ฝัน นิมิต หรือโลกทิพย์ แยกแยะอย่างไร หรือมันอย่างเดียวกัน

- วันหนึ่ง ในช่วงเวลาแห่งชีวิต นอนหลับอยู่ หลับไปแล้ว ในช่วงเวลาที่เคลิ้มๆ มันรู้สึกปวดเบา มันอยากจะลุกไปปล่อยเบา ก็ลุกเดินไป เอ แต่ตัวมันเบาแปลก พอปล่อยเบาเท่านั้นแหละ อะไรมันมาดึงตรงหัวนี่ ดึงตัวลอยเบาเหมือนนุ่น หรือลูกโป่งเลย อ้าว นั้นมันตัวเรานอนนี่หว่า รู้สึกอีกที ที่นอนเปียกล่ะ

- วันหนึ่ง ในช่วงเวลาแห่งชีวิต นั่งสมาธิอยู่ดันปวดท้องอย่างหนัก ก็เล่นทานพริกเป็นกำเลย เลยปวดท้องอย่างหนัก นั่งสมาธิไปปวดท้องไป ไม่ไหวจนต้องก้มตัวงอ แต่ยังดื้อ ดื้อที่จะกำหนดลมหายใจ แต่ตอนนี้มันเหลือที่ปลายจมูกแล้ว สักพัก ลมหายใจมันพุ่งออกแบบแค่กระจิ้ดที่ปลายจมูก ความรู้สึกตัวมันเกิดทันใดเลย ตัวมันวูบไปทันทีที่ลมหายใจออก แล้วไม่สัมผัสลมหายใจอีก แต่ที่แน่ ทันทีที่วูบลอย ดวงตาก็ลืมขึ้นพอหยุดลอยทันที ก็เป็นอันว่า เห็นตัวลอยอยู่กลางอวกาศล่ะ ที่นี้ ก็สัมผัสกลไกต่างชัดเจน จิต เจตนา มโน วิญญาณ สัญญา สังขาร รูปกาย(เหมือนร่างกายคนทุกประการ แต่ไม่หายใจ) จิตรับรู้ จิตถาม จิตตอบ จิตเจตนา มันดำเนินกลไกของมัน สรุปว่า ลอยอยุ่เหนือโลก เห็นพระอาทิตย์ พระจันทร์ สักพัก ร่างหมุนเป็นวง เหมือนรุปกายส่วนหัวเป็นจุดศุนย์กลาง ขาเป็นส่วนปลาย หมุนเป็นวง ภาพอวกาศมันวนเป็นวงกลมในสายตาของร่างกาย ลอยข้ามเพียงอึดใจก็ลุมายังแนวกลุ่มเศษดาวที่วงโคจรของดาวพุธ กับดาวพฤหัสบดี มาหยุดรออยู่ จิตมันถามว่า มาเพื่อ ?? แต่ไม่มีคำตอบ สักพัก มีรถขับ ขับออกจากดาวพฤหัสบดี เค้าคนนั้นเปิดประตูรถ มายืนพิงแล้วก็มองมาที่เรา มาถึงตอนนี้ มีความสงสัยเกิดขึ้นทั้งที่ควรเกิดตั้งนาน เราฝันไปหรือไงเนี่ย รถมันจะขับข้ามอวกาศได้ไงนี่ เอาอีกแล้ว มีอะไรมาดึงที่หัวอีกล่ะ กลับมา ตามันลืมอยู่แล้ว มันเห็นพื้นห้อง ส่วนลมหายใจกลับมาแล้ว แต่เวทนามันหายปลิดทิ้งครับ

- คราวนี้ นั่งสมาธิแล้วก็นอนหลับ รู้สึกระหว่างเคลิ้ม กายมันเด้งขึ้นมานั่งสมาธิอีก แต่มันเห็นซ้อนกันกับกายที่นอนอยู่ ก็เลยว่ากำหนดนั่งไป แต่ยังไม่ทันรู้ว่ามีลมหายใจ สักพัก มีอะไรเหาะมาอุ้มไปโยนทิ้งที่ที่ หนึ่ง พอลืมตา มันเป็นแผ่นดินที่ลอยอยุ่กลางอากาศ ไปเจออะไรมากมาย พอได้ทานผลไม้สักอย่าง จิตกายรู้สึกสดชื่นมาก ก็รู้สึกคล้ายจะมีอะไรดึง แต่มันเบาเกินกว่าทุกครั้ง แถมเหมือนร่างกายมันหายวับมาที่ กายที่นอนอยู่ เป็นอันตื่น

