ห้องแมวยิ้ม สัพเพ เหระ อะไรก็เอามาลงกระทู้นี้ได้ครับ

ขณะใดที่เราภาวนา แล้วจิตของเราสงบ นิ่ง สว่าง หรือไปรู้สึกนิ่งแจ่มๆ
อยู่ในจิตในใจก็ตาม นั่นแสดงว่าจิตใต้สำนึกของเรากำลังเริ่มตื่นขึ้นแล้ว ทีนี้เมื่อเราฝึกต่อเนื่องกันทุกวันจนคล่องชำนิชำนาญ เราสามารถทำจิตให้สงบได้ ตามที่เราต้องการ เมื่อจิตสงบลงนิดหน่อย เราจะน้อมไปใช้ประโยชน์ในทางไหนก็ได้ อยากจะเป็นหมอรักษาคนไข้ ก็สำรวมจิต อธิษฐานแผ่เมตตาให้คนไข้ แม้เพื่อนฝูงของเราเจ็บไข้ อยู่ในที่ห่างไกลเรานั่งสมาธิสำรวมจิต แล้วอธิษฐานจิตแผ่เมตตา ให้เพื่อนของเราที่กำลังป่วยไข้ ก็สามารถที่จะหายได้

พระราชสังวรญาณ (หลวงพ่อพุธ ฐานิโย)
วัดป่าสาลวัน ต.ในเมือง อ.เมืองจ.นครราชสีมา


22.."จงสงบเถิดนี่แหละเรา"

 

ท่านไฮเปอร์ จิตยิ้มยืนยัน....นั่นเป็นอภิสังขารมารแน่นอนค่ะ!!

อภิสังขารมาร คือ มารที่ตามมาเล่นงานเราจากที่เราเคยคิดผิด พูดผิด และทำผิดไว้ มันเป็นความคิดที่ปรุงแต่งวนเวียนมาหลอกหลอนเราในความผิดที่เราเคยได้ทำไว้ ความคิดนี้มันเก็บอยู่ภายในจิตใต้สำนึก

เช่น เราเคยพูดคำหยาบ หรือ พูดเพ้อเจ้อไว้มาก หรือ กรรมอย่างใดก็แล้วแต่ที่เราทำไป แล้วคนอื่นทุกข์ แต่จิตของเราเก็บข้อมูลไว้ เมื่อถึงเวลาปฏิบัติ มารตัวนี้จะมาคอยขวางในรูปมโนกรรมความคิดต่าง ๆ ผุดขึ้นมาเอง ยิ่งเราทุกข์บีบคั้นเพราะไม่รู้ ไม่อยากให้เกิด ไม่อยากให้เป็นเรายิ่งทุกข์ทรมานเพราะไปฝืนมัน เราบังคับมันไม่ได้ เพราะเป็นเหตุที่อดีตเราเคยสร้างไว้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุ ถ้าเหตุนั้นเราไม่สร้างที่ต้องเป็นกรรมคอยสนอง มันจะไม่มีผลกับจิตใจเราได้เลย

เพราะเราไม่รู้ว่ามันมาจากเหตุอดีต พอเจอเราจึงไม่เข้าใจ และเราก็ไม่รู้ว่าทำไมมันต้องเกิดขึ้น !! เราจึงทุกข์บีบคั้นเพราะไม่อยากเป็นอย่างนี้!!! ถ้าอย่างนั้นมีวิธีแก้ค่ะ คือ.... ต้องยอมรับว่าสิ่งที่เป็นทุกข์เพราะเราเคยสร้างทุกข์ไว้ให้คนอื่น มันก็เลยแสดงตัวให้เราเห็น... เมื่อเราเห็นแล้วเขาทุกข์เช่นไร? พอเกิดขึ้นกับเรา เราก็ต้องรับผลเช่นนั้น เราจึงเข็ดไม่อยากสร้างกรรมให้ใครอีก จึงเกิดการยอมรับและสำนึกผิดก่อนเป็นอันดับแรกค่ะ

