อัลบั้มพระ ประวัติ และวัตถุมงคล

สวัสดียามบ่ายคร๊าบบน้องเอ็ม ออกนอกพื้นที่ป่าวเอ่ย

 

สังกัจจายน์ รุ่นทานเมตตาบารมี หลวงปู่คร่ำวัดวังหว้า เนื้อนวะ

<a href="http://image.ohozaa.com/view2/xsDFCSEB7OmSkwmu" target="_blank"><img border="0" src="http://image.ohozaa.com/i/c65/aswt9U.jpg" /></a>

 

สมเด็จปรกโพธิ์ หลังรูปเหมือน ปี19 งานพระราชทานเพลิงศพ หลวงพ่อโต วัดเขาบ่อทอง

<a href="http://image.ohozaa.com/view2/xsDGmBUzHHyurZF7" target="_blank"><img border="0" src="http://image.ohozaa.com/i/1e3/ROsFzC.jpg" /></a>

 

ครับพี่ปู วันสองวันนี้ออกตลอด ระหว่างมหาชัยกับท่าข้ามอะครับ เด่วต้องไปอีกแล้ว denceedencee

 

ขอบคุณ คุณแจม นำวัคถุมงคลดีๆมาให้ชมเป็นชุดเลย กะลาแกะผมดูไม่เป็นแต่เห็นกรอบพลาสติกแล้ว ต้องเป็นของอาจารย์ยุคเก่าแน่ครับ

 

อย่างนี้เขาว่าชีพจรลงเท้า เดินทางก็ขอให้ปลอดภัยทั้งไปทั้งกลับนะครับ

 

สวัสดีครับคุณตี๋สบายดีนะครับ กะลาแกะนี่ผมไม่เป็นจริงๆเรยครับพยายามหาหลายทีแล้ว

 

ขอบคุณคุณปู ผู้มาพร้อมกับเรื่องเล่าและข้อมูลเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยและวัตถุมงคลดีๆ ทั้งยามเช้า ยามบ่าย และยามค่ำ รอติดตามตลอดไปครับ

 

​

 

เรื่องเล่า หลวงพ่อนอ วัดกลาง

ก่อนอื่นขอออกตัวไว้ก่อนว่าไม่ใช่ลูกศิษย์ก้นกุฎิท่านและไม่ใช่ศิษย์ใกล้ชิด เพียงแต่ว่าช่วงหนึ่งของชีวิตได้เดินทางไปทำงานละแวกดังกล่าวประมาณ ปีครึ่งทำให้มีโอกาสดี ๆ ที่ได้รู้จักและรับฟังเรื่องราวของท่านจากลูกศิษย์หรือผู้อยู่ร่วมสมัยกับท่านและที่จะลืมไม่ได้เลยคือ คุณทนงทิพย์ ม่วงทอง นักเขียนเรื่องพระเครื่องโดยแนะนำให้รู้จักเกจิอาจารย์ละแวกนครหลวง ท่าเรือ บ้านหมอ รวมทั้งพี่ ๆ และเถ้าแก่ร้านขายยาที่อยู่ละแวกถนนเทศบาล อ.ท่าเรือ ซึ่งบางท่านในปัจจุบันได้ล่วงลับไปแล้ว โดยประโยชน์จากการรับฟังเรื่องราวที่เล่ากันฟังขณะนั้นมาบอกกล่าวให้ท่านฟังในขณะนี้นั้นเป็นเกร็ดและเรื่องราวย่อ ๆ บางเรื่องของหลวงพ่อนอ หรือ พระครูประสาธน์วิทยาคม แห่ง วัดกลาง อ.ท่าเรือ จ.พระนครศรีอยุธยา

บางท่านรู้จักชื่อเสียงของท่านจากพิธีการปลุกเสกเหรียญที่วัดหอรัตนชัย บางท่านเคยอ่านเรื่องราวว่าท่านสร้างตระกรุดหนังเสือทูลเกล้าถวายฯ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเมื่อปี 2495 ตามหนังสือแจ้งกลับของสำนักพระราชวัง บางท่านเคยฟังว่าตะกรุดของท่านหายากราคาแพงมากตั้งแต่สมัยออกให้ทำบุญแล้ว เรื่องราวเหล่านี้ส่วนมากจะได้รับฟังกันมามากและเครื่องรางที่กล่าวถึงนั้นราคาแพงมากของเก๊มากกว่าของแท้และหายากมาตั้งแต่สมัยที่ท่ายยังดำรงค์ขันธ์อยู่แล้ว

