นิมิต - กรรมฐาน

#ไม่ใช่พุทธานุสติ #ไม่ใช่สังฆานุสติ
ถาม : เรื่องที่ ๑ คนผู้หนึ่งมีพระพุทธรูปองค์หนึ่ง เขารักและหวงแหนพระพุทธรูปองค์นี้มาก เมื่อเขาตาย ได้กลายเป็นงูเฝ้าพระพุทธรูป ใครเข้าไปใกล้องค์พระ งูตัวนี้จะชูหัวขึ้นเตรียมฉกทันทีเพราะความหวงแหน ต้องพูดบอกงูว่า "เพียงแค่มาดูองค์พระเฉย ๆ ไม่ได้มานำองค์พระไปไหน" งูตัวนั้นจึงจะสงบเลื้อยออกไป
เรื่องที่ ๒ หญิงชราญาติผู้ใหญ่ของหลวงปู่รูปหนึ่ง ได้รักเลี้ยงดูหลวงปู่รูปนี้มาด้วยความรักผูกพันมาก ตอนมีชีวิตใส่บาตรพระหลานชายเสมอ แต่พอเสียชีวิตกลับได้ไปเกิดเป็นสุนัข คอยวิ่งเข้าไปอาศัยในวัดที่หลวงปู่จำวัดอยู่ เพราะด้วยรักผูกพัน จะไล่ตีหรือเจ้าของนำกลับไปเลี้ยงที่บ้านดีอย่างไรก็ไม่ยอม จะวิ่งกลับมาอยู่วัดตลอด อทิสมานกายเป็นหญิงชรา กายซูบผอม เฝ้ากราบขออย่าได้ไล่ตนไปใหน ขอให้ตนได้อาศัยอยู่วัดนี้ ได้ใกล้หลานชาย
๒ เรื่องนี้ จิตทั้ง ๒ คนพลาดลงอบายภูมิเป็นเดรัจฉานได้อย่างไร ? ขอพระอาจารย์โปรดวินิจฉัยเป็นความรู้และการป้องกัน มีข้อควรระวังกับการสังเกตสภาพจิตลักษณะนี้อย่างไร เพื่อไม่ให้เป็นเช่นนี้
ตอบ : เรื่องของโยมที่รักพระพุทธรูปมาก แต่ตายแล้วกลายเป็นงูเฝ้าพระพุทธรูป #กำลังใจเป็นไปในลักษณะของมัจฉริยะ คือ ความตระหนี่ถี่เหนียว หวงแหนในสิ่งของนั้น ๆ #ไม่ใช่กำลังใจที่เกาะพระในลักษณะพุทธานุสติ แค่เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานอย่างงูถือว่าดีมากแล้ว
ส่วนเรื่องของคุณยายที่รักหลานและดูแลหลานที่เป็นพระ แต่ไปเกิดเป็นหมา ลักษณะก็ใกล้เคียงกัน คือ การรักและหวงหลานของตัวเอง #โดยที่ไม่ได้ยึดเป็นสังฆานุสติ #ไม่ได้เห็นว่าท่านเป็นพระสงฆ์ แต่ว่าเห็นเป็นแค่หลานชายสุดที่รัก
ทั้งสองส่วนเป็นการตั้งกำลังใจในทางที่ผิด ขยับมุมนิดเดียวจะไปดีมากเลย แต่ไม่ต้องกังวล เพราะว่าอย่างน้อย ๆ การที่เขาเกาะความดีอยู่ ชาติต่อไปหลังจากพ้นกรรมตรงนั้นแล้ว ก็ได้ไปเสวยผลบุญในส่วนที่ตนเองนึกถึงพระ ไม่ว่าจะเป็นพระพุทธรูปหรือว่าพระสงฆ์ก็ตาม

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
วัดท่าขนุน จังหวัดกาญจนบุรี
เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนมิถุนายน ๒๕๖๑

 

ขอบคุณภาพประกอบ https://web.facebook.com/groups/468362960607181/user/100003283684286

 