การสำนึกผิดคือ การผ่อนแรงกรรม ไม่ดิ้นขัดขืน ฝืนทนก้มหน้ายอมรับ และนำคำสอนพระพุทธเจ้ามาปล่อยวาง เมื่อเราสำนึกแล้ว ขออโหสิกรรมออกมาจากหัวใจอย่างแท้จริงต่อเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย กรรมที่เคยบีบคั้นต่าง ๆ จะเริ่มเบาบางลง หรือจางคลายลง เมื่อเราสำนึกผิด และขออโหสิกรรม จากการเห็นโทษตั้งสัจจะใหม่ว่าเราจะไม่ก่อกรรมให้ใครทุกข์ในแบบนี้อีกแล้ว.... ลองดูค่ะ ถ้าตั้งใจจริงหายแน่นอน แล้วพิสูจน์ได้ หากได้ผล ถ้ามันเกิดขึ้นมาอีกในรูปแบบเดิม มันจะไม่มีผลทางใจกับเราอีก พอมันเกิดใหม่เราเฉยได้ วางได้ แล้วมันจะหายไปเองค่ะ จิตยิ้มยืนยัน!!!

ทุกอย่างมีทางแก้แน่นอนค่ะ แต่ต้องแก้ที่เหตุให้ถูกต้องเท่านั้น แก้ไม่ถูกเหตุไม่มีผลค่ะ เหตุดับ....ผลไม่มีค่ะ ลองพิสูจน์ดูนะคะ จิตยิ้มปฏิบัติได้ผลมาแล้ว ในอดีตเรื่องที่ท่านได้รับก็คงไม่ต่างจากที่จิตยิ้มเคยเป็นหรอกค่ะ หากแก้ชาตินี้ไม่ได้ ชาติหน้าก็ตามไปอยู่ดี แก้ชาตินี้เรายังได้เจอคำสอนพระพุทธเจ้า และคำขององค์ธรรมโลกุตระ คนที่สร้างบารมีในยุคนี้ นับว่าโชคดีสองต่อเลยค่ะ

 

เทศนา สาวก ที่ตัดแต่งเอา
มาเฉพาะบางส่วน

ส่วนที่เปนไปเพื่อ ภพ ชาติ มัน
เปนไปไม่ได้ที่จะพ้น ชรา มรณะ
พยาธิสภาพ เพราะไม่ได้แก้เหตุ

แผ่เมตตา แล้วคนหายป่วย
....ต้องให้ ฮีแม่ที่ไหนมาแผ่เมตตา
แข่งกับ พระศาสดาอีก

เมตตาบารมีของสัมมาสัมพุทธ
เจ้าแผ่เต็มโลกธาตุยังไม่เคย
พร่องเลย

แล้วโคพ่โคแม่ไหน จะเก่งกว่า
ศาสดา แผ่เมตตาแข่งจนคน
หายไข้ จมภพ

สาวกธรรมที่อนุโลมตามกิเลส
งาบเทวดา นานาต่อน เฮีย!ไป
แล้วเท่าไหร่

เดรัจฉานกถา!

 

22.."จงสงบเถิดนี่แหละเรา"

 

ที่ว่าจะมีอุกาบาศตกนี่ใกล้จะเป็นจริงแล้วสินะ...เริ่มจากลูกเล็กๆก่อนนี่แหละ...ยังเรียกว่าฝนหินได้อยู่


22.."จงสงบเถิดนี่แหละเรา"

 

ในพระสูตร มี การสอน โจร
ให้ปล้นอย่างไรจึงจะสุข สบาย

ถ้า อ่านแบบ สาวก ก้เข้าใจว่า
การเทศนามีแบ่งระดับ ไม่มีการ
ชี้วิมุตติ สำหรับบางอินทรีย์