ตระกรุดที่เรียกขานกันว่ารุ่นทูลเกล้านั้นมีทั้งขนาดสั้นและขนาดมาตรฐานประมาณ 3 นิ้วเศษ ทำเสร็จจะถักลงรักและร้อยไหมไว้เมื่อหลวงพ่อปลุกเสกเสร็จสิ้นกรรมการวัดก็นำมาให้ผู้สนใจเช่าบูชา การปิดทองนั้นนำมาปิดที่หลังไม่ได้ปิดเดิมมาจากวัดเป็นการปิดทองไม่ได้ทาสีบรอนซ์ทอง ไส้ในจะเป็นแผ่นทองแดง ซึ่งบางท่านอาจจะโต้แย้งว่าตามประวัติมีตะกั่วและมีแกนเป็นไม้ก็มี ประเด็นนี้อาจจะมีจริงหรือไม่ผมไม่ทราบเนื่องจากที่เคยพบเห็นมาจำนวนหนึ่งนั้นแกนเป็นทองแดงและปิดทองเท่านั้นส่วนอื่นขอไม่กล่าวถึงเนื่องจากไม่ทราบและไม่เคยได้เช่าบูชาจากวัดโดยตรง ดังนั้นจะขอเล่าถึงสิ่งที่เคยเห็นมาจริง ๆ เท่านั้น ตระกรุดของท่านตกอยู่ในละแวกนั้นค่อนข้างน้อยมากส่วนมากจะอยู่กับข้าราชการใหญ่ ๆ ในจังหวัดและในกรุงเทพฯ รวมทั้งผู้ที่มีฐานะดีเท่านั้นเนื่องจากราคาที่วัดออกให้ทำบุญขณะนั้นดอกละ 500 บาท ทองสมัยนั้นบาทละ 400 บาท ก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชาม 4 สตางค์เท่านั้น ขณะที่ผมทำงานอยู่ที่นั่นปะมาณปี 2539 เฉพาะไหมเปล่า ๆ ที่ร้อยตระกรุดชาวบ้านให้เช่ากันเส้นละ 2,500 บาท มาในปัจจุบันตะกรุดท่านแทบจะกลายเป็นตำนานไปแล้วเมื่อกล่าวถึงตะกรุดหนังเสือของของเกจิอาจารย์ที่เชื่อถือได้ท่านติดอันดับ 1 ในห้าแน่นอน ก่อนท่านจะมรณะภาพท่านได้ถ่ายทอดวิชาการลงตระกรุดให้กับหลวงพ่อตาบซึ่งเป็นหลานของท่านไว้ซึงหลวงพ่อตาบก็จัดสร้างได้เข้มขลังมีประสบการณ์มากมาย

เหรียญรุ่นแรกท่านนั่งเต็มองค์ทรงเสมาใหญ่ออกประมาณก่อนปี 2500 ความจริงน่าจะแพงมากหรือราคาควรจะใกล้เคียงกับตระกรุดของท่านแต่เรื่องกลับกลายเป็นว่าค่านิยมในวงการพระนั้นเหรียญของหลวงพ่อตาบรุ่นแรกนั้นแพงกว่าเหรียญรุ่นแรกของท่านเสียอีก

