แนวทางปฏิบัติธรรม ของ หลวงปู่ดูลย์ อตุโล ( เรียบเรียงโดย : อุบาสกนิรนาม )

ฉะนั้น จึงเห็นควรโทษ ของการสะสมอกุศล เพราะแม้ว่าจะบรรลุอรหันต์แล้ว
การสมสมจิต แต่ละขณะโดยความสามารถของชวนวิถีซึ่งเกิดดับซ้ำกัน ถึง 7
ครั้งนั้น แต่ละบุคลล กาย วาจา ใจ เขาเรียก ว่า วาสนา

จากหนังสือ ปรมัตถธรรมสังเขป

 

ขอบคุณ K.จินนี่ที่ช่วยนำมาโพสต์อีกรอบครับ

 

เดี๋ยว ๆ เสขะ นะพี่ที่เสื่อมได้ อเสขะ ไม่เสื่อมแล้ว

ถ้ายังเสื่อมได้ จะชื่อว่า อเสขะได้อย่างไร

คงเห็นด้วยตรงกันนะครับ

 

[๑๘๓] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๘ ประการนี้ ย่อมเป็น
ไปเพื่อความเสื่อมแก่ภิกษุผู้เสขะ ธรรม ๘ ประการเป็นไฉน. คือ
ความเป็นผู้ยินดีการงาน ๑ ความเป็นผู้ยินดีในการคุย ๑ ความเป็น
ผู้ยินดีในความหลับ ๑ ความเป็นผู้ยินดีในการคลุกคลีด้วยหมู่คณะ ๑
ความเป็นไม่คุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลาย ๑ ความเป็นผู้ไม่
รู้จักประมาณในโภชนะ ๑ ความเป็นผู้ยินดีในธรรมเครื่องข้อง ๑
ความเป็นผู้ยินดีในธรรมเครื่องให้เนิ่นช้า ๑ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ธรรม ๘ ประการนี้แล ย่อมเป็นไปเพื่อความเสื่อมแก่ภิกษุผู้เสขะ.

คำว่าพระเสขะ คือ พระอริยะที่ยังต้องศึกษาในเรื่องของมรรคผลอยู่ต่อไป
หมายเอาพระโสดาบัน พระสกทาคามี และพระอนาคามี
ส่วนพระอรหันต์ เรียกว่าพระอเสขะ คือ พระอริยะที่ไม่ต้องศึกษาเรื่องมรรคผลอีกต่อไป
เพราะสำเร็จเสร็จสิ้นกิจการทั้งหลายทั้งปวงที่เกี่ยวข้องกับการเวียนว่ายตายเกิดของตัวเองแล้ว

ผู้ยินดีในการงาน ก็คือ การใช้เวลาในแต่ละไปกับการทำงานมากกว่าที่จะใช้เวลาให้หมดไป
กับการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน เวลาในแต่ละวันหมดไปกับการทำและคิดอยู่กับเรื่องของการงานทั้งหลาย
เมื่อไม่มีเวลามาคิดเรื่องมรรคผลในขั้นสูงๆขึ้นไป พระเสขะทั้งพระและโยมก็ติดแหง็กอยู่ที่เดิมนั่นล่ะ
ตัวอย่างของเรื่องนี้ก็มี นางวิสาขาบ้าง อนาถบิณฑิกเศรษฐีบ้าง เป็นต้น

ไม่คุ้มครองทวารในอินทรีย์ทั้งหลาย ก็คือ ปล่อยให้ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
เพลิดเพลินไปกับ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมารมณ์ ที่มากระทบ
และไม่ได้พิจารณาให้เห็นถึงความไม่เที่ยงของสรรพสิ่งทั้งหลายที่มาสัมผัสและที่รับสัมผัส

ธรรมเครื่องข้อง ก็คือ เครื่องผูกพันทั้งหลายที่พระเสขะยังละไม่ได้หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า "สังโยชน์"
ซึ่งสังโยชน์หรือเครื่องผูกพันนี้จะทำให้พระเสขะต้องเกิดและตายวนเวียนอยู่ในวัฏฏะสงสารต่อไป
ถ้าเป็นพระโสดาบันก็ยังเหลืออีก 7 อย่าง (ถ้าสงสัยเปิดดูสังโยชน์ 10)
ถ้าเป็นพระสกทาคามีก็ยังเหลืออีก 7 อย่าง (แต่เป็น 7 แบบพิเศษคือ บางเบากว่าพระโสดาบัน)
ถ้าเป็นพระอนาคามีก็ยังเหลืออีก 5 อย่าง

