แล้วเรา คือ อะไร?...../ใคร....?

ท่านคคห.ที่๑๒๐ครับ
ตลกดีครับพี่ ผมพึ่งเคยพบแบบนี้นี่แหละ ก็ลองดูครับ แค่เห็นก็ไม่อยากถามต่อแล้ว หลักใจผมมีมานานมากกว่าพี่ก็แล้วกัน ผมไม่เหมือนพี่ตรงที่ผมทำแล้วเห็นยังไงก็อย่างนั้น แต่พี่เห็นพุทธพจน์แล้วค่อยทำเอาจิตเข้าปรุงแต่งคาดหวังให้เป็นอย่างนั้น ความรู้สึกของพี่จึงต่างกับผมเยอะมากๆๆๆๆๆๆ จริงๆ แล้วผมเบื่อที่จะยุ่งกับพี่หรือใครๆ ที่คิดคล้ายๆพี่เหมือนกันนะ แต่ด้วยยังมีผู้ที่มองเห็นคล้ายผมหลงเหลืออยู่บ้าง ผมเอาคำกล่าว ของหลวงปู่มา แล้วผมก็ปฏิบัติตาม พิจารณาตาม หรือ เรียกตกผลึกความคิดอย่างที่พี่ว่านั่นแหละ อย่าได้ประมาทผู้อื่นเพราะหากพี่ยังไม่ได้อภิญญาญาณ ก็อย่าคาดหวังว่าผมหรือใครจะเป็นอย่างไร มันไม่ตรงความจริง คุณธรรมเบื้องต้นแค่นี้ ก็ไม่รักษาแล้ว ผู้บรรลุธรรมเบื้องสูงนั้นจิตละเอียดกว่าจะหยั่งถึงได้ ฉนั้นผมว่าพี่และพวกอย่าอุปโหลกเลย แต่คนอื่นอาจไม่สงสัย ยกเว้นผมคนเดียวที่สงสัย เรื่องนี้ ผมรู้ว่าขณะนี้ผมใช้อัตตานี้เพื่อฝึก แต่ผมไม่เคยยึดว่าอัตตานี้เป็นของผมรวมไปถึงจิตด้วย เพราะขณะปัจจุบันเท่านั้น ตรองดู....(ผมไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมถึงเป็นคนเช่นนี้ได้เพราะหลงตัวเองอยู่รู้มั้ยครับ....เพราะอะไร???/...เมื่อบอกว่าได้หลักใจมานานกว่าผนนั้นเอาอะไรมาพูดครับ?/....หรือได้อภิญญาญาณแล้ว....ถ้าคนที่ได้หลักใจแล้ว...ไม่มาเถียงเรื่อง "จิตของเรา"คอเป็นเอ็นหรอกครับ?....ผู้ที่ได้หลักใจนั้นล้วนแล้วแต่รู้เรื่อง "จิตของเรา"ดีทุกท่านครับ/...ที่ท่านเดาเอาเองว่าผมจำจากพุทธวจนะมาพูดนั้นหนะผิดเต็มๆเลยรู้มั๊ย???/....ผมเพิ่งอ่านพุทธพจน์มาเมื่อไม่เกิน๒-๓ปีนี้เอง...เพื่อเทียบเคียงกับผลปฏิบัติที่ได้มานั้นตรงต่อพระบรมครูหรือไม่?/...ท่านก็ยอมรับด้วยตัวเองแล้วนิครับว่า....ความรู้ทีได้มาจากความคิดที่ตกผลึกเท่านั้น....เอามาเป็นหลักใจไม่ได้หรอกครับ?/...ของแบบนี้คิดเองเออเองไม่ได้....มันแตกต่างกันที่ผลที่ทำให้การดำเนินชีวิตได้ถูกต้องแบบเป็นสุข...ไม่ใช่แบบคิดเองเออเองว่าดีแล้ว/....ธรรมะของพระบรมครูนั้นผู้ได้แล้ว ย่อมรู้ว่าได้แล้ว.....ไม่ใช่แบบที่เดี๋ยวใช่ เดี๋ยวไม่ใช่ เดี๋ยวมี เดี๋ยวไม่มี เดี๋ยวได้ เดี๋ยวไม่ได้....ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอครับ....ผมอธิบายมามากขนาดนี้...เชื่อว่าน่าจะรู้(จักทุกข์)เห็น(เหตุแห่งทุกข์)ตามความเป็นจริงขึ้นมาบ้าง/....แต่เปล่าเลย...ด้วยทิฐิมานะในตนมากจนเกินไป...เป็นการแสดงถึงการขาดอย่างมากเกินไปในวัยอันควร/....จึงทำให้มองข้ามเหตุผลอย่างไม่ใยดี....หรือที่เรียกว่า "ติดดีในดี" แบบไม่ลืมหูลืมตาเสียเลยครับ ถ้ายังไม่รู้จัก "ตน"ที่แท้จริง...ก็ติดแต่ตนที่จับต้องได้อยู่เท่านั้น)

