คำสอนเรื่องแก่เจ็บตาย โดยหลวงปู่ปาน

คำสอน หลวงปู่ปาน วัดบางนมโค อ.เสนา จ.พระนครศรีอยุธยา (พิมพ์มาจากหนังสือ รวมคำสอนพระสุปฏิปันโนเล่ม 5 (เล่มพิเศษ)
สำหรับ ทุกคน



ร่างกายของคนและสัตว์มันเป็<WBR>นอนิจจัง มีสภาพไม่เที่ยง เวลาอยู่ก็เป็นทุกข์ แต่ในที่สุดก็เป็นอนัตตาคือ<WBR>ตาย ใครบังคับบัญชาไม่ได้ เวลาเผาศพอย่าตั้งหน้าตั้งต<WBR>าเผาเขา เวลาเราไปเผาศพก็เผากิเลสใน<WBR>ใจของเราเสียด้วย กิเลสส่วนใดที่มันสิงอยู่ที่<WBR>เรา คิดว่าเราจะไม่แก่ไม่เจ็บไม่<WBR>ตายน่ะ เผามันเสียให้หมดไป เราคิดว่าวันนี้เราเผาเขาไม่<WBR>ช้าเขาก็เผาเรา คนเกิดมาแล้วตายอย่างนี้เรา<WBR>จะเกิดมันทำไม ต่อไปข้างหน้าเราไม่เกิดดีก<WBR>ว่า เราไปพระนิพพานนั่นละดีที่สุ<WBR>ด

เรื่องอัตภาพร่างกายสิ่งที่<WBR>มีชีวิตหรือไม่มีชีวิต ไม่มีอะไรเป็นความหมาย ไม่มีอะไรเป็นที่พึ่ง ตายแล้วหาสาระหาแก่นสารไม่ไ<WBR>ด้ หาประโยชน์ไม่ได้ ให้ทุกคนเตรียมพร้อมที่จะตา<WBR>ยได้ ให้ขยันหมั่นเพียร ชำระจิตใจให้สะอาด มีพระนิพพานเป็นอารมณ์ จงวางภาระว่า เราของเรา เสียให้สิ้นด้วยไม่มีอะไรเล<WBR>ยเป็นของเรา แม้แต่ร่างกายก็มีเจ้าของคื<WBR>อ มรณภัยมันมาทวงคืน ให้คิดว่าเราไม่มีอะไรเป็นข<WBR>องเรา เราไม่ต้องการมนุษย์โลก เทวโลก พรหมโลก เรามีนิพพานเป็นที่ไป

"พระพุทธเจ้าท่านทรงตรัสไว้<WBR>ว่า สัตว์ก็ดี คนก็ดี หรือสิ่งที่ไม่มีชีวิตก็ดี มีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น แล้วมีความเปลี่ยนแปลงไปในร<WBR>ะหว่างกลาง ที่สุดมันก็แตกทำลายหมด ถ้าเป็นสัตว์เป็นบุคคลก็ตาย<WBR>ในที่สุด ถ้าเป็นของวัตถุธาตุ ก็แตกทำลายในที่สุด ไอ้บ้านเรือนโรงภูเขา ลำเนาป่า อะไรมันก็เหมือนกัน ภูเขามันเป็นหินแข็งแต่ว่าน<WBR>านๆ เข้าก็เป็นหินผุกลายเป็นดิน<WBR>ไป ที่นี้ไอ้คนหรือสัตว์ก็เหมื<WBR>อนกัน มันเกิดขึ้นมาในตอนต้น มันตัวเล็กๆ แล้วมันก็เปลี่ยนแปลง มันเปลี่ยนสภาพเข้ามาทุกทีๆ<WBR> ถึงความเป็นคน เป็นบุคคลใหญ่ เป็นหนุ่ม เป็นสาว แล้วก็แก่ ในระหว่างนั้นสภาพของร่างกา<WBR>ยก็ไม่ปกติ โรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียน นี่เป็นอาการเปลี่ยนแปลง จัดเป็นอนิจจัง ทีนี้ตัวอนิจจังไม่เที่ยง มีความทุกข์ก็บังเกิดขึ้น ไอ้ความทุกข์มันเกิดขึ้นก็เ<WBR>พราะตัวอนิจจังนี่แหละ ไม่มีใครต้องการให้มันเป็น

