ว่าด้วย ทิฏฐิ 62 (๑. พรหมชาลสูตร )

พี่ขวัญ เข้าใจว่า นิพพาน คือสภาวะ ไม่มีกิเลส อิสระจากกิเลส อโทสะ อโลภะ อโมหะ

คนที่ยังไม่เข้านิพพาน ถ้าคุณสมบัติถึง ก็สัมผัสสภาวะนิพพานได้ แต่่ไม่ได้เข้านิพพาน

บางท่านใช้คำว่า มีนิพพานเป็นอารมณ์ มีวิมุตติรสเป็นอารมณ์

ถ้าเปรียบนิพพานเป็นสวนดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมนะ

คนเข้าใกล้สวนนิพพานย่อมได้กลิ่นของดอกไม้นั้นเช่นเดียวกับคนที่อยู่ในสวน

เพียงแต่ไม่ได้เข้าอยู่เพราะยังขาดคุณสมบัติ

 

ตอนนี้เป็น ปุป่ะชน อยู่คร้า
พยายามอยู่ อีกนิดนุง(k)

 

นาอิน มีทิฐิ ว่า นิพพานมีหนึ่งเดียว พี่ขวัญเห็นต่างจากนี้ไหม

 

นิพพานมีหนึ่งเดียว รู้ได้เฉพาะผู้ประหารกิเลสหมดสิ้นแล้ว

แต่ก็มีคนไม่สิ้นกิเลสจินตนาการนิพพานไว้หลากหลาย เรียกว่า เลียนแบบนิพพาน ก๊อปปี้สภาวะนิพพาน

ถ้ารู้ตัวอยู่ว่าที่ตนเสพอยู่นั้นไม่ใช่นิพพาน ก็เรียกว่ามีความเห็นถูกต้อง

แต่ถ้าเข้าใจว่าที่ตนเสพนั้นคือนิพพาน ก็เรียกว่ามีความเห็นผิด

 

แหะ ๆ หนูเลยถามว่าที่ยกมาเป็นมิจฉาทิฐิ โพสโน้นอ่ะ
(k)

 

มิจฉาคอมมาอีกแล้ว _/ _

 

บางอย่างถ้าเป็นคนไม่รู้ เขาไม่เรียกมิจฉาทิฏฐินะ

เพราะเขาไม่รู้จักนิพพานที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ ถึงไม่ได้เรียกว่ามิจฉาทิฏฐิ

แต่ถ้ารู้แล้วเคยฟังธรรมแล้ว รู้จักนิพพานที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนแล้ว

แต่เข้าใจผิดว่านิพพานที่ตนเสพและยึดไว้ด้วยทิฏฐิคือนิพพานที่พระพุทธเจ้าสอน

แบบนี้ถึงเรียกว่ามิจฉาทิฏฐิ อาจถึงขั้น นิตยมิจฉาทิฏฐิก็ได้ และถ้าเป็นนิตยมิจฉาทิฏฐิแล้ว ตำราว่าตกนรกทันทีที่ตาย

ทำบุญไว้ใหญ่ขนาดไหนก็ช่วยไม่ได้ ฌาณก็เสื่อมตอนตาย เพราะวิบากของนิตยมิจฉาทิฏฐิหนักมากกว่า อนันตริยกรรมอีก

มันละเอียดอ่อน นะ พี่ขวัญจะปล่อยวางประเด็นนี้แล้วนะ

ใครจะเข้าใจแบบไหน ก็แล้วแต่ทิฏฐิของคนนั้น จะเลือกเอาทิฏฐินั้นเข้าตัว(k)

 

ขอตัวและหัวก่อนนะ(k)
คุณภัสดาหิวแล้ว ต้องไปเตรียมสำรับกับข้าว ถวายคุณภัสดาก่อน

 

ใช่ค่ะพี่ เราต้องศึกษาให้ครอบ และรอบคอบ
กลับมาอ่านโพส โน้นอีกนะพี่ นะนะ ขอให้อ่านอีกที
กับความมหมายที่พี่เข้าใจ หากสิ้นอาสวะ ต้องมีหนึ่งเดียว

หนูขอร้อง:'(

 

คุณแม่ขอร้อง คุณแม่ขอร้อง

 

หนูเห็นว่า ขัดแย้งในตัวอ่ะพี่ตรงนี้
หนูเคยบอกว่า หนูไม่ค่อยเชื่อข้อมูลในเนต ยกเว้นเว็บไตรปิกฏ

 

