สอยธรรม มาเผื่อแผ่

พูดมาว่า ประจำเดือนไม่มา คืออะไร

 

แล้วบอกว่า มีสติ โธ่ อะไรผุดขึ้นมาจากหัวตัวเองยังไม่รู้ว่า มันมาอย่างไร

 

มีเหตุผลเท่านี้หรือ กลับไปมองให้ดีๆหน่อยซิว่า เหตุผลแบบนี้มัน ตลกแค่ไหน จร
ผมหละเวทนา จริงๆ กับปัญญาของคุณเนี่ย เชิญท่านเอกวีร์ต่อนะครับ

ผม ตลก กับ ตรรกะของไอ้หมอนี่จริงๆ ท่าทางมันจะเป็นหนักอยู่

 

ไม่ต้องสันนิษฐานผมหรอกครับ จร สันนิษฐานตัวเองให้มาก
สำหรับผม ผมไม่มีอะไร ต้องกังวลแล้ว เหลือแต่ คนอื่นๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ขจร นี่

ผมบอกให้นะ ว่า ปัญญาคุณมัน ปิด มากแล้ว มันเหลือทางแคบๆ มาก แล้วนึกสิว่า อะไรจะเกิดขึ้น ถ้ามันปิดมากกว่านี้ จร คราวต่อไปมันจะเหลือเพียง สัญชาติญาณ แล้วมันจะไปโผล่ที่ไหนดีหละ ถ้ามีแค่สัญชาติญาณ

 

อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ก็ดีครับ

แต่สังเกตทันไหมว่า ตอนที่คุณกำหนดว่าใจที่เป็นดิน นั่นคือการสร้างภพ
เอาไว้อย่างหนึ่ง เป็นภพที่สุดยอด หนักแน่นดั่งหินผา ไม่มีสิ่งใดจะเกาะ
เกี่ยวแทรกแซง และไม่มีสิ่งใดจะมาทำให้ดูศุงค่าขึ้นไปได้ มันจะนิ่งตราบ
ใดที่ใจคุณเป็นดิน แล้วเมื่อใจแนบสนิทกับสิ่งนั้นแล้ว ก็จะธรรมดานะ ที่
จะเห็นสิ่งอื่นเป็นเพียงสิ่งที่ผ่านมาผ่านไป เหมือนหลุดพ้นก็ไม่ปาน มันจะ
ว่างจากสิ่งเหล่านั้นไปหมด เว้นอันเดียว ที่เกาะกุมหัวใจคุณอยู่ ก็คือ ดิน
นั่นเอง

ดังนั้น ถ้าฝึกไปแล้ว ยังเหลืองานอีกตัวหนึ่งที่จะต้องปล่อย สายสมถะนั้น
ต้องปล่อยตัวนี้ลงในวาระสุดท้าย แต่คำว่าวาระสุดท้ายไม่ได้แปลว่า ตาย
หมายถึง บทเรียนสุดท้าย จะต้องเรียนให้เสร็จ เรียนการปล่อยตัวนี้ลง จะ
เริ่มหลักสูตรนี้เมื่อไหร่ก็ได้ ทำได้ทันที ไม่ขึ้นกับเวลา เป็นอกาลิโก เพียง
แต่น้อมปล่อยลง เป็น โอปนยิโก ถ้าปล่อยตัวนี้ลงแล้ว แล้วพบภาวะอีกภาวะ
หนึ่งที่ไม่ต้องอิงอาศัยอะไรเลย ก็เห็นว่า ภาวะของการไม่ข้องและกับกิเลส
นั้นมีเหมือนกัน แถมไม่ต้องยึดอะไรไว้ ไม่ต้องมีเครื่องล่อ ไม่ต้งมีอามิส
เป็น อิสระจากทุกสิ่ง ไม่ต้องอิงอาศัยอะไรเลย วันนั้นก็จะพบทาง ก็จะเห็น
ว่า น่าจะจบการศึกษา

ที่ใช่คำว่าน่าจะ เพราะการจะสรุปว่าจบการศึกษาแล้วหรือไม่ ต้องหาผู้รู้ช่วย
สอบทวนให้ โดยการไปสอบทวนนั้น ถ้าเกิดความขัดแย้งแม้แต่เพียงนิดเดียว
เกิดขึ้นในใจ นั่นไม่ได้แปลว่า คนที่สอบเราสอบเราไม่ได้ หากแต่เราเองต่าง
หากที่ติดข้อง ยึดเหนี่ยวสิ่งใดสิ่งหนึ่งไว้ไม่ปล่อย เพราะไม่อย่างนั้น ไม่ว่า
ใครมาพูดอะไร ไม่ว่าถูก หรือผิด อย่างน้อยผู้พ้นแล้ว จะต้องไม่สั่นไหว หรือ
กระเพื่อมโทษะขัดข้องผลักไส

