ทำบุญ... ทำทาน และ...เข้าวัด....เพื่อไป "ทำนา".... ทำไม?

วันนี้ 28 กพ.55 ไปวัดไม้ขาว สายธรรมยุตต์ ภูเก็ต....อีกแล้ว....
...เจอโยมหญิง 2 คน มาจากเมืองเมดาน อินโดนีเซีย เพราะครูบาบ่าว พระไทย วัดไม้ขาว เคยไปอินโดฯรู้จักกันเลยชวนมาที่วัดไม้ขาวภูเก็ตมาปฏิบัติธรรม แต่ไม่นุ่งขาว...ดูผิวพรรณน่าจะเป็นเชื้อจีนอินโดฯ
อายุเธอประมาณ25ปีทั้งคู่...แต่กิริยาวาจา เรียบร้อยมากๆ อาจารย์เขียว เจ้าอาวาสบอก "สวดมนต์เก่งมากๆ"
...เธอมาช่วยกวาดลานวัด ถวายภัตราหาร นั่งสวดมนต์ทำวัตรเช้า...ฯลฯ
...เห็นแล้วเกิด"ปิติ"ว่า พุทธศาสนา มีชาวพุทธบำรุงรักษาไม่ขาดตอนแล้วจริงๆ...
....ผมเดินเลยไปที่เมรุอาจารย์แดง วัดไม้ขาวเพื่อปลงธรรมว่า สัจจธรรมพระพุทธองค์เป็นจริงทุกกาลเวลาในเรื่องเกิดแก่เจ็บตาย อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา..
....ระหว่างนี้ผมวิเคราะห์ว่า......
.....สมัยพุทธองค์...เพื่อค้นหาสัจจธรรม....จนสละความสุขทางโลก...
จนทรงค้นพบ"ธรรม"และมีเมตตา นำมาสอนมนุษย์ สัตว์ เทวดา......
...เนื่องจาก ธรรม เป็นเรื่อง อจินไตยเสียส่วนมาก พระองค์จึงเลือกแค่"ใบไม้ในกำมือ"มาสอนด้วยความเมตตาสุดประมาณ...
..."ธรรม"ที่ท่านทิ้งไว้เป็นตัวแทนท่านนั้น....ภายหลังจดบันทึกเป็นพระไตรปิฏก....แต่สมัยท่านนั้น "ปฏิบัติ". อย่างเดียว...เหตุนี้จึงมี สายตำรา กับสาย ปฏิบัติ.....
.....ทีนี้มาว่าถึงสายปฏิบัติ.....
.....เนื่องจากการที่มนุษย์ใดๆก็ตาม เพื่อจะค้นคว้าหาสัจจธรรมนั้น....จำเป็นต้องปฏิบัติด้วยการทรมาณทั้งกายและใจ.....จึงทำให้ต้อง เว้นเรื่องทางโลก คือการทำมาหากินไป.....
...เพื่อนมนุษย์ ที่ไม่ได้ปฏิบัติ ไม่ได้แสวงหาสัจจธรรม จึงต้องรู้และเข้าใจ....ดังนั้นจึงต้องช่วยเหลือเกื้อกูลมนุษย์ผู้ปฏิบัติ เพราะหวังผลลัพภ์(ขอบคุณLOUGKOZONE)ว่า เมื่อเขาค้นพบสำเร็จ...จะได้นำมาสอนเราด้วย...
.....(ฮินดูพราห์ม ค้นหาโมกธรรมมาก่อนศาสนาพุทธหลายพันปีในอินเดีย ประชาชนทุกคนรู้เรื่อง การหาธรรมวิเศษนี้และช่วยเหลือฤาษีชีไพรมานานแล้ว)
.....ในสมัยพุทธเจ้า ได้สรุปว่า ผู้ค้นหา คือ พระที่พระองค์ท่านบวชให้นั้นเปรียบเป็น"เนื้อนาบุญ" หมายความหยาบๆว่า เป็นที่นานั่นแหละ...เมื่อท่านนั้นๆสำเร็จ...ก็เหมือนที่นาท่านนั้นอุดมไปด้วยแร่ธาตุที่จำเป็นต่อการเจริญเติบโตของเม็ดข้าว...หากหว่านลงในที่นานี้ งอกงามดีแน่นอน...
...เม็ดข้าวก็คือเราๆท่านๆที่... ทำบุญ ทำทาน ไปเข้าวัดฯลฯนั่นเอง....
