"ไอ้ระยำสองตัวนั่นนะสิ เที่ยวไปโพนทะนาว่าเราแอบขุดกรุที่วัดได้สมบัติไปเยอะแยะ คนพูดกันทั้งตลาด ทุกนิ้วชี้มาที่ข้าคนเดียว ไม่รู้ถึงหูตำรวจบ้างหรือยัง"?

ผมฟังแล้วเสียววูบไปทั่วท้องน้อย เหลือเชื่อจริงๆว่าพ่อผมอ่านการไกล อ่านขาดเรื่องแบบนี้

แต่คำว่าเพื่อนก็ยังทรงอิทธิพลมีคุณค่าสูงในจิตใจ ถึงอย่างไรผมก็ไม่อยากทิ้งเพื่อนผจญเรื่องลำบากเดียวดาย

"มี'ไรให้ช่วยบ้างเพื่อน"?...

หลงชี้ไปที่ไหทุกใบ ผมนับคร่าวๆมีทั้งหมด 10 อีก 8 ใบอาจโดนหลงเปิดหมด หรือซ่อนไว้ตรงไหนสักแห่ง

"เอาทั้งหมดไปซ่อนที่ไหนก็ได้ จะเอาไปทิ้งก็ตามใจเพื่อน"

หลงต้องการทำลายหลักฐานเบื้องต้น ลากมือผมเข้าไปในกระท่อม ที่มีพระกองเรี่ยราดอยู่บนโต๊ะอีกกองใหญ่ น่าจะหลายร้อยองค์ มีบุเงิน บุทองคำ เนื้อว่าน เนื้อดิน สภาพต่างๆ สวยบ้าง หย่อนสวยบ้าง คละเคล้ากัน

ไม่มีขนาดพระบูชา ซึ่งผมไม่แน่ใจว่า หลงเอาไปขายก่อน หรือไหอื่นๆมีแค่ที่เห็น

"ทองคำล้วนไม่มีหรือว่ะ"?...ผมแกล้งแย็ปแบบทีเล่นทีจริง

หลงไม่โกหก..."มี องค์ขนาด 3 นิ้วอยู่ 2 องค์ ขายไปหมดแล้ว"

หลงไม่บอกว่าขายเท่าไหร่ ตามวิสัยของเขาที่พูดเรื่องจริง แต่ชอบพูดครึ่งเดียว ไม่พูดหมด ผมก็ไม่ถามต่อ ไหนๆก็มาแล้ว ยอมตกกระไดพลอยกระโจนเหมือนคราวแรกต้องช่วยหลงอีกสักครั้ง อย่างน้อยเขาก็เป็นคนทำให้บ้านผมมีเงินเกือบครึ่งล้าน ใช้หนี้สินหมด มีรถขับ น้องเรียนหนังสือปลอดโปร่ง เหลือเงินอีกก้อนไว้ทำกิน พ่อไม่เหนื่อยสาหัสมากอยู่คนเดียว

"เอา เอา มาช่วยกันยกไหขึ้นรถกัน"...ผมตัดสินใจรวดเร็วในพริบตา เราขมีขมันยกไหทั้งหมดไว้ท้ายกระบะ จากนั้นก็เอาผ้าใบคลุม มานั่งปาดเหงื่อหน้ากระท่อม

"พระข้างใน เลือกเอาเลยจะเอาเท่าไหร่ เอาไปเพื่อน ขายได้ทั้งนั้น ต้องใจเย็น มีคนซื้ออยู่แล้วทีละองค์สององค์ ถึงไม่ได้เงินกัอน แต่ก็พอมีรายได้"

หลงแจงยาวเฟื้อย ผมอดใจไม่ไหว กวาดใส่ถุงที่หลงให้ไปหลายสิบองค์ คิดว่าอยู่ตัวจังหวัด เอาไปซ่อนหรือฝากบ้านพรรคพวกไม่ยุ่งยาก

เรานั่งรอเวลาพระอาทิตย์ตกดิน ยุงบินตอมหึ่ง หลงเล่าว่า เจ้าสองคนที่ร่วมงานคอยเวียนมาไถเงินอยู่ตลอด ก็แบ่งให้ไปทีละพันสองพัน เวลามันไม่กินเหล้าก็ดีอยู่หรอก แต่พอมีเงิน ซดเหล้าเข้าปากก็จะโม้ลั่นร้านเรื่องคืนฝนตก คนข้างโต๊ะ คนในร้านเหล้า ล้วนได้ยินแล้วหูผึ่ง เรื่องซุบซิบตามบ้านนอกมันไปเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง ยิ่งเรื่องแปลกๆที่ไม่เคยเกิดขึ้นแบบนี้ เป็นอาหารปากอันโอชะดีนัก

"ยังดี มันไม่ไปแจ้งความคงกลัวเข้าซังเตข้อหาลักลอบขุดทรัพย์แผ่นดินไปด้วย แต่ชื่อข้าก็ป่นปี้ไปหมด แทบไม่อยากออกไปเดินตลาดเลยว่ะ"

ผมนั่งสูบบุหรี่ ฟังหลงระบายเสียเป็นส่วนใหญ่ ถึง 3 ทุ่ม ฟ้ามืดสนิท ดีดก้นบุหรี่ลงกองไฟ ลุกขึ้นยืน มือตบบ่าหลง

"ได้เวลาแล้วเพื่อน ไปก่อนล่ะ รักษาตัวให้ดีอย่าพลาดพลั้งเป็นอันขาด พระในกระท่อมเอาซ่อนให้หมด"

ผมติดนิสัยรอบคอบมาจากพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หลงพยักหน้าเอามือโอบไหล่ผมแล้วพูดหนักแน่น

"ขอบใจที่ช่วยข้าทุกอย่างนะ มีอะไรขึ้นไม่ต้องห่วง ข้ารับเองคนเดียว เพื่อนไม่เดือดร้อน"!!!