 

เออ ผมก็สงสัยตัวเองนะ ว่าไปเหมือนท่านได้อย่างไร
คนมันก็อาจจะคิดว่า ผมคงจะไปเลียนแบบท่าน
มันก็น่าเวทนาไอ้คนคิดนะ
มันคิดไปได้เรื่อยแหละ
ก็คงมีหลายคนอยู่ที่คิดแบบนี้ เพราะจริตผมมันดันไปเหมือนท่านเอง
มันก็ออกมาในรูปแบบเดียวกัน

ก็พิจารณาให้มากแล้วกัน ขจร ผมเวทนา คุณ ถึงมาเตือน

อย่าเดา จิต ผมเลย ว่าที่ผมแสดงอาการอะไร แล้วมันจะมาเพราะ เหตุนั้นเหตุนี้ มันผิดหมดแหละ นะ

 

ถามว่า แล้วคนที่โทรไปหาคุณอยู่ไม่ยอมละวาง ด้วยใจเป็นห่วง และปราถนาดี
คนนั้น เขาดำเนินอยู่จุดไหน

ก็ต้องขอชี้ว่า ก็อยู่ตรงบท การปล่อยสิ่งที่เป็นราวจับมั่นในการข้ามกองกิเลสไง

ดังนั้น เขาแนะนำสิ่งที่ไม่แตกต่างจากทางปฏิบัติของคุณหรอก

ส่วนทางปฏิบัติสำหรับคนทีไม่ได้ทำ สมถะ ไว้เป็นหลัก เขาอยู่ขั้นตอนไหน ก็
อยู่ตรงขั้นตอนปล่อยราวเหมือนกัน แต่ราวของเขามีหลายอัน จึงจับอันนู้นที
อันนี้ที แต่จับแล้วก็รู้ไปหมดว่า นั่นจับอยู่ ต่างจากคุณที่เจตนาตัดทางเลือก
ให้เหลือราวจับอันประเสริฐเพียงอันเดียว ของคนอื่นเขามีราวจับแบบคละ สะอาด
บ้าง สกปรกบ้าง แต่จับแล้วก็ให้มีสติรู้ ดูไปว่าจับ พอรู้ตัวว่าจับ ก็จะค่อยๆปล่อย

พอปล่อยมือเป็น ต่อให้เป็นเส้นลวดที่กวัดแกว่งสัดส่าย เขาก็จะเลี้ยงตัวเองผ่าน
กองกิเลสไปได้โดยลำพัง ด้วยจิตอิสระ

 

ถามว่า แล้วอาจารย์ขันธ์ ท่านสอนอยู่ตรงไหน ก็ตรงที่พยายามบอกคุณว่า

เริ่มเข้าสู่บทการปล่อยราวจับอันประเสริฐได้เลย ปล่อยเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่น่ากลัว
หรอก ที่ราวจับอันประเสริฐนั้นยังไม่แจ่ม เพราะ มันไม่จำเป็นต้องแจ่ม จะไป
จับราวอื่นก็ได้ สกปรกก็ได้ เช่น มาทะเลาะกัน นี่ก็แย่หน่อย แต่ก็ถือว่า เดินจับ
ราวอยู่เหมือนกัน อยู่บนทางปฏิบัติเหมือนกัน

ดังนั้น ผู้พ้นแล้ว ย่อมไม่เห็นว่ามีอะไรควรขัดแย้งเลย

 

เป็นหนักมาก เอาเท่านั้นแหละนะ ผมขอตัวก่อนแล้วกัน

เพราะว่าเท่านี้ จรมันก็ปิดตัวเองมากแล้ว ยิ่งสอน ยิ่งพูด กลายจะเป็นยิ่งซ้ำเติมไป คงต้องให้จริตอย่างท่านเอกวีร์แนะนำ

แต่ทั้งนี้ไม่ได้เป็นเพราะ คนอื่นไม่ดี แต่เป็นเพราะ คนกรรมหนาอย่างขจรเอง

อย่าให้มันเหลือแต่ สัญชาติญาณ จร เพราะที่คุณพูดอะไรออกมา มันมีแต่ สัญชาติญาณหลุดออกมาทั้งนั้น
โชคดี

 

อย่าลืมนะน้าจร ถ้ายังเพียรสร้างราวจับอันประเสริฐ นั่นแปลว่า ยังไม่ได้ยกราว
อันประเสริฐขึ้นมาดู มารู้ มาเป็นของถูกรู้ เมื่อนั้น จะมองไม่เห็นว่า เราจับมั่นมัน
อยู่ไม่ปล่อย ซึ่งก็แปลว่า ยังไม่ได้ทำ วิปัสสนาเลย