วิธีบูชาพระพุทธเจ้าให้จิตเป็นฌาน

ท่านโบราณาจารย์ทั้งหลายจึงแนะนำให้ใช้วิธีถวายข้าวพระพุทธรูป เรื่องนี้สำคัญมาก ตอนเช้ามีข้าวหรือมีผลไม้อะไรก็ได้นิดเดียว ถ้าเราขี้เกียจหาของอย่างอื่น ก็ข้าวที่เราจะกิน ตักเอามาก่อนถ้วยเล็กๆ กับข้าวจะเป็นพริก จะเป็นกะปิ หอมกระเทียม น้ำปลา ปลาร้า พระพุทธเจ้าท่านรับทุกอย่าง เอาไปบูชาท่าน ท่านไม่ได้ฉัน เป็นนิมิตเป็นเครื่องหมายว่า ทุกวันต้องบูชาพระพุทธเจ้าตามเวลานี้
ถ้าทำอย่างนี้ถึงขั้นเป็นห่วง ถ้าเมื่อถึงเวลานั้นไม่ทำไม่ได้ เราต้องทำ กำลังใจไม่สบาย อย่างนี้ถือว่าเป็นฌานในพุทธานุสสติกรรมฐาน ถ้าทำอย่างนี้ท่านไม่ลืมแน่ แล้วก็ถ้าจะตายเมื่อไรภาพที่เราบูชา ถวายข้าวพระหรือถวายพระพุทธรูป จะมาลอยอยู่ข้างหน้า หลังจากนั้นจะเห็นภาพพระพุทธรูปก็ดี ภาพพระพุทธเจ้าก็ดี ปรากฏอย่างนี้ทุกคน ตายแล้วไปสวรรค์แน่ ถ้าไปสวรรค์ก็ฟังเทศน์จากพระศรีอาริย์จบเดียวเป็นพระโสดาบัน นี่กำลังบารมีอ่อนนะ..."
จากหนังสือ ธัมมวิโมกข์ฉบับที่ ๖๑ หน้า ๔๐
พระธรรมคำสอนหลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดจันทาราม (ท่าซุง) อ.เมือง จ.อุทัยธานี
เพจ:คำสอนหลวงพ่อพระราชพรหมยาน
พิมพ์โดย นภา อิน

 

“ตรงไหนดี”

มาถึงประเด็นการจับภาพพระ สำหรับผู้ฝึกใหม่ว่า ควรนึกภาพพระไว้ตรงไหน..? เรื่องนี้ถ้าไม่คิดมาก ก็ให้นึกอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนตอนที่เรากำลังกราบพระประธานที่ใดที่หนึ่งนั่นแหละ องค์พระมักจะประทับเด่นอยู่ด้านหน้าของเรา เมื่อเราหลับตาก็ให้กำหนดนึกในลักษณะนั้น จะใหญ่จะเล็กก็แล้วแต่ ง่ายดีเพราะเป็นสิ่งที่เราคุ้นชิน อย่าขี้สงสัย ให้เชื่อมั่นแล้วมุ่งหน้าทำไปเลย เดี๋ยวรู้เอง

คำสอนของพระอาจารย์เอ

 

แสงสว่างเป็นกิเลส


มีคนเล่าให้หลวงปู่ฟังว่า มีผู้กล่าวว่าการทำสมาธิแล้วบังเกิดแสงสว่างนั้นไม่ดี เพราะเป็นกิเลส มืดๆจึงจะดี
หลวงปู่ท่านกล่าวว่า
“ ที่ว่าเป็นกิเลสก็ถูก แต่เบื้องแรกต้องอาศัยกิเลสไปละกิเลส (อาศัยกิเลสส่วนละเอียดไปละกิเลสส่วนหยาบ) แต่ไม่ได้ให้ติดแสงสว่างหรือหลงแสงสว่าง แต่ให้ใช้แสงสว่างให้ถูก ให้เป็นประโยชน์ เหมือนอย่างกับเราเดินผ่านไปในที่มืดต้องใช้แสงไฟ หรือจะข้ามแม่น้ำหรือมหาสมุทรก็ต้องอาศัยเรือ อาศัยแพ แต่เมื่อถึงฝั่งแล้วก็ไม่ได้แบกเรือ แบกแพขึ้นฝั่งไป

แสงสว่างอันเป็นผลจากการเจริญสมาธิก็เช่นกัน ผู้มีสติปัญญาสามารถใช้เพื่อให้เกิดปัญญาอันเป็นแสงสว่างภายใน ที่ไม่มีแสงใดเสมอเหมือนดังธรรมที่ว่า
“ นัตถิ ปัญญา สมา อาภา แสงสว่างเสมอด้วยปัญญา ไม่มี “