เหตุผลเขาน่าฟังครับ ขอจงสดับนะท่านที่เคารพ ^^

 

นิพานพรหม เป็น อาตมัน หรือ บรมอัตตา หรือ วิญญาณอมตะ ครับ

คือ ขอให้ทุกอย่างดับหมด เหลือไว้แต่จิต ที่เที่ยงไว้ก่อน เข้าไปเสวยนิพพาน

เพื่ออะไร เพื่อไปหลอมรวมกับพระเจ้า หรือจักรวาล นี้เป็นความเชื่อ ของพราห์ม

จึงเกิดทิฏฐิออกมา เรื่องโลกสูญ โลกไม่สูญในขั้นสุดยอด

ส่วนของพุทธ เฉือนกันตรง ไม่มีผู้เขาไปเสพสุข เสวยพระนิพพาน


เข้าทางทิฏฐินิพพานหลวงปู่ หลวงพ่อบ้างไหม ^^

 

ไม่ได้เข้าทางไหน เราศึกษาและอ่านพระไตร
มีเพียงกล่าวไว้ว่า เมื่อละ อุปทนขันธ์ 5 ได้ นั้นคือถึงพระนิพพาน

พออ่านเสร็จ เข้าใจว่า หากเรา รู้แล้วละ บ่อยๆ นั้นแระ คือมรรค
เพื่อไปหาผล

 

ไม่มีอะไร หลอมได้
หากฉลาดในอายตนะ จริง จะเข้าใจ
ในสภาวะรู้แล้ว ละ นี่คือธรรมเอก

 

ก้ไม่ได้หมายถึง หลอมเพราะความร้อนอะไรเลย

ทีนี้เป็นพูดบ่อยเรื่องฉลาดอายตนะ มันเป็นยังไงหรอ

คำว่า สภาวะรู้แล้วละ คือ ธรรมเอก นั้น

ใส่เพิ่มให้ในพุทธบัญญัติทีหลังหรือเปล่า

 

เป็นคำ ตรัสของพุทธเจ้า และ พระสารีบุตร
ไปหาอ่านเอานะ หากฉลาดในอยตนะ

 

เอางี้นะ

ปุถุชนจิตเป็นโลภะ โลภะคืออะไร ตอบว่า ความติดข้องความยินดีในอารมณ์

ตั้งแต่ลืมตายันเข้านอน สังเกตุตัวเองว่า ติดข้องความเป็นคนสัตว์ ตัวเรา ของเราแค่ไหน

พวกนี้เป็นอกุศลจิต ความเห็นผิด เห็นวิปริต เห็นด้วยความติดข้องในอารมณ์

เช่น สำคัญผิด ยึดมั่นเป็นกู ของกู นี้หมา นี้แมว นี้ของเรา นี้ไม่ใช่ของเรา พวกนี้เกิดทั้งวัน

ซึ่งผู้ฉลาดในขันธ์ ธาตุ อายตนะ นั้น ก็จะเห็นตรงตามจริงที่สภาวะธรรมปรากฏ

ไม่ได้ไปหลงเลย กับความเป็นตาเรา ความคิดเรา เรารู้ เราเห็น เราเป็น

นี่ถ้าอินทรีย์แจ่ม จะรู้ว่าพวกนี้เป็นเพียงรูปนามที่เกิดขึ้นมา แล้วดับไป

ซึ่งต้องใส่ใจอารมณ์ที่กระทบเนืองๆ รู้ทันมันบ่อยๆ ไม่ติดในสมมุตติ ก็เป็นมหากุศลจิต

 

อยากฟังตามที่นางฟ้าเข้าใจ ว่าตรงตามเข้าใจในพระไตรปิฏกไหม ^^

 

ความฉลาดในอยตนะ คือ เมื่อกระทบรู้ วิญญาญเป็นตัวกระทบรู้
ก่อนที่จะเกิด เป็นเวทนา เมื่อวทนาเกิด ก็รู้ รู้เพื่อฝึกอุเบกขา
เมือรู้อุเบกขา ก็ควรฝึกปล่อยอุเบกขา สัจจะธรรมจะเกิดตรงนี้
แต่ยังเป็นคู่อยู่ เพราะมีตัวรู้ และตัวถูกรู้ มากไปกว่านี้ นาอินจังตอบไม่ได้แล้ว

ตรงนี้เราฝึกประคองกุศล มันจะมีอีกตัวหนึ่งที่เป็นอกุศล ตัวนี้ก็จะไหลมาความคิด
ที่ไม่ได้เจตนา ให้รู้ไปเฉยๆ