เราไม่มีในกาย กายไม่มีในเรา

คนเรามันต้องมีการไว้ภูมิกันบ้าง
ถ้าพูดธรรมเข้าใจง่ายๆ แบบ อ ขันธ์
เดี๋ยวจะถูกหาว่า เป็นธรรมพื้นๆ
ใช่ไหมครับ พี่เล่าปัง หุๆๆๆ

 

เราเป็นแม่ประเภท ตามใจลูก จะยอมให้ลูกเจ็บ เพื่อให้เจ็บเป็นครู สั่งสอนลูก
ทีนี้ เป็นทิฏฐิ ในแบบของเรา ของคนอื่น ก็ต้องตามจริต ตน
อยู่ที่เราเลือกวิธี จะสอนลูกเอง ซึ่งคนอื่นอาจเห็นว่าไม่ถูกก็ได้

คนอื่นๆ เขาก็มีวิธีสอนลูก ของตนเอง อยู่แล้ว
เพราะลูกของใคร ก็ต้องมีวิธีของตนเอง ที่จะสอน
ไม่มีแบบตายตัว ว่าต้องวิธีนี้

ลูกดื้อ หรือไม่ดื้อ ลูกฉลาด หรือไม่ฉลาด ลูกโกงเก่งหรือไม่
ลูกแสบมาก แสบน้อย ลูกมีนิสัยเป็นอย่างไร ก็ต้องรู้ตัวความจริงของลูกก่อน
จะได้รับมือลูกได้ถูกทาง แล้วสอนลูกตามจริตของลูก จะได้ผลตามที่เรา
มุ่งหวัง จะให้ลูกได้ดี

ที่สำคัญคือ รู้จักลูก ให้ได้แท้จริง ย่อมเห็นหนทางเดินได้ถูกทาง

 

ถ้าจะยกให้ดูดีหน่อย คือ เคขวัญมีญาณทัสนะ ญาณทัสนะในด้านไหน ก็ต้องมาดูให้ละเอียดกันด้วยการถาม เช่นว่ามี วิมุตติญาณทัสนะ คือ อาจจะเห็นว่า ที่สุดแล้วเป็นเช่นนั้น
แต่ก็บอกอะไรไม่ได้ เพราะ ไม่มีวาสนากัน

ทีนี้ เมื่อมีญาณทัสนะเกิดขึ้น ก็เป็นดวงปัญญาที่เกิด แต่ถามว่า เข้าสู่กระแสหรือไม่ ก็ตอบว่าไม่ เพราะ มหากุศลอันเป็น อริยมรรคญาณยังไม่เกิด

ก็ ถ้าผม เป็นครูบาอาจารย์ของเคขวัญ ผมก็คงจะต้องพูดให้ ไม่ประมาทและไม่ใช่หยุดอยู่กับการศึกษาเพียงเท่านี้ และอย่าปักใจ หยุดศึกษาโดยเอาทัสนะของตนเป็นที่ตั้ง เพราะการยึดในทัสนะว่าจะต้องแบบนั้นๆ ก็คือ การยึดเช่นกัน

ดังนั้น ต้องศึกษา แม้กระทั่ง พระอริยะบุคคล ชั้นพระโสดาบัน จนถึง อนาคามี ก็ยังต้องศึกษา มีแต่ อรหัตตผลเท่านั้น ที่ไม่ต้องศึกษา

ศึกษานี้ จะต้องศึกษา อบรม ธัมมวิจย ให้มาก ให้รอบคอบ ให้ไม่ประมาท
ต้องศึกษาต่อไป วางทัสนะที่มีทิ้งไว้ คนเราถ้าไม่กลัว ก็ต้องปล่อยหลักได้

แต่ถ้าขี้ขลาด ไม่มีแรง มันก็ต้องยึดหลักนั้นไว้อยู่อย่างนั้นแหละ ไปไหนต่อไม่ได้

 

ถ้าเช่นนั้นลูกคุณขวัญ(จิต)ก็สอนได้ เป็นไปยังคุณขัญหวังให้ลูกดีได้

 

พูดถึงเฉพาะ ตัวเรานะ

รู้ตัว ของเรา มีทั้ง เจตนา และไม่เจตนา

สิ่งที่ถูก คือ รู้ตัว ด้วยไม่เจตนา เป็นการรู้ตัว ด้วยสติเกิดเอง
เป็นสิ่งที่ควรเจริญให้มีมากๆ อันนี้ ทำให้จิตเกิดปัญญา