"นิจจัง" คือมันเที่ยงแน่นอน มีสภาพปกติ แต่อนิจจังมันขับรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ให้เคลื่อนไปจากความปกติ ให้มีความเปลี่ยนแปลง แปรสภาพเสื่อมโทรมลงไปเป็นธ<WBR>รรมดา แล้วในเมื่อความเสื่อมโทรมมั<WBR>นปรากฏ ความทุกข์ใจของเจ้าของร่างก<WBR>ายก็ปรากฏ คือโรคภัยไข้เจ็บมันก็เกิดขึ้<WBR>น ความทุกข์ใจของเจ้าของร่างก<WBR>ายก็ปรากฏ นี่มันเป็นตัวทุกข์ อนิจจังมันทำให้ทุกข์ ไม่มีใครจะห้ามความตาย ไม่มีใครจะห้ามความเสื่อมคว<WBR>ามสูญ ความสลายตัวได้ คนทุกคนเกิดมาแล้วเป็นอย่าง<WBR>นั้น สัตว์ทุกตัวเกิดมาแล้วเป็นอ<WBR>ย่างนั้น สภาพของวัตถุต่างๆ เป็นอย่างนั้น ตรงตามความเป็นจริงทุกอย่าง<WBR> ซึ่งมนุษย์ทุกคนที่เกิดมาใน<WBR>โลกยากนักที่จะคิดอย่างนี้ที่<WBR>จะเห็นตามความเป็นจริงอย่<WBR>างนี้

นี่พระพุทธเจ้าทรงสอนกฏของธ<WBR>รรมดา ซึ่งคนทั้งหลายที่เกิดมาแล้<WBR>วด้วยอำนาจของกิเลสแลตัณหาเ<WBR>ข้าไปปิดบังใจไม่ยอมรับนับถื<WBR>อกฏธรรมดา เช่น กระดูกนี่เป็นของปฏิกูลน่าเ<WBR>กลียด ร่างกายเราเมื่อสภาพการหมดไ<WBR>ปแล้ว ก็คงมีโครงกระดูกนี่เป็นเรื<WBR>อนร่าง เป็นแก่นของร่างกาย คนและสัตว์ที่เกิดมาแล้ว ไม่มีสภาพจะคงที่ได้ ถ้ามีร่างกายบริบูรณ์สมบูรณ์<WBR> เมื่อสิ้นลมปราณแล้ว ร่างกายก็จะผุพังน้ำเหลืองจ<WBR>ะไหล ธาตุดินไปส่วนหนึ่ง ธาตุน้ำไปส่วนหนึ่ง ธาตุไฟไปส่วนหนึ่ง ธาตุลมไปส่วนหนึ่ง ผลที่สุดเนื้อหนังก็จะละลาย<WBR>ไป เหลือแต่ธาตุกระดูก กระดูกก็จะเป็นโครงอย่างนี้<WBR> หาความสวยไม่ได้หาความงามไม่<WBR>ได้

อัตตภาพร่างกายอย่างนี้ มันเกิดขึ้นในเบื้องต้น มันเป็นอนิจจังคือ เปลี่ยนแปลงมาในระหว่างกลาง<WBR>แล้วต่อไปก็ผุพังทำลายไปในที่<WBR>สุด เป็นอนัตตาอย่างนี้ ไม่มี นิจจัง สุขขัง อัตตา หมายความว่า นิจจังมีสภาพคงที่ สุขขังไม่มีทุกข์ อัตตามีสภาพ เป็นตัวตน ยืนตลอดกาลตลอดสมัย ไม่มีการเปลี่ยนแปลง อย่างนั้นไม่มี
สำหรับอัตตภาพที่มีขันธ์ 5 มันต้องเป็นอนิจจัง คือเปลี่ยนแปลงไม่เที่ยงอยู่<WBR>เรื่อยไป เพราะความไม่เที่ยงมันจึงเป็<WBR>นทุกข์ เพราะเป็นทุกข์นี่แหละสภาวะ<WBR>อนัตตาจึงปรากฏคือ ความไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน มันพัง มันทำลาย นี่่ร่าง กระดูกที่เราเห็นนี่ เมื่อก่อนก็มีเรือนร่างครบถ้<WBR>วนบริบูรณ์อย่างเรา มีลมปราณเหมือนกัน มีชีวิตจิตใจเหมือนกัน แต่ว่านี่เนื้อหนังมังสารมั<WBR>นหมดไปแล้วเหลือแต่กระดูก อันเป็นส่วนแก่นแท้ภาพในร่า<WBR>งกาย เมื่อพิจารณาไปส่วนไหนมันก็<WBR>ไม่น่ารัก ไม่น่าดู ไม่น่าชม มันน่าเกลียด