ขอเล่าสามตัวอย่าง ให้ช่วยกันวพากษ์วิจารณ์ครับ

ฝัน นิมิต โลกทิพย์ยังไง

 

ขาดสติทั้งนั้นเลยครับ

 

ขอบคุณครับ ที่มาให้ความเห็นครับ จะวิจารณ์มากกว่านี้ก็ตามอัธยาศัยนะครับ

 

ฝัน มันจะ ออกทางช่องทางเดิมไม่ได้ ไม่เห็นซ้ำ ถ้าพยายามทำ จะหนักหัว
เพราะเป็นการ ครุ่นคิด คิดมันอยู่นั่น ก็อาจจะ ฝันซ้ำได้ ทำมากๆ ก็ บ้า ประสาทกิน
[ เพราะจะฝันซ้ำได้ แปลว่า ทั้งวันไม่ทำ ฮาอะไร เอาแต่ คิดเรื่องนั้นๆ ]

นิมิต(เทพสังหรณ์) มาลอยๆ ถึงอยากจะเห็นอีก ก็เห็นไม่ได้ เพราะ เขาไปแว้ว

โลกทิพย์ ออกทางช่องเดิม ทวนแล้ว ทวนอีก จะเห็นอย่างเดิมได้ตามวาสนา

 

อันที่3น่าจะเป็นเสวยผลนะครับ

 

อีกอันครับ ฝรั่งคงเรียก แดจาวู

นอนหลับอยู่ แต่อยู่ๆ มันรู้สึกการรับรู้มันพุ่งออก การรับรู้มันพุ่งวาบเหมือนหายไปในอวกาศ แค่แว่บเดียวภาพมันมาเลย เห็นเป็นร่างกายเราเดินอยุู่ที่โรงเรียน เดินผ่านคนๆ หนึ่ง (รู้จักเค้า) แต่สมองกลับปล่อยเป็นมองไปเฉยๆ ซะอย่างนั้น พอเลยไปสักพัก มันวาบกลับมา ก็ตื่นลืมตาเลย

ไม่คิดอะไร ออกไปโรงเรียนตามปกติ แล้ว ก็ แดจาวู มันเป็นภาพและอารมณ์จิตอย่างเดียวกันเลย พอเดินผ่านเค้าไปแล้ว เพิ่งมานึกได้ นี่เราเจอมันไปแล้วเมื่อเช้าแบบจะๆ เลย แล้วทำไม ไม่ทักทายเค้าล่ะ ทำไมต้องมีพฤติของร่างกายความคิดเหมือนกัน สองครั้งเลย

อันนี้ ช่วยกันวิจารณ์เกี่ยวกับฝันนี้ด้วยครับ

 

อนาคตังญาณครับ
เกิดขึ้นได้ทั่วไปสำหรับนักปฏิบัติ

 

ยากที่จาวิจารณ์ได้ เพราะอาการอย่างนี้คนๆๆนั้นเขาต้องได้ฌาน4 ทำสมาธิเหนือเวทนา อย่าไปถามเลยเพราะคน ถ้าคนไม่ได้ฌาน4ก็เดาเอากันทั้งนั้น เผลอๆๆโดนด่าอีกดันทะโล่นอกพระพุทธเจ้า ไปซะงั้น เพราะเขาไม่ได้ฌาน4 ไอ้เราก็ไม่ได้วิจารย์ไปก็ผิด เพราะตาบอดคลำช้าง

 

อีกอย่างครับ ถ้าสัญญาไม่วิปริตนะครับ ความจำแรกของตอนเด็กๆ เป็นภาพที่ยังจำได้ ส่วนความทรงจำอื่นมันลืมไปแล้ว หรือเลือนลางครับ