ถ้า รู้ตัว โดยเจตนา อันนี้ ได้สมถะ ได้กำลัง จิตไม่เกิดปัญญา
คือเราไปจดจ่อ ไปเพ่งไว้ ประคองรู้ตัวไว้ ด้วยเจตนา

ในวันหนึ่งๆ เรามีทั้ง 2 แบบ
แต่สิ่งที่เราปรารถนาจะเจริญให้มากๆ คือ รู้ตัว โดยไม่เจตนา คือ ไม่ทำ
เพราะ สิ่งนี้เกิดจากจิตมีสติรู้ตัว สติเกิดเอง ไม่ใช่เราทำ

ซึ่งสิ่งที่เราปรารถนา นั้นเราสั่งให้เกิดไม่ได้ มีแต่สะสมประสบการณ์ไปเรื่อยๆ
ซึ่งเราทำด้วยความรู้ตัว เท่าที่กำลังของเราจะเป็นไปได้ แบบ ไม่พัก ไม่เพียร

 

ขออนุญาตคุณขวัญชี้สิ่งที่เพิ่งเห็นเมื้อกี้นิดนึง
อย่าหาว่าสอนนะครับ เรียกว่าสะกิดเตือนดีกว่า
เหมือนเวลาเรานั่งในห้องเรียน เราเผลอหลับ สะดุ้งตื่นขึ้นมาทีนึง ก็สะกิดเตือนเพื่อนทีนึง
พอถึงคราวเราหลับบ้าง เพื่อนก็สะกิดเตือนเราทีนึง

การ "ไม่ทำ โดยการรู้สึกตัว" นี่แหล่ะมันเป็นบัญญัติซึ่งต่อยอดออกมาจาก "ไม่ทำ โดยไม่รู้สึกตัว"
มันเป็นกิริยาอย่างเต็มตัว ซึ่งเพิ่งเกิดขึ้นมาจากการปฏิบัติของเรา
เราจะละกิริยาหนึ่ง แต่เราก็ถูกดูดไปบัญญัติ/สร้างกิริยา หนึ่งขึ้นมาอีกโดยไม่รู้ตัว
เพราะเราติดอยู่กับลักษณะที่เป็นคู่ ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งผูกมัด สร้างบัญญัติใหม่ๆ ออกมาหลอกเราไปเรื่อยๆ
ทำอย่างไรจึงจะหลุดออกไปได้? อันนี้ไม่รู้เหมือนกัน เพราะยังติดอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวคงมีผู้รู้มาช่วยแคะออกให้

 

คุณขวัญพยายามบอกว่า รู้ตัว โดยเจตนาให้มาก เพื่อให้ถึง ความรู้ตัว โดยไม่เจตนา เพื่อให้สติเกิดเอง ปัญญาเกิดเอง จึงจะถึงขั้นที่เรียกได้ว่า ไม่ทำก็เหมือนทำ ทำก็เหมือนไม่ทำ
ผมเข้าใจถูกไหมครับ...

 

ในเมื่อเธอไม่สงสัยใน ศีลสิกขาของคุณขวัญก็ดีแล้ว

เพราะ คุณย่อมรู้อยู่ลึกๆว่า คุณขวัญนั้น ปฏิบัติอยู่ในศีล อีกทั้งปฏิบัติ
ชีวิตอยู่ในความสงบแบบสมาธิสมถะด้วยการสวดมนต์บ้าง ทำสมาธิบ้าง
เรียกว่า อยู่ในความปรกติ ทำอยู่เป็นนิจ ทำอยู่เนือง มีสิ่งที่ทำอยู่แล้ว
และทำดีอยู่ตามอัตภาพ

เมื่อ คุณวิมุตติ ไม่สงสัยในข้อต่างๆเหล่านั้นของคุณขวัญ ก็จะพร้อมจะ
รับฟัง สิกขาบทที่สอง เป็นสิกขาลำดับที่สองของ ไตรสิกขา

