สอยธรรม มาเผื่อแผ่

เป็นไปได้ ขนาดนี้ เอาเถอะ จะคิดอย่างไรก็ ตามสบาย

ผมก็ขอ ห่างจากท่านทั้งสอง แล้วกัน

 

คุณ 00000 คุณอยากจะทราบอะไรหละ ถามมา แล้วผมจะตอบเอง

ผมไม่ได้มีใครเป็นศิษย์ ผมจะตอบคุณเอง อยากทราบเรื่องอะไร

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 6 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 3 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิมุตติ, สมาชิกที่ถูกแบน, ขันธ์ </TD></TR></TBODY></TABLE>^_^

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 6 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 3 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>ฐาณัฏฐ์, สมาชิกที่ถูกแบน, jinny95+ </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

ในสมัย กาลศึก ทำสงคราม มีนักรบผู้หนึ่งชื่อ วัฎฎะ สั่งสอนศิษย์ ภายะ เพื่อให้ออกรบเพื่อจะได้ช่วยตนในการเป็นกำลังในการโต้ตอบฝ่ายศัตรู
ครั้น เมื่อ ภายะ นั้นเริ่มมีวิชากล้าแกร่ง อยากจะออกรบเองบ้าง มีแต่กำลัง และความเขลา
ซึ่ง แทนที่จะทำให้ การศึกได้เปรียบ และ รวบรวมกำลังพลให้ได้มากกว่านี้ ภายะกลับไม่รุ้เรื่องมีแต่คิดจะประลองกำลังอยู่เรื่อยไป วัฎฏะ จึงคอยเตือนทั้งทางอ้อมและทางตรง
เพราะว่า ภายะนั้นไม่รู้แผนการ อันใดที่ วัฏฏะ เตรียมไว้ การเคลื่อนไหวของภายะ ทำให้วัฏฏะ เดินหน้าเกณฑ์ทัพสะดุด อีกทั้งด้วยความที่ วัฎฏะ เห็นแล้วว่า ภายะ นั้น ยังเด็กอยู่มาก มีภัยเข้ามาถึงตัวโดยไม่รู้
จึงได้แต่ คอยปรามเอาไว้ เพื่อไม่ให้ ภายะ เหลิง ภายะนั้น เมื่อถูกตำหนิ มากเข้า ก็เกิดความไม่พอใจ นี่เรามีดีแล้ว
วัฎฎะ จะยังมีข้อเสีย คิดจะทำอะไรก็ไม่ถูกต้อง ภายะยังคงมองเห็นแต่่ว่า วัฏฏะ มีแต่ความเป็นเผด็จการ อัตตามากคิดว่า ตนถูกอยุ่ฝ่ายเดียว ทั้งนี้ เพราะ ภายะ นั้นมีอคติจึงมองไม่เห็น เหตุการณ์ตามความเป็นจริง
จนลืมไปว่า วัฎฏะนั้น ไม่ใช่เป็นคนโง่ที่จะไม่รุ้ตัวว่า กำลังทำอะไร ในการศึกหลายครั้งหลายคราที่ วัฎฏะ กำลังจะได้เปรียบ แต่ภายะ ก็ ออกมาคัดค้าน ในการกระทำของวัฎฏะ อยู่ร่ำไป

การศึกจึงไม่ได้ พุ่งออกไปที่ ข้าศึก แต่กลับเป็นศึกภายใน ที่ ภายะนั้น สร้างขึ้นกับวัฎฏะ และ แท้จริง วัฎฏะ นั้นเล็งเห็นกาลนี้มาตั้งแต่ทีแรกแล้ว เพียงแต่ประมาทในกิเลสอันมีในใจคน คิดว่า การสั่งสอนและ บุญคุณที่มีนั้นจะทำให้ ภายะได้คิด แต่ความเป็นจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ ยิ่งสอน ยิ่งว่า ภายะกลับยิ่งเกิดโทสะ

วัฎฏะ จึงล้มเลิก การทำศึก เมื่อใดก็ตามที่ ภายะ ไป ปรากฎว่า ภายะเอง ไม่มีอะไรนอกจาก กำลัง ภายะจึงไม่มีอะไรไปสู้ ทุกครั้ง ที่ ภายะพ่ายแพ้ต่อศัตรู มาและสุดท้ายก็ถึงกับ อวสานของภายะ