หากมี ดำริ ลายาม แบบนั้น เพื่อ
เปิดทางให้ตนได้เทศนา เดรัจฉาน
กถา บ้าง

มันก้ ตลก

พระพุทธองค์ตรัสเสมอ ทุกคำ
เทศนากำหนดมาด้วยจิตตั้งตรง
ต่อ นิพาพาน ทุกคำ

แสดงแต่ความเกิดดับ ตาม
ปัจจัยการ

ไม่เคยแสดงธรรม เพื่อก่อภพ
ก่อชาติกินดี อยู่ดี เอ้อระเหย
ประมาท

 

สรุปนิมิต ฝันไม่ดีผมเกิดจากอภิสังขารมาร ก็เคยคิดๆ ไว้แล้วเกี่ยวกับมาร ก็ไปเคยท้าทายเขาว่าเป็นเรื่องระหว่างท่านมารกับเราเพียงคนเดียวอะ กรรมตามทัน ดีมาแค่ภาพกับคำพูดตามหลอกหลอน มิน่าเหมือนบารมีจิตเราเต็มเร็วจนล้นแล้ว วิธีแก้ก็ดดูการเกิดดับของมนุสไปเรื่อยโดยที่เราช่วยอะไรไม่ได้แค่นั้น ปล่อยให้จิตระบายไปเรื่อย นะสักวันคงหาย รู้แล้ว หลงอยู่นานไม่กลับไปทำซ้ำ

 

ฝันคืออะไรกันแน่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย รึจะเป็นลางบอกเหตุ ทำไงก็ไม่เข้าใจ

 

คำว่า.มาร พุทธแบ่งไว้ 5 ประเภท

กิเลสมาร ขันธมาร อภิสังขารมาร
มัจจุมารกับ เทวบุตรมาร

พึงทราบว่า มาร สี่ประภทแรก
ไม่ใช่สิ่งภายนอก หรือ ไม่ใช่
ใครอื่น

มารสี่ชนิดแรก คือ สิ่งที่มาจาก
เจ้าตัว

ส่วน เทวบุตรมาร ก้ เปนมาร
ที่มีจำเพาะ พระศาสดา เพื่อ
ขวางการเกิดศาสนาพุทธ

บุคคลทั่วไป จึงไม่มี มาร ที่เปน
ผู้อื่นมารังควาญ เพราะ ไม่มีหน้า
ที่สร้างศาสนา

การสำคัญว่า ตนมี เทวบุตรมาร
มากลั่นแกล้ง จัดเปน ความละเมอตด

 

ท่านเเสดงธรรมเอง
แค่นั้นมันก็ได้ใจความและปฏิบัติ
ตามได้แล้วนี่
ถ้ามีปัญญาภาวนาจนมีกำลังจิตพอ
ไม่เห็นจะเป็นเดรัจฉานกถา
หรือไปแข่งกับพระศาสดาตรงไหน
ถ้าใครฝึกจิตให้มีกำลังได้ก็สามารถ
ช่วยผู้อื่นได้เดรัจฉานตรงไหน???
อ.ปัง พูดจาหมาไม่รับประทานจริงๆ
นี่หว่า เดี๋ยวปลดยศเลย!! หึ่ย์

 