;aa24

 

ท่านคคห.ที่๑๑๓ครับ
ผู้มีสติปัญญาก็พิจารณาเอาเอง...

บังคับให้ใครมาเชื่อไม่ได้...

เพราะคนส่วนใหญ่จะเชื่อในสิ่งที่ตนเชื่อ...ที่ตนปฏิบัติ..ที่ตนถนัด..ที่ตนเห็นชอบเท่านั้น

ด้วยเหตุผลที่เข้าข้างตนเอง...ไม่ใช่เหตุผลของธรรม

พิจารณาดู..ว่า จอมปราชญ์อย่างพระพุทธเจ้าท่านสอนอะไรปฏิบัติอย่างไร...

แล้วพระอริยสงฆ์ครูบาอาจารย์สายหลวงปู่มั่น องค์หลวงตามหาบัว จอมปราชญ์แห่งยุค

ท่านสอนอย่างไร ปฏิบัติอย่างไร..

แบบอย่างก็มีให้ดำเนินตาม..องค์จริงๆก็มีชีวิตอยู่...ให้อบรมสั่งสอนและเรียนถาม

แล้วถ้ายังไปเชื่ออาจารย์กรรมฐานนิ้วคลิ๊กไฮเทค..ที่มีความคิดตกผลึกเดาเอาเอง..

เพชรแท้ไม่เอาจะเอาเศษกระจก...

เพียงเพราะคำพูดที่โดนใจเอามาเป็นบรรทัดฐานของความเชื่อ..ศรัทธา

การปฏิบัติให้เป็นแบบอย่าง... เหนือกว่าคำพูดเป็นร้อยเป็นพัน

ของที่ได้มาง่ายๆไม่มีคุณค่า..แค่เล่นตามกระแสตามยุคตามสมัย...

....(ขออนุโมทนา สาธุครับ ที่ได้พยายามชี้ให้เห็นทางสว่าง
สำหรับที่ผู้หลงความคิดที่ตกผลึกของตนเองว่าถูกต้อง

แม้แต่หลักธรรมที่แท้จริงในพุทธศาสนายังไม่รู้จักเอาเสียเลย
พระบรมครูและครูบาอาจารย์แต่เก่าก่อนนั้น...ท่านสอนไม่ผิดหรอกครับ...

ที่ผิดนั้นเกิดจากความสะเพร่าของนักบวชรุ่นใหม่ ที่ไม่ลงมือปฏิบัติตามรอยพระบรมครู
แต่คิดเอาเองจากปัญญาที่ได้จากความคิดที่ตกผลึกเท่านั้น/...ไม่ใช่จากการปฏิบัติเลยครับ)

;aa24

 

พี่จินนี่คงหมายถึง ต้องมีการประชุมกันเพื่อให้งานมันเดินได้ใช่ไหมคะ
หากขาดส่วนใดส่วนหนึ่ง นั้นคืองานไม่สมูบรณ์ หรืองานไม่เดินเลย

 