ผมเห็นตัวเองลอยอยู่ๆ กลางอากาศในรถเก๋งที่เคลื่อนที่ มองเห็นเด็กอายุประมาณ 2-3 ขวบ ถูกอุ้มโดยผู้หญิง (แม่ผมครับ สิ่งเหล่านี้ พอโตมาค่อยมาระลึกและค่อยคิดว่าประมาณนีประมาณนั้น)

ตอนเด็กๆ 5 - 6 ขวบเวลานอนหลับ (สมัยก่อนไม่มีไฟฟ้าใช้ นอนกันแต่ห้าหกโมงเย็น) นอนข้างๆ ยาย พอดึกมืดเข้า มันมืดมันเงียบมาก เริ่มรู้สึกเตียงมันลอยไปลอยมา อยู่กลางอวกาศ ที่มีแสงคล้ายดาวระยิบระยับ แต่แปลกตรงที่เตียงมันไปชนพนังอะไรสักอย่าง ที่มองไม่เห็น ชนไปชนมา จนหลับสนิท (ผมเดาว่าผมหลับไปนานแล้ว อันนี้มันฝันต่อจากการนอนหลับ มันไม่รู้ตัวว่าหลับไปแล้ว)

 

เป็นอุปจารสมาธิครับเข้าโดยไม่รู้ตัวสติตามไม่ทันครับไม่มีอะไรไม่ต้องตกใจครับ

 

แดจาวู มันเห็น จะจะ ขณะลืมตา น๊า.....

คือ ผัสสะแวดล้อม หากมันครบองค์ มันจะเกิด อาการ วิ้งๆ จิตเข้าฌาณอัตโนมัติ
แล้ว เกิดสภาพการรับรู้ ว่า เคยเห็นอย่างนี้แล้วในอดีต นานนับไม่ถ้วน ทำให้
ทราบทั้งก่อน และ หลัง เหตุการณ์ว่า จะเกิดอะไร และ จบยังไง

ทีนี้ หากเคยฝึกสติปัฏฐาน สติจะอยู่ที่ กาย เวทนา จิต ธรรม ไม่เกิดอาการสำคัญตน
ว่า ตนกำลังรู้ เรื่องราวฮาอะไร นอกไปจาก รูปนาม วัฏจักร สังสารวัฏ ที่ บีบบบบบบ!!!

เน้นว่า บีบบบบบบบบบบ คั้น หาทางออกไม่ได้ เกิดความหน่าย [ ถ้ากำลัง สมาธิ ไม่พอ
สัมมาทิฏฐิไม่พอจะแหวก อุปทาน มันจะ วิ้งๆ สัดส่ายให้กลับมายังโลก ... ไม่เพิกลงเป็นรูปนาม
สังสาวัฏ คลาดการเห็นธรรม ]


แต่ถ้า เป็น แดจาวู ขี้ทูตกุดถัง มันจะ กระดี้กระด้า กูรู้ กูเห็น โน้นนั่นนี่ สารพัดจะสู่รู้

แต่ หน้าส้นสิบตนเอง ไม่เคยเห็น

 

เอาตาม ดิก ของฝาหรั่ง เงื่อนไขของแดจวูคือ " สิ่งที่พึ่งเจอ " " แบบสดๆร้อนๆ "
"มันจะเกิดความรู้สึกว่า เคยเขอมาแล้ว"


แดจาวู ขี้ทูตกุดถัง มันจะไปคนละเรื่อง มันจะไปเอา การตรึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝันซ้ำแล้ว
ซ้ำเล่า มาเป็น ตัวปัจจุบัน ไม่ใช่ ผัสสะทางสภาพแวดล้อม

แดจาวู ขี้ทูตกุดถัง มันจึงเป็นเรื่อง " ละเมอ " " ฝันกลางวัน " " จิตเภท ย้ำคิดย้ำทำ "
จนกระทั่ง หลับ ก็ยัง ทะลึ่ง ย้ำคิดย้ำทำ