เหรียญของท่านนั้นที่ออกงานฉลองศาลา ปี 2513 ซึ่งเป็นเหรียญรูปไข่ใหญ่ ประสบการณ์ดีมาก มีเรื่องเล่ากันว่าก่อนท่านจะสร้างเหรียญรุ่นนี้ ท่านบอกกับลูกศิษย์ที่ใกล้ชิดว่าจะสร้างของดีให้ใช้โดยให้ไปหาเหรียญสตางค์แดงมาให้ท่านเมื่อให้แล้วท่านก็นำมาร้อยใส่เชือกและปลุกเสกมาโดยตลอดเมื่อท่านเห็นว่าได้ที่ดีแล้วจึงนำไปผสมสร้างเป็นเหรียญทองแดงออกมาโดยเฉพาะที่ผสมสตางค์แดงนั้นเนื้อเหรียญจะเป็นจ้ำ ๆ ด่าง ๆ ไม่สวยงามท่านแจกเฉพาะศิษย์ที่ใกล้ชิดเท่านนั้นว่ากันว่ามีไม่เกิน 100 เหรียญ ส่วนเหรียญธรรมดาจะเป็นทองแดงและเป็นทองแดงรมดำ หากท่านจะหามาไว้ห้อยบูชาแล้วขอให้หาเหรียญทองแดงชนิดที่ไม่รมดำ เหรียญนี้ดีอย่างไรนั้นขอเล่าไว้พอสังเขปดังนี้ขณะนั้นรถจักรยานยนต์รุ่นสปรินท์เตอร์เป็นที่นิยมมากนำมาแต่งและขับแข่งขันกัน วันนั้นผิดพลาดอย่างไรไม่ทราบได้เกิดอุบัติเหตุขึ้นด้วยความเร็วของรถทำให้รถล้มท่อไอเสียครูดกับถนนจนเป็นสะเก็ดไฟและหลุดลงข้างทางทั้งรถและคนหามขึ้นมาเพราะสลบไปพักรักษาตัวที่ รพ.ประจำจังหวัดฯ ซึ่งอยู่หลังวิทยาลัยครูฯ เสียหลายวันตามเนื้อตัวไม่มีบาดแผลเลยมีแต่รอยฟกช้ำเท่านั้น ส่วนทางด้านมหาอุตม์ คงกระพันชาตรี คนละแวกท่าเรือ บ้านล่อม นครหลวง เชื่อถือกันมาก

นอกจากนั้นยังมีเบี้ยซึ่งท่านไปนำมาจากวิหารหลวงพ่อโตซึ่งเป็นพระจัดสร้างด้วยไม้ท่านบอกว่าดีทางกันปอบและกันคุณไสยเป็นหอยเบี้ยเปล่าท่านแจกให้กับผู้ที่ปราถนาอยากได้เมื่อได้มาแล้วก็นำมาเลี่ยมห้อยคอกันไม่มีเอกลักษณ์ชัดเจน

อีกเรื่องคือท่านเก่งทางด้านเมตตาและค้่าขายมากด้านเจิมป้าย ขึ้นบ้านใหม่ ท่านมีชื่อเลื่องลือทางนี้มากช่วงปลายอายุท่านนั้นท่านไม่ได้ลงตะกรุดเลยเพียงแต่จัดสร้างและปลุกเสกพระเครื่องเท่านั้น ลูกศิษย์ที่สืบทอดวิชาที่ชัดเจนที่สุดคือหลวงพ่อตาบ วัดมะขามเรียง กล่าวกันว่าท่านได้วิชาลงตะกรุดไปทั้งหมด และเรื่องทั้งหมดนี้ก็เป็นเพียงเกร็ดเล็กน้อยของหลวงพ่อนอ วัดกลาง อ.ท่าเรือ จ.พระนครศรีอยุธยา

ที่มา: คุณโตโยต้า25 บทความ-เรื่องราวน่ารู้ เว็ปนวรัตน์

ขอบคุณเจ้าของภาพด้วยครับ

 

สวัสดียามเย็นครับพี่ตี๋ มีมาฝากอีกเรื่องล่ะคร๊าบบ

 

น้อมกราบหลวงพ่อโต วัดเขาบ่อทอง -/\-

นานๆจะได้ชมพระของท่านซักที พระสมเด็จปรกโพธิ์นี้หลวงปู่คร่ำ ศิษย์ท่านก็มักสร้างหลายรุ่นเหมือนกันนะคร๊าบบ โดยเฉพาะปรกโพธิ์รุ่นแรกงามมากๆ

 

พักบ้างอะไรบ้างนะคร๊าบบพี่โญ

 

​

 

หลวงปู่ถวิล สุจิณโณ สำนักลงฆ์สุจิณโณ บ้านหนองเซียงซุย ตำบลบ้านป่าหวายนั่ง อำเภอบ้านฝาง จังหวัดขอนแก่น พระอริยะเจ้า ของสายวัดป่า หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

