พระอรหันต์ผ้าขี้ริ้ว โดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน

วันนี้เราก็มาคุยกันเรื่องหนึ่ง เรื่องนี้ขอให้ชื่อเรื่องว่า“พระอรหันต์ผ้าขี้ริ้ว” แต่ว่าไม่ใช่พระอรหันต์ขี้ริ้วนะ อรหันต์ไม่มีขี้ริ้ว แต่ว่าท่านเป็นพระอรหันต์ เพราะผ้าขี้ริ้วเป็นสำคัญ<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
<o></o>
เรื่องนี้ ในท้องเรื่องของท่านมีนามว่า พระนังคลกูฏเถระ (พระนังคะละกูฏเถระ) อาตมาอยากจะเรียกว่าพระไถ แต่ไถอันนี้ไม่ใช่ไถเงินไถทอง เป็น พระคันไถ<o></o>
<o></o>
เนื้อความมีอยู่ว่า เมื่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประทับอยู่ในที่พระเชตวันมหาวิหาร สมเด็จพระพิชิตมารทรงปรารถกับ พระนังคลกูฏเถระ ธรรมเทศนานี้ว่า “อัตตนา โจทยัตตานัง”<o></o>
<o></o>
นี่ที่อาตมาเตือนท่านไว้เสมอว่า คำนี้ จงจำไว้ใส่ใจ คนเราถ้าเตือนตนเองได้เมื่อไรดีเมื่อนั้น ถ้าลืมตัวเมื่อไรก็เลวเมื่อนั้น ยิ่งลืมมากเท่าไรเลวมากเท่านั้น บางทีบางคนที่ฟังมาก ๆ ก็เลยเมา เป็นเสือกระดาษ เสือเสียง และความรู้ที่ได้สดับฟังไปและที่อ่านไปก็ไปคุยโวโอ้อวดกะชาวบ้านว่าเป็นผู้วิเศษ นั่นแหละเป็นความเลว<o></o>
<o></o>
จำเรื่องเถรใบลานเปล่าได้ไหม เถรใบลานที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประณามว่า ท่านผู้นี้เป็นผู้ทรงพระไตรปิฎก แต่ว่าจิตของท่านนั้นไม่ได้ตัดกิเลสให้เป็นสมุจเฉทปหาน องค์สมเด็จพระพิชิตมารทรงประณามว่า<o></o>
“ท่านใบลานเปล่า”<o></o>
“ท่านใบลานเปล่ามาแล้วรึ”<o></o>
“ท่านใบลานเปล่านั่งอยู่ตรงนี้รึ”<o></o>
“ท่านใบลานเปล่าไปแล้วรึ”<o></o>
ถ้าหากว่าเป็นสมัยนี้จะหาว่าเสียดสีเยาะเย้ยใช้ไหม ทำดีก็ว่า ทำชั่วก็ว่า เอ๊ะ ความจริงทำดีไม่มีใครเขาด่า แต่อาตมาเองอาตมาขี้เกียจว่าใคร นาน ๆ ก็จะงัดขึ้นมาตามเครื่องขยายเสียงสักที อันนี้อย่างนี้ก็เป็นการเตือนยับยั้งกันไว้ อ่านเรื่องราวของท่านนี่เผอิญไปเจอบาลีบทนี้เข้าพอดี<o></o>
<o></o>
บาลีว่า ดังได้สดับมา บุรุษผู้เข็ญใจคนหนึ่ง ทำการรับจ้างของบรรดาประชาชนเหล่าอื่นเลี้ยงชีพ ภิกษุรูปหนึ่งเห็นเขานุ่งผ้าท่อนเก่า ๆ มันขาดแล้วขาดอีก แบกไถ “นังคละ” เดินมา เช้าแบกออก บ่ายแบกเข้า แบกกันอยู่อย่างนั้นแหละ ก็เป็นลูกจ้างเขานี่<o></o>
