ประสบการณ์ - มโนมยิทธิ

ขอเล่าประสบการณ์ที่ตัวเองเคยพบเจอมาให้ท่านอื่นๆ ฟังบ้าง เผื่อจะมีประโยชน์กับใครบ้างค่ะ

จำได้ว่าตั้งแต่จำความได้คุณแม่จะสอนให้สวดมนต์กับท่านเป็นประจำ และเมื่อเห็นใครลำบากท่านจะรีบช่วยเหลือทันทีโดยไม่รอช้าเลย... ถ้ามีเงินทองที่พอจะช่วยได้บ้าง ก็จะรีบช่วยทันที แต่ถ้าเราเองก็ไม่มี ท่านก็จะแนะนำให้ไปหาคนที่น่าจะช่วยผู้ที่เดือดร้อนนั้นๆ แทน หรืออาจจะช่วยเป็นสิ่งของเท่าที่เราพอจะมีอยู่ ณ ขณะนั้นแทน หรืออาจจะเป็นแรงกาย ฯลฯ...

นี่คงจะเป็นพื้นฐานสำหรับการมี ทาน ศีล ภาวนา ในปัจจุบันนี้

จำได้อีกว่า ตั้งแต่เด็กมักจะมีคนชอบที่จะมาสอนให้นั่งสมาธิแบบนั้นบ้าง แบบนี้บ้าง แต่ผู้สอนแต่ละท่านก็สอนกันแค่คนละครั้ง สองครั้ง ครั้งละไม่กี่นาที แล้วก็จะให้ทำเองต่อไป... พอเลิกสอน เราก็เลิกทำ

อีกความจำหนึ่งที่เด่นชัดมาตั้งแต่เด็กๆ คือ ความฝัน จะฝันซ้ำๆ กัน เกือบทุกคืนตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็กๆ จนเข้าสู่วัยรุ่น จนถึงประมาณปี พ.ศ. ๒๕๔๐ ได้... ความฝันจะมีอยู่ ๒ ลักษณะ คือ

1. ชอบฝันว่าเราต่อสู้กับผี ปีศาจ แล้วส่วนใหญ่ด้วยความที่เป็นเด็กเราก็มักจะแพ้ แล้วต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน... แต่ก็แปลกที่ทุกครั้งจะมี พระสงฆ์ชราบ้าง พระสงฆ์วัยกลางคนบ้าง แม่ชีบ้าง โผล่ขึ้นมาขวางกลาง ทำให้เรารอดปลอดภัยทุกครั้งไป

2. ฝันว่าเราต่อสู้กับผี ปีศาจอีก แต่มักจะเหาะหนีได้เอง ถึงจะไม่สูงนักก็เถอะ... และทุกครั้งไม่รู้ทำไม ต้องสู้กันในสถานที่ที่เป็นเหมือนเขาวงกตก็ไม่รู้ กว่าจะหาทางออกได้เล่นเอาเหงือโทรมตัวเลย

นอกจากความฝันนี้แล้วก็มักจะมีความคิดที่หลายๆ คน บอกว่า เด็กคนนี้มันบ๊องส์ๆ นั่นคือ

- เราอยากแต่ที่จะบวชพระ ตั้งแต่เล็กๆ ก็มักจะน้อยใจถามคุณแม่จนนับครั้งไม่ถ้วน ว่าทำไมต้องให้เราเกิดเป็นผู้หญิง ทำไมไม่ให้เกิดเป็นผู้ชาย เราจะบวชพระ ไม่รู้ทำไมอยากแต่จะบวชพระอย่างเดียว พอใครถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร เราก็จะบอกแต่ว่าจะบวชพระ

- หลายๆ หนที่อยู่ๆ เราจะเห็นบางอย่างเป็นภาพในหัวของเรา อย่างเช่น บางครั้งกำลังมองทะเลเพลินๆ ก็กลับเห็นวงจรชีวิตของแมลงตั้งแต่เป็นไข่ - เป็นตัวอ่อน - เป็นตัวเจริญพันธ์ - ออกลูกออกไข่ - เป็นตัวแก่ - ตาย - เป็นไข่ วนเวียนแบบนี้ และก็จะมีวงจรชีวิตของคนเราซ้อนทับขึ้นมา ทำให้รู้ว่าทุกชีวิตเกิดมา มีแต่ความเปลี่ยนแปลง เกิด แก่ เจ็บ ตาย เหมือนกันหมด เป็นต้น

- เรามักจะรู้สึกเสมอว่าทำไมคนรอบๆ ตัวเราต้องตะเกียกตะกาย ต้องอยากได้อะไรต่ออะไรกันสารพัด ทั้งๆ ที่ ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีอะไรที่มีสาระสักอย่างเดียว ไม่ว่าจะเป็นการทำงานอาชีพต่างๆ การมีชีวิตครอบครัว การมียศ มีศักดิ์ มันเป็นความรู้สึกที่หลายๆ คนมักจะบอกว่า... มันไม่มีความทะเยอทะยาน ไม่รักความก้าวหน้าในชีวิต เป็นคนขี้เกียจทำงาน เป็นคนหาสาระ หาค่าไม่ได้...

