นามขันธ์กับจิตเดิมแท้นั้นต่างกันอย่างไร...

ถ้าพูดเรื่องทำนองเดิม แบบเดิม ก็เห็นเหมือนเดิมนะ
แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่น ก็คนละเรื่อง คนละอารมณ์
แต่ก็จริงที่เป็น ลม ปาก ของวันนี้ ถูกใจเรื่องนี้ วันหน้าปัญญาเปลี่ยนแปลงได้
ก็ไม่รู้ว่า ลม ปาก ยังเห็นเรื่องนี้เหมือนไหม ยึดถืออะไรไว้ไม่ได้
สังขารมันไม่เที่ยง แต่ยังไงเสีย อะไรที่เป็นสัจธรรม วันนี้เป็นอย่างไร
วันหน้าก็ยังเมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง

 

ค่ะ เรื่อง จิต ก็คือเรื่องธรรมชาติ
กระทบก็รู้ บางครั้งกระทบไม่รู้ก็มีให้มันจางไปเองค่ะ
สติที่เข็มแข็งคือ รู้และเข้าใจ อ่อนโยน และยึดหยุ่นตามสถานการณ์
แต่เราเกาะสติไว้แน่น เมื่อเราหลุดจากนิวรณ์ธรรมแล้ว
จะเข้าสู่กระแสแห่งธรรมแบบสมบูรณ์ เมือมันได้รอบ

 

ไม่ขอตอบว่าผิดหรือถูกนะครับพี่ขวัญ

เพียงผมมองว่าความสงสัยมันก็มีเหตุของมัน ถ้ายังไม่เห็น ทางที่จะช่วยได้เยอะ ก็อย่างที่พี่สนใจ

พิจารณานิวรณ์ อันเป็นอีกวิธีหนึ่ง จัดในฐานธรรม ของสติ ^-^

 

บางครั้ง สิ่งที่ทำให้่เรากลัวสุดสุด จะช่วยปลดพันธนาการได้ไหม คุุณที
มันจะโล่งไหม

 

สัจจธรรมคือ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
ก็บอกแล้วว่ามันไม่แน่ ... ก็คือไม่เที่ยงไงครับ

 

บางทีก็เริ่มเห็นความคิดที่เกิดจากใจไม่ปกติของเราเอง

คือรู้ว่า เพราะเรามีความคิดแบบนี้ เป็นพื้นอยู่ พอไปเจอความเห็นที่ค้านกับ
ความเชื่อของตัวเอง ก็จะเกิดสงสัย บางทีสงสัยคนอื่น บางทีสงสัยตัวเอง
ถ้ารู้ทันตัวสงสัย มันก็ไม่ยุ่งเรื่องคนอื่น เพราะรู้ว่ามันก็เป็นนิวรณ์ของเราเอง
แต่บางเรื่องอาจเป็นกรรมเก่า ทำให้ผูกพันกับบางคน ก็จะไปยุ่งเรื่องของเขา
ถ้ารู้ทันว่าเป็นเรื่องกรรมของเขา หรือเห็นท่าไม่ดีว่าจะก่อกรรมซะเอง ก็ถอยออกมา
หยุดที่ตัวเองแทน ดูกิเลสของตัวเองแทน ปล่อยวางคนอื่นไป ก็ไม่ดือดร้อนกับเรา
ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนใจ

 

ก็เหมือนเราปลูกข้าวพอได้เวลาข้าวก็ออกรวงเอง เราบังคับให้ข้าวออกรวงเองไม่ได้ แต่หลวงปู่ดู่ ท่านเปรียบเทียบเหมือนเรากินข้าว ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆทานไปถึงเวลาอิ่มเราก็อิ่มเองแหละเนาะ

 

คนๆนั้น เขามีคนคอยดูแลอยู่แล้ว คนที่คอยดูแลคนนั้นก็น่าจะเป็นคนที่นำพา
ที่พึ่งอันเกษมไปให้

ดังนั้น คนที่จะนำพาเขาได้ไม่จำเป็นต้องมีมากคน

ไม่เชื่อ ลองไปโหลด tv project ดู ตอนที่สองคนนั้นคุยกัน จะสังเกต
เห็นได้ว่า "มีการฟังเกิดขึ้น แม้มีท่าทีที่แข็งขืนหลบมุม"

 

สมุทัยเวลามันเกิด ถ้าไม่รู้ตัวก็ไม่เห็นทุกข์ ถ้ารู้ตัวก็ขึ้นกับว่าจะเห็นทุกข์ช้า หรือเห็นทุกข์ไว มันก็เป็นรอบ ๆ ที่เรียกว่าการเกิดดับตามกันมาของขันธ์ที่มีอุปทานขันธ์

ก็ขออวยพรให้เห็นไว ๆ แล้วกัน จะได้ละทุกข์ได้เร็ว ๆ ^-^

 

มันค้านอยู่ในใจ อีกละ

ความไม่เที่ยง คือสัจธรรม อย่างหนึ่ง ไม่เปลี่ยนแปลง
ไม่ว่า เมื่อไร เวลาผ่านไปนานเท่าไร เป็นสมัยไหน
ความไม่เที่ยง ก็คือสัจธรรม คือความจริง
ความไม่เที่ยง คือความจริงของสรรพสิ่ง เป็นสัจจธรรม