วัฎฏะได้แต่มอง ตามสัจธรรมว่า แม้ให้มีปัญญามากแค่ไหน มีกุศโลบายมากแค่ไหน ก็ตาม หากว่า บุคคลพ่ายแพ้ต่อกิเลสแล้ว ย่อมไม่มี ผู้ใดที่จะดึุงเขาได้ ดังเช่น พระพุทธองค์ กับ เทวทัต ที่แม้พระพุทธองค์มีปัญญามากมายแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถ ดึงเทวทัตให้ เข้าสู่ โลกุตระธรรมเช่นเดียวกับพระพุทธองค์ได้ ทั้งนี้ เพราะอำนาจ กรรม ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่เท่า

ในกาลศึกนั้น ควรประหารคนโง่ ที่ขยัน เพราะกาลเคลื่อนไหวแต่ละครั้งของเขานั้น ทำให้กาลศึกพลาดพลั่ง

 

แหม ยังกะเรื่อง อาคิลิส ไปรบกรุงทรอย ได้พาลูกพี่ลูกน้องไปด้วยหนึ่งคน เขาเป็น
ศิษย์ที่มีความสามารถแทบจะถอดแบบจากอคิลิสได้อยู่แล้ว แต่ทว่าด้วยความมุทะลุ
บางประการ อคิลิสจึงไม่ชอบใจเขานัก

เมื่อครั้งไปรบที่ทรอยก็พบปัญหาเกิดขึ้นกับลูกพี่ลูกน้อง จนดำริที่จะหยุดศึก ไม่ออกรบ
และกำลังจะเดินทางกลับ ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นก็ปลอมตัวเป็นอคิลิสหลอกทหารนายกอง
ของทัพอคิลิสที่ยอมสู้ทวายหัวให้อคิลิสเสมอมาออกไปรบด้วยโดยไม่มีการวางแผนการ
รบใดๆกับฝ่ายตน ทำให้เกิดความผิดพลาดมากมาย ด้านทรอยหรือเฮคเตอร์กลับทะลวง
ถึงที่มั่นของกรีก แต่ดีที่เฮคเตอร์สังหารลูกพี่ลูกน้องคนนั้นลงได้ ความจึงปรากฏ ทำให้
เฮคเตอร์เองที่อุตสาห์ทะลวงกองทัพเข้ามาต้องเสียใจ แท้แต่ทหารร่วมรบของอคิลิสก็
เสียใจที่ถูกหลอก ทุกคนอิ้งและรับรู้ถึงการถูกหลอกที่ร้ายแรง จนแทบไม่ต้องเจรจา ก็ต่าง
ฝ่ายต่างเดินกลับไปยังค่ายพัก

เฮคเตอร์รู้ว่าอคิลิสจะต้องเข้าร่วมรบอีกแน่ จึงยอมเสียสละตนออกมารับคำท้ารบตัวต่อตัว
เพื่อให้อคิลิสพอใจ และไม่ร่วมรณรงค์สงคราม ทำให้โรมันเองก็ไม่สามารถทำอะไร
ทรอยได้ จนต้องหันไปพึ่งการหลอกลวง สามารถเข้าไปสังหารคนในทรอยจนไม่เหลือสัก
คน กรรมของการหลอกลวงทำให้โอดีซิอุสต้องหลงทางกลับบ้าน เมื่อกลับถึงบ้านกลับ
ต้องเผชิญม่านบังตาความภักดีของภรรยา

 