- เรามักจะมีความรู้สึกอยู่เสมอๆ ว่า เรากำลัง "รอ" อะไรบางอย่างอยู่ ทั้งๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าต้องรออะไร แต่ไม่ว่าจะรับไปรษณีย์ทุกวันอยู่สักกี่ปีต่อกี่ปีก็ตาม ความรู้สึกว่ายังรออยู่ ก็ยังไม่จางหายไปไหน

จนกระทั่ง...

วันหนึ่ง... ในเดือนมกราคม พ.ศ. ๒๕๔๐... วันที่น้องชายของเราบวชพระ และสึกออกมา พร้อมๆ กับที่นำหนังสือเล่มหนึ่งกลับมาบ้านด้วย

หนังสือเล่มนั้นนำหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่าง ที่เหมือนกับขาดหายไปจากชีวิตของเรากลับมาให้เราด้วย

หนังสือเล่มนั้นชื่อประวัติหลวงพ่อปาน โสนันโท เขียนโดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) ...

เมื่ออ่านตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย เราเห็นภาพตามที่หลวงพ่อเล่าให้ฟังอย่างชัดเจน... แต่ที่สำคัญ คือ ตั้งแต่เริ่มอ่าน เรารู้สึกร้อมรุ่ม กระวนกระวาย จิตใจไม่เป็นสุขอยู่ถึง ๓ ปีเต็ม... เพราะเรารู้อยู่อย่างเดียวว่าเราต้องไปวัดท่าซุงให้ได้... ต้องไปฝึกมโนมยิทธิให้ได้... แต่ก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน... มีแต่ความร้อนรุ่มอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกที่รุนแรงมาก เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย... แต่ที่ต้องรอนานขนาดนั้น เพราะที่บ้านของเราค่อนข้างจะหัวเก่า ไม่ค่อยชอบให้ลูกๆ ไปเที่ยวไหนกันตามลำพัง โดยเฉพาะลูกสาว... ดังนั้นไม่ว่าเราจะไปไหนก็มักจะต้องมีผู้ใหญ่ หรือน้องชายไปเป็นเพื่อนเสมอๆ... นี่ต้องไปต่างจังหวัด ถึงวัดท่าซุง ที่ จ.อุทัยธานี แถมต้องค้างคืนด้วย... ชีวิตนี้คงหมดหวังแน่...

 

ขอบคุณค่ะทั้งคุณ siamgirl และคุณballoon... และก็จริงอย่างที่คุณBalloon บอกเลยค่ะว่า ... ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้...

เพราะหลังจากที่รอคอยมาถึง ๓ ปี... อยู่ๆ เมื่อวันที่ ๑๔ มิ.ย.๔๓ ทางบ้านก็อนุญาตให้ไปฝึกมโนมยิทธิที่ วัดท่าซุง เป็นเวลา ๓ วัน ... ดีใจจนเนื้อเต้นเลยค่ะ...

เมื่อไปถึงวันแรกที่เริ่มฝึกนั้นมีพระสงฆ์เป็นผู้ฝึกให้

ท่านให้จับลมหายใจ... เมื่อสูดลมเข้าท้องก็ว่า "นะมะ" เมื่อหายใจออกให้จับลมที่ปลายจมูกแล้วว่า "พะทะ"... แต่ก่อนที่จะภาวนา ท่านให้พิจารณา "ทุกข์" และตัด "สักกายทิฐิ" ก่อน เพื่อเป็นวิปัสสนาญาณ เสร็จแล้วให้ภาวนา "นะมะ" "พะทะ" เป็นเวลาประมาณ ๑๐ นาที แล้วให้หยุดภาวนา โดยทรงอารมณ์สบายๆ พระท่านให้เลือกจับภาพพระพุทธรูปที่ชอบเป็นองค์แทนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า... เราเลยจับภาพพระใส ปางนั่งสมาธิ ที่เคยจับอยู่แล้วเป็นปกติ ... พระท่านว่าต้องจับภาพพระให้แจ่มใส ให้เห็นได้ชัดเจน... เห็นภาพพระได้ชัดเจนมากแค่ไหน เราก็จะสามารถขึ้นไปเห็นภาพข้างบนได้ชัดเจนมากเท่านั้น...