จึงกล่าวได้ว่า ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง แต่ความตายเป็นของเที่ยง การเกิดเป็นมนุษย์มันเต็มไป<WBR>ด้วยความทุกข์ หาความสุขไม่ได้ จงอย่าอาลัยในชีวิต มันจะตายเมื่อไหร่ก็ไดช่างมั<WBR>น เอาดีเข้าไว้ ดีนั่นคือธรรมะขององค์สมเด็<WBR>จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ให้คิดว่าร่างกายมันไม่ใ<WBR>ช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราไม่มีในร่างกาย ร่างกายไม่มีในเรา ร่างกายเป็นเพียง ธาตุ 4 เข้ามาประชุมกัน มีธาตุน้ำ ธาตุดิน ธาาตุลม ธาตุไฟ มันก็ปั้นเป็นก้อนขึ้นมา เขาแยกเป็นอาการ 32 ในไม่ช้าก็ตาย อย่าลืมความตายเป็นสำคัญ
"ถึงแม้เราจะมีคาถาอาคมของดี<WBR>อะไรก็ตามเราก็ต้องตาย ก่อนตายควรเลือกทางเดินเอาอ<WBR>ย่างน้อยที่สุด เราควรไปสวรรค์ชั้นกามาวจรใ<WBR>ห้ได้ ขอให้ทุกคนนะ เวลาก่อนจะหลับ ให้นึกถึงความดีที่ตอนเคยทำ<WBR> ทรัพย์สินที่สละเป็นวิหารทา<WBR>น ธรรมทาน สังฆทาน เลี้ยงพระ นึกถึงศีลที่ตอนเคยรับมา เทศน์ที่ตนเคยฟัง แล้วหมั่นภาวนาถึงพระพุทธคุ<WBR>ณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ พระพุทโธ ธัมโม สังโฆ เมื่อจะเจริญกรรมฐาน ให้ตั้งอยู่ในพรหมวิหาร 4 ให้เป็นฌาณสมาธิแน่วแน่ ให้แผ่เมตตาไปทั่วจักรวาล แล้วจึงพิจารณาตามอารมณ์วิปั<WBR>สสนาหรือภาวนาตามแบบสมถะ ทุกคนตายแล้วจงไปสวรรค์ จงไปพรหมโลก จงไปนิพพาน"

จาก : http://www.facebook.com/<WBR>photo.php?fbid=340963564886<WBR>9&set=o.158726110822792

 

สาธุ อนุโมทนามิ ขอให้ข้าพเจ้าเข้าถึงพระนิพพานในชาตินี้ด้วยเถิด สาธุ

 

อนุโมทนา สาธุๆ ครับ
เมื่อเกิดมาแล้ว ก็ต้องมีแก่ มีเจ็บ มีตาย
ถ้าไม่อยากแก่ เจ็บ ตาย ก็อย่าเกิดมาเลย
ตายเมื่อไหร่ขอไปนิพพานที่เดียว ครับ สาธุๆ

 

เห็นคนตาย ก็หมายรู้ เดี๋ยวกูด้วย​

อีกไม่ช้า ชราป่วย แล้วม้วยสูญ​

ศพวางนอน อย่างขอนไม้ คล้ายอิฐปูน​

รอขึ้นเผา ให้เอาศูนย์ มานับกาย​

เหลือเพียงชื่อ ให้ลือจำ ทำไมเล่า​

เขาก็รอ คอขึ้นเขียง เรียงจากหาย​

เหมือนกับเรา เฝ้าจดจำ แล้วกลับตาย​

ชื่อก็วาย กายก็วาง.....ว่างหมดกัน​

จาก - ทางนฤพาน ดังตฤณ​

เรื่องความตายไม่เข้าใครออกใครจริง

เมื่อวันที่ 10 กค. ที่ผ่านมา ไปตัดกิ่งไม้ต้นตะแบก ที่มันปกคลุมใกล้บันไดบ้าน โดยไม่ได้ดูตามาตาเรือ ว่าบนกิ่งที่สูงขึ้นไป มีต่อเสือทำรังอยู่