ที่กล่าวว่า ยังไม่ได้ทำ วิปัสสนาเลย แม้นว่าเห็น ภาวะแยกจากกิเลศ แยกตนออก
จากจิตแล้วก็จริงอยู่ แต่เนื่องจาก ไปเสริมสร้างตัวตนขึ้นใหม่ที่เลิศกว่าประเสริฐ
กว่า การดูอย่างปุถุชนจะกระทำไม่ได้ จะต้องไปละ หรือ ไปดูอย่างพรหม จะต้อง
ยก ราวจับอันประเสริฐ(ดิน) นั้นขึ้นมาดู ถึงจะเริ่มการวิปัสสนาที่แท้จริง นอกนั้นจะ
เป็นโมฆะหมด

แล้วถ้าบังเญว่า น้าจรละจากดิน ไปเป็นอากาศ ก็ต้องเริ่มวิปัสสนาญาณกันใหม่ ที่ทำ
ไปแล้วโมฆะหมด เหมือนเดิม

แล้วถ้าพ้นจากอากาศไปจับที่ตัวจิต ก็จะต้องยกกันใหม่ ไปเรื่อยๆ

แน่นอนละ ในแต่ละขั้นจะมีความประเสริฐหลายอย่างเป็นอาสวะที่รองก้น
รองรับบาทวิถี แต่ถ้าหากยังไม่ยกวิปัสสนาญาณในภพสุดท้ายที่ถึงแล้ว ก็
ถือว่ายังไม่ได้ยก

ดังนั้น พระที่สอนเก่งๆ ท่านจะกล้าพอที่จะโน้มน้าวปุถุชนธรรมดา ให้เข้าถึง
วิปัสสนาญาณได้เลย ส่วนพระที่สอนไม่เก่งจะต้องไปรู้วิธีสอนแบบเลิศให้ถ้วนก่อน

ทีนี้ ก็ถามว่า จิตน้าจร มีกุศลพอที่จะเป็นอาจารย์ใครไหม ถ้าไม่ก็ไม่รู้ว่าน้าจร
จะไปแสวงหาวิธีสอนอันเลิศเอาไปเพื่ออะไร

หากยังรับฟังเสียงโทรศัพท์จากเพื่อนคนหนึ่งไม่ได้

หากยังรับฟังเสียงจากคนที่คนอื่นๆต่างพากันเรียกว่า อ.ขันธ์ ไม่ได้

ก็แปลว่า ไม่สามารถสอนใครได้

ดังนั้น ก็น่าจะเริ่มบทวิปัสสนาญาณไปเลย หรือว่าไงครับ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 1 คน ( เป็นสมาชิก 1 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>หลงเข้ามา </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 1 คน ( เป็นสมาชิก 1 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิมุตติ </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

อย่าสับสนนะน้าจร

ปฏิเวธ นี่ ต้องรู้เองแน่นอน --- ขั้นนี้ใช้โยนิโสนมสิการจากพระไตรปิฏก -- จากธรรมสามี

ปฏิบัติ นี้ ต้องอาศัยตัวเอง และผู้อื่น--- ขั้นนี้ใช้นมสิการธรรมจากผู้รู้ -- จากกัลยาณธรรม

ปริยัติ นี้ ต้องอาศัยผู้อื่นเท่านั้น --- ขั้นนี้ใช้กาลามาสูตรพิจารณา -- จากกัลยาณมิตร

การที่เรามาพูดกันนั้น มันก็อยู่ในขั้น ปริยัติ ดังนั้น ไม่จำเป็นเลยว่ามันจะไป
ปนกับปฏิเวธ แต่ต้องกังวลอยู่ในส่วนของปฏิบัติ ถ้าการปฏิบัติจะเป็นเรื่องส่วน
ตัวนั้น ล้วนเป็นเรื่องอันตราย

เราไม่เคยก้าวล่วงไปใน ปฏิเวธ ของน้าจรนะ ส่วนนั้นต่างหากที่ไม่มีใครล่วงได้

ส่วนปฏิบัตินั้น น้าจรต้องดูดีๆ ไม่มีหรอกที่น้าจกปฏิบัติด้วยตัวเอง ยิ่งสายสมถะ
ยิ่งแล้วใหญ่ คนช่วยสอนจะเยอะแยะ ยุบยั๊บ

ปฏิบัติสายวิปัสสณายานิกล้วนๆ นี้ถึงจะปฏิบัติด้วยตัวเองได้ เพราะเป็นเรื่องเรียน
รู้กายใจตัวเอง ต่อให้มีใครมากระทบ ฐานก็ยังอยู่ที่ตัวเอง ต่างจากสมถะ มันจะ
ต้องออกไปข้างนอก

แล้วขอโทษนะ ขนาดคนด้วยกันที่อยู่นอกๆ ยังก่อปัญหาให้น้าจรได้ไม่มากก็น้อย

แล้วสิ่งที่ไม่มีความเป็นคนนี้ ยิ่งไปกันใหญ่ มาดีก็ดีไป มาร้ายก็หัวปักหัวปำ

 

ท่านสูญอย่ากล่าวเยี่ยงนี้
มันพาให้ท่านหลงไปกับปฏิฆะ
หาประโยชน์มิได้เลย...

