(ทดลองอ่าน) ภิกขุนีสังยุต อาฬวิกาสูตรที่ ๑ : ว่าด้วยภิกษุณีผู้ก้าวล่วงไม่ยินดีในกาม

นะโมตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมา สัมพุทธะสะ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า พระองค์นั้น​

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค<O</O​

ภิกขุนีสังยุต
อาฬวิกาสูตรที่ ๑<O</O​

[๕๒๒] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้-<O</O
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ฯ<O
ครั้งนั้น เวลาเช้า อาฬวิกาภิกษุณีนุ่งห่มแล้วถือบาตรและจีวร เข้าไปบิณฑบาตยังพระนครสาวัตถี เที่ยวบิณฑบาตไปในพระนครสาวัตถีแล้ว เวลาปัจฉาภัต กลับจากบิณฑบาต มีความต้องการด้วยวิเวก จึงเข้าไปในป่าอันธวัน ฯ
<O</O<O
[๕๒๓] ลำดับนั้น มารผู้มีบาปใคร่จะให้อาฬวิกาภิกษุณีบังเกิดความกลัวความหวาดเสียว ความขนพองสยองเกล้า และใคร่จะให้เคลื่อนจากวิเวก จึงเข้าไปหาอาฬวิกาภิกษุณีถึงที่อยู่ ครั้นแล้วได้กล่าวกะอาฬวิกาภิกษุณีด้วยคาถาว่า<O</O
ในโลก ไม่มีทางออกไปจากทุกข์ได้ ท่านจักทำอะไรด้วยวิเวก จงเสวยความยินดีในกามเถิด อย่าได้มีความเดือดร้อนในภายหลังเลย ฯ<O</O
<O
[๕๒๔] ลำดับนั้น อาฬวิกาภิกษุณีได้มีความดำริว่า นี่ใครหนอกล่าว<O</O
คาถา จะเป็นมนุษย์หรืออมนุษย์ ฯ<O</O
ทันใดนั้น อาฬวิกาภิกษุณีได้มีความดำริว่า นี่คือมารผู้มีบาป ใคร่จะให้เราบังเกิดความกลัว ความหวาดเสียว ความขนพองสยองเกล้า และใคร่จะให้เคลื่อนจากวิเวก จึงกล่าวคาถา ฯ<O</O
ครั้นอาฬวิกาภิกษุณีทราบว่า นี่คือมารผู้มีบาปแล้ว จึงได้กล่าวกะมารผู้มีบาปด้วยคาถาว่า<O</O
ในโลกนี้มีทางออกไปจากทุกข์ได้ เรารู้ชัดดีแล้วด้วยปัญญา
<O</O
ดูกรมารผู้มีบาปซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ของผู้ประมาท ท่านไม่รู้จักทางนั้น กามทั้งหลายเปรียบด้วยหอกและหลาว กองกามทั้งหลายนั้นประหนึ่งว่าผีร้าย เราไม่ใยดีถึงความยินดีในกามที่ท่านกล่าวถึงนั้น ฯ<O</O
<O
ลำดับนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์ เสียใจว่า อาฬวิกาภิกษุณีรู้จักเรา ดังนี้<O</O
จึงได้อันตรธานไปในที่นั้นเอง ฯ<O</O
<O

จบ
ภิกขุนีสังยุต อาฬวิกาสูตรที่ ๑​

[music]http://palungjit.org/attachments/a.502252/[/music]​

<O​

 

มีเสียงรบกวนด้วยนะคะ มีความพยายามดีค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