โพชฌงค์ ๗ นัยที่ ๑

​

นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมา สมฺพุท ธสฺส
นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมา สมฺพุท ธสฺส
นโม ตสฺส ภควโต อรหโต สมฺมา สมฺพุท ธสฺส​

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ขอนอบน้อมแด่พระธรรม พระสงฆ์​

​

<CENTER> พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๕ พระอภิธรรมปิฎก เล่มที่ ๒


วิภังคปกรณ์</CENTER>

<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="90%" background="" align=center><TBODY><TR><TD></TD><TR><TD bgColor=darkblue width="100%" hspace="0" vspace="0"></TD></TR></TBODY></TABLE>​

<CENTER></CENTER><CENTER>๑๐. โพชฌงควิภังค์</CENTER><CENTER>สุตตันตภาชนีย์</CENTER><CENTER>โพชฌงค์ ๗ นัยที่ ๑</CENTER>[๕๔๒] โพชฌงค์ ๗ คือ
๑. สติสัมโพชฌงค์
๒. ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์
๓. วิริยสัมโพชฌงค์
๔. ปีติสัมโพชฌงค์
๕. ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์
๖. สมาธิสัมโพชฌงค์
๗. อุเบกขาสัมโพชฌงค์
[๕๔๓] ในโพชฌงค์ ๗ นั้น สติสัมโพชฌงค์ เป็นไฉน ภิกษุในศาสนานี้ เป็นผู้มีสติ ประกอบด้วยสติและปัญญาอันยิ่ง ระลึกได้ระลึกได้ย่อยๆ ซึ่งกิจที่ทำไว้นานๆ หรือวาจาที่กล่าวไว้นานๆ นี้เรียกว่า สติสัมโพชฌงค์
ภิกษุนั้น มีสติอย่างนั้นอยู่ วิจัย เลือกสรร พิจารณา ซึ่งธรรมนั้นด้วยปัญญา นี้เรียกว่า ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์
ความเพียร ความไม่ย่อหย่อน อันภิกษุนั้นผู้วิจัย เลือกสรร พิจารณาซึ่งธรรมนั้น ด้วยปัญญา ปรารภแล้ว นี้เรียกว่า วิริยสัมโพชฌงค์
ปีติ อันปราศจากอามิส เกิดขึ้นแก่พระภิกษุผู้มีความเพียรอันปรารภแล้วนี้เรียกว่า ปีติสัมโพชฌงค์
กายก็ดี จิตก็ดี ของภิกษุผู้มีใจปีติ ย่อมสงบระงับ นี้เรียกว่า ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์
จิตของภิกษุผู้มีกายสงบระงับแล้ว มีความสุขสบาย ย่อมตั้งมั่น นี้เรียกว่า สมาธิสัมโพชฌงค์
ภิกษุนั้น เป็นผู้เพ่งเล็งอยู่ด้วยดี ซึ่งจิตที่ตั้งมั่นอย่างนั้น นี้เรียกว่า อุเบกขาสัมโพชฌงค์



<CENTER></CENTER>

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๕ บรรทัดที่ ๗๑๘๑ - ๗๒๐๗. หน้าที่ ๓๑๐ - ๓๑๑. http://www.84000.org./tipitaka/pitaka3/v.php?B=35&A=7181&Z=7207&pagebreak=0​

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1206579/[/MUSIC]

​

 

อนุโมทนาเสียงบุญด้วยคะพี่ตุ่ม

 

อนุโมทนา สาธุ ๆ
กับท่านทั้งหลายที่ได้สร้างบุญบารมี
เผยแพร่ธรรมะทุกอย่างด้วยครับ
นิพพานัง ปัจจโย โหตุ
การให้ธรรมะชนะการให้ทั้งปวง