เดินธุดงค์ กับเส้นทางที่ไม่ได้โรยด้วยดอกดาวเรือง

5 ปีที่เเล้ว ผมได้บวชเป็นสามเณรในสำนักปฏิบัติ สำนักหนึ่งในภาคเหนือ

ซึ่งค่อนข้างมีชื่อเสียงพอสมควร โดยเฉพาะเรื่องข้อวัตรปฏิบัติที่ค่อนข้างเคร่งครัด

โดยจะฉันมือเดียว นั่งสมาธิ รวมๆวันละ 6 ชม. ถ้าวันพระ ก็จะมีข้อวัตรพิเศษ

ที่เรียกว่า เนสัชชิก คือ การงดกิริยานอน พูดง่ายๆก็คือห้ามนอน โดยจะให้นั่ง

สมาธิหรือเดินจงกรมตลอดทั้งคืน ผมมีความตั้งใจที่จะศึกษาในทางจิต ซึ่งในตอนนั้น

ที่ผมบวช ผมอายุได้ 14 ซึ่งเรียนจบม.3 พอดี เเละถ้าเหตุผลหลักๆของการบวชก็คือ

ผมได้เห็นผลในการปฏิบัติ มากขึ้นๆ จนเกิดมรณะสติ ซึ่งทำให้เกิดการพิจารณา

ในสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน ซึ่งโดยส่วนตัวผมมักจะมีประการณ์ทางสมาธิมาตั้งเเต่ ยังเป็นเด็ก

เเต่ ยังไม่สามารถน้อมลงสู่ นิพพิทาญาณ ได้ซึ่งอันนี้เป็นความปราถนาส่วนตัว

โดยผมได้มีโอกาส เดินธุดงค์ กับพระอาจารย์ในพรรษา ที่ 2 ของการบวช

ผมได้มีโอกาส ได้เดินในป่าหลายๆเเห่งทั้งในภาคเหนือ อิสาน เเละภาคใต้

เเต่ผมจะขอเล่าถึงประสบการณ์ของ การเดินธุดงค์ อันเเสนลำบาก

พระอาจารย์มักจะมีอุบายทรมานกิเลส ในรูปเเบบต่างๆระหว่างการจาริกครั้งนี้

หลายๆท่าน ย่อมทราบดี เมื่อร่างกายมันเหนื่อยเเละล้ามากที่สุด มันก็จะเกิดอารมณ์ต่างๆ

เเละไวต่อผัสสะ โดยเฉพาะความโกรธ เเละผมก็ยังเป็นสามเณร ซึ่งตามข้อวัตร

ต้องอุปอุปฐาก พระเถระ พระภิกษุ ตัดหญ้า เครียร์ทาง หลายๆอย่าง ซึ่งสิ่งเหล่านี้

มักจะทำให้ผมเกิดอารมณ์ ปฏิฆะ ความไม่พอใจเสมอ เเต่ทุกอย่างๆที่ผมผ่านมา

ผมสามารถ เอาชนะร่างกายที่คิดว่าขาชาเดินไม่ไหวเเล้ว ผมสามารถเดินต่อได้ เเม้เส้นเอ็น

ขาเเละสะโพกจะปวดร้าวจากการเดินขึ้นเขาทั้งวัน ผมสามารถอยู่ได้ เเม้จะต้องนอนกลางฝน

ผมสามารถอยู่ได้เเม้กินข้าวเพียงมื้อเดียว...




อันนี้คือคลิปที่ผมทำเมื่อ 5 ปีที่เเล้ว

ปล.ผมลาสิกขามาเมื่อปีที่เเล้ว(ผมยังไม่ได้บวชพระ) เนื่องจากมีธุระที่จำเป็นจริงๆ เเละกำลังศึกษาในระดับมหาวิทยาลัย
มีความตั้งใจว่าจะบวชพระเมื่อทุกอย่างที่ตั้งใจเสร็จสิ้นเเล้ว ปัจจุบันอายุ 20

 