<o></o>
พระจึงกล่าวว่า“นี่พ่อคุณ เธอจะบวชเสียไม่ได้หรือ ถ้าบวชเธอคิดว่าดีกว่านี้ หรือว่าไม่บวช รับจ้างเขาอยู่อย่างนี้เป็นของดี”<o></o>
<o></o>
มนุษย์ผู้เข็ญใจคนนั้นฟังพระว่าก็ชื่นใจ จึงได้กล่าวว่า “พระคุณเจ้าขอรับ แล้วคนจนอย่างผมนี่ใครเขาจะให้ผมบวช ผมบวชได้หรือขอรับ”<o></o>
<o></o>
พระองค์นั้นก็บอกว่า “ถ้าหากเธอจะบวช ฉันก็จะบวชให้”<o></o>
<o></o>
มนุษย์ผู้เข็ญใจจึงกล่าวว่า “ดีแล้วขอรับ ถ้าอย่างนั้นก็จะบวช ขอพระคุณท่านโปรดให้กระผมบวชเถิดขอรับ”<o></o>
<o></o>
ท่านกล่าวว่า ลำดับนั้นพระเถระนำเข้าไปสู่พระเชตวันมหาวิหาร ให้อาบน้ำแล้วด้วยมือของตน พักไว้ที่โรง แล้วให้บวช<o></o>
<o></o>
เป็นอันว่าสมัยนั้นเป็นพระให้บวชด้วย ติสรณคมนูปสัมปทา คือสมาทานไตรสรณคมน์ทั้งสามประการใช้ได้ ให้เขาเก็บไถพร้อมกับผ้าท่อนเก่าที่เขานุ่ง ให้เก็บไว้ที่กิ่งไม้ใกล้เขตแดนแห่งโรงนั้น<o></o>
ในเวลาอุปสมบท เธอได้นามว่า “นังคลกูฏเถระ” แหม..ชื่อเพราะนะ เอาคันไถเข้าไปใส่ไว้ด้วย เป็นพระไถ อาตมาให้นามว่า “พระอรหันต์ผ้าขี้ริ้ว”<o></o>
<o></o>
พระนังคลกูฏเถระนั้น อาศัยลาภสักการะที่เกิดขึ้นเพื่อพระพุทธเจ้าทั้งหลาย อาศัยเลี้ยงชีพอยู่ หมายความว่า ในที่นั้นลาภสักการะมันจะเข้ามาได้ก็อาศัยความดีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า<o></o>
<o></o>
อย่างกับที่ที่พระอยู่เหมือนกัน จะสร้างสักกี่หลังพร้อม ๆ กัน ขึ้นคราวละ 10 หลัง 10 หลังเศษเป็นเงินนับเป็นล้าน ๆ เราก็ทำกันได้ นี่ไม่ใช่ความดีของเรา เป็นความดีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พวกเรานำมาประพฤติปฏิบัติ อย่านึกว่าเป็นความดีของเราเลย ถ้านึกว่าเป็นความดีของเรา ท่านก็จะไปอยู่กับพระเทวทัต<o></o>
<o></o>
ที่เรามีที่กินที่อาศัย มีผ้าใช้มียารักษาโรค มีอาหารกิน มีเวลาประพฤติปฏิบัติ ได้สดับฟังความดีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสั่งสอน ก็เพราะว่าเป็นบุญบารมีของพระพุทธเจ้า<o></o>
<o></o>
ที่เรากำลังนั่งกินนั่งนอนอยู่ในเวลานี้ ถ้าใครทำตนเป็นคนน่าบัดสีอกตัญญูไม่รู้คุณองค์สมเด็จพระมหามุนีนั้นเลวเต็มที<o></o>
<o></o>
