กลั้นลมหายใจ ไม่ใช่ทางตรัสรู้ธรรม

ไว้เจอกัน

 

อ้าว ที่ขอโทษนั้น ไม่ได้มีความสำนึกจากใจจริง แต่เป็นแค่อยากแสดงให้ผู้อื่นเห็นหรอกเหรอครับ?

ตอนนี้ยังเหลือ ความอยากตีหมาจนมือชุ่มเลือดอยู่ไหมครับ?

 

การแสดงถึงความไม่ยึดติดมันไม่สำคัญเหรอครับ ผมจะสำนึกอะไร มีอะไรที่ผมต้องสำนึก ทุกอย่างที่คุณรู้ผมเป็นคนบอกให้รู้

 

คุณนิว หากคุณได้ธรรมจริง ผมก็จะอนุโมทนา หลายคนในนี้ก็เช่นกัน แต่มันไม่ใช่น่ะสิ

คุณทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้วที่มองคนอื่นต่ำกว่าไปซะหมด ไม่ว่าจะเอาธรรมอะไรมาสนทนา มาแสดงคุณก็ปฎิเสธหมด ต่อให้ยกพุทธพจน์มาคุณก็ปิดการรับธรรม จะเลือกรับแต่ที่ปรุงแต่งว่าใช่ ทำบุญมา ใส่บาตรมาก็ต้องมาประกาศ อยากจะบอกกับโลกกว่าเรานี้พระอริยะเจ้า แต่ใครถามอะไรยากหน่อย คุณก็ไม่สามารถตอบได้ เนี่ยมันทำตามกิเลสทั้งนั้น

จะบอกให้พระอริยเจ้า ต้องทำลายมิจฉาทิฐิได้ ต้องหักสงสารวัฎได้ ต้องปิดอบายภูมิได้ นั้นมันผลพลอยได้ พระอริยเจ้าเบื้องต่ำเบื้องบนตามลำดับ ไม่ใช่นึกเอาเองก็จะเป็น แต่กิเลสมันลดลงตามลำดับชั้น

พระอริยเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้มาก แต่สิ่งที่รู้แน่ ๆ คือ ปฏิจจสมุปบาท รู้อริยสัจจ์สี่ ลองถามตัวเองดี ๆ แล้วกัน

 

แล้วการแสดงตนว่าเป็นผู้ไม่ยึดติด มีความสำคัญอะไรกับคุณเหรอครับ?

ในเมื่อ newamazing ยังนอนกับผู้หญิง ยังตีหมา ยังเสพกามกับตนเอง ยังพูดธรรมะจากพระไตรปิฎกผิดๆ ถูกๆ ยังไม่รู้เรื่องฌานสมาธิ

แต่ขณะเดียวกัน มีหลวงปู่ หลวงพ่อ พระอาจารย์ หลายท่าน ที่ทำได้ในสิ่งที่คุณทำไม่ได้ทั้งหมด ท่านจะแสดง หรือ ไม่แสดง การไม่ยึดติด การกระทำของท่าน มันก็บอกเอง โดยไม่ต้องป่าวประกาศอะไร

 

อริยะมีน้อยกว่าปถุชนอันนี้คุณคิดถูก แต่ไม่ได้มีอะไรบอกว่าคุณเป็นอริยะ เอาแค่ศีลอย่างเดียวไม่ต้องดูอย่างอื่นเลย ปุถุชนถือศีลห้ากินข้าวสามมื้อ ไม่ต้องทำสมาธิเลย บรรลุธรรมง่ายๆ ได้ฌานง่ายๆ แค่กลั้นลมหายใจแค่นี้เป็นอริยะ คำพูดของคุณขัดกันเองเป็นอริยะ คุณเอาตรรกะอะไรมาคิดครับ

 

วิญญานเข้าไปรู้สภาวะนิพพานไม่ได้ ข้อนี้เป็นเรื่องที่อริยะต้องรู้ (ญาณวัตถุ ๔๔) แต่ทำไมคุณไม่รู้ครับ

 

อะไรอุรุเวลา อย่าเสียศูนย์ตังตรงไว้ อย่าจับโน้นจับนี้มารวมกันมันต่างกรรมต่างวาระ ขี้เกียจอธิบาย ตามสบายเลยนะบอกไปหมดแลวถ้าไม่ลองทำก็ไม่ต้องลองมีวิธีอื่นมากมาย