"ให้พี่น้องทั้งหลายจำเอาไว้ อย่าได้อ่อนข้อย่อหย่อนกับมันเรื่องกิเลสตัณหา มันเคยทรมานสัตว์โลกให้ได้รับความทุกข์ความทรมานมานานต่อนานแสนนานแล้ว เราอย่าไปชินชากับมัน กิเลสไม่ใช่เป็นของชินชาได้ เหมือนไฟเจอเข้าเมื่อไรร้อนเมื่อนั้น จี้เข้าเมื่อไรร้อนเมื่อนั้น กิเลสจี้เข้าตรงไหนร้อนเมื่อนั้นละคนเรา จึงอย่าไปชินชากับมัน ให้อุตส่าห์พยายามบำเพ็ญตนให้มีความอดความทน มีความสัตย์ความจริงต่อตนเอง อย่าเหลาะแหละ จิตใจให้ตั้งให้ดี จะไปทำหน้าที่การงานอะไรก็ทำด้วยความจงใจ อย่าทำด้วยความเหลาะแหละโลเลใช้ไม่ได้เลย จะทำคุณงามความดีก็ให้ทำด้วยความจริงใจ อย่าเหลาะแหละ ทำหน้าที่การงานอะไรก็ให้จริงใจอย่าเหลาะแหละ ให้มีสติเป็นของสำคัญมาก สตินี่เป็นธรรมอันเลิศ ต้องแนบอยู่กับใจของตัวเอง จะทำหน้าที่การงานใดให้มีสติ เดินไปเดินมาทำหน้าที่การงานภายนอกภายในให้มีสติ แม้ที่สุดสนทนากันกับเรื่องอะไรก็ให้มีสติ ความมีสติจะมีความพอดี ๆ ตลอด ไม่ผาดโผนโจนทะยานจนเสียเนื้อเสียตัว เพราะสติยับยั้งเอาไว้..."

โอวาทธรรม..
พระธรรมวิสุทธิมงคล(หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน)
วัดเกษรศีลคุณ (วัดป่าบ้านตาด) จ.อุดรธานี
(พ.ศ. ๒๔๕๖ – ๒๕๕๔)



22.."จงสบเถิดนี่แหละเรา"

 

ในอดีตมีมาแล้ว

ในสมัยโยนกนคร มี พระราชา
องค์หนึ่งเข้าถือพุทธศาสนา
ในขณะที่ เมืองราย
ล้อมล้วนเปน ศาสนาอื่น

วันหนึ่ง ศึกประชิดเมือง

พระราชาไม่ประสงค์ตัดชีวิต
ให้ใครเจ็บป่วย จึงตัดแขนตัวเอง
แล้ว สั่งทหาร ราษฏร์ สวดมนต์
แผ่เมตตา

พวกศัตรูมาถึง เหนเอาแต่สวด
มนต์ ก้เลยเคลื่อนทัพผ่าน ไปตี
เมืองอื่นก่อน

พระราชาก้ประกาส การแผ่
เมตตามาอานิสงค์มาก ช่วย
สรรพสัตว์ได้ห้าม สงครามได้
(เก่งกว่าศาสดา)

พอเมืองที่เปน พันธมิตร ฉิบ
หายวายวอด ก้ย้อนกลับมาตัด
หัวราษฏร์ชายในเมืองดังกล่าว
เสียหมดเกลี้ยง ผู้หญิงก้ลากไป
เปนทาสบำเรอแต่อำเภอใจ

ส่วนพระราชา จับตัดเอนร้อย
หวายสนตะพายร้อยจมูกจูงไป
ดั่งสุนัขเลี้ยงไว้ไม่ให้ตาย

พงศวดารเขียนไว้ ที่จะมีราษฏร์
ไม่สาปแช่งให้วิบัติชั่วกัลปวสาน
ไม่มีเลย

 

อตีตังยกทำไม? ไม่เป็นประโยชน์ต่อการปฏิบัติอะไร
แค่อวดว่าจำได้มากกว่ารู้มากกว่า
ใครเถียงก็แพ้
หรือไม่ก็ทะเลาะกันยาวววว
เอางัยดีฮับ

 

ผู้ที่ฝึกสมาธิจิตจนชำนาญแล้ว..จะรู้วิธีวางลมหายใจแล้วไปอยู่กับสติสัมปชัญญะ...หากทรงสติสัมปชัญญะไว้ได้ตลอด..หากยังเข้านิพพานไม่ได้มันจะเป็นการสละสังขารเพื่อไปเกิดใหม่...ส่วนจะไปเกิดเป็นอะไรนั้นขึ้นอยู่กับบุญกุศลและเจตนาจะพาไป...นี้แหละผลของการฝึกจิตดีแล้ว

