ว่าด้วย ทิฏฐิ 62 (๑. พรหมชาลสูตร )

พิจารณายังไงเหรอน้าหม้อ ที่ให้มาลงสู่ไตรลักษณ์

 

รู้แล้วว่าต้องถามต่อ ไม่บอก ยังไงก็ไม่บอก

 

จะถามดูว่าน้าหม้อ ไปเข้าใจยังไง

กับการพิจารณาลงสู่ไตรลักษณ์

หากเอาคำว่าพิจารณา หมายถึงอะไร

1. คือการคิดเอา นั่นคือมีเราเข้าไปคิด


2. กับการที่จิตเค้าพิจารณาของเขาเอง


จังหวะไหน ที่จะลงสู่ไตรลักษณ์

 

จังหวะไหนก็ลงสู่ไตรลักษณ์ได้ทั้งนั้นแหละครับ
ไม่ต่างกันหรอกครับ
ขอให้เป็นการพิจารณาเถอะ
เมื่อจิตจำนนต่อความเป็นจริง ลงสู่ไตรลักษณ์ได้หมด

 

ท่านมีทิฏฐิ ไม่ชอบการสั่งสม แต่ทุกวันนี้ทำเพื่ออะไร

ลองถามตนเองดู ก็จะถามต่ออีกว่า...

 

กลัวเหรอการถามการฝึกฝน
กลัวทำไม เข้าใจแบบไหนก็ตอบแบบนั้น อธิบายแบบนั้น


จะเข้าเรื่องต่อ จะเอาประเด็นนี้ก่อนก็ได้

น้าหม้อ มองไม่ชอบการสั่งสมของผมออกยังไง

1.คิดว่าผมสั่งสมอะไร
2.ไม่สั่งสมอะไร


ทำไมถึงสรุปว่า ผมมีทิฏฐิไม่ชอบการสั่งสม

 

ทิฐิ บางตัวนี่ก็น่ากลัว มาก บรึ๋ยๆ

 

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมเหล่านี้แล ที่ลึกซึ้ง เห็นได้ยาก รู้ตามได้ยาก สงบ ประณีต
จะคาดคะเนเอาไม่ได้ ละเอียด รู้ได้เฉพาะบัณฑิต ซึ่งตถาคตทำให้แจ้งด้วยปัญญาอันยิ่งเอง
แล้วสอนผู้อื่นให้รู้แจ้ง ที่เป็นเหตุให้กล่าวชมตถาคตตามความเป็นจริงโดยชอบ.
จบภาณวารที่หนึ่ง.

 

เ่อ่อ ครือว่า

ทิฐิ นี้เกิดจากอะไร ขันธ์ไหนหนอจิตมันคงคิดเองไม่ได้ แล้วการสิ้นสุดของทิฐิ ใช้ปัญญาดับใช่ไหม

 

วันนี้วันศุกร์ เอากระปุกไปใส่กระเป๋า
พรุ่งนี้วันเสาร์ เอากระเป๋าไปใส่กระปุก

 

ทิฏฐิเจตสิก

๖. ทิฏฐิเจตสิก คือธรรมชาติที่ปรุงแต่งจิต ทำให้จิตเห็นผิดจากความเป็นจริง มีลักขณาทิจตุกะ ดังนี้

อโยนิโส อภินิเวส ลกฺขณา มีการถือมั่นด้วยหาปัญญามิได้ เป็นลักษณะ

ปรามาส รสา มีการถือผิดจากสภาวะ เป็นกิจ

มิจฺฉาภินิเวสปจฺจุปฏฺฐานา มีการยึดถือความเห็นผิด เป็นผล

อริยานํ อทสฺสน กามตาทิ ปทฏฺฐานา ไม่ต้องการเห็นพระอริยะเป็นต้น เป็นเหตุใกล้

คำว่า ทิฏฐิ ถ้าใช้ลอย ๆ ก็หมายถึงมิจฉาทิฏฐิ คือความเห็นผิด เว้นไว้แต่ที่ใดบ่งว่าเป็น สัมมาทิฏฐิ จึงมีความเห็นว่าเป็นความเห็นชอบ ความเห็นถูก

