ความจริงของจิต และ หลักของใจ

พุทธว่าด้วยเหตุผล พุทธว่าด้วยการพ้นทุกข์ พุทธว่าด้วยการพึ่งตนเอง ^-^

 

การที่เราบอกว่า เราพึ่งพาตนเอง อัตตาหิอัตโนนาโถนี้ จริงๆ แล้ว หากว่า เราขัดเกลาจิตใจไปเรื่อยๆ ก็จะกลายเป็น พึ่ง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ นั้นแหละ เพราะพระพุทธ พระธรรม พระสงฆื นั้นอยุ่ในใจเอง จะปรากฎขึ้นในใจเอง เป็นของอัศจรรย์เอง และไม่เสื่อมคลาย และเป็นทรัพย์ที่มีคุณค่าที่สุด เนื่องจาก ปรากฎที่จิตตน และเป็นเนื้อเดียวในจิตตน ก็จะเป็นทรัพย์ถาวร เป็นอริยะทรัพย์

ซึ่งต่าง จากศาสนาอื่น ที่แม้เขาจะทำดี แต่เขายังขาด อริยะทรัพย์ที่เกิดกับตัว แต่ศาสนาพุทธเรา เมื่อปฏิบัตแล้ว จะมี ทรัพย์ติดตัว ไปตกถิ่นฐานใด ก็มิใช่จะมีแต่ปัญญา แต่ มี ดวงจิตที่มีกำลัง อำนาจ เป็นกำแพงแก้ว เป็นพลัง เป็นเรื่องอัศจรรย์ที่จะพ้นภัย ในสามแดนโลกธาตุ และ ไม่ต้องหาหลักที่ไหนเกาะ ในเมื่อ เรานั้นแหละ จะเป็นหลักมั่นคงในตัวเอง

ปฏิบัติอย่างเดียว จริงจัง ให้เป็น วัตร แล้ว วัตรนี้จะตะล่อมให้เรามีวัตรอันปกติ มากขึ้นเรื่อยๆ เอง
มีวิถีชีวิตที่ ปกติมากๆ ขึ้นไป

 

หากเรามอง สังสารวัฎนี้ให้ดี ให้มากเราจะเห็นแต่ภัยเต็มไปหมด เพราะมันเป็น โลก เป็นโลกีย์

สัตว์เกิดมา ต้องหนี ต้องดิ้นรน ให้พ้นจากการเป็นเหยื่อของสัตว์ตัวอื่น
สัตว์ใหญ่ ต้องเป็นทาสมนุษย์ ให้เขากิน เขาเชือด เขาฆ่าไม่เว้น
มนุษย์ ที่ขาดปัญญาก็ต้องเป็นทาส ให้มนุษย์ที่มีปัญญา
ต้องดิ้นรน หาเลี้ยงปากท้อง เพราะว่า มนุษย์ที่มีปัญญามากกว่า เขาบังคับด้วยกฎเกณฑ์ กลไก ทางสังคม
มนุษย์ที่มีฉลาด ก็เป็นทาสกิเลส และไม่รุ้ว่า ชะตาชีวิตจะกำหนดไปในทิศทางแบบใด
วันดีคืนดี ก็เจอ เคราะห์กรรม เจออุบัตภัย
ตายไปก็ไม่รุ้ เกิดมาก็ไม่รู้ เป็นโรคภัยไข้เจ็บไม่เว้นวัน
ตื่นอยู่ก็เหมือนหลับ ไม่อาจจะกำหนด ความมั่นคงให้กับตัวเองได้เลย เพราะต้องอิงกับ สภาพสังคม ต้องอิงกับผุ้คน
โดนคนมีอำนาจกดขี่ รุกล้ำ

ทีนี้ หากปฏิบัติธรรมมากๆ ขึ้น จิตเราจะออกจากสังสารวัฎนี้ได้ แม้กายยังอยุ่กับ พันธนาการ แต่ใจก็ออก และ เมื่อใจออกแล้ว บาปเคราะห์ก็วิ่งผ่านไป ก็จะทำให้ จิตใจนี้ค่อยๆ เปลื้องมากขึ้น เพราะฉะนั้น เราอย่าประมาท ว่าเราไม่ตาย อย่าประมาทว่า เราเป็นคน อย่าประมาทว่า เราจะอยุ่อย่างนี้ตลอดไป เราจะเป็นแบบนี้ไปทุกชาติ ให้เร่งพัฒนาจิตตนให้พ้นอบายให้ได้

คนเรามักประมาทว่าตน จะไม่ตกนรก ไม่ไปเป็นสัตว์ เกิดเป็นมนุษย์จึง โชคดีมากแล้ว ก็เร่งทำ อย่าไปเชื่อกิเลสว่า นิพพานไม่มีรสชาติ หากเราจะเอารสชาติ เราไม่สามารถกำหนดชะตาได้หรอก ก็จะเป็นทาสเรื่อยไป

 

สาธุ...
นานๆ จะมีข้อความกระตุกต่อมสักทีหนึ่ง
ประมาทกันมากจริงๆ และส่วนมากก็ไม่รู้ตัวเลย...

 

จงขอแล้วจะได้ จงหาแล้วจะพบ จงเคาะแล้วจะเปิดให้แก่ท่าน [มัทธิว 7:7]