การเดินทาง โดยใช้เเพไม้ไผ่

โดยล่องไปตามลำน้ำเเม่กลอง จุดมุ่งหมายสู่น้ำตกทีลอเล

ซึ่งสายน้ำบางช่วงค่อนข้างเชี่ยวกราก มีโขดหิน ซึ่งโขดหินเเละความเเรง

ของสายน้ำนี่เองทำให้เเพเเตกถึง "3 ครั้ง" ก็ต้องตกเป็นภาระของผมที่ต้องหาไม้ไผ่มาตัดเป็นเเพ

เนื่องจากพระภิกษุไม่สามารถทำได้ เพราะมีศีลข้อห้ามพรากของเขียวอยู่

เเละก็ส่งผลทำให้บริขารของผมหายไปบางส่วนด้วย เเต่สายน้ำช่วงท้าย

ของเเม่กลองดูจะอันตรายเป็นพิเศษ เพราะเนื่องจากน้ำเเรงเเละมีโขดหินใต้น้ำ

ส่งผลให้เเพติด เเละพระ 3 รูปได้ถูกน้ำอัดจนเกือบขึ้นมาหายใจไม่ทัน

เเต่ผมก็สามารถว่ายทวนน้ำทัน อันนี้ไม่ทราบว่าทำได้ไง

 

ขึ้นหน้าผาสูง

การขึ้นเขาก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากต้องเเบกบริขารเเละ

เสบียง โดยรวม 25-30 กก โดยบางขณะของการขึ้นเขานั้น ก็มีพระบางรูป

ไถลลงไปเเต่โชคดีที่ไม่ เป็นอะไร ซึ่งโดยส่วนตัวเรื่องการปืนเขา รู้สึกว่าจะไม่ค่อย

ลำบากเท่าไหร่สำหรับผม เนื่องจากเป็นช่วงวัยรุุ่นเเข้งขาค่อนข้างสูงยาว เเละจับหลักการทรงตัวเเละวางอารมณ์

จนทำให้เหมือนไม่รู้สึกออกเเรงอะไรมากนัก

 

เรียนรู้การปลุกธาตุไฟในตัว

บรรยากาศในป่า จะมืดทึบ บางทีไม่มีเเม้เเต่เเสงลอดผ่าน เพราะต้นไม้ขึ้นถี่เเละทึบมาก

ส่งผลให้มีมอส ขึ้นตามต้นไม้เป็นจำนวนมาก เเละตอนกลางคืนนั้นจะหนาว

ชนิดที่ว่าเข้ากระดูก เครื่องนุ่งห่มก็มีมีเเค่ สบงจีวร(เณรไม่มีสังฆาฏิ)

ก่อนนอนจึงต้องน้อมจิตให้เข้าสมาธิให้เเทบไม่มีลมอัสสาสะปัสสาสะ

จึงล้มตัวลงนอนทันทีโดยที่ยังทรงสมาธิค้างไว้อยู่ เพื่อตัดเวทนาที่เกิดจากอากาศ

 

การใช้จิตหยุดเลือด

ในป่าจะมีสัตว์ชนิดหนึ่ง ที่สามารถกัดเราได้โดยที่เราไม่รู้สึกตัว

นั่นก็คือ "ทาก" ซึ่งตัวทาก ถ้าใครโดนกัด เลือดจะไหลไม่หยุด คือมันจะหยุดยาก

ซึ่งบางทีกว่าจะรู้ตัวว่าโดนกัด ทากที่เกาะอยู่ ก็ตัวพองเนื่องจากดูดเลือดเป็นเวลานาน

เเละเมื่อเอาทากออกปัญหาต่อไปก็คือเลือด มันไม่ยอมหยุด ผมก็เลยลองเด็ดเอาใบไม้มา

เเละใช้มือขยี้ใบไม้ พร้อมพยายามกำหนดจิต บริกรรมคาถา "อุทธัง อัธโธ จะติริยัญ"

เเล้วใช้ประกบเเผล ปรากฏว่าเลือดหยุดไหล อันนี้ผมมาทราบทีหลังว่า ถ้าใจเราสงบ

ซีพจรเราจะไม่เต้นเเรง ทำให้ร่างกายสมานตัวไว

 