ไม่ทราบว่าเรื่องนี้ท่านอาจารย์ขันธ์แต่งขึ้น หรือว่าไปเอามาจากที่ใด
ผมเดาว่าเป็นการแต่งขึ้นเองมากกว่า
อ่านแล้วก็ซาบซึ้งในความเมตตาที่แฝงมาในเนื้อเรื่อง
วัฏฏะ คงจะเห็นว่าการกระทำต่างๆ ที่พยายามส่งเสริม ภายะ นั้น
กลับยิ่งทำให้ ภายะ รู้สึกผิดหวังต่อพฤติกรรมของวัฏฏะมากยิ่งขึ้น จนถึงขั้นหมดศรัทธาในตัววัฏฏะในที่สุด
เมื่อเป็นเช่นนั้น วัฏฏะ จึงรู้สึกเป็นห่วง ภายะ ศิษย์รัก เป็นอย่างมากที่อาจต้องเดินทางผิด
จึงยอมลดทิฏฐิลงแล้วแสดงออกด้วยความห่วงใย ว่าที่ผ่านมา หวังดีเสมอ แต่กิเลสมารร้ายเหลือ จึงมองเห็นได้ยาก
ภายะ ก็รู้สึกยินดีที่จะปรับปรุงตัว เพื่อสางรกชักแห่งวัฏฏสงสารออกไปให้จงได้
แต่ก็ยังรู้สึกว่าการกระทำของวัฏฏะ ยังไม่เหมาะสม เพราะดูเหมือนเป็นการคาดคั้นกันเกินไป
โดยลืมไปว่า การเดินทางสายนี้ ต้องใช้เวลามากน้อยแตกต่างกัน ไม่อาจสำเร็จได้ในเวลาสั้นๆ เหมือนในครั้งอดีตกาล
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ภายะ ก็สามารถมองข้ามอคติที่มีไปได้ เพราะนั่นเป็นสิ่งเล็กน้อยไปเลยในสายตาของตน
เมื่อเทียบกับความปรารถนาดีที่ซ่อนอยู่
สิ่งหนึ่งที่วัฏฏะควรระลึกไว้คือ ผู้เดินทางสายนี้ มาถึงจุดนี้ หาได้ไม่ง่ายนัก
และการหยั่งลงสู่ความคิดของภายะ ก็อาจไม่ถูกต้องเสมอไป นั่นเพราะวัฏฏะเองก็ไม่มีญาณหยั่งรู้ได้ถึงระดับนั้น
ส่วนภายะเอง ก็หมดสงสัยในการเดินทางสายนี้ไปเสียแล้ว
ต่อให้บรมครูมานั่งตรงหน้า ก็หมดคำถามใดๆ ทั้งสิ้น
คำพูดนี้ วัฏฏะ คงเห็นว่า ยังหลงผิดอยู่
แต่ถึงกระนั้น ความสัมพันธ์อันดีของวัฏฏะและภายะ ก็จะค่อยๆกลับมาเหมือนเดิม
นั่นเพราะตัวภายะเอง ก็ใช่ว่าจะโง่เขลาไปซะทีเดียว เพราะยังเพียรอยู่ไม่เสื่อมคลาย ตราบจนภพชาตินี้ จะหมดไป...

 

สำหรับเรื่องทรอย เฮ็กเตอร์ตัดสินใจผิดพลาด
หากรักษาชีวิตตนไว้ ทรอยอาจยังยืนหยัดอยู่ได้
ผู้คนมากมาย ก็อาจไม่ต้องสังเวยชีวิตให้กับตัณหาของคนจำนวนเล็กน้อยเท่านั้น
ขอแนะนำเฮ็กเตอร์ ให้กลับไปเทคคอร์ส การตัดสินใจในสถานะการณ์วิกฤต
เพื่อว่าจะได้ไม่ผิดพลาดอีก เหอๆๆๆๆ

 

สวัสดีน้าจร

อธิบายให้ฟังซิ

มี ใน ไม่มี
ไม่มี ใน มี

ต่างกันอย่างไร หุหุ

 

ไม่มี...มี และ มี ....ไม่มี...
ทั้งสองนั้นยังเป็นขั้นของการศึกษา เมื่อศึกษาไปจนจวนเจียนจะจบ
จะเริ่มเห็น มี.....มี

เมื่อเห็น มี....มี... มันจึง ...เป็นเช่นนั้นเอง....
มันจึง .....ล้วนแต่เกิดจากปัจจัยกระทบ.......
มันจึง .....ตราบใดที่มีขันธ์....ก็มีไปตามเหตุ...

