ความเสื่อมแห่งพระธรรม

ทุกอย่าง ก็อยู่ที่ใจท่าน

ถ้าใจท่านไม่คิดไปทางอกุศล มันก็ไม่เกิด อกุศล

ถ้าใจท่านคิดไปทางกุศล มันก็เป็นกุศล

ผู้มีธรรม ย่อมมีเมตตาธรรมต่อผู้ไม่รู้ และรู้วางอุเบกขา เมื่อถึงกาลที่สมควร

ผู้มีโทสะเป็น นิจ ถ้ารู้ตัวได้ ก็เป็นกุศลต่อทุกผู้ทุกนาม

 

ถ้าท่านขันธ์ ไม่เชื่อว่าผู้อื่นหวังดีต่อท่าน ด้วยความจริงใจ

แล้วคนอื่นจะรู้สึกต่อท่านอย่างไร ในเมื่อท่าน แผ่จิตออกในด้านนั้น

ท่านแผ่โทสะออก โทสะก็ย้อนสู่ตัวท่าน

ท่านแผ่เมตตาออก เมตตาก็ย้อนตัวท่าน

 

.

 

เวที ธรรม ...กลายเป็นเวที ประลองวาทะ......

ท่านมองตัวเองจะดีกว่าไม.......

 

สาธุครับ

ผมก็มาฝึกตน เอาหินลับปัญญาด้วย สร้างอานิสงส์ด้วย
การถามการตอบมันก็ช่วยให้เกิดปัญญาได้เหมือนกัน
ที่ว่าได้นั้น ได้ยังไง

สำหรับตัวผมนั้น (คนอื่นไม่รู้นะ)

ตอบว่า ได้ดูใจตนเอง สำรวจใจตนเองนั่นแหละ ว่า จิตเกิดมั้ย ถ้าเกิดก็รู้จักดับจักควบคุม การปฏิบัติธรรมถ้าเข้าใจแล้วมันทำได้ตลอดเวลาทุกลมหายใจ ไม่ว่าหลับว่าตื่นหรอก อยู่ที่เราจะเข้าใจแค่ไหนเท่านั้นเอง

ผมเองก็บอกเป็นนัยไว้เสมอว่า ให้หัดมองโลกในแง่ดี สภาวะพวกนี้มันเช็คตัวเองได้ จิตว่าง จิตปกติหรือยัง เมตตามีหรือยัง

ถ้าจิตว่าง จิตปกติจริง ๆ นั่นแหละ มันถึงจะมองโลกในแง่ดี คิดดี ทำดี ให้อภัย ไม่ถือสา

ถ้าจิตมันยังแข็งกระด้าง ยังขาดความอ่อนโยน ขาดเมตตา ก็เติมเมตตาเข้าไป ก็รู้จักปรับปรุงแก้ไขตัวเองตลอดเวลา

ถ้ายังไม่รู้จักจุดปล่อยจุดวาง ยังวางไม่เป็น มันก็จะดันทุรัง บางทีก็ทะเลาะกัน ด่ากัน แช่งกัน

ที่สำคัญ ต้องแยกจิตกับความคิดให้ออก ต้องคลายตัวนี้ให้ได้ คลายขันธ์ ๕ ให้ได้ ถ้าคลายไม่ได้ ถึงจิตจะว่างอยู่ มันก็ยังว่างอยู่ในความหลงนั่นแหละ ตายไปก็ไปได้แค่พรหมโลกเท่านั้น ไม่ใช่สุทธาวาสซะด้วยสิ ตรงนี้ต้องดูให้ดี สังเกตให้ดี ๆ นะ

 

.

 

.

 

ถามจริงๆ.....ได้อะไรกันบ้างเนี้ย.........

แปลกนะกระทู้ลักษณะขัดแย้งกัน...คนนี่ชอบดู.......มึงชนะ กูชนะ สมน้ำหน้า......ได้ทีซ้ำ......กิเลสทั้งนั้น.......มองเห็นกันไมเนี้ย....

ผู้ที่ปฏิบัติแนวดูจิต.....ถ้าไม่เห็น......โทสะ....นี่ตกเลยนะ.......