บ้านต้นไม้

ในป่าโซนโดยรอบ ก็ยังมีคนอยู่อาศัย เเต่ไม่มาก ก็จะเห็นเเค่ สองสามคนเท่านั้น

เเละระหว่างทางก็พบบ้าน ที่สร้างบนต้นไม้ คิดว่าน่าจะเป็นที่พักชั่วคราวสำหรับ ล่าสัตว์

หรือหาของป่า

 

พิจารณาไม้ไผ่ สำหรับประกอบเเพ

พระอาจารย์มักจะเน้นย้ำกับคณะธุดงค์เสมอ ว่าการเดินธุดงค์ต้องอย่าไปทำลายธรรมชาติ

ก่อนออกเดินทางต้องดับไฟ อย่าทิ้งเศษขยะ ห้ามใช้เเม้เเต่ สบู่ น้ำยาล้างจานในที่น้ำไม่ไหล

เพราะจะทำให้มีผลกระทบต่อสัตว์ พระอาจารย์ท่านนี้เดินป่าบ่อยมาก เเละเป็นที่เลื่องชื่อ

ในสายพระป่า เรื่องการเดินธุดงค์

ตอนประกอบเเพ พระอาจารย์ให้ เลือก ไผ่ลำต้นชี้ตรง ดูบางๆเเกร่งๆ ไม่มีรู ตัดมาประกอบกัน

ถักร้อยเชือกให้เเน่น ซึ่งก็เป็นหน้าที่ผมในการตัดเเละ พระก็ช่วยกันขนมาประกอบ

ซึ่งไผ่เหล่านี้มีเป็นจำนวนมากบริเวณริมเเม่ม้ำ

 

การขบฉัน


สายวัดที่ผมอยู่นั้น ฉันมังสวิรัติ เเม้ยามเข้าป่าก็ฉันมังสวิรัติ ผมจะพิจารณา

พวกผักกรูด ต้นเตยยักษ์ (คล้ายๆยอดมะพร้าว) ดอกไพล ยอดหวาย

ในยามเช้า ผมจะเดินเลาะตามลำห้วย เเละถือเป็นการฝึกสติ เนื่องจากการข้ามลำห้วย

กระโดดไปมาระหว่างหิน ต้องใช้สติเป็นพิเศษ โดยผมจะมองหาของที่พระฉันได้

สำหรับนำไปประกอบอาหาร

เเต่เรื่องที่เเปลกก็คือ ข้าวครึ่งบาตร (บาตรใหญ่ๆ) ก็สามารถฉันจนหมด

เเต่กลับมาอยู่วัดฉันได้ไม่เยอะ อันนี้อาจเพราะร่างกายทราบว่าต้องใช้ พลังงานในการเดินทาง

 

กรองน้ำด้วยบ่อทราย


การกรองน้ำด้วยบ่อทรายก็ช่วยเเยก พวกเศษต่างๆที่ลอยมากับน้ำ

เเละน้ำนั้นปกติจะยังดื่มไม่ได้ เพราะมันยังมี "หินปูน" กินเข้าไปอาจป่วยเป็นนิ่วได้

ต้องเอาไปต้มเพื่อให้หินปูนตกตระกอน เเละนำไปกรองด้วย ธมกรก (เครื่องกรองน้ำ)

ก็จะเห็นหินปูนติดอยู่ที่ บริเวณผ้ากรองเป้นจำนวนมาก

 

พักรอบการเดิน



ถ้ายังไม่ค่ำ เวลาเดินมักจะได้พักตามทาง ประมาณ 5-10 นาที ก็ออกเดินต่อ

ส่วนที่คิดว่าเพิ่มกำลังให้ เเก่พระธุดงค์เลยก็คือ น้ำตาลอ้อย เเละ โกโก้ ของหวานเหล่านี้

จัดเป็นปานะ เเละ ยาวกาลิก ซึ่งพระสามารถฉันได้ถ้ามีเหตุ บางทีถึงขนาดมีโยม

เอากลูโกส100% เเบบขวดมาถวายพระ เพราะของหวานช่วยเพิ่มกำลังกายในยามเหนื่อยได้

 

หลงป่า

การหลงป่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างน่ากังวลพอสมควร ในหลายครั้งที่ผมเดินธุดงค์มักจะมีพระ