 

คุณไม่ต้องอธิบายอะไรเลย คำของคุณมันประกาศความคิดของคุณอยู่แล้วครับ

 

อ้าวท่านเรื่องทั้งหมดผมเป็นคนพูดให้รู้ไม่บิดบังเพื่ออะไรเพื่อให้คุณมาว่าผมเหรอ ผมนะยกในความจริงที่มีจริงไม่ได้สร้างภาพมาคุยกัน มีใครกล้าล่ะเห็นแต่อวดตวามดีแต่ปาก ส่วนเรื่องหลวงปู่หลวงตาเขาจะทำอย่างไรก็เรื่องของท่านเกี่ยวอะไร ส่วนเรื่องความรู้ในพระไตรปิฎกนั้นมีใครจะเท่ากัน คุณยังไม่รู้เลยว่าปีตินั้นเป็นหมวดเวทนาง่ายสุดง่ายคุณยังไม่รู้ แล้วที่แสดงมาทั้งหมดนั้นมันมั่วทั้งหมดเลยนี้ ง่ายๆยังไม่รู้ ของปลอมนี่เรานะ

 

คุณนิวต้องเจอปิติทุกครั้งไหมครับ ในการฝึกอานาปานสติ

 

น้อยมากก็ต้องเจอครับเพราะบางท่านอาจจะไดฌานชั้นสูงและได้วสีก็จริง แต่ก็ต้องผ่านฌานหนึ่งก่อนทุกครั้ง แต่อาจเพียงขณะจิตเดียว

 

เอาพระไตรปิฎกเล่มไหนมาพูดเนี่ย? อ่านพระไตรปิฎกผิด เลยปฏิบัติผิดทางหรือเปล่า?

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=12&A=1863&w=%E0%C7%B7%B9%D2%B9%D8%BB%D1%CA%CA%B9%D2

 

เตรียมตัวระเบิดตัวเองทิ้งได้เลยอินทรบุตร นักภาวนาผู้ยิ่งใหญ่ไม่รู้เสียแล้วว่าปีตินั้นเป็นสุขเวทนา ที่พูดมาทั้งหมดว่าด้วยเรื่องสูญญตาของท่าน รู้ปล่อยๆๆนี่นั้น ของปลอมนี่เราน่ะ ปีติยังไม่รู้เลย catt3

 

คุณไม่ถูกทั้งหมดหรอกนิว
และอินทรบุตรก็ไม่ได้ผิดทั้งหมด แถมเขามุ่งไปที่หลักสำคัญของอานาปาฯได้ถูกกว่าคุณอีก

เพราะคุณ บอกว่าอานาปาฯ กลั้นลม แล้ว ก็เกิด ปิติ สุข เกิดฌาน ทำอานาปาฯได้ฌาน?? ไม่งั้นไม่เรียกว่าทำอานาปาฯได้ผล อย่างมากก็แค่เรียกว่ากำลังฝึก
(จุดมุ่งหมายของอานาปาฯไม่ใช่ทำฌาน ไม่ได้มุ่งอาฌานอย่างเดียว)
แต่ขณะที่อินทรบุตร กำลังบอกสิ่งสำคัญว่าต้องมีสติกำหนดรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นกับรูปนาม ... ลองดูว่าจุดมุ่งหมายของใครสำคัญกว่ากัน ซึ่งในอานาปานสติ หมวดกายเวทนาจิตธรรม ล้วนเน้นเรื่องสติตามรู้ธรรมชาติรูปนามตามความจริง ไม่ใช่มากลั้นลม(แล้วกายสังขารระงับ)แล้วเกิดฌาน

มาดูหมวดเวทนาของอานาปานสติให้ดีๆ เขากำลังบอกอะไร
การทำอานาปาให้ได้ผล
หมายถึงกลั้นลม(ระงับกายสังขารของคุณนิว) แล้วได้ฌานหรือ ??
หรือให้มีสติในหมวดกาย(จนกายสังขารรำงับเกิดฌาน) และแม้แต่เริ่มเข้าองค์ฌานในหมวดเวทนา สิ่งที่ต้องทำก็ต้องรักษาสติมีสติตามรู้ความจริง ไม่ต่างจากหมวดกาย เพื่อเพียรเผากิเลส ละอภิชฌาโทมนัสออกเสียได้
ก็คือ รักษาสติทั้งในหมวดกายเวทนาจิตธรรม ฌานที่ได้เป็นโลกุตตรฌาน ไม่ใช่ฌานโลกีย์

