ว่าด้วย ทิฏฐิ 62 (๑. พรหมชาลสูตร )

ขอแสดงความเห้นเรื่อง มิจฉาทิฎฐิและสัมมาทิฎฐิ ที่จริงแล้ว ต้องลงรายละเอียดเป้นเรื่องเรื่องไปครับ..ไม่สามารถเหมารวมทุกเรื่องได้ บางเรื่องสามารถเห็นเป็นมิจฉาทิฎฐิ บางเรื่องเป็นสัมมาทิฎฐิ....แต่ถ้าจะยกเป็นภาพรวม มีพระสูตรพระสูตรหนึ่งที่กล่าวครอบคลุม พระวจนะ" ภิกษุทั้งหลาย สัมมาทิฎฐิเป็นอย่างไรเล่า ภิกษุทั้งหลาย ความรู้อันใด เป็นความรู้ในทุกข์ เป็นความรู้ในเหตุให้เกิดทุกข์ เป็นความรู้ในความดับแห่งทุกข์ เป็นความรู้ในทางดำเนินให้ถึงความดับแห่งทุกข์ ภิกษุทั้งหลาย อันนี้เรากล่าวว่าสัมมาทิฎฐิ.

 

เป็นภาพรวมนั่นแหละถูกแล้ว สัมมาทิฎฐิ หรือ มิจฉาทิฎฐิ เป็นทัสนะของคน คนหนึ่ง
เป็นตัวตนของคนๆนั้น ไม่ใช่ความเห็นเฉพาะเรื่อง

 

ตำราว่า พระอนาคามี พรหมชั้นสุทธาวาส

 

แล้วอาจารย์ของ พระพุทธเจ้าอยู่ชั้นไหน

 

มีตัวอย่างหลายหมวด เช่น หมวดเนื่องด้วย กุศล อกุศล(รู้ชัด)----หมวดเนื่องด้วยอาหารสี่ กพฬีราหาร(คำข้าว) ผัสสะหาร มโนสัญเจตนาหาร วิญญาณาหาร(รู้แดนเกิด ความดับ และข้อปฎิบัติให้ถึงความดับแห่งอาหาร)-----หมวดเนื่องด้วยอริยสัจสี่(รู้ชัด ในทุกขื สมุทัย นิโรธ มรรค)-----รู้ปฎิจสมุปบาท----รู้อาสวะ(กามาสวะ ภวาสวะ อวิชชาสวะ)รู้ทั้งการเกิดและทางดำเนินให้ถึงความดับของอาสวะ.. เป้นต้น..

 

ภาพปรากอบ

 

มีเส้น ชัดเจนที่สุดแล้ว

ทิฏฐิ 62
ไม่ใช่ความรู้ในทุกข์
ไม่ใช่ความรู้ในเหตุแห่งทุกข์
ไม่ใช่ความรู้ในความดับแห่งทุกข์
ไม่ใช่ความรู้ในทางดำเนินให้ถึงความดับแห่งทุกข์

 

..................ถ้าจะเรียกว่าบริบูรณ์ กับไม่บริบูรณ์ดีกว่า...อย่างนั้นคงหาคนมี สัมมาทิฎฐิ บริบูรณ์ ยาก..

 

อาจารย์เจ้าชายสิทธัตถะ อยู่ชั้น เนวสัญญานาสัญญายตนะ

ชั้นสูงสุดของอรูปพรหม

 

พระวจนะ" ภิกษุทั้งหลาย วิชชาเป้นสิ่งที่มาล่วงหน้า เพื่อความถึงพร้อมแห่งกุศลธรรมทั้งหลาย อันติดตามด้วยหิริและโอตตัปปะ ภิกษุทั้งหลาย----สัมมาทิฎฐิ ย่อมมีอย่างเต็มที่ แก่ผู้ถึงซึ่งวิชชา มีความเห็นแจ้ง---- สัมมาสังกัปปะ ย่อมมีอย่างเต็มที่ แก่ผู้มีสัมมาทิฎฐิ-----สัมมาวาจาย่อมมีอย่างเต็มที่ แก่ผู้มี สัมมาสังกัปปะ-----สัมมากัมมันตะ ย่อมมีอย่างเต็มที่แก่ผู้มี สัมมาวาจา----สัมมาอาชีวะ ย่อมมีอย่างเต็มที่ แก่ผู้มีสัมมากัมมันตะ------สัมมาวายามะ ย่อมมีอย่างเต็มที่ แก่ผู้มี สัมมาอาชีวะ-----สัมมาสติ ย่อมมีอย่างเต็มที่ แก่ผู้มีสัมมาวายามะ ----สัมมาสมาธิ ย่อมมีอย่างเต็มที่ แก่ผู้มี สัมมาสติ---มหาวาร.สํ.19/1/3.