หลงป่าเสมอ ถ้ายิ่งในตอนกลางคืนก็ยิ่งเเย่ เพราะป่าใหญ่มันจะซับซ้อน หลวงพี่ท่านหนึ่งหลงป่าในตอนเย็นใกล้มืด

พระอาจารย์ให้เอาโคมไฟไปห้อยบนต้นไม้ เเล้วตีกระบอกไม่ไผ่ เรียก กว่าจะตามหาเจอก็ยุ่งเหมือนกัน

เเต่สำหรับผมนั้นก็เคยหลงเช่นกัน ทั้งในถ้ำ เเละในป่า เเละพวกนี้เราต้องทำใจให้สงบอย่าตื่นตระหนก

ทำความรู้สึกผ่อนคลายใบหน้า ถ้าเราทำได้ปัญญาจะเกิด โดยผมคิดได้ว่า เเสงที่ลอดผ่านต้นไม้มันส่องทางไหนตอนเรามา

(เนื่องจากเเสงจำง่าย) ผมก็มองไปรอบๆตัวเพื่อสังเกตุ เดินย้อนทิศทางเเสงที่เคยมาจนพบ

หมู่คณะ ส่วนในถ้ำนั้นน่ากลัวกว่าป่า ผมเคยหลงถ้ำครั้งหนึ่ง เนื่องจากผมเดินไวเเละเป็นคนขายาว รวมถึงค่อนข้างใจร้อน

เลยเดินนำหน้า หมู่คณะไป จนเลยทางออก สุดท้ายเจอทางตัน เเละมันเป็นซอกเล็กๆมากมาย

ผมจำไม่ได้ว่ามาทางไหน ในตอนนั้น ตื่นตระหนกเเละหวาดกลัวมาก พยายามเปิดไปฉาย เเต่ดันทำร่วงน้ำ

พยายามคลำหาไฟฉายที่ร่วง เเละตั้งสติ ผมระลึกได้ว่าตอนมา ผมจะเตะน้ำให้ไปโดนผนังถ้ำ

ผมพยายามสังเกตุบริเวณที่เปียกเเละเดินออกมาจากซอกหลีบที่ลึกลับซับซ้อนนั้นได้

โดนพระอาจารย์เทศน์ไปชุดใหญ่

 

มีศีล = เทวคุ้มครอง

ตลอดการบวช ผมไม่เคยคล้อยตามกระเเสต่างๆที่ทำให้ศีลมีปัญหา

เเละในการเดินธุดงค์ ผมมักจะรอดพ้นอันตรายเสมอ เเทบจะไม่มีบาดเเผลจากหนาม

กิ่งไม้สักเท่าไหร่ เเต่ตอนผมบวชใหม่ๆ ผมก็มักถูกติเตียนจากพระอาจารย์บ่อยๆ

พระอาจารย์มัก พูดว่า ยังติดสมาธิอยู่นะเณร คืออาการมันจะ ไม่ควรเเก่การงานทำอะไรไม่คล่อง

เพราะสมาธิมันยังเป็น มิจฉาทิฐิ เเต่ก็ต้องย่อมรับว่าตอนบวชใหม่ๆ ผมเน้นการเพ่งจิต

เเละรวมถึงการเล่นองค์ฌาณในอันดับต้นๆ ได้ทุกเวลา

เเละ เมื่อเกิดเหตุการ น้ำป่าท่วม หรือ มีอุปสรรคอะไร ก็มักจะมีเหตุการณ์มาเตือนเสมอ

 

เเตกต่างเเต่ก็ไม่ได้เเตกเเยก

ตอนอยู่วัด 2 พรรษาเเรกก่อนออกเดินธุดงค์นั้น ผมค่อนข้างมีวีรกรรมที่สร้างไว้เยอะพอสมวร

วัดที่ผมอยู่ จะมีการบวชทุกๆเดือน บวชครั้งละประมาณ 20-50

องค์ ผมเลยได้เจอคนเยอะพอสมควร เเละนิสัยผมก็พวกอยากรู้อยากเห็นมักเข้าไป

ร่วมวงฟังพระใหม่พูดเสมอ ส่วนใหญ่ก็จะสนธนาเรื่องทางโลก เรื่องหุ้นบ้าง เรื่องการงาน