พวกเราจึงเห็นข่าวพระมรณะภาพแล้วร่างกายไม่เน่าเปื่อย..ถ้าทรงสติสัมปชัญญะไม่ถูกต้องจริงๆมันจะไปเป็นฌาน...ต้องระวังตรงจุดนี้ให้ดี


22.."จงสงบเถิดนี่แหละเรา

 

มะชอบ นิมิตในอดีต ของสัตวอื่น

เอาของ ศาสดา ก้ได้

พระสมณโคดม สมัยเปน โพธิสัตว์
ได้อภิญญา5สามารถฟังเสียงสัตว์

วันหนึ่งได้ยินแม่สุนัขจิ้งจอก สบถใส่
หลังจากตนได้สั่งทหารให้เมตตาต่อ
เพื่อนมนุษย์แย่งศพมนุษย์ ออกจาก
ปากแม่สุนัขที่มีลูกสี่จนกระทั่ง อดตาย
ทั้งคลอกก้อุทาน

"ดูนะ ภายในสามวันเจ็ดวัน คนเมือง
นี้จะฉิบหาย โดยเฉพาะโพธิสัตว์จะ
ต้องมีกรรมถึงฆาติดั่งลูกของตน"

พระโพธสัตวกลับวัง พระราชบิดา
ทราบข่าวศัตรูกรีทาทัพ จึงตั้ง โพธ
สัตว์เปนมหาอุปราช นำทัพต่อกร

โพธิสัตวรับคำแม่นมั่น นำทัพออก
พอจะปะทะสั่งสลายทัพ แยกย้าย
อย่าให้ใครต้องตายจงเมตตารักกัน
ไม่ทำร้าย

ผลคือ ศัตรูกรีทาทัพถึงวัง โดยที่
พระราขบิดาพระมารดา ยังไม่ทัน
ได้ตื่นใส่เครื่องทรง ต้องวิ่งหนีตัว
ล่อนจ้อนเข้าไปในป่า

โจนเหนเขา ก้นึกว่า พวกกามตัณหา
จัด จึงจับพระราชา ข่มดูการข่มขืน
พระมารดาจนเสร็จก็ตัดหัวทิ้งทั้งหมด

พระราชาก่อนตาย จึงสาปแช่ง
จะยึดเอาสมบัติของโพธิสัตว์เท่า
จำนวนชาติเสมอเม็ดทรายในกำมือ
ตนก่อนตาย....

พระราชา คือ เทวทัต
พระมารดา คือ นางอมิตดา กิญจมาวิกา
โพธิสัตว์ คือ ตถาคต โพธิสัตวเปี่ยม
เมตตาในครั้งนั้น....

 

หลวงปู่ผู้เมตตาต่อสรรพสัตว์


22.."จงสงบเถิดนี่แหละเรา"

 

พระ ธรรม คำสอน ของ ตถาคต ยังอยู่

การที่ อ้าย อี สมัยนี้ ตนใด ยังอาสัย
การปรากฏของ พระไตรปิฏก จน
ระลึกถึงธรรม ตรัสรู้เองโดยชอบ
ตามได้ จนพ้นความเปนสัตว เปนอริย
สุดเประเสริฐ

นั่นก้เพราะ ยังมีการปรากฏ ของตำรา
แม้น อักขระเดียว

ไม่ใช่เพราะมี สาวก หน้าไหน
สอนธรรมอันนอกเหนือ คำตถาคต
แม้นแต่ ตัวเดียว


ปล.ลิง : อ้าย อี เปนราชาศัพท์
กษัตรย์ในวังสมัยก่อนใช้เจรจา
น่าฟังนัก ถ้าหาคำบาลีต่างชาติ
ต่างโคตร จะได้คำว่า กุลบุตร
กุลธิดาของชาวบ้าน เปนต้น...