โดยเฉพาะ ทิฏฐิเจตสิก เป็นความเห็นผิดเสมอไป และทิฏฐินี้แบ่งอย่างหยาบ ๆ เป็น ๒ คือ ทิฏฐิสามัญ และทิฏฐิพิเศษ

ทิฏฐิสามัญ ได้แก่ สักกายทิฏฐิ คือเห็นเป็นตัวตนบุคคลเราเขา อันเป็นความเห็นผิดแต่ที่จัดเป็นสามัญ เพราะทิฏฐิชนิดนี้มีประจำทั่วทุกตัวสัตว์เป็นปกติวิสัย (เว้นพระอริยบุคคล)

ทิฏฐิพิเศษ ได้แก่ นิยตมิจฉาทิฏฐิ ๓ คืออเหตุกทิฏฐิ ไม่เชื่อเหตุ นัตถิกทิฏฐิ ไม่เชื่อผล อกิริยทิฏฐิ ไม่เชื่อทั้งเหตุทั้งผล และสัสสตทิฏฐิ เห็นว่าเที่ยงแท้แน่นอน อุจเฉททิฏฐิ เห็นว่าสูญ ตลอดทั้งทิฏฐิ ๖๒ ที่จัดเป็นทิฏฐิพิเศษ ก็เพราะว่าทิฏฐิชนิดนี้บางคนก็มี บางคนก็ไม่มี

 

นิพพานคือนิพพาน
ทิฏฐิคือทิฏฐิ

นิพพานไม่มีทิฏฐิ

สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปโป จัดเป็น ปัญญา

 

ขอบคุรเจ่เค ที่หามาให้ทัศนา _/ _

 

อนุโมทนา ค่ะพี่ขวัญ

บุคคลใด เห็นว่าโลกนี้ไม่มีอะไร ทั้งที่ไม่มีปัญญาไปตัดสิน
ทิฐิตัวนี้ เขาจะดับได้อย่างไร หรือต้องเจอพระศาสดา
มีพระสูตรเทียบไว้ไหม

 

ทิฏฐิเจตสิกนี่เรามีทุกคนแหละค่ะ ตราบใดที่ยังเป็นปุถชน
ละได้ตอนเกิดมรรคญาณผลญาณ บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบัน ละสักกายะทิฏฐิได้แล้ว
ก็ดับทิฏฐิเจตสิกนี่เป็นสมุทเฉท ถึงได้เห็นโลกตามจริงของสัจธรรมไง
ละการเห็นผิดถาวร และเกิดอีกไม่เกิน 7 ชาติก็จะสำเร็จพระอรหันต์ มีแต่ขึ้นที่สูงไม่มีเสื่อม
เพราะไม่มีทฺิฏฐิแล้ว

 

ไม่หลงใน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา (ผมจำพี่ทริกมาครับ)

 

ดูก่อนโมฆราช พูดง่ายๆ ก็คือว่าเธอจะเป็นที่หนึ่งตรัสรู้ในระยะนี้ ความหมายว่าอย่างนั้น ดูก่อนโมฆราช เธอจงเป็นผู้มีสติทุกเมื่อ สทา สโต สทาทุกเมื่อ สโตคือสติ เธอจงเป็นผู้มีสติทุกเมื่อ พิจารณาโลกที่มันแน่นหนาไปด้วยฟืนด้วยไฟด้วยกิเลสตัณหานี้ เอาไฟคือธรรมะตปธรรมเผาให้มันแหลกไปหมด ให้กลายเป็นสุญฺญโต โลกํเป็นโลกว่างไปหมด โลกนี้ว่างโลกนี้สูญไปหมด ถอนอัตตานุทิฏฐิความเห็นว่าเราว่าเขาซึ่งเป็นเหมือนกับก้างขวางคอออกเสีย จะพึงหลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวงโดยชอบ พญามัจจุราชจะตามไม่ทันผู้พิจารณาโลกเป็นของสูญเปล่าอยู่อย่างนี้

อ้างอิง : หลวงตามหาบัว

 