ซึ่งแน่นอนว่า วัฏจักรของชีวิต มันมีเรื่องซ้ำๆ พวกฝันกลางวันก็จะเอาไป เทียบโดยสัญญา
ว่า นี่ไง เรารู้ล่วงหน้า สำคัญตนว่ามีความสามารถพิเศษ เปิดโลก แก้กรรม ไหว้หมา ไหว้แมว
ไปเรื่อยเปื่อย

แดจาวู ของฝาหรั่ง จะคนละเรื่อง กับที่ คนไทยเอามาใช้ หลอกแดก กันเอง

 

คำใกล้เคียง แดจาวู ของฝาหรั่ง ก็จะ มีเรื่อง

คล้ายเจอมาแล้ว แต่จำไม่ได้ ว่าเคยเจอแล้ว [ ในทางสมาธิ คือ จิตไม่ตั้งมั่นพอ ]

เจอมาแล้ว จิตรู้ด้วยว่าเจอมาแล้ว แต่พอจะอธิบายกลับ นึกไม่ออก [ ในทางสมาธิ
จิตมันไป ต้านการรวมตัว ไปทะลึ่งจะกลับมายังโลก หากเป็น นักภาวนา จะอนุโลม
รู้ลงไปที่ " ความไม่รู้ " แล้วแหวกอาสวะออกไป ]

 

พิจารณาเอาเอง นะฮับ

แดจาวู ที่ผมพยายาม พาไปเห็น ไม่ใช่ สภาวะที่เกิดขึ้นเพื่อสนองกิเลส

แดจาวู กล่าวขึ้นเพื่อสนองกิเลส มันเป็น ธรรมเลว เราไม่กล่าวให้แก่กัน
เพราะจะชื่อว่า ยกของเลวให้ ยกของที่ไม่มีประโยชน์ให้

 

ถ้ายก สภาวะตัวนี้เป็น จิตมันจะ ละลาย โลกจะละลาย

พบเจอ อะไร ไม่เกิดบัญญัติเลย มีแต่ เห็น สภาวะ นามรูป

หาก สมาธิไม่พอ จิตไม่มีกำลัง อินทรีย์โหลยโถ้ย จะเห็นสภาวะ
มัน วิ้งๆ ดึงไป ดึงกลับ ระหว่าง โลกีย กับ โลกุตระ

ซึ่ง สามารถยก "มนะ" ขึ้นแทนการเห็น วิญญาณ หรือ จิต

ถ้าเกิดจิตสัมผัสในแสงสว่าง ก็จะเห็น ปัณทระ หาก วูบว้าบ
ตกลงกลายเป็น ฌาณ จะกลายเป็น โอภาส อุปกิเลส10 ตกจาก
การภาวนาไปแล้ว

 

ถ้าเป็น สาวกภูมิ พอมาเจอแบบนี้ จะรับรู้ สภาวะเหมือนมันควงสว่างลง
เหมือน ตกเรือบิน เหมือนตกเหว

ซึ่ง ก็ต้องบริหารให้ดีๆ อนุโลมตามไปอย่างซื่อบื้อ ก็ไม่ได้

จะปฏิโลมออกมาก็ไม่ได้ จะฉิหายต้อง ภาวนากันอีก 10ปี 20ปี 30ปี ตาย
เปล่าไปก็อาจเป็นได้ [ เพราะ ไปคว้าโลก อุปทาน เป็น ธรรม เสียส่วนใหญ่ ]

 

?

 

ต่อ ประเด็น ฝัน นิมิต โลกทิพย์ ต่อครับ

ฝัน - วันหนึ่ง ไหว้พระ สวดมนตร์ แล้วก็นอน ขาดสติล่ะครับ ฝันไปเรื่อยแต่ว่า แต่ว่าอยู่ดี โลกฝันมันดันแตกครับ คือ มิติมันถูกฉีกขาด แล้วมีแสงสีทองพุ่งมาจากพื้น ตอนแรกฝันก็ปกติ คือมั่ว ไม่รุู้ตัว พอแสงสีทองพุ่งจากพื้น เริ่มมีสติว่า นี่เราฝัน แล้วนี่มันแสงอะไร ก็เลยกระโดดลงตามรอยแยกของมิติฝัน มันดันกลายเป็นอวกาศอันกว้างใหญ่ ร่างฝันมันดิ่งลงเร็วมาก สักพัก มีดอกบัวผุดขึ้นกลางอวกาศมารับเท้า ยืนอยู่สักพัก มันหายวับไป ก็ตื่นมาตามระเบียบ