เรื่องสีกา ซึ่งพระเหล่านี้ตั้งใจบวช 15 วันบ้าง 30 วันบ้าง 7 วันบ้าง ก็ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรมากนัก

เพียงตั้งใจบวชทดเเทนพระคุณพ่อเเเม่ ซึ่งผมก็มักจะชวนพระที่สนใจไปนั่งสมาธิบ้าง

หรือบางทีก็ท้ากับพระเเข่งนั่งสมาธิ หรือบางทีก็ช่วยเเนะนำเเนวทาง

จนเกิดเป็นวีรกรรมต่างๆมากมาย มีช่วงหนึ่งที่ผมยอมจีวรสีเข้ม จนมีพระที่ในกลุ่มที่ทำสมาธิด้วยกันย้อมตาม

จนเกิดมีคำเรียกตลกติดปาก กันว่า "เเก๊งค์จีวรดำ" หรืออาจจะมีพระใหม่

เรียกผมว่าเณรอินดี้ เพราะชอบทำตัวเเหวกเเนว ไม่ว่าจะการนั่งสมาธิ ผมจะนั่งสมาธิเพชร

ไม่นั่งเบาะนุ่ม ไม่นั่งประสานมือ เเต่จะวางมือบนหัวเข่า(เนื่องจากมันจะหลับ)

เเต่ผมมักจะคิดอุบายทำสมาธิอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเอาเม็ดมะค่า มาร้อยลูกประคำ

นั่งตากฝน ตากเเดด ไม่นอน 7 วัน ไม่ฉัน 7 วัน โดยเฉพาะในพรรษา ผมมักจะชวนพระมาเเข่งกันทำสมาธิ

บางองค์ก็ถือ วจีวิรัติ บางองค์ก็งดอาหาร บางองค์ก็ฉันข้าวเปล่า บางองค์ก็งดนอน

ซึ่งก็มีหลายองค์ที่เกิดธรรมสถาวะ ที่เเตกต่างกันไป

 

ขณะนี้มีคนดูกระทู้นี้อยู่ 58 คน
เป็นสมาชิก 2 คนนอกนั้นเป็นบุคคลทั่วไปครับ

 

ธุดงค์เพื่อภาวนา

พระอาจารย์ท่านเคยพูดติดตลกว่า "ผมยังเหลือเเค่เดินธุดงค์ทางอากาศอย่างเดียวนะ"

เพราะ ท่านเคยไปเดินธุดงค์ทุกรูปเเบบ ไม่ว่าจะทางน้ำทางบก ขึ้นเขาลงห้วย เเละว่ากันว่าภูมิธรรมของท่านสำเร็จอนาคามี


จริตนิสัยของท่านดูเหมือนจะชอบการธุดงค์เป็นพิเศษ เป็นคนที่ไม่ค่อยเอาใจโยมเท่าไหร่

บางทีท่านก็หนีโยมไปภาวนาในป่า เเถวภาคเหนือค่อนข้างมีป่าที่สัปปายะต่อการภาวนา

เยอะพอสมควร เเละท่านค่อนข้างเก่งในด้านการปั้นพระ ออกเเนวชอบปลีกวิเวก

คล้ายๆฤาษี ชอบเทศนา เรื่องพิจารณากายเเละอาการ 32 ความเเก่เเละชรา

 

ขณะนี้มีคนดูกระทู้นี้ 155 คนเป็นสมาชิก 2 คน
เป็นบุคคลทั่วไป 153

 

วัดถ้ำเมืองนะ

ผมได้มีโอกาส ไปภาวนาที่ถ้ำเมืองนะ ประมาณ 2 เดือน โดยได้พักอยู่ด้านบน

เขากับพระอาจารย์ อภิสิทธิ์ (ครูบายัญ) โดยผมไปกับหลวงพี่ที่ รู้จักซึ่งค่อนข้าง

คุ้นเคยกับครูบายัญพอสมควร ซึ่งในช่วงนั้นมีการก่อ สร้างทางขึ้น เเละบ่อกักเก็บน้ำฝน