อนุโมทนาเช่นกันค่ะ พี่หนูเล็ก

เมือเรา(จิต) ถูกอบรมเต็มที่แล้ว ย่อมไม่มีวันแปรปรวนใช่ไหมคะ
หมายถึง ไม่ว่าขันธ์เราจะแปรปรวนไป ตามภพอื่น หรือมีทุกข์เวทนา
แต่เรา(จิต) ก็ยังเป็นจิตดวงเดิม แต่

นานาสงสัยอีกอย่างหนึ่งเมื่อจิตเราซ่าน(จิตแตก) นั่นคือจิตเราไปรับรู้และจาก
วิญญาญ ที่อายตนะมากระทบเราเผลอไปปรุง แรก ๆ นานาว่าจิตเราคงจะมีหลายดวง แต่มาศึกษาอีกที ปรากฏว่าจิตเรามีดวงเดียวเท่านั้น (ขอเรียกจิตเป็นดวงแล้วกันนะ นะคะ ยึดสมมุติก่อนแล้วกัน) เมื่อก่อนเหตุที่ไปคิดว่าจิตมีหลายดวง เพราะเรามีหลายอารมณ์หลายความรู้สึก เข้าพาเข้าใจไปแบบนั้น
พอมาอ่านแล้วศึกษาใหม่จึงเข้าใจว่า เรา (จิต)มีดวงเดียวเท่านั้น
เมื่อเปลี่ยนภพ จิตยังคงเป็นจิตดวงเดิมใช่ไหมคะ

 

ไม่มีร่างกายแต่จิตยังทำงานอยู่ ยังมีอารมณ์ รู้และจำอยู่เช่นเดิม ต่างตรงที่ว่าจิตเราฝึกมาในด้านไหน ถ้าดีจิตก็อยู่ในสภาวรู้และจำ เสวยสิ่งที่ เช่นไปสวรรค์ ไปพรหม ไปนิพพาน ถ้าจิตมันฝึกมาด้านเลว ก็ไปอบายภูมิ จิตนี่ไม่ใช่วัตถุจะไปเทียบกันก็ไม่ได้ครับ ไม่เช่นนั้นทำชั่วตายแล้วก็ไม่ไปนรก ดี ไม่ไปสวรรค์สิ เพราะไม่มีกาย เป็นองค์ประกอบ จิตเป็นเราเป็นของเราบังคับได้ฝึกได้ แต่กายไม่ใช่เราบังคับไม่ได้ ไม่อยากตาย แต่มันจะตายห้ามได้หรือ

 

เสริม...ตัวเสวยอารมณ์ ก็คือเรา(จิต) ทุกอย่างเกิดขึ้นที่ใจ ดับได้ด้วยใจ มีใจเป็นหัวหน้า ทำชั่วดี ก็ที่ใจ(จิต)

 

ตอนที่เราตาย ร่างกายตาย
ใครห้ามจิตตัวเองไม่ให้จุติ ไม่ให้เกิดปฏิสนธิจิตได้มั่งไหม
ตอนที่จิตเข้าภวังค์รอเกิดภพใหม่อยู่ ถ้าไม่มีใครไปห้าม ไปตัดภพ จะเป็นยังไงต่อไป

ปล.คนที่ไม่มีภวังค์จิตแล้วก็คงไม่มีภพชาติแล้วมั้ง ฟังมาอีกทีนะ ยังไม่รู้
แต่ตัวเรานี่เข้าภวังค์อยู่ทุกคืนแบบว่า หลับแล้ว ครอกฟี้ๆๆๆ มีฝันบ้างไม่ฝันบ้าง
ถ้าฝันมีสติก็จำได้ ถ้าไม่มีสติก็จำอะไรไม่ได้

 

สัตว์โลก มีตัวกระทำเป็นของตนเอง

เพราะ ความหมายของ สัจจะธรรม
คือ ...ตัวกระทำมีจริง ตัวกระทำไม่ตาย ตัวกระทำมีผลตอบแทน

ทุกการกระทำ ทุกย่างก้าว ล้วนเกิดเป็นตัวตนของการกระทำทั้งสิ้น
เสมือนถ่ายวีดีโอเอาไว้ พระพุทธเจ้าเรียกตัวตนของการกระทำที่ล่องหนนี้ว่า... "ตัวกระทำ"