ผมตื้นตันใจในคำพูดจากใจจริงหนักแน่นของหลงมาก บีบมือเพื่อนเบาๆแล้วสตาร์ทรถออกจากสวนไม่เหลียวหลัง ไม่เคยกลับมาเหยียบที่นี่อีกเลย

ขับรถออกมาอย่างไร้จุดหมายปลายทาง คิดได้ว่าทางเปลี่ยวตรงข้ามกับที่จะไปตัวจังหวัด มีบึงน้ำใหญ่ สระใหญ่หลายแห่ง เกิดจากคนรับสัมปทานถมดินถมลูกรังขุดหน้าดินขาย

ได้การละ ผมหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถไปในทิศทางที่คาดไว้ ออกนอกเมืองไกลโข จนไม่มีแสงไฟข้างถนนหรือจากบ้านเรือนผู้คนสาดส่องออกมาให้เห็น ทางเปลี่ยวสงัดดีแท้ เหมาะต่อการซุกซ่อนของ ไปอีกไม่กี่กิโลเมตรแสงไฟหน้ารถก็สะท้อนผิวน้ำข้างทาง ผมชะลอรถช้าๆ เปิดกระจกเพ่งมอง แล้วลงไปเดินสำรวจ

ในความมืดแต่แสงไฟรถสะท้อนพอมองเห็นรางๆ บึงใหญ่กว้างมาก น้ำนิ่งสงบ ผมควานหาก้อนหินใหญ่ทุ่มตูมลงไป อีกครั้งหนึ่งโชคเข้าข้างเจอไม้ไผ่ปล้องยาว รีบคว้าขึ้นมาสุ่มริมบึง ทิ่มๆเสาะหาความลึก

โอ้โฮ ลึกใช้ได้เลยแฮะ นี่ขนาดริมๆ ทั้งเป็นบึงทำเลสุดยอดปลอดจากตลิ่งสำหรับคนเล่นน้ำ เป็นชัยภูมิที่เหมาะมาก ไหมหาสมบัติ ปิดผนึกอย่างดี จะอยู่ใต้น้ำนานเท่านานชั่วกาลก็ย่อมได้ เรื่องราวสร่างซาอีกสัก 3-5-10 ปี มางมเอาไปก็ไม่สาย

ผมทุ่มเทพลังงานครั้งสุดท้ายช่วยหลง แบกไหมหาสมบัติทั้งสิบไหคนเดียว ทีละไหหย่อนลงน้ำจนหมด ทำไป พักไป ไม่มีใครสวนมา ไม่มีรถผ่านทางแม้สักคัน เป็นคืนที่ปลอดจากอัปมงคลทั้งปวง ใช้เวลาเกือบ 3 ชั่วโมง

ขับรถวกเข้าตลาด เปิดห้องโรงแรมราคาถูกนอนหลับสนิทเป็นตาย รุ่งขึ้นเช้าก็บึ่งรถเข้าตัวจังหวัด ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง ปล่อยให้สิ่งที่จะเกิดตามมาเป็นเรื่องของโชคชะตา

(((ยังมีต่อ)))

 

เหรียญเงิน1บาท-รัชกาลที่๕
รัตนโกสินทร์ศก๑๒๔=119ปี
===============

ร้อนนัก ดับร้อนด้วยพระบารมี "เหรียญเงิน ๑ บาท-รัชกาลที่๕" รัตนโกสินทร์ศก ๑๒๔

อยากทราบว่า สร้างพุทธศักราชเท่าไหร่ เอาเลข 2324 บวกเข้าไป ก็เท่ากับเหรียญนี้ สร้างออกใช้ในปีพ.ศ. 2448 !!!

เมื่อลบด้วยปีปัจจุบัน 2567เหรียญเงินล้ำค่า มีอายุสร้างผ่านมา 119 ปี มอบให้ร่วมบุญกับความหายากในยุคนี้...

=======1,800=======

เหรียญจริงงามเด็ดสวยกว่าภาพมากมาย แต่ถ่ายภาพออกมาได้แค่นี้ เหรียญอายุ 119 ปี ไม่ผ่านการใช้ เพียงเก่าด้วยกาลเวลาเกินกว่าศตวรรษ!

ความยิ่งใหญ่ของอาณาจักรสยามก่อนนักล่าอาณานิคมจะย่างกรายเข้ามา บันทึกไว้บนเหรียญ สัญลักษณ์อาณาจักรล้านช้าง(ลาว) เป็นอาณาราษฏร์ในขอบขันธสีมา สัญลักษณ์"กริช" ก็คือ "มาลายู" กินแดนไกลไปถึงหมู่เกาะชวา ที่อยู่ในอาณัติสยาม ต้องส่งบรรณาการทุกปีไม่เคยขาด

เลข ๑๒๔ ด้านล่างคือ "รัตนโกสินทร์ศก"(พุทธศักราช 2448)

พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว"พระปิยมหาราช" เสด็จสวรรคตในปี 23 ตุลาคม 2453 ดังที่ทราบกันดี เหรียญนี้จึงออกใช้ก่อนสวรรคต 5 ปี

ปัจจุบันค่าของ"เงิน" ที่ใช้ผลิตเหรียญแพงกว่าหลายสิบเท่า!!!

เหรียญรักษาดี
ดูที่"ขอบเฟือง"
ไม่ชำรุดสึกหรอ
เท่ากับ'ไม่ผ่านใช้'!

คู่กับเหรียญรัชกาลที่๙-ราคา
10 บาท ความแตกต่างเด่นชัด
ปากกาวง"ย้ำ"ตรง124ที่หายาก