คือ จิตสิกขา

ซึ่งก็คือ การยกดูสภาวะธรรม สภาวะธรรมคืออะไร ก็คือ การกระทำ
ทุกๆอย่าง ที่คุณขวัญเขาทำอยู่ กุศลกรรมบททั้งหลายทำอยู่ อันคุณ
วิมุตติไม่สงสัยแล้วว่า คุณขวัญไม่ได้อยู่นิ่งๆ ไม่ได้ทำดี ปฏิบัติชอบ
ก็ให้ยกจิตขึ้นอีกชั้นหนึ่ง ทำตัวเป็นผู้สังเกตการณ์ คอยดูการกระทำ
เหล่านั้นที่ทำอยู่โดยปรกติอยู่แล้ว โดยการกระทำครั้งนี้ จะถือว่า ไม่
ได้ให้ทำอะไรอีก นอกจากดู หรือ สังเกตุการณ์ เพราะ กริยาการกระ
ทำทั้งหลายนั้นดำเนินอยู่เป็นพื้น แล้วมีอีกส่วนหนึ่งเป็นผู้ดูอยู่ข้างบน

การยกระดับการศึกษาขึ้นเป็นผู้สังเกตุ จึงเป็นเรื่องของการตามรู้ ดูอย่างเดียว

ไม่ต้องทำอีก เพราะ เรื่องการทำ กุศลกรรมบท10 นั้นดำเนินอยู่แล้ว
จะรักษาศีลอยู่ ก็ให้ยกจิตขึ้นดู
จะเสียศีลไป ก็ให้ยกจิตขึ้นดู
จะทำสมาธิอยู่ ก็ให้ยกจิตขึ้นดู
จะทำสมาธิไม่ได้ ก็ให้ยกจิตขึ้นดู
จะทำบุญทำทานอยู่ ก็ให้ยกจิตขึ้นดู
จะตระหนี่อยู่ ก็ให้ยกขึ้นดู
จะสงสัยอยู่ ก็ให้ยกขึ้นดู
จะพยาบาทอยู่ ก็ให้ยกขึ้นดู

เรียกสภาวะที่กระทำอยู่ต่างเหล่านั้น ว่า สภาวะธรรม

สภาวะธรรม ที่เห็นต่างๆเหล่านั้น เห็นโดย ผู้รู้ ผู้ดู เป็น
อีกจิตส่วนหนึ่งทีแยกออกจากจิตที่ทำกิจต่างๆอยู่

เหมือน คุณวิมุตติ สอนนักเรียนไปแล้ว แสดงวิธีไปแล้ว ซักซ้อม
การปฏิบัติไปแล้ว จนเห็นนักเรียนพอทำได้แล้ว คุณวิมุตติก็ต้อง
มานั่งลงที่โต๊ะครู ดูนักเรียนทำงานของเขาไป คุณวิมุตติทำได้
แค่เป็นผู้สังเกตุ ดูอย่างเดียว ดูเฉยๆ ไม่ไปยุ่งอะไรกับเด็กอีก เพื่อ
ให้เด็กทำอะไรต่างๆของเขาเอง จะทำงาน จะซน จะแซว ก็ทำได้
แค่เฝ้าดูห่างๆ ไม่จ้อง ไม่เพ่ง จนเด็กขาดความสุข ผิดปรกติไป
จากการดำเนินชีวิตตามความเป็นจริง

จนจิตคุณวิมุตติ ตั้งมั่น ไม่เผลอทำตาดุ ไม่เผลอขว้างแปรงกระดาน
ไม่เผลอกากบาทหัวกระดาษนักเรียน ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับเด็ก

เด็กเขาก็จะดำเนินการเรียนรู้ เพื่อเดินได้ด้วยตัวเขาเอง

เมื่อจิตคุณวิมุตติตั้งมั่นเป็นผู้สังเกตุการณ์ได้อย่างมั่นคง จิตก็ไม่เหนื่อย
กับการตามรู้ตามดูนักเรียนอยู่ห่างๆ เด็กจะทำดีได้ หรือทำไม่ได้ ก็
วางใจเป็นกลาง พร้อมช่วยเมื่อยามจำเป็นเท่านั้น ตั้งอยู่ในพรหมวิหาร

คุณวิมุตติ ก็จะพบว่า ในการ ดูเฉยๆ มี สติชนิดหนึ่งเกิดขึ้น และการเกิด
สติชนิดหนึ่งเกิดขึ้นตั้งมั่นได้ ก็จะมีสมาธิชนิดหนึ่งเกิดขึ้น เกิดขึ้นบนพื้น
ฐานของการเป็นผู้สังเกตการณ์ ดูเฉยๆ

เมื่อรู้จัก สติชนิดนั้น และ สมาธิชนิดนั้นๆแล้ว ก็ให้มาเปล่งอุทาน แบบ
คุณ หลินจิ่งเฉิน และ คุณบุคคล 1