เสร็จแล้วพระท่านพาขึ้นไปดูพระนิพพาน โดยการอาราธนาพระบารมีของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าองค์ปฐม พระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระอริยสงฆ์ทั้งหลาย และครูบาอาจารย์ทั้งหลายสืบๆ กันมาโดยมีหลวงปู่ปาน วัดบางนมโค และหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง เป็นที่สุด... ขอทุกๆ พระองค์ ทุกๆ องค์ ทุกๆ ท่าน พาไปชมแดนพระนิพพาน ไปไหว้สมเด็จองค์ปฐม ไปชม ไปเที่ยว ไปนอนที่วิมานของเราเองที่บนพระนิพพาน...

วันนี้ทำวันแรก เห็นได้ชัดเจนแจ่มใสมาก มีความปีติมาก จนพระอาจารย์ท่านชมว่า "แจ๋วมาก"... ยิ่งดีใจใหญ่เลย

พอวันที่สองพระอาจารย์พาไปเที่ยวดู นรก สวรรค์ พรหม...

ช่วงที่อยูในแดนของเปรต... เห็นเปรตเดินกันเป็นแถวยาวเหยียดเลย... พวกเขาอิดโรย หิวโหย ทรมาณมาก เห็นซี่โครงเป็นริ้วๆ ไปหมด แขนขาก็ยาวกวัดไกวไปมาด้วยความทรมาณ แถมที่ขาก็มีโซ่ตรวนล่ามอยู่ น่าสงสารจริงๆ ... พระอาจารย์ท่านบอกให้อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้พวกเขา... พออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้เขาปั๊บ โซ่ตรวนที่ขาก็หลุดออกหมดเลย สภาพพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันทีเลย กลับมามีสภาพเหมือนพวกเรา... พวกเขาพากันร่วมอนุโมทนา แล้วก็ไหว้ขอบคุณที่เราแผ่บุญให้พวกเขา... ดีใจจริงๆ เลยที่สามารถช่วยพวกเขาได้ พวกเขาจะได้ไม่ต้องลำบากกันอีก...

วันนี้พระอาจารย์ท่านสอนให้ใช้บุพเพนิวาสานุสสติญาณ และอตีตังสญาณด้วย... ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าคนธรรมดาๆ อย่างเราจะมีความสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้ด้วย

วันที่สาม... วันนี้พระอาจารย์ท่านให้ดูสภาพศพคนตาย... ตั้งแต่ตายใหม่ๆ เอาลงฝังดิน พอผ่านไป ๓ วัน ศพเริ่มพองอืดแล้ว ผ่านไปอีกสักระยะศพก็เริ่มเน่าเฟะ แล้วค่อยๆ แห้ง จนแห้งกรังเป็นมัมมี่ จนแม้แต่กระดูกก็กลายเป็นฝุ่นไป

แล้วท่านบอกให้หันมาดูตัวเองจนถึงตอนใกล้ตาย... ตอนที่กำลังดูอยู่นั้น อยู่ๆ ตัวนอก (กายหยาบ) ที่นั่งอยู่เกิดอาการกระตุก และหายใจไม่ออกตามไปด้วย... เป็นความรู้สึกของคนใกล้ตายจริงๆ... พระอาจารย์ท่านเห็นอาการท่านจึงบอก "เอ้า! หนีไปนิพพานเร็ว ได้ไหม?" ... วืดเดียวเรารู้สึกโล่งสบายเลย... เฮ้อ! ค่อยยังชั่ว...

เสร็จแล้วท่านให้ลองดูเวลากินอาหารว่าพอกินเข้าไปแล้ว อาหารทุกอย่างที่กินมันไปผสมกันอีเหละเขละขละอยู่ในกระเพาะอาหาร... น่าขยะแขยงมาก เหมือนอาเจียนไม่มีผิด... เสร็จแล้วอาหารมันจะถูกดันให้ลงไปอยู่ที่ลำไส้ เป็นระลอกๆ เป็นก้อนๆ จนออกมาจากร่างกาย...

หลังจากฝึกเสร็จ (วันแรกลืมจด) สองวันหลังเราไปถวายสังฆทานพร้อมพระพุทธรูป... ในวันที่สามเมื่อเอ่ยให้คุณย่ามาร่วมอนุโมทนานั้น เห็นท่านกลายเป็นเทพธิดาที่ใส่ชุดสีทองแพรวพราวสวยงามมาก (เมื่อเห็นชัดๆ แบบนั้นก็ดีใจมากเลย)...