เพราะอานาปานสติเป็นการตามรู้รูปนามตามจริง(ตามรู้กายจิต) เป็นสติปัฏฐานสี่ ไม่ใช่ไปฝืนกลั้นลมทำฌาน เพราะไม่ใช่มาทำฌานโลกีย์(ควบคุมกายจิต)อย่างกสิณทั่วไป

ภิกษุทั้งหลาย ! สมัยใด ภิกษุ
ย่อมทำาการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพ�ะ
ซึ่งปีติ หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพาะซึ่งปีติ
หายใจออก”;
ย่อมทำาการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพ�ะ
ซึ่งสุข หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพาะซึ่งสุข
หายใจออก”;ย่อมทำาการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพ�ะซึ่งจิตตสังข�ร หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งจิตตสังขาร หายใจออก”;
ย่อมทำาการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้ทำ�
จิตตสังข�รให้รำ�งับ หายใจเข้า”, ว่า “เราเป็นผู้ทำา
จิตตสังขารให้รำางับ” หายใจออก”;
ภิกษุทั้งหลาย ! สมัยนั้น ภิกษุนั้นชื่อว่า เป็นผู้
เห็นเวทน�ในเวทน�ทั้งหล�ยอยู่เป็นประจำ� มีความเพียร
เผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำาอภิชฌาและโทมนัสในโลก
ออกเสียได้.
ภิกษุทั้งหลาย ! เราย่อมกล่าวก�รทำ�ในใจเป็น
อย่�งดีต่อลมห�ยใจเข้� และลมห�ยใจออก ว่�เป็นเวทน�
อันหนึ่งๆ ในเวทนาทั้งหลาย.
ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะเหตุนั้นในเรื่องนี้ ภิกษุนั้น
ย่อมชื่อว่าเป็นผู้เห็นเวทนาในเวทนาทั้งหลายอยู่เป็นประจำา
มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำาอภิชฌาและ
โทมนัสในโลกออกเสียได้.

 

พวกของปลอม(คิดว่าตนจริง)เที่ยวไปว่า ใครของปลอม
มันจะกลายเป็นเรื่องตลกกว่า
พวกไม่ได้คิดว่าตนเป็นของจริงอะไร แต่เตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

กล่าวทั่วไปนะ

 

ในหมวดเวทนานั้แหล่ะครับที่ให้ดูความเป็นจริงของเวทนาที่เกิดขึ้นถูกต้องแล้ว ในหมวดกายนี้แหล่ะที่ไม่ค่อยมีใครเข้าใจกันไปดูลมเฉยๆ ให้ศึกษาจากพระสูตรนะครับ
เธอย่อมทำาการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อม
เฉพาะซึ่งกายทั้งปวง (สพฺพกายปฏิสำเวที) หายใจเข้า
ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพาะซึ่งกายทั้งปวง หายใจออก”ตรงนี้แหล่ะที่คนไปไม่ถึงกันมากคือเราจะต้องรับรู้ความรู้สึกทั่วร่างกายได้จริงๆตั้งแต่หัวจรอเท้าแล้วค่อยพิจารณารูปนามตามจริงที่รับรู้ได้ จิตที่สามารถรับความรู้สึกทั่วร่างกายได้นั้นเป็นจิตที่ฝึกฝนมาดีมีกำลัง;2 พุทธวจน
เธอย่อมทำาการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้ทำ
กายสังขารให้รำงับ (ปสฺสมฺภยำ กายสงฺขารำ) หายใจเข้า”,
ว่า “เราเป็นผู้ทำากายสังขารให้รำางับ หายใจออก”;และตรงนี้ก็เป็นอีกเทคนิคซึ่งผู้ที่สามารถรับความรู้สึกทั่วร่างกายสามรถทำการระงับลมหายใจชั่วคราวหายใจเข้าหายใจออก จิตที่วางลงตรงช่วงนี้นั้นจะเบาและเจาะลงไปในจิตพิราณารูปนามแล้วเกิดปีติและสุขเข้าถึงฌานง่าย

