เราไม่มีในกาย กายไม่มีในเรา

ในการละสักกายทิฎฐิ มีคำอยู่คำหนึ่ง เป็นตัววัดว่า
ใครละสักกายทิฎฐิได้จะเข้าใจคำนี้แจ่มแจ้งตามภูมิธรรม ด้วยออกมาจากความรู้สึกที่ชัด
ใครเข้าใจคำๆนี้ใน นัยยะ อันรู้สึกได้เฉพาะตน

ผมฝากคำว่า เราไม่มีในกาย กายไม่มีในเรา ให้ไปพิจารณา ว่ามีนัยยะหมายถึงอะไร

จิตใจที่รู้สึก หรือ มีทัสนะอย่างไร จึงกล่าวคำนี้ออกมา

 

เราไม่มีกาย........
กายไม่มีในเรา.....
เราไม่มี............
ไม่มีมีในเรา.......
มีไม่มีในเรา.......
เรามีแต่ไม่มี......
เราไม่มีเรา.......
เราไม่มีเลย.......
เลยไม่มีเรา.......
เราไม่ใช่เรา......
ไม่มีคำว่าเรา....
ไม่มีเลย.........
.
.
.
.
.

.
.สาธุ^_/\\_^
ก็มันแค่อยู่ด้วยกัน....
เลยโง่ นึกไป ว่าเป้นเรา^^~
อิอิอิ

 

ตัวเรา ใจเรา ของเรา ไม่มี จะมีก็แต่สิ่งที่ดำรงประชุมรวมเป็นเรา ^-^

 

อั้งไล้ฮวกใช้ฮวกหก ชื่อคุณนี้แปลว่าอะไรหรือ ผมเรียกยาก จะได้เรียกเป็นภาษาไทย

สมมติก็คือ สมมติ ที่เราจะเลือกคำพูดมา อธิบาย

แต่ ทัสนะ หรือ ความรู้สึก จริงๆ มันอยู่ที่ใจคุณเองจริงไหม

คนไม่เคยชิมรสหวาน พูดอธิบายให้ตายก็ไม่รู้นะ
แต่เพียงแค่กิน ทีเดียวก็ชัดเจน

ก็ถามตัวเองให้มาก ว่าเราสัมผัสกับคำๆ นี้ที่ผมถามไปหรือยัง

ถ้ายังเอาแต่เข้าใจ แต่ไม่สัมผัสก็แสดงว่า ปัจจัตตังยังไม่เกิดกับตน

รสชาติอะไรก็ตาม ต้องเกิดแต่การสัมผัส

ธรรมทั้งหลาย ต้องเกิดแต่สัมผัส หาใช่ การคิด

แม้รู้เห็นธรรมอันใด ก็ต้องสัมผัส ที่ใจ นั่นแหละ ลองไปพิจารณาดู

 

จินนี่ยังไม่เห็น เดินอีกหน่อยแล้วกัน

 

ใครมีทัสนะอย่างไร ลองกล่าวมา ผมอยากจะลองดูว่า ใครมีทัสนะที่แจ่ม
แต่ไม่เฉลยแล้วกัน ขอเก็บเอาไว้รู้คนเดียว

 

สาธุค่ะ คุณขันธ์
^_/\\_^~
ชื่อ ที่ใช้ แปลรวมๆว่า เรียกโชคดีเข้ามาหา น่ะค่ะ
คนอื่นก็เรียกกันว่า -ไล้- ก๊า^^~
ตอนนี้ ไม่อยากมีชื่อ เลย ....ซักชื่อ
เพราะอะไร.......
เพราะมันมีบางอย่าง ที่ทำให้ ไล้รู้เอาว่า.....
มันมีไปก็แค่นั้น.....--*
มันแค่ เอาไว้เป็นสัญลักษณ์ ให้คนเรียก ให้คนรู้เงอะ
....................
บางครั้งก็สงสัยนะคะ
ไล้รู้ แต่ บอกเป็นภาษาคนไม่ถูก-*-
เพราะมันไม่มีภาษาเลย..............
แล้วไล้เข้าใจมันได้ไง...
^๐^~