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

<TABLE id=post2330562 class=tborder border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center><TBODY><TR vAlign=top><TD style="BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" class=alt2 width=175><!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->ชัชวาล เพ่งวรรธนะ<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_2330562", true); </SCRIPT>
สมาชิก



วันที่สมัคร: Jul 2008
สถานที่: ภูหมอกรีสอรท์ 154 ม4 ต ทุ่งสมอ อ เขาค้อ จ เพชรบูรณ์ 67270
ข้อความ: 552
Groans: 18
Groaned at 2 Times in 2 Posts
ได้ให้อนุโมทนา: 2,745
ได้รับอนุโมทนา 6,757 ครั้ง ใน 553 โพส
พลังการให้คะแนน: 81





</TD><TD style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid" id=td_post_2330562 class=alt1><CENTER><!-- google_ad_section_start -->ปิดทวารทั้ง๕ประหารใจ<!-- google_ad_section_end -->

</CENTER>
<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- google_ad_section_start -->อายตนะภายในเปิดอ้าพร้อมรับอายตนะภายนอก
จิตซัดส่ายวิ่งหมุนวนอยู่ภายใน
เมื่อมีเหตุมีปัจจัยจิตจะไปสถิตย์อาศัยเพื่อรู้อารมณ์ในช่องวิญญาณแห่งอายตนะ
รู้แล้วสลายหายไปในช่องวิญญาณแห่งนั้น
จิตไม่มีตัวตน ใจจับต้องไม่ได้เป็นเพราะอุปทานความไม่รู้จึงถูกอวิชชาครอบงำ
สร้างร่างกายสร้างทวารทั้ง๕เพื่อก้าวเข้ามาสู่โลกแห่งแสงสีเต็มไปด้วยกิเลสตัณหา

จิตข้าพเจ้าสังโยคอารมณ์เปิดอ้ารับผัสสะกระทบในจุดในตำแหน่งที่กระทบมีภพปรากฏมีขอบเขตให้สืบค้น โสตประสาทข้าพเจ้าตื่นรับรู้แม้เพียงสะกิดจิตที่เป็นผู้รู้อารมณ์จะปรากฏตัวตนในตำแหน่งสะกิดใจ

จุดรวมข้าพเจ้าอยู่ที่ใจแต่เพราะใจข้าพเจ้ามืดบอกเพราะถูกอวิชชาครอบงำมาตั้งแต่ในยุคโบราณ ใจที่ไม่รู้หนีทุกข์มาตั้งแต่เบื้องต้นสะสมเชื้อในสันดานพร้อมที่จะสั่นกระเพื่อมและหวั่นไหวไปกับอายตนะภายนอก

ข้าพเจ้าอาศัยอายตนะภายในรับรู้ในทุกสิ่งแต่วิญาณทั้ง๕ล้วนแล้วแต่แฝงไปด้วยทุกข์อยู่เสมอ

สิ่งแรกที่ข้าพเจ้าต้องทำคือเข้าไปรู้ในวิญญาณทั้ง๕เพื่อหาทางทำลายในจุดตำแหน่งเสียก่อน ข้าพเจ้าไม่สามารถปิดทวารทั้ง๕ได้ถ้าปราศจากสติที่พัฒนาตนในการตื่นรู้ในช่องวิญญาณ

ปิดทวารทั้ง๕ประหารใจ....

ในจุดผัสสะกระทบเมื่อข้าพเจ้าปิดตาลงกายที่สงบระงับทวารทั้ง๕ข้าพเจ้าปิดไป๔ทวารเหลือเพียงแค่วิญญาณทางหู เสียงเป็นหนามแหลมคมมาก่อกวนจิต
ข้าพเจ้าดื่มด่ำในฌานด้วยความสงบ ไม่หวั่นไหว ไม่เกาะกุม ความสงบเงียบปรากฏ แม้เสียงที่มากระทบได้ยินแต่ไม่กระเทือนถึงใจ ไม่ทำให้ใจกระเพื่อมและสั่นไหว นิ่งสงบ สยบในทุกสรรพสิ่ง