 

ท่านสูญเห็นความสำคัญของการสืบทอดพระพุทธศาสนา ผมขออนุโมทนาด้วย เข้าใจดีครับ
แต่ท่านต้องดูว่า ความคะนองนั้นเกิดจากเหตุใด ควบคุมได้หรือไม่
มีหลายท่านพยายามหยุดความคะนองนั้นลง ด้วยจิตที่มีแต่เมตตาธรรม
แต่ก็จบไม่ลง มันเลยยืดยาวออกไป
และนี่เอง คือการสืบทอดพระศาสนารูปแบบหนึ่ง
คือ ชี้ให้ผู้ที่ศึกษาธรรม ได้เห็นแง่มุมต่างๆ ของธรรม โดยอาศัยปัญญาของตนพินิจพิเคราะห์
ว่าควรเชื่อหรือไม่เชื่อสิ่งใด
ต่อให้มีใครแสดงธรรมอันสูงส่งในที่นี้
ผู้ศึกษา ก็อาจไม่สามารถเข้าใจได้ เพราะความเข้าใจนั้น ก็ขึ้นอยู่กับชั้นภูมิของแต่ละท่าน
ท่านสูญว่าจริงไหม
ธรรมเดียวกันนี่แหล่ะ เข้าใจกันไปได้คนละทิศละทาง เป็นเรื่องปกติ
หากท่านต้องการสืบสานพระศาสนา ควรหรือไม่ที่จะใช้วาจาที่เป็นมิจฉาวาจาในการประชดประชันเยี่ยงนี้
หรือท่านควรแสดงให้เห็นถึงความบกพร่องของข้อความที่ผ่านมาและชี้ในสิ่งที่ถูกต้อง มากกว่า
สัมมาวาจาก็จัดอยู่ในองค์แห่งมรรคเช่นกัน
โปรดพิจารณา...

 

ท่าน 00000 เขาก็มาพูดดีๆ ทำไมไปว่าเขาเรื่องอะไร
พวกบ้าเห็นกงจักรเป็นดอกบัว เห็นดอกบัวเป็นกงจักร

เขาสนใจนะดีแล้ว ดีกว่าพวกไม่สนใจ

 

ผมไม่ได้ว่า คุณ จร
ผมว่าไอ้คำพูดนี้

ผมอยากจะรุ้ว่า มันปฏิฆะตรงไหน นี่มันประเภทนึกอะไรขึ้นมาพูดๆ ไม่ได้ดูธรรม อะไรเลย
นี่แหละ จิตโดนปิด เห็นผิดเป็นชอบ อยากจะหัวเราะหวะ

 

ก็คนทำกรรมอย่างไรก็ได้อย่างนั้นไง ไม่ถูกรึ คุณด่าคนอื่น คุณเพ้อเจ้อ คุณแช่งพ่อแม่คนอื่น
ไม่มีใครพูดอะไร แต่ผมนี่แหละจะพูด

ส่วนวิมุตติ พูดจาไม่ถูก ไม่ต้อง เอามาออกหน้าสาธารณะ ผมก็พูดตามความเห็นผม

นี่มันขัดเคือง แต่มันไม่มีปัญญาหาข้อมาแก้ต่าง มันก็อัดอั้นไง มันก็ถูกแล้ว ใครไปทำอะไรคุณ

ด่านี่แหละดี มันสะใจผมดี ถ้าแน่จริงก็ด่ากลับมาสิ ไม่ได้ว่าอะไร

 

เอามาเลย เครื่องประหารอะไรก็ตาม ถ้าไม่ใช้วิธีการ เด็กงอแง แถไป แล้วละก้อ ผมยินดีให้ตั้งคำถาม

 

ขจร ถ้าคิดจะฟ้องผม ตามข้อกล่าวหา ผมอนุญาตให้คุณ ถามมา ตอบตรง แล้ว คุณยินดีจะถามมาตอบตรงกับผมหรือเปล่าหละ

ถ้ายินดี แล้ว พิสุจน์ได้ด้วยเหตุผลว่า ผมผิดจริง ผมจะยอมรับโทษ
ถ้าไม่ ก็ อย่าคิดมาปรับโทษผม