พื้นที่บริเวณนั้นเย็นมาก ชนิดที่ว่าอาบน้ำเเล้วไอควันออกจากตัว ที่ๆผมพักก็เป็นหลุบ

ชื่อว่าหลุบเหลาเป็นที่หลบระเบิดเก่า มาตอนหลังๆเห็นว่า ครูบา ขุดถ้ำใหม่ เจอกระดูกโบราณ พวกถ้วยสังคโลก

ตอนเวลากลางคืน ถ้าสังเกตุที่ระหว่างเขาชายเเดนไทยพม่า มักจะพบดวงไฟสีเขียวบ้าง

สีเเดงบ้าง สีเหลืองบ้าง ลอยอย่างช้าๆ คิดว่าน่าจะเป็นพระธาตุเสด็จ โดยบริเวณนั้นผมสังเกตุได้ว่า

การที่จะเข้าสมาธิหรือ การรับรู้อะไรพิเศษจะดีขึ้น อันนี้ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไร

เเต่ที่พิเศษ ก็คือวัดนี้จะเปิดบทสวดจักรพรรดิ์ ทั้งวัน (ยกเว้นตอนนอน)

 

ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ 227 คน เป็นสมาชิก 3
บุคคลทั่วไป 224 คน

 

ติดตามเรื่องราวอยู่

 

กระเเสเเห่งจิตที่ตั้งมั่น

ตอนเด็กๆผมมักไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่สักเท่าไหร่ เนื่องจากพ่อเเละเเม่ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ

ผมมีพี่น้อง 2 คน ส่วนมากจะอยู่กับป้าเเละลุง เเต่เนื่องจากผมก็พิจารณาว่าตัวเองน่าจะกรรมเยอะเหมือนกัน

เพราะเมื่อพ่อ กลับมาจากญี่ปุ่น เพื่อมาพักผ่อน ก่อนจะกลับไปขึ้นเครื่องเเค่สิบวัน พ่อเริ่มมีอาการทรุดหนัก

พอไปตรวจพบว่าเป็น มะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะสุดท้าย เเละป่วยเพียง 3 วันท่านก็จากไป

ตอนนั้นผมอายุประมาณ 11-12 ผมรู้สึกถึงความเศร้าโศกเเละเห็นความทุกข์

ของความอาลัย เนื่องจากขาดเสาหลักไป ครอบครัวก็เริ่มขัดสน เเม่จึงต้องไปทำงานที่กรุงเทพ เเละพี่เเละน้อง ก็ไปอยู่ด้วย

ผมต้องอยู่ที่บ้านเดิมกับตาเเละยายเพราะผมสอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดได้ ผมเริ่มศึกษาธรรมะ

ไม่ว่าจะอ่านประวัติครูบาอาจารย์ เเละได้ปฏิบัติ จนเกิดความดำริที่ว่าจะบวช เนื่องจากคิดว่า

เราควรเสียสละให้น้องเเละพี่เรียนต่อ เพื่อเเบ่งเบาภาระ

ผมเลือกที่จะบวชปฏิบัติ ตอนเเรกเเม่ก็ปรามไว้ เเต่ในที่สุดผมก็ขอจนได้บวช


หลังจากนั้นไม่นานโยมเเม่ได้มาเยี่ยมเเละ ดูเหมือนว่าการเงินทุกอย่างจะเเย่ลง

ผมจึงคิดว่าต้องหาวิธีทางที่จะทำให้โยมเเม่ ก้าวล่วงพ้นปัญหานี้ได้

ผมตั้งใจภาวนาจนจิตตั้งมั่น เเล้วอธิฐานจิตให้เเก่โยมเเม่ หลังจากนั้นไม่นานทุกอย่างดูเหมือน จาก หลังมือเป็นหน้ามือ

การเงินที่เคยขัดสน ก็ดีขึ้น ความลำบากในช่วงเวลานั้นดูเหมือนจะหมดไป

เวลาจะทำกิจการอันใดผมมักจะใช้ความตั้งใจ ที่เกิดมาได้เพราะอำนาจเเห่งศีลที่เป็นปกติ