พระศรีอารยิ์เทศนาธรรมอลังการมาก

พระศรีฯ เทศนาธรรม

--------------------------------------------------------------------------------

"ทีนี้เราได้เจอ อริยะหรือพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหรือพระโพธิสัตว์เจ้าแล้วก็ดี ที่จะเอาคุณงามความดีตลอดชีวิตหรือชาติไหนๆที่จะให้เป็นพื้นฐานของตัวนี้ เป็นผลงานเป็นทุน อันอยู่ ณ สงสารฯ ให้เป็นการละเอียดหรือเป็นการที่จะไม่ได้ศึกษากับใครทั้งสิ้น แม้เราที่เกิดมาในภพนั้นๆจะมีความสุขหรือมีความสบายหรือมีวิชาที่ติดตัวไป ด้วยการที่จดจำนำเอาพระธรรมคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นให้รู้ละเอียดหรือให้รู้ดี เป็นผู้ประพฤติหรือปฏิบัติดี ที่ให้รอบคอบดีดังนี้ อันจะเกิดอยู่มารดากับคนไหน หรือบิดาคนไหนแล้วก็ตาม อาจจะได้เป็นผู้ฝากคุณงามความดีหรือโลกีย์ก็เกิดมาด้วย ทรัพย์เกิดมาด้วย ด้วยความดีนั้นๆ อันเกิดมาแล้วย่อมเป็นที่บูชาของมนุษย์หรือเทพยดาให้เกียรติ์ให้ศักดิ์ศรี ดังนี้ เพราะฉะนั้นเราปรารถนา คนทุกคนปรารถนา ถึงปรารถนาแล้วไม่ยอมทำความดีประพฤติหรือปฏิบัติตามคำสั่งสอนหรือโอวาทของพระพุทธเจ้า พระธรรมคือคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าเอาเข้ามาในอุระหรือจิตใจ ณ สันดาน สังขารของเราแล้ว ไม่แลกเอาเปลี่ยนเอา กายสังขารของเขา ณ ภพนั้นชาตินั้น แลกเอาบูชาพระรัตนตรัย คือยึดเอาทรัพย์ดวงประเสริฐนี้ให้เกิดขึ้นในสันดาน ให้ผ่องใส

ฉันใดก็ดีมนุษย์และคนนั้นอาจจะตกอยู่ในกองทุกข์ยาก ลำบาก อาจจะคิดไปด้วยความกระวนกระวายหรือสันดาน รกหรือมืดมน อนทกาล ทั้งนี้เฉพาะคนที่ไม่รู้ดี อาจจะเป็นคนเขลาเบาปัญญา ไม่รู้ที่จะศึกษาด้วยตนเองให้เกิดคุณงามความดี แต่ที่ประสูติหรือที่เกิดมาหรือคลอดมาก็ตาม ณ ภพนั้นอันที่เป็นสังขาร เขาทำ ณ ชาตินั้นๆ ถ้าหากเราทำดีเราก็จะไปสู่บิดามารดาที่ดีๆเลอเลิศขึ้นไป มีพระโพธิสัตว์หรือพระพุทธองค์นั้นเป็นผู้ที่เที่ยวสงสารฯ หรือในการที่รักษามรดกของพระอริยเจ้า มีพระพุทธเจ้าเป็นประทาน มีพระอรหันตเจ้าสาวกนั้นๆก็จะอยู่ในพระโพธิสัตว์เจ้านั้นๆ เพราะฉะนั้นคนเราก็นับว่าปรารถนาที่จะไปอยู่ติดกับท่านอริยะนั้นๆ เพื่อให้แนวทางหรือให้เกิดคุณงามความดี ดังนี้