....แต่อุปสรรคที่สำคัญก็คือ เม็ดข้าวหรือเราๆท่านๆนั้น..."ไม่รู้ว่า ที่นาใด(ภิกษุองค์ใด)เป็นที่นาที่อุดมสมบูรณ์...
.....จึงเกิดการทำบุญ10ประเภทขึ้นมาต่างๆนาๆจนทุกวันนี้...คือ ตักบาตร ทำทาน สละสิ่งของ ไหว้พระ สวดมนต์ ภาวนาฯลฯ...คือเหมือนตาบอดคลำช้าง....เจอที่นาที่ไหน หว่านหมด.....อาจจะถึงสุดฤทธิ์สุดเดช...คือ มั่ว หลงผิดไปก็มี...เพราะไปเจอแต่นาที่แห้งแล้ง...ข้าวคือเราๆท่านๆจึงไม่โตสักที...
...การทำบุญทำทานนี่...แม้จิตดี...แต่ที่นาไม่ดี....ก็ได้บุญน้อยด้วย...หรือที่นาดีแต่จิตไม่ดีก็ได้บุญน้อยเช่นกัน.....
...เศรษฐี จิตไม่ดี ทำบุญเอาหน้า....กับพุทธองค์ ได้เป็นเทวดาก็จริง แต่แพ้บุญคนจนที่จิตดีทำบุญกับพุทธองค์เหมือนกันแต่ได้เป็นเทวดาที่มีชั้นสูงกว่าเศรษฐีได้...
...บางรายจิตดี ประกอบอาหารทำบุญ แต่อาหารยังไปไม่ถึงพุทธองค์ ดันตายระหว่างทาง...แต่บุญก็สำเร็จแล้วได้เป็นเทวดาเลยก็มี...
.....ย้อนมาถึงปัจจุบัน...เราจะรู้ได้อย่างไรว่า พระองค์ไหน สายไหน เป็น ที่นาที่ดี....
หนึ่ง...สังเกตุในหลวงและสมเด็จฯสองพระองค์ในอดีตและปัจจุบัน ไปกราบพระองค์ใด สายใด(พระบ้าน พระป่า)แล้วติดตามเสด็จได้เลย แม้หลวงปู่หลวงพ่อนั้นๆจะละสังขารแล้วก็ตามที ก็ให้ตามลูกศิษย์ท่าน หลานศิษย์ท่าน....เป็นที่นาที่ดีแน่นอน.....
สอง....สังเกตุวัตรปฏิบัติของท่าน....ธุดงค์ไหม ภาวนาไหม สะสมเงินทองสิ่งของไหม สร้างถาวรวัตถุไหมฯลฯ.....และนึกไว้เสมอว่า ช้างเผือกต้องอยู่ในพงไพร.....
สาม...ถ้ามีความเข้าใจระหว่างพระบ้านกับพระป่า...พระบ้าน99% จะไม่ค่อย ปฏิบัติ จะทำแต่ พิธีกรรมเป็นส่วนใหญ่ พระป่า 99% จะปฏิบัติ และทำ ภาวนา เป็นส่วนใหญ่...(ดังนั้น อริยะสงฆ์จะเกิดขึ้นที่วัดบ้าน1% วัดป่า99% คือพระที่ได้ตั้งแต่โสดาบันขึ้นไปถึงสกิทานา อนาคามีและอรหันต์)
.....สังเกตุ3ข้อนี้ดีๆ แล้วตัดสินใจหว่านข้าวลงในที่นาที่ดี....แต่ถ้าหายาก...ที่นาแล้งๆก็หว่านไปในชีวิตประจำวัน...ก็ได้บุญเหมือนกัน....แต่ผลลัพภ์อาจจะต้องรู้ว่า...นี่ตูตายแล้วมาเป็นแค่ รุกเทวดาประจำต้นไม้หรือนี่ โธ่...ทำบุญทำทานแทบตายทั้งปี.....โน่นเพื่อนเรา...เห็นชอบวิ่งหาแต่พระป่า นานๆไปทำบุญที อ้าว ไปเป็นเทวดาชั้นสูงเลยหรือนี่....ฮา....
ส่วนเพื่อนที่อยู่ชั้นสูงกว่าก็ว่า....ก็บอกแล้วว่า เนื้อนาบุญ คือที่นาที่ดีๆนั้น ไม่ได้อยู่ในเมืองว๊อย...ท่านอยู่ในป่าเป็นส่วนใหญ่...ฮา..อีกรอบ.
(วัดบ้าน26000วัด วัดป่า 2000วัด โดยประมาณ)

 

5555 อ่านจนจบแล้วตลกดีค่ะ แต่ทำให้เข้าใจอะไรขึ้นมากเลย