แต่ถ้าเราฟังแล้วเอาความเข้าใจ แทนการเห็นจริง

ตราบใดที่มีขันธ์....ก็มีไปตามเหตุ...จะกายเป็นกิเลส

ส่วนสำคัญจึงอยู่ที่ต้อง เห็นตามจริง ด้วยการดูเพียงอย่างเดียว
เพราะถ้าไม่ดูอย่างเดียว เท่ากับเราแต่งละครขึ้นหลอกตัวเอง
เพราะ สัญญา ในขันธ์ มันร้ายกว่าที่เข้าใจ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>ฐาณัฏฐ์, วิมุตติ+, อาจารย์ส่ายหน้า </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

ความร้ายของสัญญา เมื่อมันเกิดขึ้นจะดึงเวทนาขึ้นมา เรียกว่า สัญญาเวทนา
หากตั้งสติตามดูที่ฐาน เวทนา ก็สามารถดับได้
ถ้าปล่อยออกไป สังขารเกิดสืบเนื่อง เป็นสัญญาใหม่ทับซ้อนไปอีก
ละครฉากใหญ่ก็เกิดขึ้นไม่จบสักที ก็ไม่รู้ว่าจะแฮปปี้เอ็นดิ้งเมื่อไหร่
แต่เท่าที่รู้ มักเกิดแต่โศกนาฏกรรม
นั่นเพราะแต่ละฉาก มันก็ภพใหม่ๆ ทั้งนั้น

ท่านจรรู้ไหมว่า ญาณขั้นใดที่ให้คำตอบของ ไม่มี...มี มี...ไม่มี
ลองถามท่านฐาดูสิ...

 

นิพพาน ว่า อนัตตา หรือ เปล่าไม่รู้ ชิมะ

เเต่...ศิษย์ส่ายหน้า......อนัตตา เเง้ม เเง้ม

 

ส่งลูกให้อย่างนี้ก็วงแตกสิคับพี่น้อง หุหุ

 

เรื่องญาณผมไม่ค่อยแม่นหรอกสหาย

รู้ว่าสิ่งใดที่เกิดกับใจ มันไม่จริง

เป็นเพียงสิ่งที่ถูกรู้ เดี๋ยวก็ดับไปเอง หุหุ

 

ใช่ๆ แล้วมี เวทนาอยู่ตัวหนึ่งนะ เรียกว่าอุเบกขาเวทนา

คนที่ปรุง สัญญา เป็น อารัมมณูปนิชฌาน คือ อาศัยสัญญาใน
การมีอารมณ์เพียงหนึ่งเดียว ( สมถะ ) สุดท้ายจะไปอยู่ที่
อุเบกขาเวทนา และถ้าโยนิโสไตร่ตรอง อุเบกขาเวทนาอาศัยสัญญา
ในการเกิดหรือเปล่า ถ้าใช่ นั้นคือ สร้างภพชาติอยู่

การไม่สิ้นภพสิ้นชาติแล้วสำคัญว่านิ่งสงบสว่างเย็น ก็คือ ตายน้ำตื้น

 

แค่ส่งลูกบอล ไม่ได้ส่งระเบิดสักหน่อย อิอิ
สงสัยท่านฐาไม่ใช่คอบอล งั้นส่งให้ท่านเอกแล้วกัน
เอ๊า ท่านเอก คอยรับนะ ผมจะชงให้ เหอๆๆๆๆ

 

ไอ้ที่ บ้าๆ อยู่ทุกวันนี้ ตัวรู้ไม่อยู่บ้าน

ส่งจิต โกอินเตอร์

ก็ เลย บ้าไม่เลิก นะเอย นะเอย

 

อนัตตา เเง้ม เเง้ม เป็นอย่างไรครับ หุหุ

 

ก็ ไม่รู้ ไม่ได้ดู เเละ ปล่อยไป โดย...ปล่อยยยยยยย..อย่างเดียว(||)

ทำอะไร ไม่ได้รู้ตัว..คนอื่นไม่ชอบ ก็ ไม่รู้ตัว

คนอื่นรังเกียจ ก็ ไม่รู้ตัว...ถ้ารู้ตัว ....จะ ไม่บ้า