ก็จะพบว่า สิกขาบทที่ 3 ปัญญาสิกขา นั้นรอให้ศึกษาเป็นลำดับถัดไป

 

ไม่ทำ โดยการรู้สึกตัว
เวลาเราบอกว่าเรารู้หน่ะ หากมองให้ดี มันเหมือนมีเราที่อยู่หลังตัวรู้นั้นอีกทีนึง
นั่งอยู่ข้างหลัง ขี่คอเราเลย เรามองไม่เห็น แต่รู้สึกได้

 

ยังสอนกันอยู่ สอนกันไป สอนกันมา

แต่ปฏิบัติธรรม ด้วยการ รู้กาย รู้ใจ อย่างที่เขาเป็น
แต่ธรรมชาติของจิต ชอบหลง ไป ก็มีเตือนตนอยู่บ้าง
ถ้าไม่เตือนเลย แล้วรู้ตัวเองได้เนี่ย ถึงจะเรียกว่าสุดยอดจิตรู้ตัว ของจริง
ยังทำไม่ได้หรอก พูดไว้งั้นแหละ เป็นเป้าหมายของการปฏิบัติของเรา

แต่หลักๆ ก็ เจริญสติ รู้ตัว รู้อารมณ์ความรู้สึก รู้ความจริงไว้

อย่าพยายามไปตีความ ไปคิดเพื่อรู้เรื่องธรรม

พอรู้ตัว ว่าทำ ก็หยุด ถ้าไม่รู้ก็ทำไป รู้ตัวเมื่อไร ก็หยุด

ก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถ้าอยากมาก ก็ทุกข์มาก
พอรู้ตัวว่าทุกข์เพราะอยาก ก็เลิกอยากเป็นพักๆ
ไม่รู้ตัวว่าทุกข์ ก็อยากต่อไป นั้นแหละ
แต่ว่า ไม่ค่อยรู้ตัวหรอกนะ ที่พูดมา ก็เป็นทางที่เดินเท่านั้น

 

อันนี้ขอยืน คำตอบตาม บุคคล 1

ผีเสื้อต้องอยู่ระหว่างพึ่งโดนเตะก้นมา ถึงจะเข้าใจ

ถ้าไม่ได้โดนเตะก้น ความเจ็บหายไปแล้ว แล้วจะมาถาม
เอาคำพูดไปทำความเข้าใจ จะเข้าไม่ถึงคำอธิบาย

ดูอย่าง คำที่เราบอกคุณวิมุตติข้างบน เราอาศัยว่า เมื่อไม่
นานมานี้ เขาได้พาลูกศิษย์ไปฝึกกรรมฐาน หากอาการเจ็บ
ก้นยังอยูในวาระจิต พอระลึกกลับไปดู ไปเห็นสภาวะธรรมได้
ก็จะเข้าใจ

แต่ถ้าระลึกไม่ได้ พยายามอ่าน แล้วตีความด้วยการเข้าใจ
จะไม่รู้เรื่อง

* * *

เหมือนตอนเราคุยกัน เรื่องการเห็นตัวหนังสือ สภาวะต้องพึ่งเกิด แล้ว
ยังพอระลึกความรู้สึกได้ ก็จะพอชี้ทางได้ แต่ความรู้สึกจริงๆ มันหาย
ไปแล้ว เหลือแต่เพียง สัญญาหมายรู้แล้ว คุยแล้วจะแค่ พอเหมือนๆ แต่ไม่ใช่

หากคุยไปเรื่อยๆ ก็จะเริ่มๆ งงๆ ว่า พูดอะไร ทำไมไม่เห็นจะได้ความรู้อะไรเลย

หากคุยต่อไปอีก จะเริ่มทะเลาะกัน

ทั้งนี้ การสอนของเรา ซึ่งเป็นวิธีของหลวงพ่อนั้น จะเรียกว่า การชี้สภาวะธรรม

การชี้สภาวะธรรม คือ ชี้ให้ดูความรู้สึกตามที่จิตเป็นอยู่ ครองอยู่ จึงเป็นเรื่องชี้
ตัวความรู้สึก ไม่ใช่ชี้ให้ทำความเข้าใจ