 

ตอนนี้เห็นแต่กาม กับความร้อน ^-^

 

จะละสักกายทิฐิได้ มันไม่ใช่ผลมาจากการพิจารณาหรือ ว่าทุกข์ดำรงอยู่แต่ใด ทุกข์มีเหตุมาแต่ใด ส่วนสงสัย และศีลพรต ของแถม ^-^

 

ขอถามน่ะค่ะ เห็นได้จากตรงไน๋ค่ะ ? และ รู้สึกได้ อย่างไร ว่า ร้อน ?

 

กามภพที่ว่ากว้างใหญ่ หากย่นมาก็ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ผู้อาวุโสขันธ์ มาจากฐานกาย น่าจะได้เปรียบผมเยอะ ณ ปัจจุบัน ^-^

 

เมื่อรู้ชัดแล้วว่าจิตที่เกิดขึ้นมีเพียงชั่วขณะ ในหนึ่งวินาทีจิตที่เกิดดับมีนับล้านๆดวง
แล้วดวงไหนเล่าที่เป็น"เรา" จิตที่เกิดขึ้นในปัจจุบันขณะยังไม่ทันได้ระลึก ก็กลายเป็นอดีตไปเสียแล้ว
เมื่อรู้ว่าไม่มีเรา จิตของเราย่อมไม่มี กายของเราย่อมไม่มี ภายในภายนอกก็ไม่มี ทุกสิ่งล้วนเป็นธรรมชาติปรุงแต่งตามเหตุและปัจจัยเท่านั้น แต่เมื่อมี"ตัวเรา"เป็นผู้ยึดว่าเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา เข้าไปปรุงเพิ่ม ทุกข์ทั้งหลายจึงเกิดขึ้น

ทรรศนะใดที่แจ่มใส ทรรศนะใดที่หมองหม่น ล้วนแล้วแต่เป็นสมมุติ ทุกอย่างย่อมเท่าเทียมกันโดยสภาวะ หากเมื่อมี"เรา"ไปเป็นผู้ไปตัดสินมัน ปรุงแต่งมัน ให้คุณค่ากับมัน ก็เท่ากับว่ายังมี"ตัว"ผู้ตัดสินอยู่
ทรรศนะใด ก็ย่อมเป็นเช่นนั้น ตามสภาพเหตุปัจจัยแห่งปัญญาที่สามารถปรุงแต่งมันออกมาเป็นทรรศนะนั้นๆ มันก็ย่อมถูกต้องตรงตามสภาวะของมันแล้ว ไม่ว่าจะมีใครชอบ มีใครถูกใจ หรือไม่ก็ตาม
แต่หากมี"ตัว"ผู้ตัดสินไปตัดสินทรรศนะนั้น มันก็ย่อมมีผิดถูก ตามเหตุปัจจัยแห่งปัญญาของ"ผู้"ตัดสินเอง

 

อยากแล้วไม่ได้ก็ร้อน เห็นว่าอยากมันมาจากความพอใจมันก็ร้อน ^-^

 

การพิจารณา ขันธ์ ส่วนหนึ่งที่จะเป็นทางที่จะทำให้ ทำลายสักกายทิฎฐิ

แต่ การละสักกายทิฎฐิ จะต้องเป็นทัสนะ ที่อบรมอย่างดีจนลึกไปถึงใจ เป็นความรู้สึก แบบคนอกหัก ที่ใครไม่เป็นเราก็คงจะไม่รู้ เพราะว่า คนอกหักนี้ มันจินตนาการคงไม่ได้ หรือคิดเอาไม่ได้ มันจะต้องเจอเองนะ มันถึงจะรู้ว่า อกหักเป็นอย่างไร

ทีนี้ บางท่าน เข้าใจในส่วนของขันธ์ จน ละได้ก็มี บางท่านพิจารณาเห็นความตาย แล้วละได้ก็มี