 

"การตัดอารมณ์หลง"

รูปฌานก็ดี อรูปฌานก็ดี ความจริงเป็นของดีมีกำลัง รูปฌานนี่ถ้าเรามีแล้วมันตัดนิวรณ์ไม่ให้เข้ามากวนใจก็มีความสุข แต่ว่าเราเผลอไม่ได้ มันมีสภาพเหมือนกับคนกดคอเสือ กดคอเสือไว้เสือก็กัดไม่ได้ แต่ต้องใช้กำลังกด
ถ้ากำลังเราอ่อนตัวลงมาเมื่อไหร่ หรือว่าเผลอเมื่อไหร่มันก็แว้งกัดใหม่ แต่ว่าเราระวังไว้ถึงมันจะกัดไม่ถนัดมันก็เจ็บ ทีนี้กัดหวิด ๆ เราก็ต้องคอยหลบเสียเวลา มีความเหนื่อย...เราก็ต้องระวังตัว
ทีนี้สำหรับฌานโลกีย์ ฌานโลกีย์เป็นการเพาะกำลัง เหมือนคนออกกำลังกาย ปัญญาเหมือนกับมีดที่มีคมกล้าเข้าประหัตประหารศัตรู
่
ฉะนั้นเราจะไม่หลงแค่รูปฌานและอรูปฌาน รูปฌานและอรูปฌานต้องมี แต่ความดีเราไม่มีแค่นี้ เราต้องการสูงขึ้นไป ก็ใช้กำลังปัญญากับรูปฌานและอรูปฌานเข้าประหัตประหารกิเลส โดยคิดว่าโลกนี้ไม่มีอะไรเหลือ
ในอรูปฌานคิดว่า "อากิญจัญญายตนะ" พิจารณาตามความเป็นจริงว่า โลกนี้ทุกอย่างไม่มีอะไรเหลือ คนตายหมดสัตว์ตายหมด วัตถุธาตุพังหมดไปในที่สุด เราจะต้องการอะไร ไม่ต้องการเกิดในโลกนี้อีก ในเทวโลกและพรหมโลกก็เหมือนกัน ก็ไม่มีอะไรเหลือ
เทวดาที่ไปอยู่บนสวรรค์ก็ดี พรหมที่ไปอยู่เขตพรหมก็ดี ก็ไม่มีใครอยู่ประจำได้นาน หมดบุญวาสนาบารมีก็ลงมา...ไม่เป็นเรื่อง
เราต้องใช้อารมณ์ "เนวสัญญานาสัญญายตนะ" กดอารมณ์ไม่สนใจมนุษยโลก เทวโลก และพรหมโลก เฉยเสียแล้วก็เข้าไปตัดมานะ การถือตัวถือตน
ไอ้มานะการถือตัวถือตน เราก็เอา "สักกายทิฏฐิ" เข้ามาเปรียบว่า คนเราที่เห็นว่าดีกว่าเรา เสมอเรา ต่ำกว่าเรามันถูกต้องตรงไหน ความจริงมันไม่ถูกต้องเลยการเข้าไปเปรียบกัน มันเป็นอารมณ์หนัก กิเลสคือความชั่ว ไปยุ่งกับคนอื่นเขาเราไม่สนใจกับเขาเสียด้วย เขาจะชั่วมันก็เรื่องของเขา เราสนใจอย่างเดียวว่าตัวของเรานี่เราหลงในตัวเราหรือเปล่า
ร่างกายเราคิดว่าเราดีหรือเปล่า ร่างกายมันสกปรกเราคิดว่ามันสะอาดหรือเปล่า ร่างกายนี้มันจะต้องพังในที่สุด มนุษย์ก็ดี สัตว์ก็ดี ที่เป็นเพื่อนเรา ทรัพย์สมบัติทั้งหลายก็ดี เราก็ต้องจากมันไป ใช้กำลังใจเข้ามาตัดอารมณ์ตัวนี้มีประโยชน์ คิดว่าร่างกายไม่มีประโยชน์เลย เรามีทุกข์ก็คือร่างกาย ร่างกายเป็นศัตรูสำคัญของเรา เราไม่ต้องการมันอีกแค่นี้ดีแล้ว

พระราชพรหมยาน,ธัมมวิโมกข์ (2529),61,26-27
Facebook : นิตยสารธัมมวิโมกข์ วัดท่าซุง

