ถุงธรรม

​

​

ภิกษุทั้งหลาย ! ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเล่าเรียนปริยัติธรรม(นานาชนิด) คือสุตตะ เคยยะ เวยยากรณะ คาถา อุทานอิติวุตตกะ ชาตกะ อัพภูตธัมมะ เวทัลละ, แต่เธอไม่ใช้วันทั้งวันให้เปลืองไปด้วยการเรียนธรรมนั้นๆ ไม่เริดร้างจากการหลีกเร้น, ตามประกอบซึ่งธรรมเป็นเครื่องสงบใจในภายในเนืองๆ.ภิกษุอย่างนี้แลชื่อว่า ธรรมวิหารีผู้อยู่ด้วยธรรม​

ภิกษุทั้งหลาย ​

​

​

​

! ภิกษุผู้มากด้วยปริยัติเราก็แสดงแล้ว, ผู้มากด้วยการบัญญัติเราก็แสดงแล้ว, ผู้มากด้วยการสาธยายเราก็แสดงแล้ว, ผู้มากด้วยความคิดเราก็แสดงแล้ว, และธรรมวิหารี(ผู้อยู่ด้วยธรรม)
เราก็แสดงแล้ว ด้วยประการฉะนี้.​

ภิกษุทั้งหลาย ​

​

​

​

! กิจอันใดที่ศาสดาผู้เอ็นดู แสวงหาประโยชน์เกื้อกูล อาศัยความเอ็นดูแล้ว จะพึงทำแก่สาวกทั้งหลาย,กิจอันนั้น เราได้ทำแล้วแก่พวกเธอทั้งหลาย. ภิกษุทั้งหลาย !นั่นโคนไม้ทั้งหลาย นั่นเรือนว่างทั้งหลาย, ภิกษุทั้งหลาย !เธอทั้งหลายจงเพียรเผากิเลส, อย่าได้เป็นผู้ประมาท,เธอทั้งหลายอย่าเป็นผู้ที่ต้องร้อนใจในภายหลังเลย, นี่แล​

เป็นวาจาเครื่องพร่ำสอนเธอทั้งหลายของเรา.

( ​

​

​

​

​

​

​

​

​

บาลี พระพุทธภาษิต ปญฺจก. อ°. ๒๒/๙๙/๗๓. )​