ธรรมเครื่องเนิ่นช้า ก็คือ ตัณหา มานะ ทิฏฐิ เมื่อพระเสขะเพลิดเพลินเมามันอยู่กับเรื่องเหล่านี้
กรรมฐานเพื่อมรรคผลเบื้องสูงๆขึ้นไปก็ไม่เจริญ พระเสขะทั้งพระและโยมก็ติดแหง็กอยู่ที่เดิมนั่นล่ะ
ตัณหาก็หมายเอา ตัณหา 108
มานะก็หมายเอา มานะ 9
ทิฏฐิก็หมายเอา ทิฏฐิ 62

ความเสื่อมของพระเสขะก็หมายถึง กรรมฐานเพื่อมรรคผลเบื้องสูงๆขึ้นไปของท่านเหล่านั้นมันเสื่อม
มันเสื่อมคือมันไม่เจริญ ที่มันไม่เจริญเพราะธรรมที่เป็นอกุศลทั้งหลายตามที่พระพุทธเจ้าแสดงไว้นั้น
มันฉุดรั้งพระเสขะเอาไว้

หมายถึงว่า เมื่อเป็นพระโสดาบัน ก็ไม่อาจที่จะยกระดับจิตให้เข้าสู่ความเป็นพระสกทาคามีได้
เมื่อเป็นพระสกทาคามี ก็ไม่อาจยกระดับจิตให้เข้าสู่ความเป็นพระอนาคามีได้
เมื่อเป็นพระอนาคามี ก็ไม่อาจยกระดับจิตให้เข้าสู่ความเป็นพระอรหันต์ได้
แบบนี้พระพุทธเจ้าท่านเรียกว่า เป็นความเสื่อมของพระเสขะ

แต่ไม่ใช่ว่าเป็นพระโสดาบันแล้ว จะเสื่อมจากพระโสดาบันมาเป็นปุถุชน
เป็นพระสกทาคามีแล้วจะเสื่อมมาเป็นพระโสดาบันหรือเสื่อมมาเป็นปุถุชน
เป็นพระอนาคามีแล้วเสื่อมาเป็นพระสกทาคามีหรือเสื่อมเป็นพระโสดาบันหรือเสื่อมเป็นปถุชนนะ
แบบนี้ไม่ใช่ ความเป็นพระอริยะแต่ละขั้น เมื่อเป็นแล้วไม่มีทางเสื่อมจากธรรมของอริยะขั้นนั้นๆเด็ดขาด
เป็นแต่เพียงท่านไม่สามารถเจริญกรรมฐานเพื่อยกระดับจิตของตัวเองไปสู่ความเป็นอริยะขั้นสูงขึ้นไปเท่านั้น
ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะธรรม 8 ประการเป็นตัวเหนี่ยวรั้งท่านเอาไว้ตามที่พระพุทธเจ้าแสดงไว้นั่นเอง

ถ้ามีคนมาบอกว่า ตอนนี้เสื่อมจากพระโสดาบันแล้ว หรือเสื่อมจากพระสกทาคามีแล้ว
หรือตอนนี้เสื่อมจากพระอนาคมีหรือเสื่อมจากพระอรหันต์แล้ว จำเป็นต้องบำเพ็ญเอาความเป็นอริยะใหม่
แบบนี้ไม่ใช่พระอริยะในพระพุทธศาสนาเด็ดขาด เป็นความเพ้อเจ้อ
เป็นความวิปลาสคลาดเคลื่อนจากธรรมที่ถูกต้องไปแล้ว หรือ พูดให้ชัดๆอีกทีก็คือเป็น "บ้า" ไปแล้ว



คัดลอกจาก www.samyaek.com/board2/index.php?topic=1414.5;wap2

ปล. โปรดศึกษาด้วยความระมัดระวังครับ
ควรพิจารณาเพิ่มเติมด้วยสติ http://www.dhammahome.com/front/webboard/show.php?id=1912&PHPSESSID=9ee02e8174d9e1cf28f0032d6aafbb4b

 

ก็ผม บอกแล้วว่าเอามาจากหนังสือ หรือตำรา
หรือสัญญา copy เอามาเทียบ เราจะรู้ว่าตำรากล่าวไว้จริง ไม่จริงต้องเอาไปปฏิบัติอ่ะ