การที่เราจะมาถึงปีติ สุขนั้น เราอาจจะแค่พิจารณาลมหายใจเข้าออกเพียงอย่างเดียวก็ได้ถ้าทำให้มาก การเห็นรูปนามเกิดดับตั้งแต่ลมหายใจแรกก็มีแล้วในเรื่องปัญญา มันก็เห็นไปทั่วทั้งสาระบบของการทำงานของจักรวาลแล้วถ้าคนมีปัญญา แต่ปัญญาตรงนั้นสติสมาธิมันมีกำลังไม่มาก ฉะนั้นเราจึงต้องมีสติสมาธิที่มีกำลังสูงเราถึงต้องทำให้ได้ปีติสุขและฌานเพราะตรงนี้กว่าจะมาถึงได้จิตได้ผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักจิตถึงมีกำลังที่จะใช้ปัญญาทำลายกิเลส ขอให้รู้ไว้ด้วย ส่วนในหมวดเวทนานั้นมันจะต้องไหลไปตามธรรมที่เกิดแล้วพิจารณารูปนามตามธรรมธรรมนั้นๆ ไ่่เห็นมีอะไร งงจัง

 

ผมสนทนากับอินทรบุตรท่านอย่าคิดมาก มีอะไรเขาก็แก้ต่างมา ผมก็โดนเขาว่าผมก็แก้ต่างไปเท่านั้น อย่าปรุ่งแต่งมากจนดูคนอื่นเป็นคนไม่ดี

 

คำสอนนั้นดีและมีคุณค่าในตัวคำสอน แม้พ่อแม่ครูอาจารย์ก็ควรเป็นผู้ควรแก่การสรรเสริญ แม้ตัวลูกศิษย์ก็นับได้ว่าเคารพนับถือพ่อแม่ครูอาจารย์ ในสมัยพุทธกาลพระสงฆ์จะสาธยายธรรมโดยสรรเสริญพระพุทธเจ้า "ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้ สมัยหนึ่งพระผู้มีพระภาคฯ..." แล้วสาธยายธรรมไปจนจบ. สมัยนี้มีสำนักหนึ่งประกาศว่าไม่ต้องฟังคำสาวกให้ฟังแต่พระพุทธเจ้า แต่ลูกศิษย์ของสำนักนี้กลับนำคำสอนของพ่อแม่ครูอาจารย์มาโพสต์ โดยไม่บอกที่มา ว่าเป็นคำสอนของพ่อแม่ครูอาจารย์ ทำให้คนทั่วไปเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคำกล่าวของตน การกระทำเช่นนี้ผมถือว่าไม่ให้ความเคารพและสรรเสริญพ่อแม่ครูบาอาจารย์ คุณบอกว่าเป็นสาวกภูมิดังนั้นคุณควรพูดคำสอนของพระศาสดา ควรพูดคำสอนของพ่อแม่ครูอาจารย์ ไม่ใช่เอาคำสอนของพ่อแม่ครูอาจารย์มาโพสต์แล้วไม่บอกที่มา ทำให้คนทั่วไปเข้าใจผิดเป็นบาปกรรมไม่ใช่น้อยครับ

 

ตามความรู้สึกทั่วร่างกายได้จริงๆ
แล้วคุณใช้เทคนิคกลั้นลม(ฝืนธรรมชาติ) แล้วจะรู้ตามจริงได้อย่างไร

หรือทำอานาปาฯแค่สมถะเอาฌาน ไม่รู้รูปนามตามจริง
มันก็เป็นฌานโลกีย์..ได้แค่นั้น

ว่าแต่ไอ้การกลั้นลม มันได้ฌานจริงเหรอ ถ้าคุณมัวแต่กลั้นอยู่อย่างนั้น
ดังนั้น กลั้นทำไม เพื่ออะไร
อาจจะมีประโยชน์ในตอนแรกที่สติยังน้อย ก็เรียกจิตเอามาอยู่กับลมแค่นั้น แล้วก็คงไม่ทำไปตลอด ไม่ใช่เป็นระงับกายสังขารอย่างที่คุณบอก