อย่าง เค ขวัญ ไปเรียนกับหลวงพ่อ เค ไม่ต้องทำความเข้าใจ แค่น้อมไปดู
ความรู้สึกขณะนั้นที่จิตมันครองอยู่ พอเห็นปั๊ป ก็จบ จิตสิกขาด้านปริยัติ ที่เหลือ
ไปทำต่อเอาเอง พอทำได้มากหน่อย สติเกิดขึ้นถี่ จนตั้งมั่นพอเป็นสมาธิ ก็จะ
ควรแก่เวลาที่จะไปหาพระ เพื่อให้ท่านสอน ปัญญาสิกขา แต่จะไปหรือไม่ไป
ก็ได้ เพราะทุกอย่างมีใน cd หมดแล้ว แต่ต้องเอาสภาวะธรรมในปัจจุบันที่เป็น
เข้าเทียบให้ทันเสียงเทศน์ หากลงตัวพอดี ก็แจ่มได้เอง เข้าใจ ปัญญาสิกขา
ได้

ที่เหลือก็คือ ต้องทำต่อไป 7 วัน 7 เดือน 7 ปี 7 ชาติ ก็ว่ากันไป

 

ที่บุคคล 1 พูดมาดีมากนะ ถามว่าแล้วจะหลุดอย่างไร ที่เรียกว่า ตื่นอย่างแท้จริง

เอาสำหรับผมนะ สมัยที่ยังติด มันทำอะไรมันก็ติดอยู่อย่างนั้น ดูเหมือนจะมีสติ แต่มันก็จับอยู่กับเรื่องเดิมๆ เห็นแบบเดิมๆ นี่เราตื่นขึ้นมาด้วยคำพระคำหนึ่ง

ท่านว่า วันคืนล่วงเลยผ่านไป เราทำอะไรอยู่ นี่มันตื่นขึ้น ไอ้ที่เคยคิดว่าจะต้องปฏิบัติธรรม
ไอ้ที่เจริญภาวนาสติอยู่ ไอ้ที่เรากำลังพิจารณาธรรม ส่งๆ เดช ด้วยความไม่รู้ ด้วยกิเลสตัณหา นั้นแหละ แต่ไม่ใช่ว่า ได้สติด้วยคำๆ นั้นแล้วบรรลุธรรมนะ แต่มันทำให้เราตื่นขึ้นระดับหนึ่ง ที่จะเห็น ทางที่เราจะต้องเดินถูกต้องขึ้น ทีนี้ไอ้อาการตื่นนั้นแหละ เราจะรู้สึกว่า นั่นแหละ ธรรมปรากฎ ให้เราเห็นจริงๆ ว่า เรานั่งจ้องอะไรกับมัน นั่งจับสติตลอดทำไม
เห็นไหมว่า มันเป็น สีลพตรปรามาส ที่เขาเรียกว่า เพียรเกินนั่นแหละ ทีนี้ ถ้ามันมีกิเลส มันก็จะมีให้ดูตลอด มันก็ไม่สงบสักที มันก็เหนื่อย เพราะว่า ไม่ทำ พละอินทรีย์ให้ดีเสียก่อน



มันตื่นขึ้นทันทีว่า นี่เรากำลังทำอะไร จากนั้น กิริยาของกิเลสที่ผลักดันเรา ก็ดับหายไป
ก็เกิด อาการตื่นขึ้น เห็น ทางที่ถูกต้อง ที่เราต้องทำ

ก็เพราะมี สักกายทิฎฐิ คือ มีเรา มันก็นำไปสู่การสงสัย นำไปสู่ การเดินไปผิดทาง

 

คุณนิวรณ์ก็เหมือนเดิมใช้ตัวหนังสือเยอะ พิมพ์เยอะไม่เหนื่อยเหรอ ปริยัติก็เยอะ ปฎิบัติก็คงเยอะ รู้ก็คงเยอะ เราดูตัวหนังสือถ้าดูแต่รูปก็คือแค่เห็น สีไม่มีความหมายก็ไม่เข้าใจ แล้วเป็นประโยชน์ไหมที่แค่เห็นเมื่ออ่านก็รู้เมื่อรู้ก็คิดเทียบเคียงกับสิ่งที่รู้เมื่อคิดก็มีถูกใจไม่ถูกใจ แล้วไตรลักษณ์คุณเอกวีร์คงเห็นมาเยอะนะแล้วเมื่อเห็นมาเยอะแล้วใจคุณวางแค่ไหน กิเลสเบาบางแค่ไหน เราว่าหลายคนที่เห็นไตรลักษณ์แล้วใจไม่วางก็มีเยอะไปรู้ธรรมมากแต่ทำไม่ดีก็เยอะไป ถูกผิดยังไงบอกได้สอนได้ แค่อยากแสดงความเห็นบ้างเท่านั้น