#สมัครสมาชิกนิตยสารธัมมวิโมกข์ได้ที่ ID line : thammavimok2021



(ภาพนี้ หลวงปู่มหาอำพัน วัดเทพศิรินทร์ กราบหลวงพ่ออย่างนอบน้อม หลวงพ่อก็รับกราบอย่างนอบน้อม แม้พระพรรษาน้อยจะยกมือกราบท่าน ท่านรับกราบก่อนแล้ว ท่านไม่มีมานะจริง ๆ)

 

ให้ถือว่าเหตุกระทบนั้นเป็นครู
สมเด็จองค์ปฐมทรงตรัสสอนปกิณกะธรรมไว้ มีความสำคัญดังนี้
อย่าไปทุกข์กับเหตุการณ์ที่แวดล้อมอยู่นี้ ให้ถือว่าเหตุกระทบนั้นเป็นครู ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้น - ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไปเท่านั้นเอง ให้เห็นเป็นแค่ สภาวะธรรม
อย่าไปใส่ใจว่าอะไรในโลกนี้มันจักจีรังยั่งยืน แม้แต่ขันธ์ ๕ ของใครหรือของตนเอง เพราะนั่นเป็นอารมณ์ภวตัณหา ทุกสิ่งทุกอย่างมีอนัตตา หรือพังหรือตายในที่สุดเหมือนกันหมด
ให้เตรียมตัวเตรียมใจ พร้อมรับสถานการณ์เกิด - เสื่อม - ดับอยู่เสมอ พยายามทำจิตให้ปล่อยวางอยู่เสมอ เห็นทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้เป็นกฎของธรรมดาหมด
บุคคลซึ่งจักทำจิตให้เข้าถึงซึ่งพระนิพพาน จักต้องวางอารมณ์ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างให้ได้ทุกเมื่อ และจงทำทุกอย่างตามหน้าที่ให้ดีที่สุดเท่าที่จักทำได้ ให้ทำความดีด้วยความเต็มใจ แต่ไม่ติดอยู่ในความดีนั้นๆ
ธรรมนำไปสู่ความหลุดพ้นเล่ม ๑๐เดือนพฤษภาคม ๒๕๔๐

 

พอเรากำหนดภาพพระพุทธเจ้าขึ้นมาอยู่เบื้องหน้า
ก็ทำได้ ๓ จุดที่เราสามารถกำหนดได้ (เอาที่เราสบายใจ)
• เบื้องหน้าก็ได้
• บนศีรษะก็ได้
• หรือประทับอยู่ในอกเราแล้วหันหน้าไปตามเราก็ได้
อย่างหนึ่งอย่างใดก็ได้ แล้วเรามีความสุขใจ
อย่าเพ่งนะ...เอาใจนึก นึกเบา ๆ
เหมือนนึกถึงพ่อ ถึงแม่ ถึงคนที่เรารัก..อันนี้สำคัญ
บางคนไปติดเพ่ง มอง..พยายามจะให้ชัด ยิ่งไม่ชัดเลย แล้วยิ่งหายไปเลย
บางคนก็ภาพพระบิดไปบิดมา...ก็ให้รู้ว่า กำลังจิตเราไม่พอ...เพราะเราเพ่งมากเกินไป
คนที่กำลังจิตไม่พอ มี ๒ อย่าง
๑. เพ่งมากเกินไป
๒. ย่อหย่อนมากเกินไป
ทำ ๑ วัน...เว้น ๓ วัน , ทำ ๑ วัน..เว้น ๕ วัน, ทำ ๕ วัน..เว้น ๑ เดือน
ฉะนั้น ต้องทำทุกวัน
คำว่า...ทำทุกวัน คือ ทำทุกโอกาส ทุกเวลา
ไม่จำเป็นว่า..ต้องนั่งหน้าโต๊ะหมู่บูชาพระ
เราจะไปไหน...จะเดินทาง จะขับรถก็ดี
จะทำภารกิจการงานก็ดี จะเขียนหนังสือก็ดี
จะอ่านหนังสือก็ได้ จะทำอะไรก็แล้วแต่
ขอให้นึกถึงองค์พระให้ได้ก็แล้วกัน...
#พระธรรมเทศนา
#สวดพระคาถาเงินล้านแบบทรงสมาธิ ครั้งที่ ๘
๑๓ ธันวาคม ๒๕๖๓ : ตอนที่ ๑๘
#พระอาจารย์เอกลักษณ์ #ปญฺญาคโม
#วัดพุทธพรหมยาน