เพราะฉนั้น ณ วันนี้ จุดมุ่งหมายที่เราอธิษฐานไว้ ในการที่ทำความเพียร คุณงามความดี จบคำรบไปด้วยสัจจธรรม เพราะฉนั้นอะไรเป็นจริงว่าสัจจธรรมหรือการประพฤติปฏิบัติธรรมตามศรัทธาหรือความเชื่อมั่น อดวัน อดคืน อดร้อน หนาว หิว กระหาย อดลำบากตรากตรำ อดระดม ทมทุกข์ กระนั้น อดความเจ็บหรืออดความแก่ อดความตายฉันใด ขอให้เป็นอานิสังยังพลังอานิสงส์ที่จะบังเกิดขึ้น ในโลกนี้ต่อไป ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวงอันมีอยู่ในท้องฟ้า โลก จักรวาล มีพระพุทธเจ้า อริยเจ้า ทั้งหลายที่ตรัสข้ามพ้นสงสารวัฏฏ์ ไปแล้วนับไม่ถ้วน ที่ประมาณเม็ดหินเม็ดทราย พระพุทธเจ้านั้นๆตรัสไปหลาย นับแต่ปฐมบรมครู มาสุดท้ายพระศรีศากยมุนีพระโคดม ตลอดถึงพระอริยโพธิสัตว์นั้นๆที่เป็นเชื้อหน่อพุทธางกูลหรือพุทธภูมิผู้ที่จะมาเลี่ยงลัดตรัสเป็นพระพุทธเจ้าต่อท้ายศาสนาคือพระศรีอาริยเมตไตรหน่อบรมครู มีศาสนาอันเพรียบงาม ทุกชาติ ทุกภาษา ไว้หน้าไว้ตาเสมอกัน อันคนยุคนั้นอยู่ในเครื่องทิพย์ ไม่มีใช้แรงงานกับแรงกาย ไม่มีงานเพราะจะบันดาลด้วยเครื่องทิพย์นั้นๆ อยู่ ณ วิมานตามลำดับ พลโลกหรือชนทโลกทั้งหลายทั้งปวงอยู่ในวัย 80,000 ปี ด้วยคุณความดีของชนทโลกนั้นสร้างบารมีมาเพื่อพบศาสนา

ณ ยุคนั้น ชีวิตสังขารจะเจริญไปเป็นแสนๆปี หรือล้านๆปี ตลอดถึงอสงไขย ตายไม่เป็น หรือจนกว่ามนุษย์อยากตาย เทวดาผู้วิเศษหรือจะมาย่นย่ออายุของหมู่สัตว์นั้นๆให้ตกอยู่ ให้เขาอยู่ได้ 80,000 ปี เขาเลือกเอาตามใจชอบ ดังนั้น ณ ยุคนั้น ชื่อว่าเป็นยุคที่มีเมตตาธรรมต่อกันและกัน ซึ่งสัตว์ทั้งหลายไม่เบียดเบียนกัน ไม่เข่นฆ่ากัน เช่น หนูกับพังพอน หรือสุนัขกับเสือ ดังนี้ ธรรมิกราชก็ไม่ศัตรูกัน คนทั้งหลายก็ไม่ศัตรูกัน สามีก็รักภรรยาไม่นอกใจ ภรรยาก็รักสามี ดังนี้ เป็นยุคของพระศรีอริยเมตไตรลงมาเลี่ยงลัดตรัสเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอยู่ในเมืองเกตุมบดีมหานคร เมืองพาราณสีเปลี่ยนมาเป็นเมืองเกตุมบดีมหานคร มีพระเจ้าสังขจักรอยู่ในราชสมบัติแก้ว 7 ประการ อยู่วิมานทองคำ อันสูงขึ้นได้โยชน์หนึ่งที่รองรับสังขรจักร ซึ่งเวลานั้น

 

บทความนี้เป็นคำเทศน์ของ หลวงปู่ทองทิพย์ พุทธปัญโย(ทองคำศรี รัตนโคตร) ผมเป็นคนถอดเทป คุณคนไกล เป็นคนพิมพ์แล้วนำไปลงในเวป คนเมืองบัว