 

ผีเสื้อ ตั้งเป้าหมายสูงเกินไป สูงเกินวัตถุประสงค์ของการเริ่มศึกษา

พอมาเริ่มภาวนา ก็จะตั้งว่า กิเลสต้องหาย แบบนี้จะทำให้ฝุ้งซ่าน
และภาวนาผิดลำดับขั้นตอน

ถ้าจะให้ กิเลส หาย มันทำไม่ได้ มีแต่ทำให้บรรเทาเบาบาง ซึ่ง
ทั้งหมดยกให้เป็นเรื่อง ศีลสิกขา หรือ กุศลกรรมบท 10 ให้ศึกษา
ตรงนั้นให้เข้าใจ ให้ดำเนินชีวิตตามศีลสิกขาบทจนเกิดความสุขใจ
ที่ได้ทำตามศีล พอวางใจเรื่องศีล หรือ ความเป็นปรกติในชีวิตประ
จำวันของตนแล้ว ก็ค่อยมาเริ่มภาวนาขั้นต่อไป

การภาวนาขั้นต่อไป ก็ยังเป็น จิตสิกขา ไม่ใช่ ปัญญาสิกขา ดังนั้น
ขั้นที่สอง ก็อย่าพึ่งตั้งเป้าหมายว่า กิเลสจะต้องถูกประหาร กิเลสที่
ถูกรู้ถูกดูในระดับนี้ จะเป็นแค่ชั่วคราวเหมือนเดิม เหมือนกับการดำเนิน
อยู่ใน บทศีลสิกขา แต่ยกขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง เรียกว่า รักษาศีลที่จิต
คือ เจริญสติเพื่อรักษาจิต

เมื่อทำการศึกษาศีลสิกขา จิตสิกขา ดำเนินอยู่ได้อย่างมีความเป็นปรกติสุข
แล้ว ก็จะพร้อมศึกษาบทที่ว่าด้วย ปัญญาสิกขา ตอนนี้ก็ค่อยระลึกดูการ
สิ้นไปของอนุสัย จะเป็นเฉพาะอนุสัยเท่านั้นทีหายไป หรือ ดีขึ้นจริงๆ ไม่
ใช่การยึดถือการทำแบบศีลสิกขา และไม่ใช่การรักษาด้วยสติตามบทจิตสิกขา
เพราะมันเริ่มเกิดญาณทัศนะแล้ว

เมื่อญาณทัศน์ดำเนินไปถ้วนดี กิเลส ถึงจะเข้าสู่กระบวนการประหาร พร้อมกับกระบวน
การของแจ้งอริยะสัจจรอบหนึ่งๆ ในลำดับการเกิด มรรคจิต ผลจิต ซึ่งนั่นแปลว่า ต้อง
เห็นอริยสัจจแล้วอย่างน้อย 1 รอบขึ้นไปกิเลสถึงจะหายไปจริง กิเลสจึงพึงหวังได้ว่าได้สิ้นไป

 

เราไม่ได้ถามเรื่องศิลกับท่าน เราถามเกี่ยวกับตัวท่าน และกิเลสของท่านและใจของท่าน มิได้เกี่ยวกับเราในคำถาม

 

คุณเอกวีร์แกวางก้อนหินของแกไปตั้งนานแล้ว
ผีเสื้อจะไปช่วยแบกก้อนหินแทนแกทำไมอ่ะ

 

แบกต่อกันเหรอ คุณบุคคล1เอาสักก่อนไหมอะ

 

อ๋อ กิเลสเราบานเต็มหัว ยิ่งภาวนา ยิ่งเห็นมันเต็มไปหมด

ยิ่งเห็นก็ยิ่งมัน พอจับกลุ่มการเห็นได้ ก็เห็นว่า อ้อ นี่อนุสัย

พอเห็นว่า อ้อ นี่อนุสัย ก็เริ่มละ กลับไปทำด้วยศีลสิกขาบ้าง
หรือ ด้วยสติที่เจริญตามจิตสิกขาบ้าง หากครั้งไหนละอนุสัยด้วย
บทว่าด้วยศีลสิกขา ก็แปลว่า เผลอไปแล้ว สร้างกรรมไปแล้ว ก็
ต้องรับวิบากไปตามนั้น โดยเห็นมันเกิดขึ้นแก่จิต เห็นสภาวะธรรม
ของจิตมันหมองเป็นวิบากให้เห็น