นามเดิม ถวิล ยอดแคล้ว เกิดเมื่อวันที่๑๒ พฤศจิกายน เดือนอ้าย ปีมะเมีย ณ บ้านหนองไฮ ต.พลับ อ.เมือง จ.ขอนแก่น บิดาชื่อ บุญรอด มารดาชื่อเฝีย ประกอบอาชีพทำไร่ทำนา ฝ่ายมารดาเมื่อเสร็จจากงานทำไร่ ทำนา จะเลี้ยง หม่อน เลี้ยงไหมเป็นงานอดิเรก ท่านมีพีน้องร่วมบิดา มาดา ๖ คน ต่อมามารดาได้ถึงแก่กรรม บิดาก็ได้ภรรยาใหม่ ท่านก็มาอาศัยอยู่กับป้า ท่านได้เข้ารับการศึกษาเรียนจบประถมปีที่ ๔ ก็ไม่ได้เรียนต่อ นับแต่มารดาเสียชีวิตและได้มาอาศัยอยู่กับป้านั้น ผู้เป็นป้ามักหาอุบายจัดเตรียมอาหารให้ท่านใส่บาตรพระในตอนเช้าเป็นประจำโดยให้เหตุผลว่า" ถ้าไม่ใส่บาตร แม่ที่ตายไปจะไม่ได้กินข้าว แต่ถ้าใส่บาตรแล้วก็เหมือนกับว่าท่านได้ตักข้าวใส่ปากให้แม่ที่เสียไปแล้ว" ทำให้ท่านเกิดกำลังใจที่จะใส่บาตรพระเป็นประจำ
เมื่อท่านอายุได้ ๒๒ปีต้องเข้าเกณฑ์ทหาร แต่ท่านไม่ติดทหาร ป้าจึงขอให้บวช ท่านได้บวชที่วัดศรีจันทร์(ธรรมยุต)ในตัวเมืองขอนแก่น โดยมีท่านเจ้าคุณวินัยเป็นพระอุปัชฌาย์ พระมหาดุสิตเป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระมหาปรีชาเป็นอนุสาวนาจารย์ ในป๊ ๒๕๐๗ ได้รับฉายา"สุจิณโณ"
ท่านได้มาจำวัดที่บ้านหนองไฮ อยู่ฝึกอบรมกับลป.ธีร์ ซึ่งเป็นศิษย์สายลป.มั่น ภูริทัตโต ในช่วงนั้นท่านไม่ได้สนใจมากนัก ต่อมามีสามเณรจากจังหวัดจันทบุรีได้ชักชวนท่าน ไปอบรมกรรมฐานที่วัดคลองกุ้ง อ.ท่าใหม่ จ.จันทบุรี แม้ว่าจะปฏิบัติอย่างไร ท่านก็ไม่พบกับความสงบเท่าใด จิตคอยปรุงแต่งส่งออกช้างนอกไปตามกิเลส ไปตามอำนาจความโลภ ความโกรธ ความหลง
ต่อมาสหธรรมิกชักชวนกันออกเดินธุดงค์ไปทั่วทั้งภาคตะวันออ ภาคกลางและภาคตะวันตกแม้จะทำความเพียรอย่างไร ท่านก็ไม่เคยพบกับความสงบ จิตมันส่งส่ายออกไปข้างนอกเป็นประจำ ไม่มีพลังเพียงพอที่จะระงับกิเลสเหล่านั้น ไม่ว่าจะนั่งสมาธิอย่างไร ความทุกขเวทนา เจ็บปวด แสบร้อนกายจะทวีมากขึ้น แต่ท่านก็ไม่ย่อท้อ ถึงกับตั้งสัจจะว่า "จะขอนอนทำสมาธิ จะเจ็บ จะปวดอย่างไรก็จะไม่ลุกขี้น หากจะตายก็ขอให้ตายไปเลย" แม้จะตั้งสัจจะไว้อย่างไร อาการทุกขเวทนาก็ไม่เคยจางลง