 

แผ่นดินไหว แต่ไม่หวั่นไหว

ทดสอบ อัตตา รักกันแน่นแฟ้นขนาดไหน

 

.

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ขันธ์
"ให้คุณ เอาแต่เนื้อธรรม คุณอย่าไปมองสิว่า ใครเอาอัตตา ออกมาอย่างไร"

ความเห็น
เราศึกษาธรรมกันที่ อัตตาตัวตน เพื่อ ละวางตัวตน
เนื้อธรรม ไม่ได้ช่วยให้เราละอัตตา มีแต่ จะเพิ่มอัตตา
แต่การรู้อัตตาแล้วรู้ว่าดีหรือไม่ดี ถึงจะมีประโยชน์ต่อตนเอง และผู้อื่น

คือความเห็นที่เห็นต่างกันมาตลอด
ไม่ได้เจตนาร้าย แต่อยากให้พิจารณาความจริงของตนเอง ว่าต้องการอะไร

 

ให้มันได้อย่างนั้นสิ............เอาหน้าไปพบครูบาอาจารย์ได้ไงเนี้ย......

แต่ละคน.......

พูดนิพพานนู่น............ศีล ข้อ 4 ยังไม่ได้กันเลย......ศีลไม่มี...ไมต้องหวังสมาธิทรงตัว......ดูใจตอนนี้ก็รู้.....

นี่ถือเป็นกัลญาณมิตรนะ.........เลยบอกกันหน่อย..เพื่อไม่เห็นกิเลส.......

เพลาๆกันบ้างเถอะท่านทั้งหลาย......

 

ถ้าคิดว่าเป็นการช่วย ก็จะเห็นเป็นอย่างหนึ่ง
ถ้าเห็นว่าเป็นการทำร้ายกัน ก็เห็นไปอีกทางหนึ่ง

ตัวเราเองก็ใช่ว่าจะดี ยังไม่ได้เป็นผ้าขาว โดนด่า ก็ฝึกวางไป
แต่เรามาศึกษาธรรม รู้สึกกันอย่างไร เจ็บ สงสาร เห็นอกเห็นใจ
เห็นดีเห็นงาม เห็นควรไม่ควร เจ็บแค้นแทนเขา
แต่เวลาเขาทำกรรมด้วยความไม่รู้ คิดจะทักท้วงเขาไหม คิดจะสงสารคนที่ทำกรรมไหม
หรือจะช่วยทำกรรม สาปแช่งกันต่อไป

 

ขอบคุณท่านเอกวีร์ที่เอาข้อความสมัยพระเจ้าเหามาให้ดูซ้ำ

ปัญญาตอนนั้นกับตอนนี้ห่างไกลกันมาก ขุดขึ้นมาก็เท่านั้น...

 

รู้ทุกข์ ถึงจะมีโอกาส ได้เห็นธรรม

 

รักโลกธรรม มากกว่า รักตัวเอง หรือไร

 

จะบอกอะไรให้อย่าง ท่านเอก พี่สาม คุณนิวรณ์

ผมอ่านแล้วโคตรฮา ตลกตัวเองจริงๆ ข้อความที่เอามาสอดคล้องกับเหตุการณ์พอดี

ข้อความนั้นเป็นไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกเยี่ยงปุถุชนทั่วไป

ไม่นึกเลยวันนี้จะได้ธรรมมากมาย...คงไม่มีใครเข้าใจ ปัจจัตตัง...

 

อย่าไปเพ้อเจ้อเลย คุณกำลังทำอะไร ไหนลองพูดประเด็นมาซิ

ถ้าจะบอกว่า ตอนนี้กำลังหวังดีกับ นายขันธ์ ก็ขอให้ หวังดีกับตนเองกันก่อนดีกว่า

เพราะเกรงว่า มันจะกลายเป็น ยอมทำตามกิเลส แล้ว หาเหตุผลที่ดีในการสนับสนุนการทำตามกิเลสนั้น

 

ขนาดตัวปลอมๆในโลกไซเบอร์ ยังยึดถือขนาดนี้
แล้วถ้าเป็นตัวจริงๆ จะทำอย่างไร จะเห็นอกเห็นใจ แบบผู้มีธรรม ได้ไหม