 

ในสมัยหนึ่ง มีคนเขาหาท่าน (หมายถึงองค์หลวงพ่อ) แต่เขาส่งหนังสือมาให้ เวลานั้นเป็นเวลาค่ำ ท่านบอกว่าเวลาค่ำอย่างนี้อ่านหนังสือไม่ออกจะต้องจุดไฟ แล้วก็ใช้กระแสไฟอ่าน พอตกเวลากลางคืนก็ปรากฏว่าเวลาที่ท่านเจริญพระกรรมฐาน ก็ใช้กำลังของอภิญญาหก ส่งจิตโดยใช้มโนมายิทธิ ขึ้นไปนมัสการสมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาที่จุฬามณีเจดีย์สถาน พอไปถึงที่กราบองค์สมเด็จพระพิชิตมาร พอเงยหน้าขึ้นท่านก็บอกว่าตามธรรมดานี่พระถึงไม่มีแสงไฟก็ควรจะอ่านหนังสือออก ท่านก็ถามว่าทำอย่างไรจึงจะอ่านหนังสือออกพระพุทธเจ้าข้า สมเด็จ พระบรมมาครูตรัสว่าเป็นทิพพจักขุญาณของเธอมีแล้ว แต่อาศัยที่เป็นผู้ปรารถนาพุทธะภูมิมาเดิม ทิพพจักขุญาณจึงไม่แจ่มใสเหมือนพระอริยะเจ้า ฉะนั้นเพื่อจะให้ความแจ่มใสเกิดขึ้นเห็นภาพชัดเจน
ควรปฏิบัติอย่างนี้ควรจะให้คาถานี้ไปภาวนาจนกว่าจะเป็นฌานสมาบัติ เรื่องฌาณนี่เรื่องเล็กท่านว่าจะคว้าอะไรมามันก็เป็นฌาณทันที เพราะมีการคล่องตัวอยู่แล้วคาถาก็เห็นจะเป็นมงกุฎพระพุทธเจ้า ท่านบอกอย่างนี้
อิติปิ โส วิเสเสอิ
อิเสเสพุทธนาเมอิ
อิเมนา พุทธตังโสอิ
อิโสตัง พุทธปิติอิ
พระองค์ตรัสว่า คาถานี้ถ้าไปเรียนและภาวนาทำให้เป็นฌาณ นิมิตต่างๆจะแจ่มใส คนที่ตาไม่ดีก็อ่านหนังสือออกได้ และมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ตามประสงค์ ถ้าใช้คาถานี้เป็นฌาณ ทรงย้ำมาว่ามืดๆก็อ่านหนังสือออก ท่านก็มาทำ มาทำได้ไม่นานทำเพียงชั่วครู่จิตเข้าถึงฌาณสี่ ทรงฌาณสี่สบายๆ ก็เลยว่ากันถึงฌาณแปด ถึงฌาณแปดสบาย ก็หลบลงไปถึงฌาณสี่ในรูปฌาณ ทำไปทำมาก็ลองหลับตาอ่านหนังสือก็อ่านหนังสือออก แต่วิธีนี้ท่านจะใช้ทั่วๆไปไม่ได้ เอาไว้แต่เมื่อมันจำเป็น จำเป็นจริงๆไม่ต้องหยิบหนังสือมา เป็นแต่เพียงนึกว่าจะอ่านหนังสือ มันก็เข้าใจว่าหนังสือฉบับนั้นเขาว่าอย่างไร

หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง
จากหนังสือพ่อรักลูก ๓ หน้า ๓๕๖

 

19 – 11 – 64
"มรรคผลที่ได้จากผลของอรูปฌาน"