ปุถุชนอย่างเราๆนี่ละทิฏฐิไม่ได้ แต่รู้ทันทิฏฐิได้ ถ้าเข้าใจเรื่องทิฏฐิของตัวเราเอง
เหมือนรู้โทสะ เพราะรู้ทันโทสะ โทสะก็ละไปได้ชั่วคราว
รู้ทันทิฏฐิตนเอง ก็ละทิฏฐิลงได้ชั่วคราว ไม่เอาทิฏฐิตนไปฟาดฟัน หรือยัดเยียดให้คนอื่นต้องมีทิฏฐิตรงกับเรา
ก็เห็นเป็นเรื่องนานาทัศนะ ไม่ยึดติในทิฏฐิของเราและของคนอื่น
เพราะเข้าใจเรื่องทิฏฐิเจตสิกนั่นเอง

 

หยุด นันทิราคะ ด้วยสติ ทุกอย่างก็จบ

 

นันทิราคะ อวิชชา
เมื่อได้ตรัสเป็นนิทานขึ้นมาดั่งนี้ ก็ได้ทรงสาธกด้วยธรรมะ ทรงชี้ว่า
ที่ลุ่มน้ำอันมีเปือกตมเป็นอันมากนั้นก็ได้แก่กามคุณารมณ์ คืออารมณ์ที่ประกอบไปด้วยกามคุณ อันได้แก่รูป เสียง กลิ่นรส โผฏฐัพพะสิ่งถูกต้อง ที่น่ารักใคร่ปรารถนาพอใจทั้งหลาย เทียบกับที่ลุ่มน้ำอันประกอบด้วยเปือกตมเป็นอันมาก
ฝูงเนื้อใหญ่ที่อาศัยอยู่ในที่ลุ่มน้ำนั้น ก็ได้แก่หมู่สัตว์คือหมู่ชนเป็นอันมากในโลกนี้
และบุรุษผู้มุ่งร้ายคือพรานที่ต้องการทำลายเนื้อ ก็ได้แก่มารผู้มุ่งร้าย
เนื้อต่อตัวผู้ก็ได้แก่ นันทิราคะ ความติดใจกำหนัดยินดี ด้วยอำนาจของความเพลิดเพลินในกามคุณารมณ์นั้น
เนื้อต่อตัวเมียก็ได้แก่ อวิชชา คือความไม่รู้ในสัจจธรรม ธรรมะที่เป็นตัวความจริง
หนทางที่ผิดซึ่งนายพรานต้องการให้เนื้อออกมาเพื่อทำลายนั้น ก็ได้แก่มิจฉามรรค มรรคคือทางที่ผิด มีองค์ ๘ อันได้แก่ มิจฉาทิฏฐิ ความเห็นผิด มิจฉาสังกัปปะ ความดำริผิด มิจฉาวาจา เจรจาผิด มิจฉากัมมันตะ การงานผิด ๔ มิจฉาอาชีวะ เลี้ยงชีวิตผิด มิจฉาวายามะ เพียรพยายามผิด มิจฉาสติ ระลึกผิด มิจฉาสมาธิ ตั้งใจผิด
ส่วนบุรุษผู้มุ่งดีซึ่งเปิดทางอันเกษมสำหรับช่วยเนื้อหมู่ใหญ่ทั้งหลาย ก็คือตถาคต ก็คือพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
และหนทางอันเกษมที่บุรุษผู้มุ่งดีเปิดให้หมู่เนื้อออกมานี้ ก็ได้แก่สัมมามรรคคือทางอันชอบมีองค์ ๘ อันได้แก่ สัมมาทิฏฐิ ความเห็นชอบ สัมมาสังกัปปะ ความดำริชอบ สัมมาวาจา เจรจาชอบ สัมมากัมมันตะ การงานชอบ สัมมาอาชีวะ เลี้ยงชีวิตชอบ สัมมาวายามะ เพียรพยายามชอบ สัมมาสติ ระลึกชอบ สัมมาสมาธิ ตั้งใจชอบ ดั่งนี้
เพราะฉะนั้นจึงได้ทรงสั่งสอนแนะนำให้ผู้มุ่งปฏิบัติธรรมะทั้งหลาย ได้ตั้งใจปฏิบัติตามที่ทรงสั่งสอน ดำเนินในสัมมามรรคคือทางถูกชอบที่ได้ทรงแสดงไว้ เพื่อประสบความสุขสวัสดี ดั่งนี้