ท่านกล่าวว่า เมื่อเขาได้อาหารอยู่มาก มีลาภสักการะเกิดขึ้นแล้ว เพราะอาศัยความดีของพระพุทธเจ้า ต่อมาเมื่อไม่สามารถที่จะบรรเทาได้ ไอ้ความกระสันมันเกิดขึ้น ความกระสันความคึกมันเกิดขึ้น เพราะอาหารดี ลาภดีพอ ไม่สามารถจะทนความกระสันได้ ไม่สามารถจะบรรเทาได้ จึงตกลงใจว่า<o></o>
<o></o>
บัดนี้ เราจะไม่ห่มผ้ากาสาวพัสตร์ต่อไปแน่ เพราะอะไร ก็เพราะว่าผ้า
กาสาวพัสตร์ที่ได้มาจากศรัทธาของบุคคลอื่น เราจะไปละ จะสึกดีกว่า อย่าไปติดดีกว่า ได้มามันไม่แน่นัก อยู่ดีกินดี เขาก็คิดว่าจิตกำเริบทะนงตนว่าเป็นผู้วิเศษ หลงระเริงตนว่าเป็นผู้วิเศษ องค์นี้ตอนต้นนะ อย่าไปด่าท่านนะ ท่านเป็นพระอรหันต์แล้ว แต่พวกเราก็จำไว้เชียวนะ ไอ้อยู่ดีกินดีอย่านึกว่าเป็นผู้วิเศษ“อัตตนา โจทยัตตานัง” จงเตือนตนด้วยตนเอง<o></o>
<o></o>
อ่านเรื่องของท่านต่อไป<o></o>
ท่านบอกว่าคิดอย่างนี้แล้วก็ไปโคนไม้ ไปดูผ้าผืนที่มันขาดรุ่งริ่ง ๆ เก่าแสนเก่า ดูผ้าสบงที่นุ่ง แหม...มันเท่กว่าตั้งเยอะ จึงได้ให้โอวาทแก่ตนเองว่า<o></o>
<o></o>
“เจ้าผู้ไม่มีหิริ (ผู้ไม่มีหิริคือ ความไม่ละอาย) เจ้าหมดความละอายเสียแล้วหรือ เจ้าอยากจะนุ่งผ้าขี้ริ้วผืนนี้หรือ สึกไปทำการรับจ้างเลี้ยงชีพอย่างนี้หรือ เจ้าลืมความชั่วที่ตัวสะสมมาแล้ว ทำไมเจ้าจึงทำอย่างนี้”<o></o>
<o></o>
เมื่อท่านให้โอวาทแก่ตนเองอยู่อย่างนี้นั่นแหละ จึงถึงความเป็นธรรมดา ในบาลีบอกจิตขึ้นถึงธรรมชาติเบา ไม่ใช่ธรรมดานะ ธรรมชาติเบาก็หมายถึง ความกระสัน แล้วทานก็กลับ<o></o>
<o></o>
โดยกาลล่วงไป 2-3 วัน ก็กระสันเข้ามาอีก “กระสัน” หมายถึง “อยากจะสึก” มันมีแรงนี่ กินดีอยู่ดี จึงสอนตนเองเหมือนอย่างนั้น<o></o>
<o></o>
ตอนเย็นก็ย่องไปที่โคนไม้ ดูผ้าขาดผืนนั้นสอนตนเองว่า “ไอ้เจ้าเองที่จะมานุ่งผ้าขาดเป็นขี้ข้าเขาต่อไปอย่างนั้นหรือ”<o></o>
<o></o>
สอนพอใจของท่านสบาย ท่านก็ตัดใจได้อีก ก็เลิกไม่สึกแล้ว กลับมาใหม่ ในเวลากระสันขึ้นมาเมื่อไรท่านก็ไปที่นั่น ให้โอวาทแก่ตนเองทำนองนั้นเสมอ<o></o>
<o></o>
แต่ความจริงก่อนที่ท่านจะให้โอวาทแก่ตนเอง ท่านจะดูภาพพิจารณา ดูผ้าเก่าผืนนั้นที่เราทรงชีพอยู่ อาศัยผ้าผืนนี้นุ่งอยู่ทั้งปีทั้งเดือนทั้งวัน จะผลัดอาบน้ำก็ไม่มี เวลานี้มาบวชในพระพุทธศาสนา มีศักดิ์ศรีดี ใครเขาไปก็ลา มาเขาก็ไหว้เคารพนบนอบ เมื่อสมัยที่ตนเป็นฆราวาส มีแต่คนเขาโขกเขาสับเพราะความจน นี่อาศัยความจนของตนเอง คนเขาดูถูกดูแคลน วันนี้ เป็นคนใหญ่คนโต เป็นพระแล้ว ไม่ว่าใครเขามาก็ไหว้กัน เคารพนับถือ เอ็งจะทะนงตนไปทำไม ถ้าจะสึกไปก็กลายเป็นขี้ข้าของชาวบ้านเขาต่อไป<o></o>