ท่านที่ได้อรูปฌาน 4 เมื่อสำเร็จมรรคผลจะได้เป็นพระอรหันต์ขั้นปฏิสัมภิทาญาณ คือมีคุณสมบัติพิเศษเหนือจากที่ทรงอภิญญาหก อีก 4 อย่าง สำหรับท่านที่ได้ปฏิสัมภิทาญาณนี้ท่านทรงอภิญญาหก และคุณสมบัติพิเศษอีก 4 คือ
#ปฏิสัมภิทา 4
1. อัตถปฏิสัมภิทา 4 มีปัญญาแตกฉานในอรรถ คือฉลาดในการอธิบายถ้อยคำที่ท่านอธิบายมาแล้วอย่างพิสดาร ถอดเนื้อความที่พิสดารนั้นให้ย่อสั้นลงมาพอได้ความชัดไม่เสียความ
2. ธัมมปฏิสัมภิทา ฉลาดในการอธิบายหัวข้อธรรมที่ท่านกล่าวมาแต่หัวข้อให้พิสดารเข้าใจชัด
3. นิรุตติปฏิสัมภิทา มีความฉลาดในภาษารู้และเข้าใจภาษาทุกภาษาได้อย่างอัศจรรย์
4. ปฏิภาณปฏิสัมภิทา มีปัญญาเฉลียวฉลาดสามารถแก้ปัญหาได้อย่างอัศจรรย์
ปฏิสัมภิทาญาณนี้มีความแปลกจากอภิญญาหกอยู่อย่างหนึ่งคือ ท่านที่จะทรงปฏิสัมภิทาหรือทรงอรูปฌานนี้ได้ ท่านต้องได้กสิณ 10 และทรงอภิญญามาก่อน แล้วจึงจะปฏิบัติต่อในอรูปนี้ได้
ถ้าท่านนักปฏิบัติที่ไม่เคยเรียนกสิณเลยหรือทรงกสิณได้บางส่วน ยังไม่ถึงขั้นอภิญญาแล้วท่านมาเรียนปฏิบัติในอรูปนี้ย่อมปฏิบัติไม่สำเร็จ เพราะการที่ทรงอรูปฌานได้ต้องใช้กสิณ 9 ประการ ปฐวี เตโช วาโย อาโป นีละ ปีตะ โลหิตะ โอทาตะ อาโลกะ เว้นอากาศกสิณอย่างเดียว เอามาเป็นบาทของอรูปฌาน
คือต้องเอากสิณ 8 อย่างนั้นอย่างใดอย่างหนึ่งตั้งขึ้นแล้วเข้าฌานในกสิณนั้นจนถึงจตุตถฌาน และเพิกนิมิตในกสิณนั้นเสีย คำว่าเพิกหมายถึงปล่อยไม่สนใจกับสิ่งนั้น การที่จะปฏิบัติในอรูปฌานต้องเข้ารูปกสิณก่อนอย่างนี้
พระราชพรหมยาน,ธัมมวิโมกข์ (2554),367,27-28
facebook : นิตยสารธัมมวิโมกข์ วัดท่าซุง
#สมัครสมาชิกนิตยสารธัมมวิโมกข์ได้ที่ ID line : thammavimok2021

 

“อย่าสนใจอาการ”

เมื่อจิตเริ่มเข้าสู่สมาธิระดับต่างๆ ก็จะมีอาการปรากฏที่ไม่เหมือนกัน ส่วนใหญ่เรามักจะคอยลุ้นไปกับอาการนั้นๆด้วย เช่น มีแสงสว่างแล้ว มีตัวโยก ตัวเบาหวิว ตัวลอยๆแล้ว มีอาการอย่างนั้นอย่างนี้แล้ว เป็นต้น การคอยลุ้นและให้ความสนใจไปกับอาการทั้งหลายเหล่านี้ จิตจะฟุ้งซ่าน ไม่ก้าวหน้าเสียมากกว่า ที่ถูกคือ แค่รับรู้ และดูไปเฉยๆ ไม่สนใจกับอาการใดๆที่เกิดขึ้นทั้งหมด จงจำไว้ว่า เราไม่สามารถบังคับฌานได้ แต่เราสามารถบังคับใจตัวเองได้ ใหม่ๆจะยาก แต่เมื่อเริ่มจับทางได้ ฌานจะดำเนินหน้าที่ของเขาเองโดยอัตโนมัติ ไม่ช้าการปฏิบัติของเราจะก้าวหน้าขึ้นเอง
คำสอนของพระอาจารย์เอ

 