อย่าพึงเชือโดยการอ่าน หรือตีความ คราาาบลูกพี่

 

นั่นแหละครับ แน่นอน เพราะว่าอะไร เพราะว่า จิตมันเพิกอัตตาไปแล้ว จิตก็จะสนใจอยู่กับว่า อะไรกุศล อะไรอกุศล ดังนั้น เรื่องของการบรรลุธรรม จึงเป็นเพียงเรื่องไร้สาระของพระอริยะ

 

ก็ลองเป็นกันดูสิถ้าเป็นแล้วเสื่อมก็ว่าเสื่อมถ้าเป็นแล้วไม่เสื่อมก็ว่าไม่เสื่อม จะไปหาข้อมูลมายืนยันให้ยุ่งยากทำไม ที่มันไม่รู้เลื่อนลอยก็เพราะไม่ได้เป็นจริงๆ ไม่ได้เห็นจริงๆสักหน่อย เพราะถ้าเป็นถ้าเห็นเรื่อง จิบๆแบบนี้ เขาจะสะทกสะท้านกันเหรอพระอริยะบุคคล ใครหนอจะมาทำให้พระโสดาบันคลอนแคลนในรรมได้ถ้าไม่ใช่พญามาร เชื่อสิถ้าเป็นแล้วไม่มีทางเลยที่จะล่วงลงมาได้เว้นเสียแต่ เคยทำกรรมหนักบางประการไว้ หรือไม่ก็ไม่ได้เป็นมาตั้งแต่ต้นนั่นเอง แต่ความจริงมันไม่น่าสนใจเท่ากับคุณธรรมความดีที่มีในจิตของเขาทั้งหลายมากกว่า แม้เขาไม่บอกว่าเป็นแต่เขามีเมตตา ช่วยเหลือผู้อื่นอย่างแท้จริง คือ ไม่หวังสิ่งตอบแทนทั้งหลาย กระทำตนให้พ้นจากบ่วงกิเลส เขาก็ย่อมขึ้นชื่อว่าเป็นผู้เข้ากระแสแล้ว ถ้าเสื่อมลงง่ายๆ ก็คงไม่มีแล้ววันนี้ หรือวันหน้า

 

ท่านครับ ท่านพระโสดา ท่านเลิกเพลินยิ่งเข้าในอารมณ์อีกแล้ว
เพียงแต่ท่านยังสลัดอารมณ์บางอย่างที่ท่านเคยติดอยู่ ได้ไม่ดีเท่าที่ควรเท่านั้น

;aa24

 

คู่ปรับพี่นี่จริงๆแล้วเขาก็ แปลกๆดีนะครับ ลองไปดูความคิดเขาสิครับ ที่กระทู้ บัวเน่า

 

อนุโมทนาครับ ตัวแดงๆของพี่จินชัดเจนดีครับ ในความหมายคือ เสื่อมจากการก้าวขึ้นไป ไม่ได้เสื่อมจากความเป็นอยู่นั่นเอง ขอให้เข้าใจไว้ด้วยครับทุกท่าน ซึ่งถ้ามองถึงเหตุแห่งความเสื่อมตามที่พระศาสดาตรัสสอนไว้ ก็เป็นเหตุเป็นผลที่ขัดแย้งไม่ได้หากมีคนขัดแย้งได้ก็แปลกดีเหมือนกันนะครับ
ผู้มีศีลทั้งหลายล้วนเป็นที่รักของทั้งอมนุษย์และมนุษย์ ผู้มีปัญญา เว้นไว้แต่พวกโง่เขลาชอบสร้างกรรมซึ่งก็มีอยู่จริงอมนุษย์และมนุษย์แบบนั้น
พระอริยะบุคคลทุกระดับล้วนเป็นผู้มีศีลบริสุทธิ์สะอาดดีทุกท่าน ศีลมีกลิ่น กลิ่นอันเป็นที่รักน่าชื่นชมยินดี
ท่านทั้งหลายล้วนมี สติ ปัญญา อย่างยิ่งยวด
เป็นที่เคารพรักของทั้งมนุษย์และอมนุษย์ นี้คือพระอริยะบุคคล สาวกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสมณโคดม

 