ผลคือ โดนต่อเสือสามตัวต่อยเอา หน้าตารูปร่างก็ตามรูปนี่แหละ ตัวหนึ่งต่อยหัวแม่มือซ้าย อีกสองตัวต่อยหัวซีกด้านขวา ที่รู้ว่าสามตัวเพราะ จับโยนทิ้งไป แล้วเห็นว่ามันมีสามตัว

พอโดนต่อยปุ๊บ มันทั้งเจ็บทั้งปวดอย่างแรงทันที ที่หัวเจ็บเหมือนมีมีดคมๆ มากรีดหนังหัวออกเป็นริ้วๆ แล้วมันก็ปวดตุบๆ อย่างแรงไปพร้อมกันด้วย ส่วนที่นิ้วดป้ง มันปวดแดงทันตา ปวดหนึบๆ หน่วงๆ อย่างแรงอีกเหมือนกัน

ตอนนั้นรู้ค่อนข้างแน่ ว่าต่อที่ต่อยเป็นต่อเสือ แมลงพิษร้ายแรง ที่ต่อยคนตายมาเยอะ ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ เป็นข่าวอยู่หลายครั้ง แถมต่อยช้างๆ ยังล้ม

ก็คิดว่า ถ้าจะตายคราวนี้ ก็ขอตายอย่างดีๆ เลยเข้าห้องนอนไปสวดมนต์ ซึ่งก็พนมมือข้าง๙ยแทบไม่ได้ เพราะมือมันปวดมาก แล้วหัวก็ทั้งเจ็บทั้งปวดอีก แต่ก็สวดจนจบ แล้วก้แผ่เมตตาทั่วไป กับอดหสิกรรมให้ต่อด้วย

จากนั้นประมาณ 4 ชั่วโมง อาการก็ค่อยยังชั่ว ได้กินยาแก้ปวดไป 2 ครั้ง วันรุ่งขึ้นตาขวาบวมนิดหน่อย แล้วก็ยุบ

มาคิดเอาเองว่า ที่ยังไม่ถึงฆาต เพราะถวายยาให้พระท่านบ่อย เท่าที่โอกาสจะมี รวมทั้งทำบุญทำทานอย่างอื่นแทบทุกวัน สวดมนต์นี่ทุกวัน แล้วก็กินมังสวิรัติ ยุงกัด มดกัดไม่ตบ ไม่ฆ่า

ก็คงทำนองนั้น

 

ขออนุโมทนาสาธุครับ...
...หันหลังคืนฝั่ง พ้นจากทะเลทุกข์...

 

ความไม่เที่ยงเป็น ทุกข์ อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ กับเจ้าของกระทู้ครับ

 

ซาบซึ้งมากครับ
ขอกราบอนุโมทนาสาธุ ในธรรมที่ท่านสอนสั่ง
เป้าหมายของข้าพเจ้าคือพระนิพพาน อย่างน้อยถ้าต้องเกิด
ก็ไม่เกิน 7 ชาติ นี่คือปณิธาณของข้าพเจ้า

 

ครบรอบ 1 ปี : แก่งกระจานเพชรบุรี 17 ชีวีผู้กล้า

สมเด็จองค์ปฐม

ครบรอบ 1 ปี : แก่งกระจานเพชรบุรี
รายชื่อทหารกล้าผู้ที่เสียสละทั้งหมดที่เสียชีวิต
5 นายทหารกล้าที่พลีชีพจากเหตุเฮลิคอปเตอร์รุ่นฮิวอี้ตกเมื่อวันที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ.2544

1.พ.ต.กิตติภูมิ เอกพันธ์
2.พ.ต.เกียรติศักดิ์ จันเอี่ยม
3. ร.ท.ปรัชญา นวลศรี
4.จ.ส.อ.รังสรรค์ พลสายบัว
5.จ.ส.อ.ณรงค์เดช พงษ์นุ่มกูล

9 ผู้กล้าที่พลีชีพจากเหตุเฮลิคอปเตอร์ แบล็กฮอว์กตกเมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ.2554