 

บริบูรณ์ก็พระอรหันต์นะสิ

สัมมาทิฎฐิ คนละเรื่องกับความคิด เป็นความเห็น เป็นทิฎฐิ ที่คนๆนั้นมีอยู่
เช่น คนๆนี้มีทิฎฐิ สาลวนอยู่กับ ตำรา แบบนี้ ก็มีทิฎฐิที่ไม่เข้าทาง

ส่วนความคิด นั่นแหละ ผิดบ้างถูกบ้่างได้ พูดเป็นเรื่องๆ ได้

แต่ทิฎฐิ เป็นความเห็น เป็นภาพรวมที่คนๆหนึ่งจะมีต่อแนวทางปฏิบัติ

 

เพราะมีทิฎฐิ มีความเห็นยังไม่ตรง แนวทางปฏิบัติของตน ก็ย่อมไม่ชัดเจน ที่จะแทงเข้าสู่อริยธรรม

 

ทิฏฐิในภาคปฏิบัติก็คือความคิดความเห็นที่ครอบงำจิตเอาไว้ครับ
ทำไมผู้ที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ จึงยากที่จะเปลี่ยนแปลงเป็นสัมมาทิฏฐิได้
เพราะว่าทิฏฐินั้นได้ครอบงำจิตเอาไว้แล้ว
เหมือนสิ่งมืดดำที่ปกคลุมห่อหุ้มจิตใจเอาไว้
ทำให้ไม่มีสิ่งให้จิตได้เปรียบเทียบเลยว่าความสว่างนั้นเป็นอย่างไร
จิตใจถูกปกคลุมให้อยู่แต่ในความมืด
จิตจึงยึดเอาความมืดที่ปกคลุมนั้นเป็นตัวเป็นตน
ยึดเอาความเห็นเอาทิฏฐินั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

เมื่อได้รับธรรมะของพระพุทธเจ้าเข้ามาซักฟอกชะล้าง
ความมืดที่ปกคลุมอยู่นั้นออกไปบ้าง
ก็พอจะทำให้จิตได้เห็นแสงสว่างจากภายนอกสิ่งปกคลุมบ้าง
ทำให้จิตได้มีสิ่งเปรียบเทียบระหว่างความมืดกับความสว่าง

จิตจึงมีแก่ใจที่จะรับเอาสัมมาทิฏฐิที่พระพุทธองค์ทรงสอน
รับเข้ามาสู่จิตใจมากขึ้นเรื่อย
เมื่อรับธรรมเข้าสู่จิตใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
จิตก็จะค่อย ๆ สว่างกระจ่างแจ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน

 

เออนั่นแหละ พูดแบบนี้ถูกต้อง

 

สัมมาทิฏฐินั้นเป็นมรรค เป็นเครื่องแก้มิจฉาทิฏฐิ ครับ
ก็คือความเชื่อความเห็นในทางที่ถูก
เป็นเครื่องแก้ความเชื่อความเห็นในทางที่ผิด

เมื่อมิจฉาทิฏฐิหมดไป สัมมาทิฏฐิก็หมดประโยชน์เช่นกันครับ

ไม่ต้องถามหาสัมมาทิฏฐิบริบูรณ์อะไรหรอกครับ
เอามาแก้มิจฉาทิฏฐิแค่นั้นแหละ
มิจฉาทิฏฐิหมดไปก็จบกัน
สัมมาทิฏฐิก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วครับ

 

ทำให้ผมคิดถึง
เรื่องต่างนานา
ที่เคยโพสต์มากมาย

ทำไมเค้าถึงไม่เชื่ิอกัน
ทั้งที่เอาสิ่งที่รู้จริงเห็นจริงมาพูด
อ๋อ..เพราะมิจฉาทิฏฐิครอบงำเค้าไว้นี่เอง
ทำให้เค้าเชื่อความจริงเชื่อธรรมไม่ได้

 

เฉาก๊วย พระอริยะจะไปอยู่ชั้นอรูปพรหม ได้ไหม ในตำรากล่าวไว้ไหม

 

ว่างๆ ก็อ่านนี่ละกัน กล้วยเผือก

http://palungjit.org/threads/ญาณ-๒๐๐-ที่ปรากฎ-กับผู้เจริญ-อานาปานสติ.306432/

 

อืมได้คำตอบแล้ว ฉวยเก้า พระอริยะ อยู่แค่พรหมชั้นสุทธาวาส

หากเลยไปถึงอรูปพรหม จะรับฟังธรรมได้ไง อ่า พระพุทธเจ้าถึงอุทานออกมา
ให้อาจารย์

 

การพิจารณาอะไรๆ ก็ตาม สุดท้ายต้องให้ลงมาที่ ไตรลักษญาณ
เช่น พิจารณา
เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี
เพราะสิ่งนี้เกิดขึ้น สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น
เพราะสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้จึงไม่มี...

หากไม่มีการพิจารณา ก็ติดหมุนไป สำคัญผิดวิปลาสอยู่ในภพ มีทุคติบ้าง สุคติบ้าง

เพราะยังละอุปาทานขันธ์เหล่านี้ไม่ได้
หรือทั้งที่ อันกัลยาณชน แต่เพียงนึกน้อม ในสิ่งอันหาแก่นสาร คงทนไม่ได้ แต่ยังไม่แจ้ง คือใน

รูป เปรียบด้วย ก้อนแห่งฟองน้ำ
เวทนา เปรียบด้วย ต่อมน้ำ
สัญญา เปรียบด้วย พยับแดด
สังขาร เปรียบด้วย ต้นกล้วย
วิญญาณ เปรียบด้วย การเล่นกล