ฉะนั้น จึงเห็นควรโทษ ของการสะสมอกุศล เพราะแม้ว่าจะบรรลุอรหันต์แล้ว
การสมสมจิต แต่ละขณะโดยความสามารถของชวนวิถีซึ่งเกิดดับซ้ำกัน ถึง 7
ครั้งนั้น แต่ละบุคลล กาย วาจา ใจ เขาเรียก ว่า วาสนา

จากหนังสือ ปรมัตถธรรมสังเขป<!-- google_ad_section_end -->
ม๊อกซี่ครับ ผมข้องใจข้อความนี้แน่ใจเหรอครับว่าคัดมาถูก อาจารย์สุจินต์ ท่านกล่าวอย่างนี้เหรอครับ พอจะมีเลขหน้าไหมครับ เผื่อบางทีจะได้อ่านทั้งหน้ารวมทั้งที่มาที่ไปด้วย คือ ไม่รู้ความหมายที่แท้จริงของข้อความนี้ครับ
ขอบคุณครับ

 

ไม่เสื่อมหรอกครับ แต่ท่าไม่ดำเนินต่อก้เหมือนหยุดพักอยู่มันไม่ เจริญ

 

ผู้ยินดีในการงาน ก็คือ การใช้เวลาในแต่ละไปกับการทำงานมากกว่าที่จะใช้เวลาให้หมดไป
กับการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน เวลาในแต่ละวันหมดไปกับการทำและคิดอยู่กับเรื่องของการงานทั้งหลาย
เมื่อไม่มีเวลามาคิดเรื่องมรรคผลในขั้นสูงๆขึ้นไป พระเสขะทั้งพระและโยมก็ติดแหง็กอยู่ที่เดิมนั่นล่ะ
ตัวอย่างของเรื่องนี้ก็มี นางวิสาขาบ้าง อนาถบิณฑิกเศรษฐีบ้าง เป็นต้น

.
.
.
งี้ในแง่ฆราวาส เราก็ต้องทำงานจนมีเงินเก็บให้มากพอให้เงินทำงานแทน
เพื่อในภายหน้าจะได้ไม่ต้องขวนขวายหมกหมุ่นงาน
มีเวลาในการกรรมฐานให้มากสิครับ

 

ถ้างานในโลกสมมุตินี้มีสองงานละ ทางโลกและทางธรรม
ทางโลกคือภาระกิจหน้าที่ ที่ต้องกระทำหลีกเลี่ยงไม่ได้เรียกว่าความรับผิดชอบ ซึ่งเป็นไปตามกาลตามวาระ คงไม่ต้องอธิบายหรอกครับว่าไหม
ทางธรรม คือ ตามหาหัวใจที่แท้จริงของตนเองเหมือนเพลงวัยรุ่นนั่นแหละแต่มันดันเป็นคนละใจกันที่ว่านี้หมายถึงใจตนเอง ว่า ณ เวลานี้มันเป็นเช่นใด และต่อไปมันจะเป็นเช่นใด ถ้า ไม่รู้จักเรียนรู้สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในธรรมชาติในชีวิต
ทางโลกและทางธรรมจะเป็นแบบสมดุล จึงมีความสุข นี้คือความหมายที่แท้จริงของคำว่า พอเพียง ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรับสั่ง คงเข้าใจนะครับ
เรื่องพระโสดาบันที่ยกมานั้น แท้จริงเป็นคู่บารมีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าครับ อย่าได้คิดน้อยเนื้อต่ำใจเลยครับ ท่านทั้งสองสั่งสมบารมีมานานหลายล้านกัปล์เช่นกันครับ อีกอย่างท่านอธิษฐานมาแบบนั้น
ท่านทั้งสองคือ วัฏฏาภิรตโสดาบัน ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ จาก โพธิธรรมทีปนี

 

การตักเตือนมิตรมันจะบาปได้อย่างไร
แล้วพี่วิษณุรู้ได้อย่างไรว่าคนที่บ้านเขาคิดอย่างไร?
ผู้หญิงนะ ถึงถามเขาก็ไม่บอกตรงๆ หรอก
กิเลสมันเข้าข้างตนเองเสมอแหล่ะ อย่าประมาทกั๊บ

 

เอ่อลืมใครติดตามเรื่องการลงมติเกี่ยวกับการกระจายเสียงคลื่นวิทยุเมื่อวานบ้างครับ ผลเป็นไงบ้างลืมเลย คือมันจะมีผลต่อการกระจายเสียงของสถานีธรรมหลายสถานีครับ ใครมีรายละเอียดช่วยโพสต์หน่อยครับ