ท่านเดินธุดงค์มุ่งหน้ากลับสู่มาตุภูมิเดิม บ้านหนองไฮ ชาวบ้านต่างดีใจที่เห็นท่านกลับมา ท่านพักที่วัดบ้านหนองไฮในระยะสั้นๆ แล้วตัดสินใจเก็บอัฐบริขารแบกกลด ออกจากบ้านหนองไฮ เดินธุดงค์มาพีกที่ วัดคำบะยาง อ.บ้านฝาง จ.ขอนแก่น จึงได้มีโอกาสพบกับพระมหาบุญทัน ปุญญทัตโต (ปัจจุบันมรณภาพแล้ว) ท่านพำนักอยู่พักหนึ่ง ลพ.เหง่าก็มาชักชวนท่านไปพบกับลป.คำภา ท่านอยู่กับลป.คำภาได้ระยะหนึ่ง ลป.คำภาจึงแนะนำให้ท่านไปอยู่กับ ลป.อุ้ย สุมังคโล(ท่านเป็นลูกศิษย์ลป.เสาร์ กันตสีโรและลป.มั่น ภูริทัตโต) วัดกลันทราวาส(วัดป่าภูกระแต) อ.ศรบุญเรือง จ.อุดรธานี ท่านอยู่ปรนนิบัติรับใช้ลป.อุ้ย และท่านก็นับถือลป.อุ้ย เป็นพ่อแม่ครูบาอาจารย์นับแต่นั้นมา
เหมือนลป.อุ้ย จะรู้จักวาระจิตและปัญหาในการปฏิบัติของท่าน ลป.อุ้ยท่านจึงให้อุบาย โดยการเพ่งพิจารณากาย พิจารณากระดูก ท่านได้ปฏิบัติตามคำสอนของลป.อุ้ย พิจารณากาย เพ่งพิจารณากระดูกทุกชิ้นในร่างกาย จนเห็นกระจ่างชัด ท่านได้รายงานให้ ลป.อุ้ยทราบ ลป.อุ้ยก็ให้อุบาย ให้ท่านพิจารณาถึงกองฟืนกองไฟ กำหนดว่าให้ร่างกายนี้นอนบนกองไฟแล้วให้กำหนดว่าไฟได้เผาผลายร่างกาย จนอวัยวะต่างของร่างกายถูกเผาผลาญจนไม่เหลือชิ้นอวัยวะเลยสักชิ้น ให้เห็นว่าเหลือแต่ความว่างเปล่า แล้วก็ให้กำหนดใหม่ว่าร่างกายกระดูกต่างๆกลับมาก่อร่างสร้างขึ้นมาใหม่ แล้วให้กำหนดว่าถูกไฟเผาผลาญร่างกายจนไม่เหลือชิ้นส่วนอวัยวะอีกให้เหลือแต่ความว่างเปล่า พิจารณาเพ่งรู้กลับไปกลับอยู่อย่างนั้น จนที่สุดวันหนึ่งจิตเกิดปัญญารู้แจ้งแลเห็นชัดเจน ถึงกฏพระไตรลักษณื(อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) รู้ว่านี่คือทุกข์ รูว่านี่คืออนิจจัง รู้ว่านี่คือไม่มีตัวตนไม่ใช่ตัวตน จนสิ้นสงสัยในคำสอนของพระพุทธเจ้าที่พระองค์ได้ตรัสรู้มาและนำมาเป็นคำสั่งสอน จิตของท่านเกิดความรู้แจ้งกระจ่าง ว่า มรรคผล นิพพานนั้นมีจริง ไม่ต้องสงสัยอีกต่อไป
ปัจจุบัน ลป.ถวิล ท่านสุขภาพไม่ค่อยดี ผมเองยังมีโอกาสไปกราบนมัสการท่านหลายครั้งตอนที่ท่านมาพำนักชั่วคราวที่ปากช่อง แต่ปัจจุบันตั้งแต่ท่านมาตั้งสำนักสงฆืสุจิณโณ ที่จ.ขอนแก่นเมื่อหลาบปีมานี้ผมก็ยังไม่เคยได้ไปกราบท่านอีกเลย ผมยังนึกถึงเกร็ดเล็กๆน้อยๆที่ท่านได้เล่าให้ฟัง เอาไว้จะทบทวนย้อนหลังแล้วจะนำมาเล่าให้ฟังในภายหลังอีกครั้ง
บางส่วนก็ได้ย่อมาจากหนังสือ ที่คุณ ภันทกานต์(โจ) กิ้มทองได้เรียบเรียงไว้ บางส่วนลป.ได้เล่าให้ฟัง แม้ผมจะไม่เข้าใจภาษาอิสานแบบลึกซึ้งแต่ก็พอเข้าใจบ้าง(เพราะลป.ท่านไม่เล่าเป็นภาษากลาง) ก็ต้องขอขอบคุณโจท่านไว้นะที่นี้ด้วยครับ

 

สวัสดียามเย็นครับพี่ตี๋และ สมช.ทุกท่านเพิ่งมีเวลาเข้ากระทู้ครับ...

 

;aa44 สวัสดียามเย็นครับทุก ๆ ท่าน​

​