แต่ถ้าวันไหน ระงับด้วยสติที่เจริญได้ตามบทจิตสิกขา ก็ดีหน่อย
มันไม่หมอง แต่จะมีหนักๆ แน่นๆ แข็งๆ ที่ทรวงอก อันนี้ก็เพราะ
ยังมีเจือเจตนาอยู่ ยังมีอภิชญา โทมนัสจึงปรากฏ ก็เห็นเจตสิก
เหล่านี้ปรากฏ เราก็อาศัยระลึกมาดู เป็น จิตสิกขาทั้งหมด ก็
ต้องทำไปเรื่อยๆ เนืองๆ

จน สติ ที่ได้จาก จิตสิกขาเกิดได้จำนวนมาก ตั้งมั่นดี ก็ไม่มีการ
ผิดศีล แข็งๆ เกิดวิบาก เห็นกรรมส่งผลลงที่จิต ก็จะมีปิติ มีสุข
มีปัสสัทธิ ตอนนั้นไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ จิตจะร้องแล่แห่กระเชิง
เกิดอาการ วิปัสสนาญาณจะบังเกิด ก็ต้องสังเกตให้ดี หากมัน
จะพิจารณา ก็ต้องช่วยนั่ง หรือ ยืนสงบนิดหน่อย ให้มันได้มีกำลัง
ส่ง พอมันมีกำลังส่ง ก็ไม่แน่ ผลจะมีสองทางคือ มันยังไม่อิ่ม
เห็นยังไม่อิ่ม หรือ ไม่ก็เห็นว่ามันเสื่อมไปเลย สติที่เจริญมาทั้งหมด
มันหายไปเกลี้ยง ก็ว่ากันใหม่ เริ่มกันใหม่ ไม่เพียร ไม่พัก แต่
ไม่เลิกขยันทำเหตุ

 

อยากบอกว่า ตรงสีแดง ยังไม่ตรงกับใจเรา อธิบายต่อ
เพราะ เรามีเป้าหมาย จะรู้ตัว อย่างเป็นธรรมชาติ ด้วยไม่เจตนา
ทีนี้ โลกมันเคลื่อนอยู่ตลอดเวลา อยู่แล้ว
เพียงแต่เราใช้ประโยชน์จาก ดูโลกเคลื่อนไป โดยรู้ตัว แบบไม่เพ่งโลก
ไม่เจตนาไม่ทำ ให้รู้ตัว แต่สะสมประสบการณ์ การรู้ตัว แบบไม่เจตนา
ด้วยการระลึกรู้ตัว ขึ้นมา

ถ้าเราเจตนา เราจะตั้งความรู้ตัวไว้ตลอดเวลา มันก็ไม่เป็นธรรมชาติ
เราจะ ไม่ทำ ปล่อยให้ธรรมชาติของจิตแสดงตัว แล้วรู้ขึ้นมาเอง
ก็เจริญสติให้เกิดเอง แบบของเรา สรุปอีกที แบบง่ายๆ ก็คือ
ปล่อยเผลอไป แล้วตามรู้เอา เป็นจริต ของเรา

ไม่ทำ ก็คือ ไม่ทำ ทำ ก็คือ ทำ
เจตนา ก็คือ เจตนา ไม่เจตนา ก็คือ ไม่เจตนา
ดูและรู้ ทุกสิ่ง ที่เกิด ตามความเป็นจริง ด้วยความรู้ตัว

ให้เป็นธรรมชาติ ก็จะรู้ความจริง ตามจริง
ถ้า ดัดแปลง แทรกแซง ทำ ก็ ไม่เห็น ความจริง
เพราะหลงไปกับการทำแล้ว

 

บาลีเข้าใจยากจัง(ใช้เดาเอานะที่เป็นบาลี)ที่พูดมาก็คือไม่มีอะไรซับซ้อน ของธรรมดา ธรรมชาติ ปกติ แต่พูดทีไรฟังยากจัง เราอ่อนบาลีด้วยนะ ปริยัติก็น้อง ปฏิบัตินี้ไม่ต้องพูดถึงรู้เท่าที่รู้แค่นั้น