ความคิดที่ถูกทิ้งลงไปกระเพื่อมสั่นไหวเกิดขึ้นมาใหม่เพราะห่างเหิน
ใจข้าพเจ้าผ่องแผ้วใสกระจ่าง โดนกวนให้ขุ่นมัวด้วยเพราะความคิดปรากฏทั้งๆที่คิดว่าทิ้งคิดแต่เพื่อนก็มาเยือนเพราะห่างเหิน

น้ำนิ่งใสกระจ่างอยู่กลางแจ้ง ราบเรียบปราศจากการกระเพื่อมและสั่นไหว
ไร้คลื่นกระทบบนพื้นผิว ปราศจากผัสสะเหมือนดั่งทุกสรรพสิ่งได้หยุดนิ่งไปชั่วขณะ

จิตข้าพเจ้าเหมือนดั่งฟองน้ำที่เริ่มผุดเป็นเม็ดๆเหมือนพรองฟายแห่งน้ำที่ผุดขึ้นเพื่อมารับรู้ผัสสะอีกครั้ง ใจข้าพเจ้าหวั่นไหว ใจข้าพเจ้ากระเพื่อมไปในความคิดที่เริ่มก่อหวอดขึ้นมา

สลัดคืนกลับสู่ธรรมชาติ ไม่เกาะกุมธรรมชาติ มาก็ช่างแต่ไม่สนใจแม้น่ารักน่าชังก็ไม่เกาะกุมแม้ปรากฏอยู่เบื้องหน้าก็
ไม่ใส่ใจใยดี คิดจึงมลายหายสูญ พลายฟองที่ผุดมลายหายไป

ใจข้าพเจ้ารับรู้ถึงความแผ่ซ่าน ชุ่มชื่นเบิกบาน ช่างหอมหวนหอมหวาน สดชื่น
เหมือนดั่งจิตได้ขยายขอบเขตกระจายออกไปเหมือนเปิดรับเอาความสดใส สดชื่น เหมือนได้รับการถ่ายเท
เหมือนดั่งถูกสรรพสิ่งให้สิ่งสนองในความแจ่มใส
เหมือนดั่งธรรมชาติให้ความละเอียดไปทุกผัสสะแห่งอายตนะ เหมือนดั่งวิญญาณที่รับรู้ในสิ่งละเอียดฟูผ่องแผ้ว ช่างติดตรึงและหนีไม่พ้นในเหยื่อล่อให้ลุ่มหลง

ข้าพเจ้าต้องสำรอกมันออกทิ้งเสีย สติที่ตื่นขึ้น คุณธรรมที่ปรากฏละทิ้งในสิ่งละเอียดด้วยการสละอารมณ์จากการที่เคยให้ทาน จากการที่รักษาศีล จากการที่สำรวมระวัง จากการที่คุณธรรมได้งอกเงย ปัญญาที่เห็นภัยร้ายสำรอกออกมาด้วยเอาสติแนบใจที่เป็นผู้เฉยๆ สบายๆ ไม่ว่าสิ่งใดปรากฏ

นิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหว ไม่เกาะกุม ไม่หวั่นไหว ไม่ปรุงแต่ง ไม่เพลิดเพลิน ไม่ยินดี

สติที่ตื่นเกาะกุมใจสรรพสิ่งที่ไหลถ่ายเทเข้ามาก็มลายหายสูญ

ข้าพเจ้าเหมือนดั่งคนที่หลับลึกลงไปเรื่อยๆแต่แปลกที่ว่าในความหลับลึกดำดิ่งลงสู่ความสงบเงียบกลับยิ่งมีความตื่นมีสติที่พร้อมเผชิญหน้ากับธรรมชาติทุกสรรพสิ่ง

หลับในตื่น ตื่นในกายที่หลับไหล ทิ้งกายสิ้นเชิงเข้ามาอยู่ในสถานที่ไร้สรรพสิ่ง ไร้ตัวตน
ลมหายใจที่เงียบหาย
ลมหายใจที่แผ่วเบาละเอียดไหวเป็นระลอกคลื่นปรากฏเพราะห่างหาย ทำให้กายเนื้อสั่นไหวระลิกปรากฏจุด ตำแหน่งให้สืบค้น