เจ้าอย่าสึกเลยไอ้หนู ว่าแล้วท่านก็กลับมา<o></o>
<o></o>
ท่านกล่าวว่า ครั้งนั้นบรรดาภิกษุท้งหลาย เห็นท่านไปอยู่ที่นั้นเนือง ๆ จึงถามว่า<o></o>
“ท่านนังคลกูฏเถระ เหตุใดท่านจึงไปที่นั่นบ่อย ๆ “<o></o>
<o></o>
ท่านตอบว่า “ผมไปยังสำนักอาจารย์ขอรับ” ท่านกล่าวดังนี้แล้ว ต่อมาอีก
2-3 วัน ท่านก็บรรลุอรหัตผล<o></o>
<o></o>
เห็นไหม...นี่เขาฟังอะไร แค่ไปดูผ้าเท่านั้น ก็ได้บรรลุอรหัตผล<o></o>
<o></o>
บรรดาภิกษุทั้งหลายเมื่อจะทำการล้อเล่นกับท่าน จึงกล่าวว่า “ท่านนังคละ ท่านเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ทางที่เที่ยวไปของท่านเป็นปะหนึ่งหารอยไม่ได้ ชรอยท่านจะยังไม่ได้ไปยังสำนักอาจารย์ของท่านกระมัง”<o></o>
<o></o>
นี่พระล้อนะ ว่าทางที่เดินไปบ่อย ๆ เวลานี้ไม่มีรอยเดิน น่ากลัวจะลืมอาจารย์เสียแล้ว<o></o>
<o></o>
ฝ่ายพระเถระจึงกล่าวว่า “ไม่ขอรับ เมื่อกิเลสเครื่องเกี่ยวข้องยังมีอยู่ ผมได้ไปแล้ว แต่บัดนี้เครื่องเกี่ยวข้องไม่มีผมตัดเสียแล้วเพราะฉะนั้น ผมจึงไม่ต้องไปหาอาจารย์”<o></o>
เอาละซิ อีตอนนี้ถ้าเป็นเวลานี้เป็นยังไง ก็โจทพระองค์นี้ว่าอวดอุตตริมนุส
ธรรมว่าเป็นพระอรหันต์<o></o>
<o></o>
บรรดาพระภิกษุทั้งหลายเหล่านั้น ฟังคำนั้นแล้วก็เข้าใจว่า ภิกษุรูปนี้พูดไม่จริง พยากรณ์ตนเป็นพระอรหันต์ ดังนี้แล้ว จึงกราบทูลเรื่องความนั้นต่อองค์พระประทีปแก้ว โดนฟ้อง<o></o>
<o></o>
องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย นังคละบุตรเราเตือนตนด้วยตนเองนั่นแหละ แล้วจึงถึงที่สุดแห่งกิจของบรรพชิต”<o></o>
<o></o>
ดังนั้นแล้ว เมื่อจะทรงแสดงพระธรรม ได้ทรงภาษิตนี้ว่า<o></o>
<o></o>
“เธอจงเตือนตนด้วยตนเอง พิจารณาดูตนของตนด้วยตน ตนนั่นแหละเป็นคติของตน เพราะฉะนั้น เธอจงสงวนตนให้เหมือนอย่างพ่อค้าม้าสงวนม้าตัวประเสริฐเช่นนั้น”<o></o>
<o></o>