 

ผมอยู่คนเดียว ผมต้องเล่าให้ฟังไหม ว่าเรื่องมันเป็นยังไง มีความจำเป็นอะไรต้องมาสาธยาย ... ผมก็ได้เตือนเพื่อนกัลยาณมิตรด้วยกันว่า หากไม่รู้แล้วมาแพร่ม มันก็บาปเปล่าๆ สงสารแท้ สงสารแท้

 

อัตตานัง โจทยัตตานัง กล่าวโทษตน ดีที่สุด

 

มันอยู่ที่จิตใจคุณนั่นแหละแต่ถ้าทำก็ดีเห็นดีด้วยจริงๆไม่ได้แอบแฝงถ้าหากเธอเห็นเป็นอื่นก็สุดแล้วแต่ใจเธอเพราะผมไม่ถือสาแล้วความเพ้อเจ้อของคน อย่าอ้างเรื่องสุภาพบุรุษเพราะเรื่องมันอยู่ที่ใจ คุณก็ดีแต่เพ้อเจ้อ จริงๆอย่างว่าจริงๆ ไม่ได้อะไรเลย ก็ถ้าทำความดีจะออกมากล่าวบ้าบออะไรอีกให้วุ่นวาย ทำเลยใครเขาจะว่าอะไรที่ผมบอกไปมันมีตรงไหนเหรอที่เรียกว่าไม่ถูก คุณอย่าทำจิตใจให้ตกต่ำกว่านี้เลยนะ ถือซะว่าผมขอร้อง คุณนี่เพ้อเจ้อตั้งแต่เจอครั้งแรกยันเดี้ยวนี้เลยนะ เรื่องเพ่งโทษก็เหมือนกัน คุณรู้ได้ไงใครเพ่งโทษและผมก็อยากให้ไปอ่านโพสต์นั้นเหลือเกินว่ามันเพ่งโทษหรือว่าเห็นด้วยกันแน่ คุณไม่ทำแต่เสนอมาก็เรื่องของคุณ แต่เหตุที่คุณเสนอเพราะสิ่งใดก็เรื่องของคุณสิ ผมเชื่อว่าเรื่องอย่างนี้ต้องมีคนทำสักคนนั่นแหละ เป็นคนจริงทำจริงหรือไม่นั้น ตัวคุณเองนั่นแหละเป็นคนตัดสินผมไม่ตัดสินหรอกครับไม่ต้องกลัว ที่สำคัญเลยคุณไม่ควรพูดเพ้อเจ้ออันดับแรกเลย และที่คนอื่นเขาเตือนคุณณุก็เพราะว่าเขาก็เห็นอยู่ว่าเขาเป็นยังไง เหมือนกับวินทะลุนั่นแหละ เขารู้จุดประสงค์การถามตอบและการกันแนะกันแหนดี ไม่ใช่ไม่รู้เรื่อง เขาก็เตือนๆกันตามประสา แต่ไม่ได้เอาธรรมมาหักล้างกัน หรือถามหาความคลาดเคลื่อนของผู้อื่นจะได้สบดคำที่กลั่นออกมาจากจิตอันตกต่ำนั้นออกมา เหมือนกับตัวคุณที่แล้วๆมาทำบ่อยๆ ยังจะมีหน้ามาบอกผมว่าปฏิบัติธรรมได้อีกเหรอครับ
มันไม่มีวันบานปลายแน่นอนเพราะมันจบไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ คุณคนชอบเพ้อเจ้อ เรื่องทำกุศลไม่มีใครเขาว่าอะไรหรอก ทำได้หรือไม่ได้ไม่สำคัญหรอกหากมีใจคิดจะทำตอนไหนก้อได้ ได้ทั้งนั้น ไม่ได้ว่าเลยถ้าเป็นเจตนาดีเป็นกุศลก็บอกแล้วว่า อนุโมทนาไงครับ เลิกเพ้อเจ้อไร้สาระไปวันๆเสียทีนะ ไม่ต้องมาถามอีกนะว่าดูใจตัวเองบ้างไหมเนี่ย มันน่าเบื่อกับคำถามของจิตที่ตกต่ำลงไปเรื่อยๆ ไม่สิ้นสุด

 

รบกวน น้าผ่อนคลาย ช่วยมาดูกระทู้นี้หน่อยค่ะ