เมื่อมันจะมาก็ห้ามไม่ได้ เมื่อมันจะไปก็รั้งไม่ไหว

ลมเป็นพาหะนำสุขทกุข์มากวนให้ขุ่นมัว อยากมาก็มา อยากไปก็ไป เฉยเท่านั้น
ไม่เกาะกุมลมที่แสดงตนแม้จะเคลื่อนไหวเช่นใดเป็นเรื่องของลม
ลมไปมาไร้ล่องลอยให้สืบค้นมีแต่ลมเป็นหนึ่ง ใจนิ่งดั่งสายน้ำ

ลมที่กระทบเริ่มแผ่วเบารวมตัวเป็นหนึ่ง นิ่งเต็มตัวไม่พริ้วไหวเหมือนกลุ่มอากาศครอบลงกลางใจไม่ไหวเอนเป็นหนึ่งระหว่างวัน อากาศธาตุครอบคลุมรอบกายเหมือนลมกลายเป็นฟองน้ำขนาดใหญ่ครอบขันธ์ละเอียด ไม่พริ้วไหว ไม่สั่นกระเพื่อม รวมเป็นหนึ่งทั้งกายและจิตที่ละเอียด ลมละลายหายกลายเป็นฟองน้ำห่อหุ้มขันธ์ละเอียด

ปิดทวารทั้ง๕ได้เสร็จลง...

ใจมั่นคงแท้จริงปรากฏไม่หวั่นไหว
ไร้สุขไร้ทุกข์มากวนใจ
ความเป็นกลางเที่ยงธรรมปรากฏจริง
สติมีกำลังมาปรากฏ
ใจบริสุทธิ์ิ์ผุดผ่องแผ้วดั่งสายน้ำใส
ไหลย้อนทวนเข้าหาใจ
เพื่อพบใจประหารสิ้นผ่องอินทรีย์

(อ่านยากนิดหน่อยนะครับ อ่านด้วยการพิจารณาด้วย เป็นความเห็นส่วนตนครับ)<!-- google_ad_section_end -->



</TD></TR></TBODY></TABLE>



http://palungjit.org/threads/เรื่องเล่าของข้าพเจ้าความศักดิ์สิทธิ์พระคาถาชินบัญชร.151647/page-38

 

ไม่ได้ถามผม แต่ผมอยากจะคุยด้วย

เอาอย่างนี้นะ
มีเลข 1 2 3 4 5 6 7 8 9 0
เลข 1 แทนการเกิด เลข 2 - 9 แทน โต แ่ก่ เจ็บ ระหว่างหนึ่งชีวิตหนึ่งชาติ เลข 0 แทนการตาย


ชาตินี้ เป็นมนุษย์ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 0
ชาติต่อไป เป็นมนุษย์โลกอื่น 1 2 3 4 5 6 7 8 9 0
ชาติต่อไป กลับเป็นมนุษย์ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 0
ชาติต่อไป ต่ำกว่ามนุษย์ อาจจะเป็นสัตว์ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 0

ก็พยายามสื่อให้เข้าใจนะ จะดีกว่าหากอ่านการข้ามโอฆะของพระอาจารย์ปราโมทย์ หรือ อ่านเทศน์ของพระครูเกษมธรรมทัต

เหตุที่เกิด คือ เชื้อที่ยังไม่สิ้น พาให้เวียนว่ายไปเรื่อย จนเป็นคำกล่าว "จิตดวงเดียวที่เที่ยวไป" เน้นย้ำไปที่จิต เพราะกรรม ยังมี 3 ระดับ คือ มโน วาจา และกาย

แต่ถ้าถามจิตใช่เราไหม คำตอบของแต่ละภูมิไม่เท่ากัน อันนี้ลองวิปัสสนาดูเอง ^-^

 