อย่าลืมว่า พระโสดาบัน นี้จะเน้นไปที่ทัสนะปัญญาเสียมาก คือ เน้นที่การเห็น

ละมิจฉาทิฎฐิ สามประการ คือ สักกายทิฎฐิ วิจิกิจฉา และ สีลพตรปรามาส คือ ลงที่ใจเห็นนี้เท่านั้น


แต่ ถ้าพระสกิทาคาไปจนถึงพระอรหันต์ นี้จะไปถึง ภาวนาปัญญา คือ เน้นที่ใจ

ถ้าจะให้ดี ขอบอกรหัสลับให้ ก็คือ ความรู้สึก ผัสสะ และ อายตนะทั้งหลายนั้น ไม่เกี่ยวกับกาย ใครรู้สึกและเห็นได้อย่างนี้ อบรมให้มาก เอาให้เสถียรในความเห็นนี้

 

กายเปรียบได้ดั่งเสื้อผ้าที่สวมใส่เพียงชั่วขณะ สิ่งที่เหลือก็เพียงแค่ดวงจิต นั่งสมาบัติได้ ก็ตัดกายได้ กายนี้ย่อมเป็นไปตามอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา แล้วจิตจะไปอยู่ไหนหนอ ข้อแรกของสังโยชน์สิบ ฟังดูง่าย แต่ทำไม่ง่ายเหมือนที่คิด อยากตามรอยพระอริยะเจ้าก็ต้องฝึกฝนเอา

 

คุณ astro neemo สวัสดีนะครับ นั่นเป็น ธรรมที่ดีแล้ว แต่ผมขอแนะนำให้ว่า

ตราบใดที่ท่านเข้าใจในเนื้อหา อันเป็นลักษณะคำอธิบาย นั่นหมายความว่า น้ำตาลที่มีรสหวานนั้นท่านยังไม่ได้ลิ้ม ลักษณะต่างๆ ของสักกายทิฎฐิ เป็นเพียงดัง รสชาติหนึ่ง
อันไม่ใช่การอธิบายลักษณะของจิตครับ

ขออนุญาติแนะนำด้วย ใจปราถนาดี

 

ใช่แล้ว โสดาบัน เน้นไปที่เนกขัมมะ หากพิจารณาขันธ์อย่างครบองค์ เกิดตรงไหน(รูปหรือสัญญา) รับรู้(วิญญาณ)ลงทุกข์(เวทนา) ปรุงอย่างไร(สังขาร) เมื่อเท่าทันนาม ไม่ปรุงแต่ง มันจะเหลือลม เมื่อทิ้งลม(ตายเป็นตาย) เข้ากระแส มันก็สิ้นสังโยชน์สาม

ดูมันที่ทุกข์ ทุกข์จากอะไร หาให้เจอ ส่วนใหญ่ก็ อยากได้แล้วไม่ได้ หรือได้รับในสิ่งพึงปรารถนา หรือพลัดพราก ประมาณนี้ ^-^

 

ท่านนั่งอยู่ตรงนี้ จิตท่านรวมทั้งตัวอยู่หรือไม่ หรือ ว่ารู้สึกเพียงวับๆ หรือ รู้สึกส่วนไหน
หรือทั้งตัว หรือมีเพียงแต่ความคิด หรืออะไรกันแน่

แต่ทัสนะแห่งการละสักกายทิฎฐิ ต้องลึกกว่าสิ่งที่ผมพูดนี้

 

พูดกับทำเหมือนกันเสียเมื่อไรเล่า?

 

ขอตัวก่อนนะครับ ถ้าว่างจะมาอธิบายเพิ่ม ให้ละเอียดเผื่อบางทีทัสนะที่ถูกปิด ของท่านอาจจะเปิดออก เมื่อเปิดออกแล้ว ก็เหลือเพียงเดินทางให้ ได้ผล ผมเชื่อว่า บารมีท่านมีมากพอกันอยู่ จากที่อ่านมา