เมื่อกลับมาถึงบ้านนับแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ (ก็ประมาณ ๗ ปีแล้ว) สิ่งที่เราทำ คือ เราก็พยายามพิจารณาความตายบ้าง พิจารณาทุกข์บ้าง พิจารณาซากศพบ้าง สลับกันไปมาในระหว่างวัน... เมื่อทำสมาธิเราค่อยขึ้นไปที่พระนิพพาน และพระจุฬามณี...

ผลก็คือ...
สิ่งที่เรากำลังจะจัดเป็นข้อๆ ดังข้างล่างนี้ หลายๆ ข้อเราอยากขอคำชี้แนะ คำแนะนำ คำสอน ในข้อที่เรายังไม่เข้าใจอยู่ ใครพอจะทราบบ้างขอช่วยสงเคราะห์อธิบายให้ฟังทีเถิด เราจะได้พัฒนาการปฏิบัติธรรมของเราให้ก้าวหน้าขึ้นได้...

1. ส่วนใหญ่เราจะเห็นภาพนิมิตในระหว่างวันที่กำลังทำโน่นทำนี่อยู่บ่อยๆ แม้แต่ในขณะที่กำลังนั่งทำสมาธิก็ตามเราขอเห็นภาพได้...

แต่... ถ้าเราถามแล้วขอคำตอบ เรามักจะรับได้บ้างไม่ได้บ้าง... ซึ่งส่วนใหญก็มักจะรับไม่ได้... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้...

เช่น ในระหว่างวันที่พิจารณาบ้างภาวนาบ้าง อยู่ๆ เกิดมองไปที่สุนัขตัวหนึ่ง (ซึ่งในตอนนั้นไม่รู้เพศ เพราะแค่นั่งรถผ่านไป) กลับเห็นเป็นหญิงวัยกลางคนที่ท่าทางซอมซ่อมากนั่งอยู่แทน แถมมีลูกๆ อยู่ด้วย ต่อมาอีกสักระยะถึงรู้ว่าสุนัขตัวนั้นเป็นเพศเมีย และเพิ่งจะคลอดลูกเล็กๆ ออกมา... สิ่งที่เห็นหมายถึงอดีตหรืออนาคตของสุนัขตัวนั้นและลูกๆ ตรงนี้คือสิ่งที่เราไม่เข้าใจ

2. ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราขึ้นไปไหว้ "พระ" บนพระนิพพานเป็นประจำ เราไปเที่ยวนรก สวรรค์ พรหมได้...

แต่ทำไมเมื่อใช้ญาณ ๘ (ในขณะที่ตั้งใจจะใช้ในช่วงที่กำลังทำสมาธิ) เรากลับใช้ไม่ค่อยได้... แต่ในระหว่างวัน บางทีอยู่ๆ เรากลับเห็นอดีตชาติบางชาติของเราเป็นภาพขึ้นมาให้เห็นได้ ทั้งๆ ที่ยังไม่ทันตั้งใจจะจับสมาธิเสียด้วยซ้ำ

(ตอนนี้นึกปัญหาที่ค้างคาใจได้เท่านี้ก่อน ถ้านึกออกอีกเมื่อไหร่จะขอถามท่านอื่นๆ ต่อค่ะ)

ตอนนี้ขอเล่าประสบการณ์ที่ได้จากการใช้มโนมยิทธิ ในช่วงที่ผ่านๆ มาให้ท่านอื่นลองฟังดูต่อนะคะ...