ตอบท่าน K.Kwan ที่ท่านสงสัย นั่นมาจากกรรมเป็นตัวกำหนดครับ ว่าเราจะไปเกิดภพใดภูมิใด เกิดไปเรื่อยจนกว่าท่านจะดับความพอใจ ยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ 5 หรืออย่างต่ำเป็นอนาคามี คือละ ราคะ ปฏิฆะ คำว่าเกิดเป็นมนุษย์ไม่มีอีกต่อไป สงสัยอะไรไปดูที่คำสอนหลวงพ่อฤาษีลิงดำ หมวดพระอริยะเจ้า

 

ผู้ที่จัดสรร การเกิด...ก็คือ ตัวกระทำของตนเอง

- " หนุมาน ผู้เนสาร "

 

*** ศาสนาพระโคดม ****

สมัยพุทธกาล...
ไม่มีอรหันต์ใด ที่กล้าตั้งตนเป็นอาจารย์
ไม่มีอรหันต์ใด ที่กล้าสอนเกินคำสอน...คือ สัจจะทำที่พระพุทธเจ้าสอน

สมัยหลังกึ่งพุทธกาล
มีความเชื่อนอกศาสนา เข้ามาบดบังแก่นสารคำสอนพระพุทธเจ้า
คือ ผู้คนไม่รู้จักสัจจะทำ ผู้คนไม่เข้าใจสัจจะทำ ผู้คนคิดว่าสัจจะเป็นลัทธิหนึ่ง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

การกระทำนั้น เรียกว่าอะไรครับ ท่าน ใช่เรียกว่ากรรมหรือปล่าวครับช่วยแนะนำที

 

*** ตัวตนที่ตามเรามา ****

นิสัยสันดาน...คือ สิ่งที่ติดตามเรามาตั้งแต่เกิด
ข้อสังเกต คือ....นิสัยสันดาน เป็นตัวตนที่เรามองไม่เห็น แต่แผลงเป็นการกระทำให้เราได้เห็น
นิสัยสันดาน....คือ สิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนให้เราค่อยๆ ตัดทิ้งไป
พระพุทธเจ้าสอนให้มี สัจจะเป็นผู้นำการกระทำ
คือ กำหนดสัจจะมานำตนเอง ไม่ให้กายวาจาใจทำตามนิสัยสันดาน นั้นๆ
ทำได้จริงวันละ ๑ ชั่วโมง แต่ทำทุกวันเป็นประจำ
ผลที่ได้รีบ คือ...เราจะสามารถหลุดพ้นจากนิสัยสันดานตัวนั้นไปได้จริง
นิสัยนั้น จะลดลง ลดลง จนหมดไปในที่สุด

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** ท่าน คือ ใคร ****

ตัวตนที่แท้จริงของท่าน...ก็คือ ตัวกระทำของท่านเอง
เมื่อ เราสามารถหลุดพ้นไปจากโลกได้....คือ ไม่ต้องกลับมาเกิดใหม่
หลุดไปนอกโลกได้ เข้าสู่อาณาจักรแดนนิพพาน...แล้วเราจะได้เห็นการกระทำของตนเอง ตั้งแต่ต้น จนจบ
คือ เห็นตัวกระทำของตนเอง ทั้งหมด

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ก็แสดงว่า เรา(จิต)ยังรับรู้ และจำได้ใช่ไหมท่าน

 

นิพพาน...คือ ถึงที่สุด ไปถึงที่สุด

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** บางคนเชื่อง่าย ****

ปัญญา...คือ พิจารณาคิดได้ เข้าใจเหตุ เข้าใจผล รู้ทางออก
ไม่ใช่....เชื่อตามที่เขาเขียนไว้ นั่นยังไม่ได้พิจารณาเหตุและผล
เราอาจจะโดนเขาหลอกได้ ไม่รู้ตัว...เพราะ ขาดการพิจารณาด้วยตนเอง
ถ้า ท่านคิดได้เอง มองเห็นเหตุ เห็นผล....ท่านก็เป็น ผู้มีปัญญาในเรื่องนั่น

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

การกระทำ...เรามองเห็นด้วยตา
แต่ ตัวกระทำ....มันล่องหนอยู่ตลอดเวลา

- " หนุมาน ผู้นำสาร "