“เอาที่สบายใจ”
การจับภาพพระเป็นอนุสติ จิตของเราอาจมีความพอใจภาพพระไม่เหมือนกันในแต่ละวัน หรือแม้แต่ในวันหนึ่งๆอาจเปลี่ยนได้หลายภาพ สมมติตอนนี้ชอบภาพพระพุทธชินราชก็จับภาพนี้ไป ถ้าใจเปลี่ยนเป็นภาพพระแก้วมรกตก็เปลี่ยนใหม่ได้ อันนี้ไม่ผิด จิตชอบใจภาพใดก็เอาภาพนั้น จงยึดเอาความพอใจและความสบายใจของจิตเป็นหลักในเบื้องต้นก่อน อย่าไปบังคับเขา ยกเว้นเมื่อเราต้องการฝึกฝนจิตอย่างเข้มข้นจริงจัง จึงต้องสร้างระเบียบวินัย ด้วยการกำหนดภาพพระโดยเฉพาะ ให้ตายตัวลงไปไม่ให้เปลี่ยน เพื่อให้จิตได้รับการฝึกฝนและมีพัฒนาการที่ดีต่อไป
คำสอนของพระอาจารย์เอ

 

ธรรมะพระพุทธเจ้าอาศัยความเข้าใจ
พอเข้าใจจริงแล้วจึงสามารถปฏิบัติได้จริง
ถ้าเราไม่เข้าใจจริง...เราก็ปฏิบัติไม่ได้จริง
เราเกิดมาในศาสนาพุทธเนี่ยะ...พระอาจารย์ถือว่า เราประเสริฐแล้ว เราโชคดี
เพราะว่าเป็นศาสนาที่ประกอบไปด้วยเหตุด้วยผล
แล้วก็พิสูจน์ผลได้ไม่จำกัดกาล...ปฏิบัติตอนไหน..ได้ตอนนั้น..ขอให้ปฏิบัติถูกเน๊าะ..เท่านั้นเอง
‍♀️ฉะนั้น คนที่กำลังเริ่มปฏิบัติเนี่ยะ อย่าไปหวังฤทธิ์หวังเดชอะไรทั้งนั้น..หวังทางหลุดพ้นก่อน
ข้อ ๑ ตั้งไว้ในหัวใจเลยว่า...
ทำอย่างไร อย่างน้อย ๆ ตายจากชาตินี้แล้วขอไม่ตกนรกก่อนได้มั๊ย..เออ เอาแค่เนี๊ยะ
เราไม่รู้เราทำกรรมทำเวรอะไรไว้รึเปล่ามากมายนะ
• ไปฆ่าสัตว์ตัดชีวิต
• ไปลักเงินลักทอง ฉ้อโกงใครเขาไว้รึเปล่า
• เคยเจ้าชู้รึเปล่า
• เคยโกหกใครเขาไว้มากมายรึเปล่า
• เคยดื่มสุรายาเมามามากมายรึเปล่า บางคนดื่มมาหลายชาตินะ
เราไม่รู้หรอกว่า เราเคยไปสร้างกรรมอะไรไว้
มันอาจจะส่งผลตอนไหนก็ได้ แบบไหนก็ได้ อย่างไรก็ได้
ฉะนั้น โชคดีที่เราเกิดมาพบพระพุทธศาสนาแล้วเนี่ยะ
มีพระพุทธเจ้าเป็นประธาน มีพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงเป็นที่สุด...ถือว่าเราโชคดีประเสริฐแล้วนะโยมนะ
ฉะนั้น เลือกทางให้ถูกไปดูซิว่า เราชอบทางไหน
แต่ไม่ใช่ว่าให้เราไปปฏิเสธธรรมะของครูบาอาจารย์ท่านอื่น...ไม่ใช่นะ
เราฝึกของเรา เราฟังได้ทุกที่นะโยมนะ แต่ว่าเราต้องมีทางของเราที่ชัดเจน
วันหนึ่งเมื่อโยมขับรถได้แล้ว จะเอารถกี่คันมาจอดไว้หน้าบ้าน จะแบบไหนอย่างไรโยมก็ขับได้ทุกคันเลยนะ
▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎▪︎✍
#พระธรรมเทศนา ณ บ้านสุขใจ จ.ระยอง
๒๒ มกราคม ๒๕๖๕ ตอนที่ ๗
#พระอาจารย์เอกลักษณ์ #ปญฺญาคโม
#วัดพุทธพรหมยาน
#ลูกนอกวังวัดพุทธพรหมยาน
#ชาติ #ศาสนา #พระมหากษัตริย์