บันทึกวันที่ ๒๐ มิ.ย. ๔๓

วันนี้ขออาราธนาบารมี "พระ" ท่าน ขอดูตัวเองตั้งแต่เกิดจนตาย

ท่านให้ดูภาพดังนี้
- ไข่กับอสุจิวิ่งไล่วนกันไปมาจนผสมกัน
- ไข่ฝังตัวในผนังมดลูก
- ไข่ค่อยๆ ขยายเป็นตัว มีปุ่มเล็กๆ เกิดขึ้นมา ๕ ปุ่ม เหมือนเต่า... ตอนนี้เรานอนอบอุ่นสบายอยู่ในท้องแม่
- ตัวค่อยๆ โตขึ้นๆ นอนคลุกอึ คลุกฉี่ คลุกน้ำเลือด น้ำเหลือง น้ำคร่ำในท้องแม่
- ยิ่งโตๆ ก็ยิ่งอึดอัด จึงเริ่มทั้งเตะทั้งถีบท้องแม่... ภายนอก พ่อแม่กลับดีใจที่ลูกดิ้น... แต่ภายในแล้ว ลูกทรมาณ...มาก
- ต่อมาใกล้คลอด ค่อยๆ กลับเอาหัวลง
- น้ำคร่ำแตกออกมา ต้องค่อยๆ ไหลออกมา... พอพ้นตัวแม่ มันแสบเนื้อแสบตัวไปหมด... พอมองไปที่หน้าแม่ เห็นแม่เจ็บปวดทรมาณมาก
- ตอนยังแบเบาะ เวลาอึ เวลาฉี่ถ้าไม่ร้องบอก ก็ต้องนอนคลุกอึคลุกฉี่อยู่อย่างนั้น... อยากกินอะไร หรือไม่อยากกินอะไรก็บอกไม่ได้
- มีพัฒนาการ การเปลี่ยนแปลงทางกายมาเรื่อยๆจนวัยกลางคน
- วัยสูงอายุ... เริ่มแก่ตัว เริ่มผอมแห้งลง หนังเริ่มเหี่ยวย่น ผมเริ่มหงอก เดินเหินลำบาก หลังเริ่มค่อมลง ตาเริ่มฝ้าฟาง ผมหงอกมากขึ้น ฟันเริ่มโยกคลอน ตอนนี้ผอมแห้งลงมาก ผมหงอกทั้งหัว ฟันเริ่มหลุดล่วง ผอมจนหนังหุ้มกระดูก นอนหายใจรวยรินใกล้ตาย มีอาการกระตุก ๒ - ๓ ทีก็ตาย
- เราขึ้นไปอยู่ที่วิมานบนพระนิพพาน มองลงมาดูร่างที่เป็นซากของตัวเอง
- ๒ - ๓ วันเริ่มพองน้ำ ขึ้นอืด น้ำต่างๆ พยายามหาทางดันกันออกจากร่าง น้ำเลือด น้ำเหลือง น้ำหนอง ไหลกันเลอะเทอะสกปรก
- เริ่มมีหนอนเล็กๆ ไต่ตามตัวยั้วเยี้ยเต็มไปหมด ไชเข้าทางนั้น ชอนออกทางนี้ ค่อยๆ แทะเล็มซากศพนั้น แล้วหนอนก็เริ่มกลายเป็นแมลง แย่งกันกินเนื้อหนังมังสาต่างๆ ต่อไป
- แมลงบางส่วนตายอยู่กับซากรุ่งริ่งที่เหลือ
- ซากบางส่วนมีราเขียวคล้ำ
- ซากตอนนี้กะพร่องกะแพร่ง ขาดวิ่น ซากแมลงตายอยู่บนซากศพ
- ซากที่ยังพอมีเหลือ เริ่มแห้งเป็นหนังติดกระดูก
- ศพแห้งลงอีกเหมือนมัมมี่
- กระดูกเริ่มผุผัง แตกออกเป็นส่วนๆ เริ่มจากส่วนที่เป็นกระดูกซี่เล็กๆ ก่อน
- ตอนนี้ กะโหลกแหว่งไปครึ่งหัวแล้ว จมูกแหว่ง ตาโบ๋
- กระดูกค่อยๆ สลายตัว หล่นลงเป็นทรายเม็ดเล็กๆ
- สลายตัวจนหมดไม่มีอะไรเหลือ

โลกนี้ไร้สาระ ไม่มีแก่นสาร ไม่มีอะไรเหลือเลย ทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งชีวิต วัตถุ สิ่งก่อสร้าง ใหญ่โตแค่ไหน ก็ล้วนสูญสลายหายกันไปหมด ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนว่างเปล่า... นี่คือความจริงของโลก

 

ขอโทษนะคะ คงมีเวลาเล่าเรื่องการฝึกมโนมยิทธิแค่นี้เอง... ตอนนี้อกุศลกรรมเข้าอีกแล้ว... เพิ่งจะดีมาได้แค่ไม่กี่วัน กลับมาเป็นทอร์นาโดอีกแล้ว...

อีกอย่าง ได้เข้าไปอ่านเกี่ยวกับภัยพิบัติและการปฏิบัติธรรม และคำเตือนของหลายๆ ท่าน...

คงต้องขอเอาเวลาไปเร่งรัดการปฏิบัติธรรมของตนเองบ้างนะคะ... แต่พูดจริงๆ ยังไม่รู้แน่เลยว่าจะทำให้จิตรวมเป็นองค์ฌานได้อย่างไร... เคยแต่เฉียดเข้าไปแล้วก็หลุด เฉียดแล้วก็หลุด...

มีใครพอจะให้คำแนะนำได้บ้างไหมคะว่าควรทำอย่างไรดี... ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