คนไทย ถูกลัทธคอมมิวนิสต์
ใช้จิตวิทยาในการบ่อนทำลาย
ชาติ ผ่านบทประพันธ์ละคร
จำนวนมาก ให้เกิดอคติ ต่อความ
เปนไทย เวลาได้ยิน คำไทยแท้
จะเกิดการรังเกลียด สร้างกฏเกณฑ์
แบ่งแยกชนในชาติ

ปล.2 ในตำนาน พระเจ้าเลียบโลก
ก้มี บทสนทนา ชี้ชัดจาก พระพุทธเจ้า
ว่า ภาษาไทย เปนคำ สั้น ตรงจากใจ
น่าฟังนัก

 

พระนิพพานไม่ใช่กองนามรูปที่เห็นด้วยตา
นอกแต่สามารถเห็นได้ด้วยตาในจนไม่มีที่หมาย แต่ไม่ยืนยันว่าสูญๆ จนเลยเถิด สูญแต่ไม่มีรสโลภรสโกรธรสหลงเท่านั้น เพราะรสเหล่านี้มันหายออกไปจากขันธสันดานดวงใจไปแล้ว ใจก็เป็นเจ้าใจล้วนๆ ผู้รู้ก็เป็นผู้รู้ล้วนๆ ไม่มีท่านผู้ใดเข้าไปยึดถือเอาเป็นเจ้าของ ไม่สำคัญตนเป็นผู้รู้ ไม่สำคัญผู้รู้และใจเป็นตน ก็จบปัญหากันเพียงนั้น ในพระพุทธศาสนาจบกันเพียงนั้น...

โอวาทธรรม..
หลวงปู่หล้า เขมปัตโต


22.."จงสงบเถิดนี่แหละเรา"

 

ปัญหา ที่ ตถาคต ไม่ พยากรณ์

ตถาคต หลังปรินิพพาน ยังอยู่

หรือ ไม่อยู่

หรือ อยู่ก้ไม่ใช่ ไม่อยู่ ก้ไม่เชิง

.......

เพราะ อะไรถึงไม่พยากรณ์

เพราะ ไม่ใช่เบื้องต้นพรหมจรรย์

สาวก เก่งกว่า ศาสดา
รู้เบื้องต้นพรหมจรรย์
ต้อง พยากรณ์เปิดทาง

เฮ......!!!

 

**การคบมิตร**

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงคบมิตรผู้ประกอบด้วยองค์๗ ประการ ๗ ประการเป็นไฉน คือ
มิตรผู้ให้ของที่ให้ได้ยาก ๑
รับทำกิจที่ทำได้ยาก ๑
อดทนถ้อยคำที่อดใจได้ยาก ๑
บอกความลับของตนแก่เพื่อน ๑
ปิดความลับของเพื่อน ๑
ไม่ละทิ้งในยามวิบัติ ๑
เมื่อเพื่อนสิ้นโภคสมบัติก็ไม่ดูหมิ่น ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงคบมิตรผู้ประกอบด้วยองค์ ๗ ประการนี้แล ฯ

มิตรที่ดีงามย่อมให้ของที่ดีงามให้ได้ยาก รับทำกิจที่ทำได้ยากอดทนถ้อยคำหยาบคาย แม้ยากที่จะอดใจไว้ได้ บอกความลับของตนแก่เพื่อน ปิดบังความลับของเพื่อน ไม่ละทิ้งในยามวิบัติ เมื่อเพื่อนสิ้นโภคสมบัติ ก็ไม่ดูหมิ่น ฐานะเหล่านี้มีอยู่ในบุคคลใด บุคคลนั้นเป็นมิตรแท้ ผู้ประสงค์จะคบมิตร ก็ควรคบมิตรเช่นนั้น ฯ

สขสูตรที่ ๑
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕
[๓๓]


22.."จงสงบเถิดนี่แหละเรา"