อันนี้ นิมิต มั้ง - นั่งสมาธิอยู่ ตกภวังค์วูบหนึ่ง บริกรรมหายทันที รู้สึกตัวมานั่งสมาธิลอยในองค์พระ (องค์เล็กที่ตั้งวางไว้บูชาเหนือหัว) มีเสียงบอก ทำนอง อย่าลังเลสงสัย หลักพุทธธรรมมีในพุทธธรรม (คือตอนนั้น เด็กมาก อ่านพระไตรปิฎกเยอะ มีเรื่องระลึกชาติ การเวียนว่ายตายเกิด ภพภูมิ เคยสงสัยมันจริงเหรอที่อ่านนี้นะ) แล้ว วูบอีกรอบก็ลืมตา รุ่งเช้า ใจมันอยากไปห้องสมุด ไม่มีความคิดอะไร โล่งๆ โง่ๆ แต่มันเดินไปตามช่องทาง พอเห็นชั้นวางหนึ่ง สายตาก็จับคำว่า พุทธธรรม (ป ปยุตโต)ตั้งแต่นั้น ก็อ่านเล่มนี้ ก่อน

 

แดจาวู ของพุทธ จะน้อม นมสิการได้ตลอด

ไม่รอจังหวะ ไม่รอโอกาส

ทั้งนี้เพราะ ทราบที่เหตุของการเกิด

แดจาวู ของเดรัจฉานกถา จะ ต้องรอฟ้ารอฝน รอโน้น รอนี้ ....โดนมันหลอก ให้อุปทาน
กระเดิดไป จิตกระเดิดออกไปจากฐานจิต..................ให้กำหนดรู้ โอภาสนั้น ขวางกั้นนิพพาน

 

ความสำคัญ ฝัน นิมิต โลกทิพย์

ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ก็เพื่อให้นักฏิบัติทั้งที่เพิ่งเริ่มจะสวดมนตร์ไหว้ นั่งสมาธิ วิปัสสนา ได้ทราบว่า บางคนหรือหลายคนอาจมีอาการอย่างหนึ่งจะเกิดขึ้นได้ และจะได้ศึกษาทำความเข้าใจ กันการผิดหลง

ประเด็นสำคัญ คือ จะทำจิตวางท่าทีกับมันยังไง บางท่านกล่าวเลยว่า นรก สวรรค์ ไปเห็นมาแล้ว มีจริง พิสูจน์ได้ด้วยตนเอง มันเป็นโลกทิพย์ บางท่านบอกว่า ฝัน มันแค่จิตปรุงแต่งฝันไป บางท่าน บอกว่า จัดเป็นนิมิต ให้รู้ธรรมเบื้องสูง ให้เรารู้และแน่นแฟ้นในธรรมต่อไป

ตัวอย่าง ตอนผมเริ่มสวดมนตร์ชินบัญชร ท่องจำยังไงก็จำไม่ได้ รู้สึกจำได้ยาก ว่าแล้วคืนนั้นก็ท่อง หนึ่งจบ แล้วหลับไป พอตอนประมาณตี4 ตี5 ฝันเห็นแสงสีทอง มีตัวอักขระลอยไปลอยมา จำได้ว่าเป็น คาถาชินบัญชร ก็เลยท่องตามอักขระสีทองที่ลอยอยู่นั้น (ออกเสียงในฝัน) พอตื่นมา ปากมันสวดคาถาชินบัญชรจนจบและจำได้แล้ว (อยากใช้ตอนสอบจังเลย)

จะเห็นว่า ฝันงมงาย แต่มันมีผลให้กลับสามารถเรียนรู้จดจำได้