"ก็บอกแล้วว่ามันไม่แน่ ... ก็คือไม่เที่ยง"
พอดีอ่านข้อความของลุงแล้ว ใจมันตีความหมายออกมา
บอกว่า สัจจธรรม เป็นสิ่งไม่เที่ยง ใจมันก็เถียงออกมาซะเยอะ เลย อะ --"
เนี่ย ใจมันคิดไปเอง กว่าจะรู้ตัวว่า เข้าใจผิดไปเอง มันปรุงมาซะเยอะ เลย --"

 

ก็นะ
คนเรา ให้ที่เขาให้เพ่ง ตัวเอง ใจตัวเอง ให้รู้ ถ่องแท้
แต่กลับไปเพ่งผู้อื่นให้รู้ได้ถ่อง แม๊ ผลมันก็ออกมาเป็นแบบนี้และลุง
มันเพ่งผิดที่ ผิดทา่ง แล้วมันจะไปได้ผลได้อย่างไรนะ ลุงว่าไหม
ความสำเร็จย่อมเกิดขึ้นยาก เนอะลุงเนอะ

 

สัพเพธัมมา อนัตตา ธรรมทั้งหลายก็ไม่เที่ยงอยู่แล้ว
อยู่ที่ว่าเราจะเห็นได้ชัดขนาดไหน
คนเราก็รู้ไม่เหมือนกันแต่พอได้พูดคุยกันบ้างก็เหมือนกับช่วยกันถางทางให้กว้างขึ้น ก็จะเดินทางไปได้สะดวกขึ้น

 

เราเป็นมนุษย์จักรยาน แรงน้อย เลย ปั่นนาน ๆ เหอ ๆๆๆๆ

 

ถ้า สงสัย+โลภอยากรู้เยอะๆ มีแวว ว่าอยู่นาน
กว่าจะรู้จนพอใจ จนหมดโลภเรื่องที่อยากรู้ --"
แต่ถ้ารู้จักพอ ไม่โลภอยากรู้มาก ก็มีแววว่า จะได้ไปเร็ว
เพราะหมดโลภแล้ว เหลือแต่สงสัย มันก็เห็นได้ชัดเร็ว ตัวพาหลงมันน้อยลง (มั้ง)

 

ก็ชอบที่จะไปแก้ไขผู้อื่นแต่ลืมตัวเอง มันก็ส่งจิตออกนอกไปหาทุกข์แบบนี้แหละ แต่อย่าเพิ่งมากนะ ดูแบบสบายๆ แต่ใหม่ๆไม่เพ่งบ้างก็ไม่เห็นหรอก แต่บางครั้งยิ่งจ้องบางทีก็ยิ่งไม่เห็นเลยนะ ก็จิตเป็นสมาธิมันก็ไม่รับรู้อารมณ์อื่นใช่ไหมล่ะ
แต่นานาเลยมาแล้วนี่ หุ หุ หุ

 

เข้าเป้าแล้ว !!!

จะเห็นว่า เห็นกิเลสมันจืดเกินไป

แต่พอเห็นนิวรณ์ธรรมได้ ถึงจะพอฟัดพอเหวี่ยง

ศรที่ยิงไป จะทำให้รู้ว่าโดนเป้า หรือไม่โดนเป้า

คนมันประหลาดไม่เหมือนกัน

แต่ก็เท่านั้น เพราะอย่างไรเสียก็ยังขาดการเห็นอีกอย่างหนึ่ง
ทำไงน๊อถึงจะไปเห็นตรงนั้นได้

"ทำไง ทำไง ทำได้ไหมเอ่ย......." [ เพลงชิงร้อยชิงล้านช่วงเถิดเถิง ]

 

ทุกสิ่งทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่ใจ หากรวมได้แล้ว เมื่อพิจารณาจะแก้ตรงจุดก็เพ่งไปเลย
มันจะเบา เอาทีละเปาะ มันจะสบายเอง บางคนก็ชอบแยกแจกแจงรายละเอียด
ก็แล้วแต่จริตของใครของมัน มันไม่เสมอไป แล้วแต่เหตุการณ์
หากทำได้แล้่ว ใจนิ่งแล้ว เวลาเราเดิน เราจะเห็นแขน ขา มันแกว่งเอง
ใจเราเป็นฐาน ตั้งมั้นสังเกตุการณ์ ตัวเราเป็นแค่เปลือก มันเป็นแบบนั้นจริงๆ
บางครั้งไม่รู้สึกเจ็บทางกายก็มี แต่แปล๊บที่ใจ

 

แต่ก็ดีนะ ละเอียดดี ผมก็คล้ายๆคุณขวัญแหละถึงติดแหงกมาหลายปี ศึกษามาหลายอาจารย์ ทำมาหลายแบบ ทำไปสงสัยไป ท่านนั้นว่าแบบนี้ ท่านนี้ว่าแบบนั้น ทำไมไม่เหมือนกัน
ต้องให้ครูบาอาจารย์ท่านช่วยแก้ให้
กว่าจะได้โดนแทงซะหลายแผล

 

ปัจจัตตังนะ แล้วแต่ ของเก่าทำมาไม่เหมือนกัน

แล้วจะไปบังคับให้เหมือนกันได้ไง ยุ่งจริงเนาะ หุ หุ หุ

 

งมๆ ไปเรื่อยๆ งมไปเนืองๆ ถึงเวลา เดี๋ยวมันรู้เอง

ตอนนี้รู้สึกแปลกอยู่อย่าง มีความรู้สึกผุดขึ้นมานะ

ถ้าสงสารคนอื่น ก็อยู่อีกนาน *-*

ถ้าสงสารตัวเอง ก็ไม่ต้องอยู่นาน --"