แหม...อ่านแล้วรู้สึกว่าหนักใจ ที่องค์สมเด็จพระจอมไตรตรัสอย่างนี้ แต่ว่าอ่านเรื่องของพระอรหันต์คันไถ ซึ่งมีอาจรย์เป็นผ้าขี้ริ้ว ท่านทั้งหลายมีความรู้สึกเป็นอย่างไร นี่คำเตือนของท่านองค์นั้นเป็นยังไง ท่านไปเจอะผ้าขี้ริ้วนี่ พวกพระก็นึกดู ว่าเราก่อนที่จะเข้ามาบวชหรือบรรพชาในพระพุทธศาสนา ศักดิ์ศรีอย่างนี้เคยมีแก่เราบ้างหรือเปล่า คนเสมอกันก็ดี คนแก่คนเฒ่าก็ดี เจอะหน้าเราเขาก็ยกมือไหว้ เมื่อสมัยเป็นฆราวาสเป็นอย่างนี้บ้างไหม<o></o>
<o></o>
เวลานี้เรามีอย่างนี้เป็นปกติ สมัยเป็นฆราวาสเป็นอย่างนี้บ้างหรือเปล่า หาไม่ได้ซินะ ที่เขาไหว้น่ะ เขาไหว้ด้วยอะไร เขาไหว้เราเพราะเราทรงผ้ากาสาวพัสตร์ อันนี้เป็นธงชัยของพระอรหันต์ แต่ว่าเราบวชเข้ามาในพระพุทธศาสนา ถ้าเป็นฆราวาสไม่มีใครเขาไหว้ ก็จงเตือนใจไว้เสมอ<o></o>
<o></o>
“อัตตนา โจทยัตตานัง” ว่านี่เราเป็นพระสงฆ์ในพระพุทธศาสนา พระสงฆ์มีอะไรบ้างที่จะต้องปฏิบัติ<o></o>
<o></o>
1. อธีศีลสิกขา มีศีลบริสุทธิ์ยิ่งกว่าฆราวาส<o></o>
2. อธิจิตสิกขา มีฌานสมาบัติประจำใจ<o></o>
3. อธิปัญญาสิกขา มีปัญญารู้เท่าทันสภาวะความเป็นจริงของขันธ์ 5 ว่า รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ นี้มันไม่ใช่เรา เราไม่มีในขันธ์ 5 ขันธ์ 5 ไม่มีในเรา<o></o>
<o></o>
ท่านกล่าวต่อไปว่า“ตนเองน่นแหละเป็นที่พึ่งของตน”<o></o>
<o></o>
จริง ข้อนี้ ไอ้เรื่องความดีความชั่ว นึกดีนึกชั่วนี่ ใครก็ช่วยไม่ได้นอกจากเราเอง ท่านกล่าวต่อไปว่า “ตนนั่นแหละเป็นคติของตน” คติ แปลว่าที่ไป จะไปไหนมันอยู่ที่ใจของตน คำว่า ตน ในที่นี้คือ ใจ<o></o>
<o></o>
เพราะฉะนั้น จงสงวนตนไว้เหมือนพ่อค้าสงวนม้าตัวประเสริฐ คำว่าสงวนตน หมายความว่า สงวนใจให้อยู่ในขอบเขตของความดี คือ<o></o>
1. มีศีลบริสุทธิ์<o></o>
2. มีสมาธิตั้งมั่น<o></o>
3. มีวิปัสสนาญาณตัดกิเลสเป็นสมุจเฉทปหาน ก็คือทำลายสังโยชน์ 10 ประการ ให้พินาศไปจากจิต <o></o>
<o></o>
อย่างนี้ชื่อว่า ท่านทั้งหลายเป็นสาวกขององค์สมเด็จพระธรรมสามิสร เป็นลูกพระพุทธเจ้าแน่<o></o>
<o></o>
สำหรับการแนะนำกันก็ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้<o></o>
<o></o>
(คัดลอกจากธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ 127 เดือนกันยายน 2534)<o></o>
<o></o>
(จากหนังสือธรรมสัญจร เล่ม 4)<o></o>