1.พล.ต.ตะวัน เรืองศรี
2.ร.อ.เจตน์ สุดใจ
3.ร.อ.จักรพันธ์ บำรุงพืช
4.ส.ต.อิทธิศักดิ์ หิณะสุทธิ์
5.พ.ต.ประพันธ์ เจียมสูงเนิน
6.พ.ต.ชูพันธ์ พลวรรณ
7.จ.ส.อ.สมคิด วงษ์ตาแสง
8.ส.อ.อร่าม วงษ์สิงห์
9.นายศรวิชัย คงตันนิกูล ช่างภาพสถานีวิทยุช่อง 5

3 ผู้กล้าที่พลีชีพจากเหตุเฮลิคอปเตอร์ตก 24 กรกฎาคม พ.ศ.2554เป็น ของ กองทัพบก รุ่น เบลล์ 212

1.พต.ธีรวัฒน์ แก้วกมล
2.รท.บูรณา หวานใจ
3.จสอ.วิเชียร จันทร์พัณน์


วันนี้ ( ๑๘ ก.ค.๒๕๕๕ ) เวลา ๑๖.๐๐ น. ทำบุญเข้าบัญชี ๒๐๐ บาท อธิษฐานทำบุญทุกอย่างในพระพุทธศาสนา อันมี สังฆทาน วิหารทาน ธรรมทาน ชำระหนี้สงฆ์ เป็นต้น ขอถวายเป็นพุทธบูชา ธรรมะบูชา และสังฆบูชา

ขออาราธนาบารมี อำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย มีสมเด็จองค์ปฐมเป็นประธาน พระศรีอาริยเมตไตรย พระปัจเจกพุทธเจ้า ทุกพระองค์ พระพรหมทุกชั้นฟ้า เทพเทวดาทุกชั้นฟ้า ครูบาอาจารย์ทั้งหลาย ท้าวมหาราชทั้งสี่ และพญายมราช ขอจงได้เมตตาประทานพรอันประเสริฐให้กับ เหล่าทหารกล้าผู้เสียชีวิตทั้ง ๑๗ ท่านตามรายชื่อ
อีกทั้ง บุญใด กุศลใดที่ข้าพเจ้าได้สร้างสม มาดีแล้ว แต่อดีตชาติ จนถึงปัจจุบันในวันนี้ และที่จะได้กระทำต่อไปในอนาคต จะยังเกิดประโยชน์ความสุขแก่ข้าพเจ้าเพียงใด ข้าพเจ้า ขออุทิศส่วนบุญ ส่วนกุศล ทั้งหลายเหล่านั้นให้กับเหล่าทหารกล้าผู้เสียชีวิตทั้ง ๑๗ ท่านตามรายชื่อ

ขอเหล่าทหารกล้าผู้เสียชีวิตทั้ง ๑๗ ท่านตามรายชื่อ
จงได้รับรู้ ร่วมโมทนา ร่วมเป็นเจ้าภาพ ร่วมรับ ร่วมถวาย ได้รับประโยชน์ ความสุข เช่นเดียวกับที่ข้าพเจ้าจะพึงได้รับเทอญ อิทธิ ฤทธิ พุทธนิมิตตัง ขอเดชะ เดชัง ขอเดช เดชะ จงมาเป็นที่พึ่งแก่ มะ อะ อุ นี้ด้วยเถิด ขอโมทนา สาธุ

 

สาธุ อนุโมทนาบุญกับคำสอนของหลวงปู่ปานกับเจ้าของกระทู้ค่ะ
เกิดแก่เจ็บตายเป็นสัจธรรม จริง ๆ

 

สาธุ สาธุ สาธุ ขอให้ข้า้พเจ้าพบกับพระนิพพานในชาตินี้ดว้ยเทอญอนุโมทนาสาธุกับคำสอนหลวงปู่ปานด้วยครับ

 

ขออนุโมทนากับท่านเจ้าของกระทู้นี้ด้วยค่ะ ขอบคุณที่ให้ธรรมทานครั้้งนี้ด้วยค่ะ

 

สาธุครับ ท่านสอนให้เราได้ดีจริงๆ ขอบพระคุณครูบาอาจารย์ผู้เจริญทั่วสากลพิภพ