คน 2 วิญญาณ

เราเกิดมาในภพใหม่นั้นเป็นคนร่างเดียวแต่มี 2 วิญญาณ(ในดวงเดียวกัน) หมายความว่า ไม่อาจแบ่งแยกจากกันได้โดยเด็ดขาด(แยกเป็น 2 ดวง) แต่ก็รวมกันไม่ได้อย่างสมบูรณ์ในยามมีชีวิต แต่อาจจะถ่ายทอดให้กันได้บ้าง ซึ่งก็ตรงกันกับจิตวิทยาของฟรอยด์ จิตสำนึกและจิตไร้สำนึก ซึ่งจิตสำนึกก็คือวิญญาณชาติปัจจุบัน และจิตไร้สำนึกก็คือวิญญาณอดีตชาตินั่นเอง
<O
ขณะที่เรายังมีชีวิต วิญญาณของเราทั้ง 2 จะไม่สามารถรวมกันได้โดยสมบูรณ์ ในวาระสุดท้ายของชีวิตเท่านั้นวิญญาณทั้ง 2 ของเราถึงจะรวมกันได้โดยสมบูรณ์ และกลายเป็นวิญญาณอดีตชาติ เมื่อไปเกิดใหม่ในชาติถัดไป
<O
เพราะถ้าวิญญาณทั้ง 2 ของเรารวมกันได้ เราจะสามารถระลึกชาติได้ทุกเวลา โดยไม่ต้องอยู่ในสภาวะที่เรียกว่า กรรมฐานสมาธิ

ตัวอย่างก็คือ การที่เราทำในสิ่งที่เรียกกันว่า ละเมอ นั่นเอง เราจำไม่ได้เลยว่าเราได้ทำอะไรไปบ้าง เมื่ออยู่ในอาการนั้น นั่นก็เพราะว่า วิญญาณปัจจุบันของเราเข้าสู่ภวังค์ คือหลับ ซึ่งอาจจะลึกเกินระดับโดยทั่วไป และจิตวิญญาณอดีตชาติของเราเข้าควบคุมร่างกายปัจจุบันของเรา และทำอะไรไปตามนั้น เราจึงไม่รู้ และจำอะไรไม่ได้ เพราะเราซึ่งเป็นวิญญาณปัจจุบันไม่ใช่ผู้ควบคุมร่างกายให้กระทำ และสังเกตว่า ยามละเมอ เราก็ทำอะไรไม่มากนัก นั่นก็เพราะว่า จิตวิญญาณอดีตชาติของเราไม่มีแรงจูงใจให้กระทำ หรืออาจเป็นเพราะการเข้าควบคุมในช่วงเวลาสั้นๆก็เป็นได้


<Oyimm
<O

 

ผมไม่อาจวิเคราะห์จิตแบบเอาฟร์อย มาเทียบกับพุทธ
แต่ความรู้ของผม...วิญญานที่สองนั้นคือ เจตภูติ...คือตัวจิตรู้ที่มาอาศัยรูปอยู่นั่นเอง...มันเป็นตัวเดียวกับวิญญานนี่แหละ จึงเกิดขันธ์5 ขึ้นมา เวียนว่ายตายเกิด

 

ลองดูพระสูตรข้างล่างนี้


๑. สีสปาสูตร

เปรียบสิ่งที่ตรัสรู้มีมากเหมือนใบไม้บนต้น



[๑๗๑๒] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ สีส-

ปาวัน กรุงโกสัมพี ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงถือใบประดู่ลาย

๒ - ๓ ใบด้วยฝ่าพระหัตถ์ แล้วตรัสเรียกภิกษุทั้งหลาย มาแล้วตรัส

ถามว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็น

ไฉน ใบประดู่ลาย ๒ - ๓ ใบที่เราถือด้วยผ่ามือกับใบที่บนต้น ไหนจะ

มากกว่ากัน ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ใบ

ประดู่ลาย ๒ - ๓ ใบ ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงถือด้วยฝ่าพระหัตถ์มี

ประมาณน้อย ที่บนต้นมากกว่า พระเจ้าข้า.

พ. อย่างนั้นเหมือนกัน ภิกษุทั้งหลาย สิ่งที่เรารู้แล้วมิได้บอก

เธอทั้งหลายมีมาก ก็เพราะเหตุไร เราจึงไม่บอก. เพราะสิ่งนั้นไม่

ประกอบด้วยประโยชน์ มิใช่พรหมจรรย์เบื้องต้น ย่อมไม่เป็นไปเพื่อ

ความหน่าย ความคลายกำหนัด ความดับ ความสงบ ความรู้ยิ่ง

ความตรัสรู้ นิพพาน เพราะเหตุนั้น เราจึงไม่บอก

[๑๗๑๓] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สิ่งอะไรเราได้บอกแล้ว เรา

ได้บอกแล้วว่า นี้ทุกข์...นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา ก็เพราะเหตุไร เรา

จึงบอก เพราะสิ่งนั้ น ประกอบด้วยประโยชน์ เป็นพรหมจรรย์เบื้อง

ต้น ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่าย... นิพพาน เพราะฉะนั้น เราจึงบอก

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงการทำความ

เพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่านี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.


ดังนั้นอย่าไปหลงว่า สิ่งใดที่ไม่ได้มีในพระไตรปีฎกแล้ว สิ่งนั้นจะไม่ใช่ความจริง

yimm

 

ธรรมดานะลูกพี่เรื่องที่ว่าคนมีสองวิญญาณ คือ อกุศลจิต กับกุศลจิต จบข่าว ลูกพี่นี่ตั้งมาแต่ละกระทู้ไร้สาระดีแท้หนอ...

 

ที่ผมพูดนี่เป็นใบประดู่ในป่า ไม่ใช่ไร้สาระแบบที่คุณพูด

คุณต้องแยกให้ออกระหว่าง สาระ กับ การหลุดพ้น (ตามคติ)

ถ้าเราทำงานแต่ในออฟฟิศ เราจะมองเห็นสาวในออฟฟิศสวย แต่เมื่อไรที่เราออกไปนอกออฟฟิศบ่อยๆ ได้เจอสาวๆนอกออฟฟิศ พอกลับเข้ามาในออฟฟิศ เราจะเห็นว่าสาวในออฟฟิศช่างหาความสวยไม่ค่อยมีกันเลย ฉันใดก็ฉันนั้น

yimm

 

ข้อนี้ถูกครับ เทียบอีกก็เหมือน กบในกะลาพอหลุดจากกะลาใบแรกก็เจอโลกที่กว้างกว่าเดิม แต่จริงๆแล้วเป็นกะลาอีกใบครอบอยู่ ออกจากกะลาใบใหม่ก็จะเจอกะลาใบที่ใหญ่กว่าไปเรื่อยๆตามธรรมดาของโลก

เสริมในอีกแง่มุม ต่อให้ผู้หญิงนอกออฟฟิตสวยแค่ไหน แต่ผู้หญิงในออฟฟิตก็ยังสำคัญกว่า เพราะเป็นผู้หญิงที่เราคลุกคลีด้วย ทำงานด้วย
เีทียบไปก็เหมือน ใบไม้ในป่ามีหลากสี แปลกตา เส้นใยละเอียดเรียบเนียนน่าสัมผัส แต่ใบไม้ในกำมือกลับเป็นใบไม้ที่เราควรให้ความสำคัญที่สุด เช่นเดียวกับผู้หญิงในออฟฟิต

แลกเปลี่ยนมุมมองนะครับ